’t Is zaterdagavond. De duiven in Grimbergen zijn vandaag niet gelost vanwege het weer. Uitgesteld tot zondag dus. Daar zit ook iets goeds in. Door een extra nacht mand leren de duiven drinken in de auto. Vaak zie je op de eerste Frankrijkvlucht met twee nachten mand duiven de bietenbrug op gaan doordat ze niet gedronken hebben in de wagen. Vooral bij warm weer en kopwind zakken zulke duiven dan vreselijk door het ijs en moet je afwachten of ze terugkeren. Nu met minder warm weer en waarschijnlijk staartwind morgen, zullen zelfs de niet-drinkers kans hebben om thuis te geraken. Je herkent ze bij terugkomst meteen: afgetekend duiken ze het hok in en zuigen meteen een halve drinkpot leeg op het hok. Ik ga er morgen op letten. Duiven die niet kunnen drinken in de wagen, gaan niet naar Peronne. Die zet ik terug op de natour met 1 nacht mand. Over veeertien dagen wil ik de vliegploeg sowieso splitsen. Een deel maakt het jonge duivenprogramma af en een deel gaat mee op de natour.  Tussen Breuil le Vert en Mantes la Jolie wil ik de gehele ploeg spelen op de natour. Daar zit namelijk een extra week tussen. Rust roest echter. Jonge duiven moet je aan de gang houden!  Gedurende drie zaterdagen speel ik dus twee vluchten op een dag in twee ploegen.

“Joyce” is morgen eerstgetekende. Ik schoof haar een etmaal voor de inkorving een nepeitje onder en daar werd ze erg opgewonden van. Jonge duivinnen hebben soms moeite om op eieren te komen. Dat heeft met leeftijd te maken. Door ze een eitje onder te schuiven bescherm je ze tegen zichzelf. “Happy Bird” is tweede getekende. ’t Is altijd een puzzel om de getekenden aan te wijzen. Duiven die de voorgaande week van voren vlogen komen in aanmerking, maar soms laat je je leiden door de conditie bij inkorving. Duiven die superstrak zitten, mooi roze borstvlees hebben, warme schone pootjes, krijtwitte neusdopjes e.d. verraden hun vorm. Ook de stand van de slagpennenrui speelt een rol. En natuurlijk datgene wat je waarneemt op het hok. Een duif die smoorverliefd is of net een nieuw territorium heeft, heeft een extra stimulans om hard te vliegen.  Toch speelt ervaring van de liefhebber een grote rol bij het aanwijzen van de favorieten. Een supergemotiveerde duif vliegt dikwijls te ver door bij wind op de staart. Een trucje werkt vaak beter bij kopwind!

“Popo” was zo glad als een aal bij de inkorving. Ook “Homer” was er helemaal klaar voor, net als “Beyonce”.  “Ducky Duck”, het zusje van “Homer” en het nestzusje van “Beyonce” vond ik weer minder.  Sommige duiven worden mooier tijdens het transport, anderen lopen juist terug in vorm. Altijd weer spannend wie er voor een verrassing zorgt, want met 44 duiven mee heb je 44 kansen!

Vrijdagavond was ik na het inkorven in Twello dubbel druk. Eerst in de laadploeg van “Steeds Verder”. De duiven moesten geladen worden in het kringwagentje van de A.C.C. uit Apeldoorn. De laadploeg zorgt ervoor dat de manden afgelood, de labels bevestigd en de duiven geladen worden, maar ook dat er weer lege manden klaar staan in de rijdende bokken. Het vuile karton wordt eruit genomen en de manden worden met ontsmettingsmiddel uitgespoten. Daarna de inkorfruimte aanvegen en vervolgens ging ik met clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp naar Wezep.
Onze vereniging moest twee mensen leveren voor het overladen aldaar. Ik was er nooit eerder geweest, want voorheen gebeurde het overladen in Deventer bij onze vorige vervoerder. Regio 1 en regio 2 van de Gelders Overijsselse Unie (GOU) vervoeren dikwijls samen en nu kwam ik erachter dat regio 1 een eigen emplacement met grote loods heeft in Wezep.
Meerdere grote opleggers van de GOU (speciaal voor postduivenvervoer gebouwd), worden ingezet voor de ophaalroutes langs verenigingen. Ook kleinere wagens voeren hier hun duiven aan en alles moest geladen worden in twee opleggers die naar Grimbergen zouden gaan. Bij aankomst stelden we ons voor aan de andere laders. Mensen van de Veluwe en uit Zwolle die ik niet kende. Gelukkig was er een kantine en een koffieautomaat. Er werd meteen flink “gemolken”, want wildvreemde duivenmelkers hebben gesprekstof in overvloed. Na een poosje klonk het sein “laden” en binnen de kortste keren waren er zo’n 20 mensen druk in de weer met volle en lege manden.  De twee grote rolsteigers bleken onmisbaar, ondanks de aanwezigheid van enkele lange mannen. Rond middernacht was de missie voltooid. Onze handen waren grijs van aluminiumstof van de boxen. Na toiletbezoek en handen wassen, wachtte er verse koffie en een enorme doos met overheerlijke broodjes voor de hele laadploeg. Een bijzondere ervaring en goed om te weten hoeveel werk er moet gebeuren voor een prijsvlucht met postduiven!  Nu maar hopen, dat de duiven op zondag gelost kunnen worden en niet alle werk voor niets is geweest.

Leerlingen die de uitslagen willen bekijken moeten “compuclub” intoetsen.  Afdeling 8 is de GOU.  Dan zoeken onder “regio 2” en vervolgens “kring 3”. Hier vind je ’s avonds na de vlucht de complete uitslag.  Lossingsberichten op zaterdag vind je op teletekst. Ga naar SBS 6 en toets pagina 861. Dan zie je hoe laat afd.8/ GOU regio 2 gelost is.

’t Is zaterdagavond. De duiven in Grimbergen zijn vandaag niet gelost vanwege het weer. Uitgesteld tot zondag dus. Daar zit ook iets goeds in. Door een extra nacht mand leren de duiven drinken in de auto. Vaak zie je op de eerste Frankrijkvlucht met twee nachten mand duiven de bietenbrug op gaan doordat ze niet gedronken hebben in de wagen. Vooral bij warm weer en kopwind zakken zulke duiven dan vreselijk door het ijs en moet je afwachten of ze terugkeren. Nu met minder warm weer en waarschijnlijk staartwind morgen, zullen zelfs de niet-drinkers kans hebben om thuis te geraken. Je herkent ze bij terugkomst meteen: afgetekend duiken ze het hok in en zuigen meteen een halve drinkpot leeg op het hok. Ik ga er morgen op letten. Duiven die niet kunnen drinken in de wagen, gaan niet naar Peronne. Die zet ik terug op de natour met 1 nacht mand. Over veeertien dagen wil ik de vliegploeg sowieso splitsen. Een deel maakt het jonge duivenprogramma af en een deel gaat mee op de natour.  Tussen Breuil le Vert en Mantes la Jolie wil ik de gehele ploeg spelen op de natour. Daar zit namelijk een extra week tussen. Rust roest echter. Jonge duiven moet je aan de gang houden!  Gedurende drie zaterdagen speel ik dus twee vluchten op een dag in twee ploegen.

“Joyce” is morgen eerstgetekende. Ik schoof haar een etmaal voor de inkorving een nepeitje onder en daar werd ze erg opgewonden van. Jonge duivinnen hebben soms moeite om op eieren te komen. Dat heeft met leeftijd te maken. Door ze een eitje onder te schuiven bescherm je ze tegen zichzelf. “Happy Bird” is tweede getekende. ’t Is altijd een puzzel om de getekenden aan te wijzen. Duiven die de voorgaande week van voren vlogen komen in aanmerking, maar soms laat je je leiden door de conditie bij inkorving. Duiven die superstrak zitten, mooi roze borstvlees hebben, warme schone pootjes, krijtwitte neusdopjes e.d. verraden hun vorm. Ook de stand van de slagpennenrui speelt een rol. En natuurlijk datgene wat je waarneemt op het hok. Een duif die smoorverliefd is of net een nieuw territorium heeft, heeft een extra stimulans om hard te vliegen.  Toch speelt ervaring van de liefhebber een grote rol bij het aanwijzen van de favorieten. Een supergemotiveerde duif vliegt dikwijls te ver door bij wind op de staart. Een trucje werkt vaak beter bij kopwind!

“Popo” was zo glad als een aal bij de inkorving. Ook “Homer” was er helemaal klaar voor, net als “Beyonce”.  “Ducky Duck”, het zusje van “Homer” en het nestzusje van “Beyonce” vond ik weer minder.  Sommige duiven worden mooier tijdens het transport, anderen lopen juist terug in vorm. Altijd weer spannend wie er voor een verrassing zorgt, want met 44 duiven mee heb je 44 kansen!

Vrijdagavond was ik na het inkorven in Twello dubbel druk. Eerst in de laadploeg van “Steeds Verder”. De duiven moesten geladen worden in het kringwagentje van de A.C.C. uit Apeldoorn. De laadploeg zorgt ervoor dat de manden afgelood, de labels bevestigd en de duiven geladen worden, maar ook dat er weer lege manden klaar staan in de rijdende bokken. Het vuile karton wordt eruit genomen en de manden worden met ontsmettingsmiddel uitgespoten. Daarna de inkorfruimte aanvegen en vervolgens ging ik met clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp naar Wezep.
Onze vereniging moest twee mensen leveren voor het overladen aldaar. Ik was er nooit eerder geweest, want voorheen gebeurde het overladen in Deventer bij onze vorige vervoerder. Regio 1 en regio 2 van de Gelders Overijsselse Unie (GOU) vervoeren dikwijls samen en nu kwam ik erachter dat regio 1 een eigen emplacement met grote loods heeft in Wezep.
Meerdere grote opleggers van de GOU (speciaal voor postduivenvervoer gebouwd), worden ingezet voor de ophaalroutes langs verenigingen. Ook kleinere wagens voeren hier hun duiven aan en alles moest geladen worden in twee opleggers die naar Grimbergen zouden gaan. Bij aankomst stelden we ons voor aan de andere laders. Mensen van de Veluwe en uit Zwolle die ik niet kende. Gelukkig was er een kantine en een koffieautomaat. Er werd meteen flink “gemolken”, want wildvreemde duivenmelkers hebben gesprekstof in overvloed. Na een poosje klonk het sein “laden” en binnen de kortste keren waren er zo’n 20 mensen druk in de weer met volle en lege manden.  De twee grote rolsteigers bleken onmisbaar, ondanks de aanwezigheid van enkele lange mannen. Rond middernacht was de missie voltooid. Onze handen waren grijs van aluminiumstof van de boxen. Na toiletbezoek en handen wassen, wachtte er verse koffie en een enorme doos met overheerlijke broodjes voor de hele laadploeg. Een bijzondere ervaring en goed om te weten hoeveel werk er moet gebeuren voor een prijsvlucht met postduiven!  Nu maar hopen, dat de duiven op zondag gelost kunnen worden en niet alle werk voor niets is geweest.

Leerlingen die de uitslagen willen bekijken moeten “compuclub” intoetsen.  Afdeling 8 is de GOU.  Dan zoeken onder “regio 2” en vervolgens “kring 3”. Hier vind je ’s avonds na de vlucht de complete uitslag.  Lossingsberichten op zaterdag vind je op teletekst. Ga naar SBS 6 en toets pagina 861. Dan zie je hoe laat afd.8/ GOU regio 2 gelost is.

Eerste echte concours vanaf Meer (B) hoofdprijs voor “Ducky Duck” van Zoe Bouwmeester.  Eerste prijs “Steeds Verder” Twello (376 duiven) en 1e prijs A.C.C. tegen 2098 duiven.

Zaterdag 21 juli stonden de duiven voor hun eerste krachtmeting in Meer (B). Voor mijn duiven een afstand van precies 122 km en 798 meters.
Op vrijdagavond kon ik in Twello de gehele vliegploeg van 44 stuks inkorven. Het hok was helemaal leeg. Ook “Wiesje”, die op zondag 15 juli op eigen kracht arriveerde van de oefenvlucht Heelsum van 1 juli, ging mee.
De duiven waren fit, hadden 12 oefenvluchtjes gehad en trainden goed ’s ochtends en ’s avonds bij huis. Ik had er wel vertrouwen in.
Zaterdag was het weer redelijk, maar niet geweldig. Veel bewolking en een kalme wind uit het noordwesten. Om 10.20 uur kregen ze de vrijheid.
Mijn duiven zaten voor het eerst in een grote wagen van de Gelders Overijsselse Unie. Voor het eerst ’s nachts in een aluminium verzendbox met 30 andere duiven. Een stressvolle ervaring: 7 tot 8 duizend duiven van regio 2 tegelijk los. Trek dan maar eens je eigen plan!

Bij het inkorven worden er twee duiven aangewezen voor het zgn. aangewezen kampioenschap. “Aaltje” en “Noel” kregen de voorkeur.  “Aaltje” zit namelijk sinds drie dagen te broeden op haar twee kleine eitjes, samen met partner “Billie”.  “Noel” kreeg het vertrouwen, omdat hij erg druk was met het baas spelen op de vloer in hokje 2 en bij de oefenvluchtjes constant presteerde.
Samen met mijn 82-jarige moeder, mijn wederhelft Jose en beginnend duivencoach Dennis zaten we de duiven op te wachten. Om 11.45 uur stond ik op scherp, de vier inloopantennes waren getest, de buurman hield even pauze met zijn slijpwerk voor de bestrating bij zijn huis en met het hart in de keel tuurde ik het luchtruim af. We rekenden op een vliegsnelheid met wind tegen van omstreeks 70 km. per uur voor de eerste duiven. Hier doe ik het voor, bedenk ik telkens. Hier heb ik het hele jaar op gewacht.  Om 11.55 uur is  er nog steeds niets te bekennen.
“Voor twaalf uur moet het gebeuren voor een vroege duif”, roep ik tegen Dennis. De adrenaline giert op zulke momenten door je lijf. De spanning stijgt ten top ….  Dan ineens een schaduw en in een flits zie ik “Ducky Duck” uit het oosten komend de landing inzetten. In haar kielzog een andere duif. Dit blijkt een vreemdeling te zijn die de kluts kwijt is. “Ducky” is zenuwachtig en door de hinderlijke volger afgeleid, maakt ze nog twee ongewenste ererondjes om het huis.  Dan zet ze de landing in en vliegt feilloos op de invliegklep. De module piept en Jose meldt dat “Ducky Duck” om 11.59.11 geregistreerd is. De meevlieger verdwijnt richting het noorden. Meteen denk ik aan Zoe Bouwmeester. Ik hoor haar in gedachten nog in de aula van de Noordkaap de naam “Ducky Duck” bedenken en roepen …..
De duiven komen uit alle richtingen, vaak pal uit het noorden. Dat is geen goed teken, want ze behoren uit het zuiden te komen zou je verwachten. De duif moet gemeld worden op de site van Steeds Verder, maar daar heb ik weinig gelegenheid voor.  Steeds arriveren er duiven en ik ontvang ze graag hartelijk en ben altijd benieuwd hoe ze er uit zien na de vlucht (dorstig, hongerig, misschien gewond).
Als de duif dan eindelijk gemeld is bij “Steeds Verder”,  zie ik dat er geen vroegere duiven gemeld zijn. Dan beginnen enkele kennissen te bellen. “Hoe verloopt het concours?”  Ik hoor, dat het bij veel liefhebbers erg stroef verloopt.
Sommigen hebben nog geen veer thuis, of moeten erg lang wachten na de aankomst van hun eerste duif.  Als een vriend, die nog niets thuis heeft, informeert hoe het bij ons verloopt, vind ik het genant om te vertellen dat er inmiddels 35 duiven thuis zijn. Natuurlijk ga je voor de eerste prijs en wil je een vlot verloop, maar je hoopt ook dat het bij anderen lekker loopt. Duivensport speel je toch vooral samen en liefst met elkaar!
Er moeten nog 9 duiven komen. Ik heb er vertrouwen in, dat ze komen. Moeder heeft er lol in. Ze is onze geluksmascotte. Na elke vlucht belt ze hoe het gegaan is.  Als het tegen zit, biedt ze troost en als het goed gaat is ze trots en blij. Een betere supporter is niet denkbaar …….   Vandaag brengt ze geluk, want om 16.00 uur is de laatste duif thuis. Het betreft “Mine Sweeper”, die duidelijk in het verkeerde wiel zat. Om 16.15 uur lopen de duiven gezellig in de tuin. Als ik het bad vul met lauw water, duiken ze er massaal in. Ook “Mine Sweeper”.  Lekker fris en met schone pootjes gaan ze tegen de onderkant van het hok liggen, waar ze snel drogen in het zonnetje. De voorbereiding voor volgende week is begonnen ….

’s Avonds na het uitlezen van de modules wordt de eerste prijs gevierd met een rondje in de club. Altijd gezellig, want een vluchtdag moet je samen verwerken.  Als de acht verenigingen van de A.C.C. hun info hebben ingezonden naar het rekencentrum Compuclub blijkt later die avond achter mijn computertje thuis, dat de eerste prijs van de A.C.C. ook voor  “Ducky Duck” is.  Met 35 prijsduiven en alle 44 thuis is de eerste vlucht van 2012 voor ons een gedroomd debuut. Alles zat vandaag mee voor ons en dan moet je genieten van het moment. “Na een vette volgt een magere”, zegt soigneur Cor Buis van Team Romein dikwijls. Ik bereid me voor op mindere vluchtdagen en bedenk dat de eerste klap altijd een daalder waard is!

1e vlucht Meer (B). In concours: 2098 duiven. 21 juli. Lostijd: 10.20 uur  Eerste duif: 11.59.11 uur   1238,092 meter per minuut

(Klik op de onderstaande stand om deze te vergroten!!)

Het spelsysteem is 1:4. D.w.z. van 2098 duiven in concours worden er 524,5 geklasseerd. Dit is afgerond 525. Deze duiven behalen punten. De overige 1573 duiven behalen dus geen prijs en worden niet vermeld op de uitslag.
Deze week zijn dat Flycano, Willem, Hickstead, Victoria, Zippy, Billie, Pip, Cupcake en Minesweeper. Zij staan nog op nul punten. Volgende week gaan de duiven wat verder weg. Grimbergen (B) staat komende zaterdag op het programma. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

De eerste extra mooie taart (eerste prijs vereniging Steeds Verder en tevens eerste prijs A.C.C.) is voor Zoe Bouwmeester. De prijsuitreiking is in het nieuwe schooljaar. Allemaal succes volgende week!!!!

Zondagochtend 15 juli. Vandaag wil ik het hebben over het liefdesleven van mijn duiven. Gewoon even vergeten, dat de eerste prijsvlucht geannuleerd is en positief denken! Eerst even wat anders.
Compagnon Albert stuurde een mailtje door. Henk Berentsen, kweker van “Popo”, “Vladimir”, “Twitter” , “Saartje”, “Hendrikus”, “Eminem”, “Billie”, “Lucky”, “Charly” en “Cupcake” wil een taart schenken als sponsor. Bedankt, Henk! Gisterenochtend hadden we nog even een hachelijk moment.
Om 07.00 uur liet ik de duiven trainen bij huis. Ze hadden er zin in. Rond 07.15 uur zag ik uit het westen een breed front van ongeveer 100 duiven naderen. Ongetwijfeld Poolse wedstrijdduiven, die in Apeldoorn gelost waren. Waarschijnlijk de achterhoede van een massale lossing die door gebrek aan zon moeilijk de juiste richting kon bepalen, want op teletekst zag ik dat ze al om 6.30 uur gelost waren. Mijn duiven werden als het ware opgeslokt. Ongeveer 30 stuks van mezelf draaiden uit het peloton, de rest ging met de Poolse duiven mee het oosten in. Om 07.30 uur waren de 30 stuks uitgevlogen. Ik riep ze en zag, dat met name de jongste duiven in hun jeugdig enthousiasme zich hadden laten “meezuigen” richting Duitsland. Toen twee volle uren later er nog geen veer terug was, begon het bij mij te kriebelen. De duiven waren met de wind achter met een geschatte snelheid van 100 kilometer per uur meegetrokken. De lucht was volledig betrokken en er was regen in het spel. Zou dit avontuur goed aflopen? “Mine Sweeper”, “Tommy”, “Pie”, “Puck”, “Coco”, “Pip”, “Tuck”, “High School Radio”, “Willem”, “Domino” en “Victoria” miste ik bij de telling om 09.30 uur. Kort daarop kwamen er uit het oosten 5 duiven in een groepje aangevlogen. Gelukkig. Ze waren wat vochtig en afgevlogen en ze hadden honger en dorst. Ik riep ze snel binnen. Boven Duitsland waren ze blijkbaar tot inkeer gekomen. Ik moest nog andijvie en groenlof uitplanten en deed dat pal voor het hok. Zo heb ik mooi zicht op de duiven. Om 10.45 uur zag ik een schaduw en hoorde vochtige vleugels. Opnieuw een groepje van 5. Die waren blijkbaar nog verder Duitsland ingetrokken en moesten tegen de wind in door de lokale buien naar huis. Snel opende ik de invliegklep en met een handje voer verwelkomde ik de avonturiers. “Willem” en “Coco” vlogen meteen op mijn hand, zo hongerig waren ze. Alleen “Tuck” ontbrak nog, maar ik had het volste vertrouwen in zijn terugkeer. Rond het middaguur kwam hij met suizende vleugels als een streep op het hok aan. De vliegploeg van 43 was weer compleet en de 11 avonturiers gaven er blijk van, dat ze de laatste weken veel geleerd hebben!

In de hokken is het een drukte van belang. Duiven zijn steeds bezig de onderlinge rangorde te bevestigen. Mijn duiven zijn echte pubers. De doffers werpen hun kinderlijkheid af en beginnen kerels te worden. Koeren, vechten, sleepstaarten en in de lucht vlinderend klapwieken, zijn kenmerken dat ze volwassen worden. De duivinnen vinden die ontluikende sexualiteit ook machtig interessant. Soms zie je gewoon de verliefdheid in hun ogen als een jonge god probeert een territorium te bemachtigen en zich als een macho gedraagt. De dames zijn onderling jaloers, want ze zien elkaar soms als rivalen die dingen naar de gunsten van dezelfde knappe doffer.
Als coach volg ik de ontwikkelingen op de voet en probeer er gebruik van te maken op de concoursen. Hier de stand van zaken op dit moment:

In hok 1 is “Aaltje” erg struis en dominant. Ze is smoorverliefd op “Billie” in hok 2. Als ze de kans krijgen, zoeken ze elkaar op en liggen dan te liefkozen in een hoekje op de vloer van hok 1. Vooral “Aaltje” wil geen pottenkijkers en veegt de vloer schoon als andere duiven op de vloer komen. “Billie” is erg gehecht aan zijn riante schapje in de zijwand van hok 2 en kan moeilijk kiezen tussen territorium en “Aaltje”. Steeds als hij naar “Aaltje” gaat, pikt “Homer” zijn plekje in. Daar wordt “Billie” erg onrustig van. Hij pendelt dus tussen hok 1 en 2. “Ozzy” en “Zippy” zijn broer en zus. Vanaf het allereerste begin zijn ze onafscheidelijk. De twee opvallende roodschimmels vormen een onmogelijk liefdesduo. Ze hebben heilig ontzag voor “Aaltje”.

In hok 2 is Noel de baas op de vloer. Zijn machogedrag trekt vrouwen aan. “Odie” houdt hem voortdurend in de gaten en jaagt andere duivinnen weg uit zijn buurt. Een jaloers typetje! Noel houdt er als enige niet van om met de baas te stoeien. Hij is absoluut niet schuw, blijft gewoon op zijn plekje zitten, maar vindt het gestoei met de hand van de baas helemaal niets. Iedere duif is anders.”Mine Sweeper” is een koele kikker. Hij is “nokbaas” en heeft het mooiste en hoogste zitschap. Voorlopig wil hij nog niets van vrouwen weten!

In hok 3 heeft “Popo” de positie van “nokbaas”. Net als “Mine Sweeper” is hij heel druk om zijn positie te behouden. Om vrouwen geeft hij evenmin. Wel is hij helemaal gefocust op de hand van de baas. Als hij me ziet wil hij stoeien en hij ziet mijn hand als een ideale sparringpartner waarmee hij elke dag vecht. De echte baas in dit hok is “Bruno”. Deze Duitse doffer had de mooiste plek in hok 4, maar is zo verliefd op “Charly” dat hij deze plek vrijwillig heeft opgegeven. Nu zit hij elke nacht op het kleine zitschapje van zijn vriendinnetje, waar ze stijf tegen elkaar snavel aan snavel zitten te liefkozen. Op de vloer is “Bruno” de baas!

In hok 4 heeft “Lucky” de plek van “Bruno” ingenomen. Hij is hier “nokbaas” en “vloerbaas” en “Flycano” vindt zo’n machtige vriend heel belangrijk. Echt een statuswijfje! In de mensenwereld zou ze vallen op een vriend met een dikke mercedes en een grote boot.

In hok 5 rommelt het. Deze duiven zijn wat jonger, waardoor hun gedrag speelser is. De duivinnen flirten graag, maar echte verkering hebben ze niet. “Marloes” blijkt een doffer te zijn. Hij maakt graag indruk op zijn nestmaatje “Zeno”. Aanvankelijk dacht ik dat “Zeno” een doffer was, maar nu twijfel ik. Zou “Marloes” een travestiet zijn? Dan is “Zeno” misschien een homo? Weten ze zelf eigenlijk wel welk geslacht ze hebben? Misschien komen ze binnenkort uit de kast en is hun vreemde gedrag van tijdelijke aard. “Willem” is nog kinderlijk, maar hij wil wel graag een echte man worden. Hij heeft een hoekje op de vloer veroverd en lijkt verbaasd over zijn eigen moed. “Willem” behoort tot mijn favorieten, net als zijn nestbroer “Sammie” die ook nog heel rustig is.

In hok 6 scharrelen “Jip” en “Joyce” wat met elkaar. “Jip” had een mooi plekje in hok 5, maar net als “Bruno” heeft hij dit vrijwillig verlaten uit liefde voor “Joyce”. Het schapje, dat “Joyce” altijd met hand en tand verdedigde is nu hun kleine liefdesnestje. Op de vloer is sinds enkele dagen “Snoepie” de baas. Tot enkele dagen terug was deze bijna witte schimmel uit Belgie een anonieme duif. Ik dacht eigenlijk dat hij een duivin was. Van het ene op het andere moment kwam hij in de puberteit. Nu gedraagt hij zich als een macho en dat is “Ducky Duck” niet ontgaan. Ze hebben nog geen gezamenlijk plekje, maar “Ducky” heeft haar plekje in hok 5 voor hem verlaten en zit ’s nachts op een zitschapje pal naast hem. Ze is smoorverliefd en boos op andere duivinnen die “Snoepie” ook het hof willen maken.

Als coach probeer ik gebruik te maken van de onderlinge verhoudingen op de hokken. Zonder dat de duiven het merken, speel ik spelletjes. Zo zag ik, dat “Eminem” de hele tijd zit te loeren naar de strobalen in de bergruimte tussen de hokken 1 en 2. Als ik de deur open, glipt hij het hok uit en duikt dan in het stro. “Maria” uit hok 1 is in stilte verliefd op “Eminem”. De komende dagen krijgen ze geen kans, maar vrijdag mogen ze naar hartelust kroelen in de bergruimte. Zo’n pas veroverd plekje in combinatie met prille liefde kan een enorme stimulans zijn om zaterdag te vlammen. Een duivencoach moet zich verplaatsen in de zieleroerselen van zijn duiven en daar gebruik van maken. Duiven zijn net mensen. Mooie plekjes, macht, status, verliefdheid, jaloezie, e.d. zijn drijfveren voor mens en duif!

Naschrift: “Wiesje” heeft zich ondertussen weer gemeld en is weer opgenomen in de lijst!!

Een eerste prijs wordt beloond met een taart. Voor de beste 5 duiven over alle vluchten zijn er mooie prijzen!

Het is vrijdag 13 juli. Dat moet een ongeluksdag worden, zullen pessimisten zeggen. De weersvoorspelling voor zaterdag is niet best. Toch moet je optimistisch blijven. De temperaturen liggen laag voor de tijd van het jaar. Dat is gunstig voor de duiven. Bij 30 graden en oostenwind wordt de eerste prijsvlucht gegarandeerd een slagveld. De hitte in de duivenwagens is bij warm weer extra groot. Duiven hebben nog meer behoefte aan water, maar …. veel jonge duiven zullen door stress en gebrek aan ervaring de drinkgoten niet vinden.

De duiven gaan naar Meer (B). Voor mij ongeveer 122 kilometer. De afstand ligt in centimeters nauwkeurig vast voor ieder hok. Er is westenwind voorspeld. De eerste duiven zullen, vooropgesteld dat ze gelost worden tussen de buien door, misschien wel 100 kilometer per uur halen. Dan zijn de bijdehandjes die de goeie koers volgen met een uur en een kwartier thuis! Zover is het echter nog lang niet.

Gisteren met duivenvriend Martin Geven uit Bussloo op pad geweest. Martin zegt steevast, dat de jonge duiven minimaal drie keer in Ravenstein geweest moeten zijn. Pas dan kun je zeggen dat je voorbereiding goed is geweest. In het spel met de jonge duiven is Martin een tovenaar. Wie kampioen van vereniging, kring en regio wil worden, komt de combinatie Martin & Joke Geven ieder jaar opnieuw tegen! Met Martin kan ik het goed vinden. We delen dezelfde passie en gedrevenheid. Op het moment, dat de duiven gelost zijn zijn we concurrenten en willen we winnen. Daarna zijn we weer maatjes. Zo moet het. Duivensport speel je vooral MET elkaar.

Om 10.15 uur was ik in Bussloo. Martin had zijn ploeg al in drie maanden klaar gezet. Ik had 43 duiven bij me. De ploeg van Martin & Joke is ongeveer even groot. Oud-clubgenoot Jan Voskamp was op visite. Via zijn broer is Jan bij de duiven betrokken. Zelf golft hij tegenwoordig veelvuldig, maar over duiven “beppen” doet hij nog steeds graag. Joke nodigde me uit voor een bakje koffie, want het weer was nog lang niet geschikt. De vooruitzichten waren echter goed. Om 11.30 uur zaten Martin en ik in mijn Berlingo. Zeven grote manden passen echt niet in een kofferbak! Op weg naar Ravenstein. Onderweg nog een paar fikse buien, maar in Ravenstein aangekomen was de lucht blauw met gezonde witte wolken. Zonder dralen lieten we de zeven manden om beurten los. Bij het loslaten gaf ik Martin “Ozzy”, “Zippie” en “Tommy” in handen. De eerste twee komen uit een ingeteelde kleinzoon van “No Limit” (beste doffer van Nederland in 2006 WHZB en BOTB en de beste pointeur die Martin & Joke ooit hadden), die ik in 2011 bij Martin haalde. “Tommy” is een zoon van “Jurriaan”. Deze duif kreeg ik in 2009 van Martin & Joke, toen ik hen vertelde dat ik na een afwezigheid van zeven jaren weer met duiven wilde gaan spelen. Dat moment vergeet ik nooit. Martin toonde gewoon oprechte emotie toen ik het meedeelde en beloofde spontaan wat jonge duiven. Dat “Jurriaan” een half jaar later gekroond zou worden tot beste jonge duif van club, kring, regio en afdeling, was een onvergetelijk wapenfeit en een bezegeling van onvoorwaardelijke wederzijdse vriendschap!

Ravenstein verliep vlot. Toen we aankwamen in Bussloo waren de doffers thuis volgens Joke. De duivinnen zouden vlot volgen. Bij me zelf was het eveneens vlot gegaan. Bij thuiskomst stond het display op 34. In werkelijkheid telde ik 39 duiven. Vijf stuks waren er niet geconstateerd. Ik had echter gezien op het display dat veel duiven in dezelfde seconde binnen gekomen waren. Waarschijnlijk massaal over elkaar heen buitelend door de gaten van de spoetnik, zoals ze geconditioneerd zijn. Ook “Bruno” was weer niet geklokt, terwijl hij toch echt een nieuwe chipring om had gekregen. Ik pakte hem uit het hok en liet hem opnieuw over de invliegklep lopen. Meteen volgde een “piepje” en stond hij in het display. Niks aan de hand dus. Zaterdag zullen ze niet met tientallen gelijktijdig binnen vallen!

Na een kwartiertje volgde “Hickstead”. Blijkbaar had ze de vorige Ravenstein (etmaal weg) nog niet helemaal verwerkt en had ze onderweg moeten lossen. Twee uren later volgden “Vladimir” en “Saartje”. Van “Twitter” is geen spoor te bekennen. Weer eentje minder. Jammer! De vliegploeg voor Meer bestaat dus uit 42 stuks.

Naschrift (1): “Twitter” heeft toch nog de thuishaven weten te bereiken!!
Naschrift (2): De eerste wedvlucht is vanwege het slechte weer afgelast, volgende week “nieuwe ronde, nieuwe kansen!!”

Een eerste prijs wordt beloond met een taart. Voor de beste 5 duiven over alle vluchten zijn er mooie prijzen!

Het is zaterdag 7 juli. Komende vrijdag gaan de overgebleven jonge duiven voor het eerst in concours. Ze zijn vandaag voor de zevende keer weggebracht door mezelf voor een oefenvlucht.
Het oefenprogramma zag er als volgt uit. 1. Hall (5 km) “Karla” niet teruggekeerd! 2. Doesburg (12 km) “Jeffrey” bij thuiskomst opgewacht door twee haviken en gedood! 3. Warnsveld (7 km). Duiven meegenomen naar school. Sommige duiven zijn twee dagen achter elkaar meegeweest en door leerlingen individueel gelost. Alles retour! 4. Hoenderloo (18 km) Alles retour! 5. De Steeg (20 km) Individueel gelost. Alles retour. 6. Heelsum (30 km) Individueel gelost. Zware test! “Beauty”, “Angry Bird”, “Luna”, “Wiesje” en “Keesje” verdwalen! De overige duiven hebben urenlang gedaan over de thuisreis en keerden individueel retour.
Gedurende de laatste weken zijn er ook bij huis slachtoffers gevallen. “Rolando” werd waarschijnlijk gepakt door een kat. “Calimero” onthoofde zichzelf door keihard tegen de waslijn van de achterburen te vliegen. Mogelijk werden de duiven opgejaagd door een roofvogel, want “Parel” vloog gelijktijdig tegen dezelfde waslijndraad. Zij knalde keihard met haar kop op de draad en heeft waarschijnlijk een schedelbasisfractuur en mist een oog. Ook “Jan” zat in de ziekenboeg met een vleugelkwetsuur die goed herstelt. De waslijn van buurvrouw Dinie was los geschoten, zo heftig was de klap! Ook heerste er de laatste weken coli. Hiertegen gekuurd met FC-mix van dierenarts Wolff uit Wezep. Alleen “Youssouf” is nog steeds niet gezond.

Duivensport is een keiharde sport. Het lijkt op de Tour de France. Renners belanden in het prikkeldraad, worden ziek, vallen of komen te laat binnen. In de duivensport gebeurt hetzelfde: hoogspanningsdraden eisen slachtoffers, roofvogels grijpen duiven en sommige duiven verdwalen. Dat laatste gebeurt in de Tour niet, want de route staat aangegeven.

Op zaterdag 7 juli breng ik de duiven voor hun 7e oefenvlucht naar Ravenstein (60 km). Op mijn vaste losplek staan 3 grote vrachtwagens met jonge postduiven te wachten op het lossingsmoment. Afdeling 10 staat er op de wagens. Chauffeurs, convoyeurs en belangstellenden staan op de weg en in de berm. Ook een cameraploegje is aanwezig. Ik zie Falco Ebben achter de camera. Falco speelt succesvol in combinatie met zijn oom op de dagfond. Hij is duivenfotograaf en medebeheerder van een eigen veilingsite voor postduiven. Een bezig baasje, die van zijn hobby zijn beroep maakt. Ook iemand die zich inzet voor een goed vliegprogramma voor de jonge duiven. Een jonge man die met passie de sport dient! Als ik stapvoets voorbij de duivenwagens rijd, steekt Falco zijn hand op en roept mijn naam. We hebben eigenlijk nooit kennis gemaakt, maar kennen elkaar wel. Ik rijd 100 meter voorbij de laatste duivenwagen en stop om mijn duiven groepsgewijs te lossen. Het is goed half negen, als ik de eerste mand open. Falco komt inmiddels naderbij om kennis te maken. Hij zegt, dat hij mijn duivenstukjes regelmatig leest en dat vind ik bijzonder. Hij vertelt bezig te zijn met een dvd over de duivensport, waarin een lossing van duiven verwerkt gaat worden. Als een compagnon hem van afstand roept, gaat hij snel terug naar zijn stek, want de duiven uit Drente gaan om 09.00 en 09.15 uur los. Ik heb hem nog niet eens verteld, dat ik een dag eerder met Sjaak Cuppen, geschiedenisdocent van het Isendoorn, gegeten heb op school tijdens de afscheidsreceptie van enkele oudgedienden. De moeder van Falco is namelijk de tweelingzus van Sjaak Cuppen. Hoe klein kan de wereld zijn? Inmiddels komt er een vader met zijn zoontje naderbij, hij is op weg naar de lossing. “We wonen in de buurt en mijn zoon is gek van duiven” vertelt de vader. Zoonlief bekijkt mijn duiven en ziet o.a. “Ozzy” en “Aaltje”. Roodschimmels en vale duiven vallen op! Ik vertel hem, dat leerlingen van de school waar ik werk alle duiven een naam gegeven hebben. Als ik “Saartje” aanwijs en benoem, veert hij op. “Mijn lievelingsduif heet toevallig ook Saartje”, roept hij enthousiast. Vader vertelt, dat Saartje een witte duif is, die gewoon op de hand van zijn zoon vliegt. Na nog even gezellig gepraat te hebben, lopen vader en zoon door richting de duivenwagens. Het is inmiddels 8.50 uur en mijn duiven zijn uit het zicht verdwenen. Ik draai de auto en rijd weer rustig langs de duivenwagens. Alle deuren staan nog open voor de verluchting en alle manden zijn nog dicht. Wel zijn de loodjes op de manden weggesneden. De laatste voorbereiding voor de lossing is nu een fluitje van een cent. Ik besluit om door te rijden, want als mijn duiven gelost zijn wil ik zo snel mogelijk naar huis.

Als ik thuis kom rond 9.30 uur is er nog geen duif gearriveerd. Dat is geen goed teken, want als de duiven in orde zijn en het spelletje door hebben, kun je het met de auto niet meer van ze winnen. Er moet nog flink geoefend worden voor het eerste echte concours! Na vijf minuten komen er uit het noorden vijf duiven. Ze treuzelen te lang naar mijn zin met binnenkomen. Enkele minuten later volgen er opnieuw enkele duiven in een klein kladje. De meeste duiven komen uit noordelijke richting. Ze zijn dus te ver gevlogen met de wind op de staart! Om 11.30 uur zijn er 37 van de 45 thuis. Nog 8 stuks onderweg. Onder hen diverse favorieten als “Noel”, “Puck”, “Willem”, “Sammie”, “Marlous” e.a. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten. Druppelsgewijs keren ze retour en om 12.30 uur kan ik de kleppen sluiten. Een meevaller, want onder de teruggekeerden ook “Jan” en “Youssouf”. Doordat beide duiven een week in de ziekenboeg zaten, misten ze de meeste oefenvluchtjes.

Mits het weer meewerkt, ga ik zondag opnieuw naar Ravenstein. De duiven zijn deze week van hun chip voorzien en als ik de antennes onder de kleppen schuif en de module instel op “testvlucht”, kan ik precies zien in welke volgorde de duiven zijn thuis gekomen. Tevens een goede test voor mijn kloksysteem, dat een jaar ongebruikt in de kast gelegen heeft en deels gerepareerd is. Wanneer er geen gekke dingen gebeuren, kan ik vrijdag a.s. 44 duiven inzetten voor het eerste concours. “Youssouf” is nog te zwak en “Parel” is blijvend invalide. Tot vrijdag kan er nog van alles gebeuren. Net als in de Tour de France. Wielersport en duivensport zijn keihard. Met spanning wachten we de eerste prijsvlucht vanaf de grensstreek in België af. Hoe zal het gaan en wie komt er het eerst thuis? Volgende week kun je er op onze site alles over nalezen. SBS 6 geeft op teletekst op pagina 861 alle informatie over lossingen. Op zaterdagavond via Google naar Compuclub. Deze site geeft alle landelijke uitslagen. Afdeling 8 (GOU) regio 2 is het spelverband waarbinnen onze duiven geklasseerd worden. Op zondag geeft de site van Steeds Verder Twello de verenigingsuitslag en volgende week woensdag kun je in weekblad “Voorster Nieuws” (huis-aan-huis verspreid) alles rustig nalezen. Wie deze site echter in de gaten houdt, vindt alle informatie op duifnaam. En dat kun je nergens anders vinden ……

Nagekomen: sportvriend Jan Ketelaar meldt tijdens het typen van deze column, dat “Beauty” (verspeeld vanaf Heelsum) dood gevonden is door buurtgenoten in Terwolde. Jammer, maar helaas.

Een eerste prijs wordt beloond met een taart. Voor de beste 5 duiven over alle vluchten zijn er mooie prijzen!

Het is zaterdag 7 juli. Komende vrijdag gaan de overgebleven jonge duiven voor het eerst in concours. Ze zijn vandaag voor de zevende keer weggebracht door mezelf voor een oefenvlucht.
Het oefenprogramma zag er als volgt uit. 1. Hall (5 km) “Karla” niet teruggekeerd! 2. Doesburg (12 km) “Jeffrey” bij thuiskomst opgewacht door twee haviken en gedood! 3. Warnsveld (7 km). Duiven meegenomen naar school. Sommige duiven zijn twee dagen achter elkaar meegeweest en door leerlingen individueel gelost. Alles retour! 4. Hoenderloo (18 km) Alles retour! 5. De Steeg (20 km) Individueel gelost. Alles retour. 6. Heelsum (30 km) Individueel gelost. Zware test! “Beauty”, “Angry Bird”, “Luna”, “Wiesje” en “Keesje” verdwalen! De overige duiven hebben urenlang gedaan over de thuisreis en keerden individueel retour.
Gedurende de laatste weken zijn er ook bij huis slachtoffers gevallen. “Rolando” werd waarschijnlijk gepakt door een kat. “Calimero” onthoofde zichzelf door keihard tegen de waslijn van de achterburen te vliegen. Mogelijk werden de duiven opgejaagd door een roofvogel, want “Parel” vloog gelijktijdig tegen dezelfde waslijndraad. Zij knalde keihard met haar kop op de draad en heeft waarschijnlijk een schedelbasisfractuur en mist een oog. Ook “Jan” zat in de ziekenboeg met een vleugelkwetsuur die goed herstelt. De waslijn van buurvrouw Dinie was los geschoten, zo heftig was de klap! Ook heerste er de laatste weken coli. Hiertegen gekuurd met FC-mix van dierenarts Wolff uit Wezep. Alleen “Youssouf” is nog steeds niet gezond.

Duivensport is een keiharde sport. Het lijkt op de Tour de France. Renners belanden in het prikkeldraad, worden ziek, vallen of komen te laat binnen. In de duivensport gebeurt hetzelfde: hoogspanningsdraden eisen slachtoffers, roofvogels grijpen duiven en sommige duiven verdwalen. Dat laatste gebeurt in de Tour niet, want de route staat aangegeven.

Op zaterdag 7 juli breng ik de duiven voor hun 7e oefenvlucht naar Ravenstein (60 km). Op mijn vaste losplek staan 3 grote vrachtwagens met jonge postduiven te wachten op het lossingsmoment. Afdeling 10 staat er op de wagens. Chauffeurs, convoyeurs en belangstellenden staan op de weg en in de berm. Ook een cameraploegje is aanwezig. Ik zie Falco Ebben achter de camera. Falco speelt succesvol in combinatie met zijn oom op de dagfond. Hij is duivenfotograaf en medebeheerder van een eigen veilingsite voor postduiven. Een bezig baasje, die van zijn hobby zijn beroep maakt. Ook iemand die zich inzet voor een goed vliegprogramma voor de jonge duiven. Een jonge man die met passie de sport dient! Als ik stapvoets voorbij de duivenwagens rijd, steekt Falco zijn hand op en roept mijn naam. We hebben eigenlijk nooit kennis gemaakt, maar kennen elkaar wel. Ik rijd 100 meter voorbij de laatste duivenwagen en stop om mijn duiven groepsgewijs te lossen. Het is goed half negen, als ik de eerste mand open. Falco komt inmiddels naderbij om kennis te maken. Hij zegt, dat hij mijn duivenstukjes regelmatig leest en dat vind ik bijzonder. Hij vertelt bezig te zijn met een dvd over de duivensport, waarin een lossing van duiven verwerkt gaat worden. Als een compagnon hem van afstand roept, gaat hij snel terug naar zijn stek, want de duiven uit Drente gaan om 09.00 en 09.15 uur los. Ik heb hem nog niet eens verteld, dat ik een dag eerder met Sjaak Cuppen, geschiedenisdocent van het Isendoorn, gegeten heb op school tijdens de afscheidsreceptie van enkele oudgedienden. De moeder van Falco is namelijk de tweelingzus van Sjaak Cuppen. Hoe klein kan de wereld zijn? Inmiddels komt er een vader met zijn zoontje naderbij, hij is op weg naar de lossing. “We wonen in de buurt en mijn zoon is gek van duiven” vertelt de vader. Zoonlief bekijkt mijn duiven en ziet o.a. “Ozzy” en “Aaltje”. Roodschimmels en vale duiven vallen op! Ik vertel hem, dat leerlingen van de school waar ik werk alle duiven een naam gegeven hebben. Als ik “Saartje” aanwijs en benoem, veert hij op. “Mijn lievelingsduif heet toevallig ook Saartje”, roept hij enthousiast. Vader vertelt, dat Saartje een witte duif is, die gewoon op de hand van zijn zoon vliegt. Na nog even gezellig gepraat te hebben, lopen vader en zoon door richting de duivenwagens. Het is inmiddels 8.50 uur en mijn duiven zijn uit het zicht verdwenen. Ik draai de auto en rijd weer rustig langs de duivenwagens. Alle deuren staan nog open voor de verluchting en alle manden zijn nog dicht. Wel zijn de loodjes op de manden weggesneden. De laatste voorbereiding voor de lossing is nu een fluitje van een cent. Ik besluit om door te rijden, want als mijn duiven gelost zijn wil ik zo snel mogelijk naar huis.

Als ik thuis kom rond 9.30 uur is er nog geen duif gearriveerd. Dat is geen goed teken, want als de duiven in orde zijn en het spelletje door hebben, kun je het met de auto niet meer van ze winnen. Er moet nog flink geoefend worden voor het eerste echte concours! Na vijf minuten komen er uit het noorden vijf duiven. Ze treuzelen te lang naar mijn zin met binnenkomen. Enkele minuten later volgen er opnieuw enkele duiven in een klein kladje. De meeste duiven komen uit noordelijke richting. Ze zijn dus te ver gevlogen met de wind op de staart! Om 11.30 uur zijn er 37 van de 45 thuis. Nog 8 stuks onderweg. Onder hen diverse favorieten als “Noel”, “Puck”, “Willem”, “Sammie”, “Marlous” e.a. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten. Druppelsgewijs keren ze retour en om 12.30 uur kan ik de kleppen sluiten. Een meevaller, want onder de teruggekeerden ook “Jan” en “Youssouf”. Doordat beide duiven een week in de ziekenboeg zaten, misten ze de meeste oefenvluchtjes.

Mits het weer meewerkt, ga ik zondag opnieuw naar Ravenstein. De duiven zijn deze week van hun chip voorzien en als ik de antennes onder de kleppen schuif en de module instel op “testvlucht”, kan ik precies zien in welke volgorde de duiven zijn thuis gekomen. Tevens een goede test voor mijn kloksysteem, dat een jaar ongebruikt in de kast gelegen heeft en deels gerepareerd is. Wanneer er geen gekke dingen gebeuren, kan ik vrijdag a.s. 44 duiven inzetten voor het eerste concours. “Youssouf” is nog te zwak en “Parel” is blijvend invalide. Tot vrijdag kan er nog van alles gebeuren. Net als in de Tour de France. Wielersport en duivensport zijn keihard. Met spanning wachten we de eerste prijsvlucht vanaf de grensstreek in België af. Hoe zal het gaan en wie komt er het eerst thuis? Volgende week kun je er op onze site alles over nalezen. SBS 6 geeft op teletekst op pagina 861 alle informatie over lossingen. Op zaterdagavond via Google naar Compuclub. Deze site geeft alle landelijke uitslagen. Afdeling 8 (GOU) regio 2 is het spelverband waarbinnen onze duiven geklasseerd worden. Op zondag geeft de site van Steeds Verder Twello de verenigingsuitslag en volgende week woensdag kun je in weekblad “Voorster Nieuws” (huis-aan-huis verspreid) alles rustig nalezen. Wie deze site echter in de gaten houdt, vindt alle informatie op duifnaam. En dat kun je nergens anders vinden ……

Nagekomen: sportvriend Jan Ketelaar meldt tijdens het typen van deze column, dat “Beauty” (verspeeld vanaf Heelsum) dood gevonden is door buurtgenoten in Terwolde. Jammer, maar helaas.

Een eerste prijs wordt beloond met een taart. Voor de beste 5 duiven over alle vluchten zijn er mooie prijzen!