Ren Frekie, ren (6)

Onder het mes

VOORST-11-11-2015- Gisterenmiddag lag ik op de operatietafel in het Gelre-ziekenhuis te Zutphen. Onder plaatselijke verdoving werd ik geholpen aan een liesbreuk. Afgelopen zomer merkte ik, dat ik pijnscheuten had in de schaamstreek. Niet veel later zag ik een zwelling aan de rechterkant. Dan schrik je even. De laatste tijd vertoont mijn lichaam wel vaker tekenen van verval, dus vrolijk werd ik niet van het ongemak. Al snel kwam ik er via internet achter, dat het een liesbreuk moest zijn. Dat werd na  een bezoek aan de huisarts en daarna een scan in het ziekenhuis bevestigd.  Gisteren werd het euvel verholpen. Buurman Ap bracht me om 11.30 uur weg en om 16.00 uur was ik weer thuis. De chirurg van dienst had twee zonen op het Isendoorn, kende een postduivenhouder, bakker Bril en de rondweg in Voorst, zodat er gespreksstof in overvloed was. Die afleiding is fijn. Tijdens de operatie voel je, dat ze met je bezig zijn. Een O.K.-team van vijf mensen voert e.e.a. uit. Een jonge co-assistent uit Irak keek de chirurg op de vingers. Onderwijl kreeg hij vragen over de theorie, want het was zijn eerste liesbreukoperatie. Eenmaal was de pijn niet te harden en werd er verdoving bijgespoten. Dit was vooraf besproken. Al met al duurde de operatie een uur. De co-assistent mocht de wond hechten, wat hij keurig deed, daarna mocht ik zelf van de operatietafel stappen. Ik bedankte het team.  Verpleegster Afke, een Friezin van origine, die niet van mijn zijde week en me steeds afleidde, in de gaten en aan de praat hield, reed me in een rolstoel van de O.K. en leverde me af bij verpleegster Debby. Ik voelde me goed en had trek in een boterham met karnemelk. Na een half uur mocht ik de operatieschort uit doen, me aankleden en een stukje wandelen over de gangen. Nog een laatste controle op nabloeding en conditie en daarna naar huis. José was bij haar thuiskomst rond 17.00 uur verrast, dat ik het warme eten gereed had! ’s Avonds was de plaatselijke verdoving goeddeels uitgewerkt en moest de paracetamol de pijnbestrijding overnemen. Ik sliep op de rug en was om het uur wakker. Opstaan uit bed ging problematisch. Je voelt de zwelling, durft de buikspieren niet te gebruiken en hoesten en niezen is pijnlijk, maar verder gaat het goed!

Inkrimpen

Albert wil de oude hokken slopen en verder op zijn nieuwe hok. Dat heeft gevolgen voor onze gezamenlijke kwekers.  We gaan terug van ongeveer 20 koppels naar 12 koppels “kwekers”. Eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Minder ruimte voor probeersels, nieuwe aankopen en franje dwingt je om rationeel te selecteren. Duiven die ooit een kring- en/of regiozege boekten, maar nog geen goeie nazaten gegeven hebben mogen vertrekken! Ook duur aangeschafte aanwinsten van naam of faam zijn hun leven niet zeker. De laatste twee jaren elimineerden sommige “kwekers” zichzelf als er verdenking van paratyphus was. Onlangs leverde ik een lijstje in met daarop de duiven die in mijn ogen te weinig brachten. Albert verzorgt de kwekers en heeft zijn eigen visie. Een duif die altijd strak in het pak zit en tot de favorieten van hem behoort, kan misschien het vege lijf redden. Omgekeerd heeft Albert het recht om een duif te verwijderen die zich in zijn ogen onvoldoende toont. Daar doen we niet moeilijk over. Samen zullen we eruit moeten komen en het streefgetaal van 12 koppels is ongeveer heilig. Leuk is het niet en het lijkt op de troika van drs. P., maar het moet. Ook zonder wolven!

Tering naar de nering

Het afgelopen jaar startte ik met op de kop af 109 junioren.  Na de laatste Troyes zaten er nog 23.  Goed 20% overleefde het debuutjaar. Dat lijkt weinig, maar vorig jaar was de oogst nog geen 15%!   Nu we moeten inkrimpen zijn er slechts 4 duiven gepromoveerd naar de kweekstal bij Albert. Enkele duiven zijn geschonken aan een oudere clubgenoot en de eersteprijswinnaar in de kring v.a. Nanteuil is geschonken aan de vereniging voor de verkoop van eersteprijswinnaars. Het betekent, dat we volgend jaar tussen de 40 en 50 jongen voor onszelf kunnen kweken. Met de gebruikelijke aanvulling van derden kom ik in Appen aan een lichting van 65 tot 75 stuks maximaal. Meer duiven plaatsen betekent meer prooi voor de havik, meer sores, meer kosten en meestal minder gezondheid!

Heilloze weg

De laatste jaren hebben Albert en ik flink geïnvesteerd in duiven van internet. Een duifje hier en een duifje daar. Kinderen uit asduiven, uit teletekstduiven en een enkele keer een “modeduif”. Als we eerlijk zijn, was dat geen meevaller. We kregen te maken met paratyphus en eigenlijk schoten we met al die investeringen weinig op, want een echte kweektopper zat er niet tussen. Topduiven kweek je als de duiven optimaal gezond zijn en daar knelde de schoen op het kweekhok.  Eerlijk is eerlijk! Albert kan en wil ik echter niets verwijten. Op mijn eigen vlieghok deed ik niet anders. Ik verzilverde bonnetjes bij meerdere liefhebbers, plaatste tientallen “testduiven” en twee “Dirkies” uit België. “One-loft-races” leren ons, dat het bijeenbrengen van jonge duiven van talrijke hokken uit diverse milieu’s een garantie is voor narigheid! Je houdt ze niet gezond, zelfs met medische begeleiding is het gezond houden problematisch.

Nieuwe koers

Het links en rechts kopen van duiven voor het kweekhok doen we niet meer.  Voor ons vlieghok in Appen proberen we ook zo min mogelijk vreemd bloed bij te halen. Geen “bonduiven”, “ruilduiven” e.d.  Van één of twee liefhebbers komen er nog “testduiven”, maar die wil ik apart houden van de eigen kweek. Voor ons kweekhok hebben we afgelopen zomer 6 jonkies gekocht van Hans Hak uit Maurik. Hans heeft een eigen (metsel)bedrijf, één echte stam, bescheiden hokken en relatief weinig tijd voor zijn duiven. Vooral op de verdere vluchten is hij de laatste jaren vaste klant op teletekst, zowel met oude als jonge duiven. Vrijwel al zijn duiven stammen af van één kweekkoppel en de basis is Braad-de Joode. Allemaal dingen die me aanspreken. Albert was snel gewonnen voor mijn enthousiasme, hoewel hij Hans Hak nog niet gesproken heeft. Zelf ben ik twee keer in Maurik geweest. Hans komt over als fanatiek en gedreven. Een bouwvakker die hard moet werken voor de kost en die ook van zijn duiven prestaties verlangt. De oudste zoon voetbalt in A1 van FC Utrecht en de vriend van de dochter in Ajax A1. Een sportcultuur in huize Hak. Geen duivenmannen, maar Hans beseft dat er voor zijn kinderen geen toekomst is op het duivenhok. Het derde kind, een jongen en “nakomertje”, kan nog alle kanten op. “In de voetballerij zit meer toekomst, maar de tijd zal het leren”, zegt Hans als ik het heb over opvolging.

Nieuwe uitdaging

Het inkruisen van de “Hakjes” is een nieuwe uitdaging. We hebben ze aangeschaft uit bewezen kwekers, waaronder een rechtstreekse uit het “stammoedertje”. Of het pakt op onze kwekers, of we ze gezond kunnen houden op onze manier, dat zijn allemaal vraagtekens. Stilstand is achteruitgang, maar her en der duiven kopen, dat is het ook niet. Je moet het voor jezelf leuk en spannend houden. De duiven van Hans Hak zijn geen naam- of modeduiven. De origine is 90% Braad-de Joode. Mannen die furore maakten op de dagfond en landelijke bekendheid kregen in de sport. Ook Hans Hak richt zich vooral op de dagfond. Zelfs op Orange pakte hij dit jaar keivroeg. Vorig jaar zat hij met de jonge duiven o.a. vroeg op de zware Troyes en afgelopen jaar pakte hij wederom met zijn junioren meerdere keren teletekst. Een liefhebber met normale hokken, die overdag gewoon moet werken voor de kost. Bovendien een behoorlijk uniforme stam duiven. Zoiets zie je weinig en het maakte indruk op mij en in tweede instantie ook op Albert.  Afwachten wat het brengt!

Bertus

In Twello sprak ik hem afgelopen najaar op de verkoop van eersteprijswinnaars.  “Freek, ik mis je bijdrage op de site. Nu heb je slecht gevlogen met de jonge duiven en nu schrijf je niet meer”, aldus de man uit Welsum. Bertus zelf kende een uitstekend seizoen. Met de jonge duiven stak hij ons regelmatig de gek aan en ook op de natoer gingen zijn (ook aangewezen) duiven als raketten. Ik complimenteerde hem uit de grond van mijn hart, maar ik hoop dat hij begrijpt dat mijn “radiostilte” niet te maken had met slechte prestaties mijnerzijds. Wel fijn om te horen, dat ik in ieder geval één trouwe lezer heb, die onomwonden durft te zeggen wat hij denkt. (wordt vervolgd)