2016: Hoop, geloof en liefde (8)

Een zijsprongetje
Sinds mijn vorige bijdrage is er al weer heel wat water door de IJssel gestroomd. Vanochtend met een kloek met acht eendagskuikens naar de school van José geweest. Dat vinden kleuters geweldig interessant. Moeder Toos met schipperke Trijntje waren erbij. Voor herhaling vatbaar!  De kloek had ik ruim vier weken eerder gezet. Na acht dagen stelde ik vast, dat ongeveer alle eieren gebroken waren. De kip broedde weliswaar op stro, maar met een harde ondergrond van een plastic krat. Dat was een verkeerde keus. Ik maakte een kuil in het zand en zette de kip opnieuw. Wat ik niet verwacht had gebeurde: ze bleef trouw broeden tot de uitkomst van haar acht kuikentjes. Eigenlijk heel bijzonder, want duiven blijven ook niet onbeperkt overbroeden. Voor kleuters is  een kloek met kuikens en een hondje één groot feest. Zelfs jaren later weten ze zich dat moment te herinneren!

Breda
Vorige week was Breda de openingsvlucht voor de regio Noord van de GOU. Heb een leven lang duiven, maar kan me geen grotere rampvlucht herinneren. Gelost om 8.40 uur waren er ’s avonds diverse liefhebbers die geen veer thuis hadden. Sommige verenigingen klokten op zondag door. Het baatte niet. Er kwamen nauwelijks duiven na en de prijzen waren zelfs op zondag niet verdiend. Jan de Ruiter had, door ervaring wijs geworden, slechts enkele duifjes mee. Hij maakte mee wat hij nooit eerder meemaakte. Geen duif thuis bij het afslaan! Ook clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp stond met lege handen, evenals Jan Ketelaar. Rein Evers had er ’s avonds eentje van de 24. John Romein had op maandagavond bij het toewijzen van de chips nog ruim 100 junioren. Midweeks kende hij een dramatische africhting, waardoor hij slechts 10 junioren kon inkorven. Op zaterdagavond had hij één duif retour. Ik beperk me tot mijn eigen vereniging. Elders in kring en regio hoor ik zo mogelijk nog schrijnender verhalen. In één klap het hele jonge duivenseizoen naar de knoppen!  Zeer slecht voor de sport. Ik vind het bijna genant om te schrijven, maar op eigen hok viel de schade mee. ’s Avonds waren er 38 van de 53 en uiteindelijk kwamen er 42 op eigen kracht thuis. Clubgenoot Dennis Koers, de laatste jaren de revelatie met de junioren in regio en afdelingsverband, deed het nog beter. Hij kreeg er uiteindelijk 24 van de 27 thuis. Als de eerste prijsvlucht een slagveld wordt, zijn de liefhebbers die veelvuldig afgericht hebben duidelijk in het voordeel.

Tessenderlo
Voor de tweede prijsvlucht had ik 36 junioren ingekorfd. Vijf duiven bleven thuis. Drie ervan waren er in mijn ogen nog niet klaar voor en twee zag ik er over het hoofd. Doffers en duivinnen zitten gewoon samen en dan kan het gebeuren, dat er een paar wegkruipen onder een doosje. Als het baasje dan van zijn werk komt en in razende vaart moet eten en inkorven, kan zoiets gebeuren. Trouwe letter en jeugdvriend Rinie  Vos was aanwezig, net als Jaap Hupkes en Aart Bronkhorst en natuurlijk mijn allertrouwste supporter moeder Toos. Ook José was van de partij. José zorgt altijd trouw voor de inwendige mens. Op zulke momenten geniet ik dubbelop. Met Jaap en Rinie zat ik een halve eeuw geleden al tussen de duiven ….  Rond 11.45 uur stonden we op uit onze stoelen om het luchtruim af te turen. Lang hoefden we niet te wachten, want uit het niets waren er ineens twee duiven, die vlot naar binnen gingen. De aankomsten volgden elkaar snel op. De getekenden lieten deze week lang op zich wachten, dat was een smetje. Een dubbele overwinning in de kring maakt het goed. Opvallend is, dat de eerste duiven van Breda op Tessenderlo niet thuis geven.

Lichtpuntje
Afgelopen jaar schaften we zes zomerjongen aan bij Hans Hak in Maurik. Hans speelt al jaren goed op de dagfond met zijn overwegend Braad-de Joodeduiven. Zijn stam is opgebouwd rondom één koppel.  Met name de duivin van het koppel  heeft met meerdere partners goeie nazaten gegeven. Zoiets spreekt me aan. Gewoon overdag werken als metselaar en duiven op een beperkte ruimte spraken ook in zijn voordeel. Verder was het een blinde gok, want we kenden hem niet. De eerste kennismaking viel niet tegen. Zoon en schoonzoon, die aanwezig waren, voetballen in A1 van FC Utrecht en Ajax. Ook Hans zelf was een fanatieke voetballer. Een duidelijk (top)sportklimaat dus. Met de duiven werden vele teletekstnoteringen behaald, zowel met de jongen als met de ouden. Geen dure moderassen, geen opgeklopte verhalen, maar klinkende prestaties in het heden.  Natuurlijk gingen we voor jongen (liefst duivinnen) uit het hart van zijn stam.  Afgelopen voorjaar werden ze bij Albert voor het eerst gekoppeld aan duiven van onszelf. Dat zat aanvankelijk niet mee. Eén duivin wilde niet leggen, de ander had de eitjes schier en meer van die ongein. Een slecht voorteken? Uiteindelijk nam ik toch een beperkt aantal gekruiste “Hakjes” mee naar Appen. Daarvan zijn er nog vijf aanwezig. Dat is niet veel, maar haviken kijken niet naar afstamming of aanschafprijs. Afgelopen weekeinde  vinden we de “halve Hakjes” terug op de plaatsen 1, 2, 34 en 36 in de kring. Dat is bemoedigend en daar doe ik niet geheimzinnig over. Natuurlijk koppelden we de Hans Hakduivinnen tegen onze beste doffers. De eersteprijswinnaar komt uit een doffer van onszelf die ook een eerste kon winnen en bovendien duifkampioen was. ’t Moet van twee kanten komen. Of de investering bij Hans Hak een gouden greep is?  Dat moet nog blijken!  De eerste pap is voor de kinderen en het echte werk moet nog komen. Over twee maanden weten we meer.

Gele druppels
Als ik de verplichte paramixo- en pokkenenting buiten beschouwing laat, hebben mijn duiven nog geen medicamenten gehad. Niet tegen het geel, niet tegen kopziektes en ook niet tegen coli. Ook dokter Nanne Wolff heb ik nog niet bezocht. ’t Is voor mij een uitdaging om te presteren zonder medische hulp. Binnenkort zal dat waarschijnlijk veranderen. De duiven komen in contact met andere duiven in de reismand en dan is naderend onheil niet ver weg. Zal straks eens bellen met Wezep, want in deze periode maken de duivendokters waarschijnlijk overuren. Heb gisteren gele druppels besteld bij Jaap Koehoorn. Volgens Jaap geen medicijn, maar een ontsmettingsmiddel. Heb het gevoel, dat sommige junioren kampen met een vooralsnog onzichtbare geelbesmetting. Doordat ik bij huis geen duiven laat trainen, ben ik aangewezen op enkele keren wegbrengen naar Heteren of Ravenstein. ’t Is een kleine moeite om de module op trainingsvlucht (code 9) te zetten en te kijken hoe de training is verlopen. Ik laat de duiven per mand los en het is frappant om te zien dat de duiven van de ene mand de duiven van de andere mand inhalen. Duiven die onderweg de groep niet kunnen bijbenen (of liever bijvleugelen) kun je beter thuis houden voor de volgende vlucht. En  .… tegen duiven die het spelletje kennen en de vorm te pakken hebben leg je het als automobilist af.

Gulden regel
Op zondag hebben de duiven een rustdag. Ze worden vertroeteld, krijgen een bad en komen niet buiten.  Afgelopen week liet ik de thuisblijvers op zaterdagochtend los. Ze vlogen na één rondje meteen naar de voormalige bakkerij in het dorp. Natuurlijk controleerde ik dat en zag ze met eigen ogen prinsheerlijk zitten. Dit jaar hoef ik de doffers en de duivinnen niet te scheiden. Trainen bij huis, met of zonder vlag, is een kansloze missie. Zelfs nu de duiven bij huis niet los komen is het arriveren in Appen van vlucht of trainingsvlucht al een hachelijke onderneming. De rooie ‘111 ontsnapte bij thuiskomst van Breda op het nippertje aan de klauwen van de havik, net als de schalie ‘276 van Bram. José zag het onlangs met eigen ogen toen de duiven terugkeerden van een  africhting vanaf mijn werk in Warnsveld. Ze was zwaar ontdaan van het schouwspel.  Duiven houden op een normale manier is in Appen niet meer mogelijk. Daarom zeg ik: “As ut niet ken zoals ut mut, mut ut zoals ut ken”.  Twee keer per dag een uur trainen bij huis met de vlag kost niet alleen een hoop veren, maar ook een hoop tijd.  Hoe vaak je moet rijden, dat ben ik aan het onderzoeken. Op vrijdag krijgen de duiven in ieder geval rust.

Bange droom
De duiven gezond houden, de duiven aan de praat houden, we zijn er dagelijks mee bezig. Na twee cluboverwinningen tegen helaas beperkte concurrentie, weet je dat er ook mindere vluchten zullen komen. Daar zie ik niet tegen op. De angst, dat je eerste duif in zijn laatste meters gegrepen wordt door een havik, dat is een bange droom. Als die droom realiteit wordt, weet ik niet of ik de moed kan vinden om door te gaan.  Heb overwogen om vlak voor aankomst van de duiven een zware vuurpijl af te schieten, maar daar kweek ik geen vrienden mee in de buurt en daarmee overtreed ik de wet.  De mens lijdt het meest aan de dingen die hij vreest …   (wordt vervolgd)