2016: Hoop, geloof en liefde (11)

Hoop, geloof & liefde (11)

Vrijdag 19 augustus. Inkorfavond voor de natour. Aanvankelijk wilde ik mijn junioren die volgende week naar Melun gaan inkorven. Kwestie van aan de praat houden. De stress erop houden om te voorkomen dat ze ineens pennen gaan gooien. Bij nader inzien leek het me geen goede keus. Risico op besmetting in de mand of late of uitgestelde lossing. Leg mijn lot liever niet in handen van het toeval of van derden. Heb besloten ze morgen zelf naar Ravenstein te brengen als alternatief.

Nanteuil van afgelopen week verliep voor ons bijna naar wens. De getekende duiven waren netjes op tijd en net als een week eerder werd er in regio Noord van de GOU teletekst gehaald. De 362 flikte dit. Een duivin waar ik enkele dagen eerder een eitje had onder geschoven. De 366 was onze derde duif. Na vijf vluchten ging ze in de regio aan de leiding in het duifkampioenschap. Vlak voor de inkorving van Laon zat ze pips te kijken en ik besloot haar thuis te houden. Ze was ongepaard en ik hield er geen rekening mee dat een drifteitje de oorzaak was van haar “ongesteldheid”. In de aanloop naar Nanteuil miste ik haar enkele keren en toen bemerkte ik haar donkere schuilplekje, waar ze op een piepklein eitje zat te broeden. Ze maakt deel uit van een trio. Doffer 274 heeft naast zijn eigen duivinnetje de 257 nog een geheime liefde gehad blijkbaar. De twee duivinnen zitten dikwijls samen op de vier kunsteitjes en vanaf Nanteuil bereikten ze in dezelfde minuut hun hok. Toen ik zaterdag na het afslaan thuis kwam, miste ik nog vier duiven. Drie ervan zijn uiteindelijk verloren gegaan en dat spijt me en verbaast me. Maandagavond bezocht ik Joke Geven en ook zij was vijf junioren kwijt. Soms hoor ik geruchten, dat er in Frankrijk met jachtgeweren op passerende postduiven geschoten zou worden. Toen ik midden jaren zeventig enige maanden rondtrok door Frankrijk zag ik van nabij hoe gemakkelijk boerenjongens op het platteland naar hun jachtgeweer grijpen. Zelf kreeg ik destijds ook een geweer in de handen geduwd, toen we te paard de koeien moesten opdrijven naar de melkstal van de boer waar ik als lifter toevallig terecht kwam. In mijn bijzijn werd er nooit een prooi geschoten en zeker geen postduif, maar ik kan me niet herinneren ooit wild gezien te hebben. Jagers des te meer ….

In de aanloop naar Melun wordt er goed getraind door de duiven. Dat is noodzakelijk, want vijf koppeltjes zitten op eieren. Allemaal stenen eitjes, want ik hou er niet van als jonge duiven zelf leggen. Ze laten zich vrij gemakkelijk foppen, vooral als de nestplek erg donker is. Trainen met de vlag hoef ik niet te proberen. Dan wijken ze uit naar hun veilige rustplek in het dorp Voorst. Een ritje naar Heteren is het alternatief. Ik begin dan een uurtje later op mijn werk en compenseer dat door op mijn vrije middag door te werken. Afgelopen week werkte het weer in de ochtenduren natuurlijk geweldig mee. Anderzijds kennen de duiven inmiddels de weg met de ogen dicht en legt de Caddy het over de A50 af tegen de luchtreizigers, zelfs als er noordoostenwind is!

Morgen staat er een ritje Ravenstein gepland. Bij thuiskomst vinden ze “gele druppels” in de drinkpot. Heb Hans Eijerkamp gemaild, dat ik morgen bij Joke de aankomst van de natourduiven wil aanschouwen. Duivenvriend Rinie Vos gaat mee. Van Rinie heb ik veel gemak. Hij ziet de duiven al van ver naderen en heeft prima ogen voor veraf.

Als we de weerprofeten mogen geloven, wordt Melun een zware vlucht. Zeven vluchten op rij wind uit de westhoek en dan ineens hitte en oostenwind, dat kan gevaarlijk worden. Dat ondervonden ze afgelopen maandag vanaf Tours bij de aankomst van “Belgian Master 2016”. Voor ons heeft Melun ongeveer dezelfde afstand en vergelijkbare omstandigheden. We kunnen de borst nat maken!  Voor het kampioenschap in regio en afdeling staan we er goed voor. Ook bij de duifkampioenen hebben we twee ijzers in het vuur. Twee duivinnen nota bene! Andere jaren maakten steevast de jonge doffers het mooie weer. In 2016 is alles anders. Een echt goeie jonge doffer heb ik nog niet kunnen ontdekken. De “Verepoot 126” ging zes weken bij de jonge doffers in de mand. Het belette de duif niet om een eerste prijs in de regio te winnen en een teletekstnotering, maar afgelopen week ontpopte “meneer” zich ineens als duivin. Ze nam de plaats in van de duivin van “de 261”, die afgelopen week wegbleef van Nanteuil. Nooit kwam ik tot noemenswaardige prestaties met jonge duivinnen. Altijd waren mijn besten doffers. In 2016 zijn het de duivinnen die me er elke week doorslepen. Rara!  Inmiddels regent het licht. Ik wil de rennen nog kuisen en stop met tikken.

Vanaf deze plek wens ik iedereen die nog met jongen speelt veel succes. Zelf heb ik er alles aan gedaan om beslagen ten ijs te komen volgende week. Mocht Melun hier een fiasco worden, dan kan ik mezelf niets verwijten. Waarschijnlijk wordt het voor 2016 mijn laatste vlucht. De donderdagavond is een vaste werkavond (ouderavonden in deze tijd) en de dagen beginnen korter te worden. Komende donderdag neemt een collega mijn dienst over, maar ik kan niet aan de gang blijven. Op de natour of in de Superfondclub behaalde prijzen mogen niet meegeteld worden en dan moet je realistisch zijn. De duiven ruien, de dagen worden korter, tijd om de duiven goed te verzorgen mis ik en ik weet niet waar ik het voor moet doen. ’t Is welletjes geweest. Focussen op Melun en dan is het basta!  (wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (10)

Hoop, geloof & liefde (10)

Het is zondag 7 augustus. De dag na Laon. Een vlucht die voor ons prima verliep, met een dubbele overwinning in de regio en de plaatsen 2 en 5 in Regio Noord. “Teletekst” dus. Van de 34 ingezette duiven waren er gisterenavond 33 thuis en ook dat gaf een goed gevoel. Onze duiven zitten niet gescheiden. Er ontstaan wel steeds meer koppeltjes. De beide teletekstduiven van gisteren zijn ongepaard. De eerste kwam van Moeskroen een week eerder met rode neusdoppen op maandagochtend rond koffietijd thuis. Het doffertje herstelde snel en toen ik op woensdag mijn traditionele ritje Ravenstein maakte, arriveerde hij binnen 50 minuten. Dat is een indicatie dat de duif goed herstelt. Op vrijdagavond bij de laatste keuring ging hij als 34^e en laatste de mand in en wint de 1^e prijs in club, kring en regio. Voor mij ook een grote verrassing, want “de Verepoot 126” was niet verliefd of jaloers. Onze tweede duif van Laon is een 100% Eijerkampduif uit het favoriete kweekpaar van Bram. In de aanloop naar de vlucht keek ze naar “de Blinde 252” en vocht ze met diens duivin. Van dit gegeven maakte ik gebruik en het spelletje pakte goed uit!  Onze derde duif van Laon is mijn favorietje. Deze 116 zat er op de eerste vier vluchten steeds goed bij. Ze liep aan met “de Strik 113” en een echt liefdeskoppel was geboren. Op zondagavond, de dag van thuiskomst van Asse Zellik, legde ze haar eerste eitje. Ik was verguld en zag het op Moeskroen wel zitten met die twee. Het werd echter een fiasco!  De “116” kwam royaal na de prijzen en de “Strik 113” kwam helemaal niet terug. Afgelopen woensdag kreeg ik een telefoontje uit Rijssen. De geboortestad van mijn José. De duif was vermagerd binnen gelopen bij de comb. Geerlings. Los van de eerste prijs in de kring die hij vloog van Tessenderlo, is het een vriendje op het hok en ik sprak af om hem diezelfde avond op te halen. Thuis gekomen zette ik hem apart en stak hem een geelpil op. Vrijdagavond voor de inkorving was hij al weer redelijk opgeknapt en ik liet hem los. Als een briesende leeuw stormde hij het hok in en ging de doffer die zijn plekje had ingenomen als een bezetene te lijf. Deze “Witstaart 370” pakte ik en stopte hem meteen in de mand. Inmiddels had “de 116” haar idool ontdekt en sleepstaartend maakte ze hem het hof. Het duivinnetje had de hele week min of meer getreurd om het wegblijven van haar vriendje en moest niets hebben van andere doffers die haar probeerden te verleiden. Een karakterduifje dus! Toen ze kroelend in een hoekje lagen, pakte ik “de 116” en met een derde plek in de kring gisteren bewijst ze haar blijdschap om de hereniging met haar grote liefde!  Duiven zijn soms net mensen.

Jonge duiven op nest bakken er dit jaar bij mij helemaal niets van. Vorige week had ik de eerste twee koppeltjes op eieren zitten. Duiven die het zonder nestje goed deden en waarvan ik verwachtte dat ze er nog een schepje bovenop zouden doen met een neststand. Niet dus! Zonder nest elke week prijs en op nest veel te laat. De duiven zitten nu zo veel mogelijk buiten in de ren. Dat remt de paringsdrift. ’s Avonds na het avondeten mogen ze wegkruipen in hoekjes en gaten en het samen gezellig hebben, maar overdag gewoon rusten in de loketkasten in de ren. Geen flauwekul, want jonge duiven op nest boezemen mij dit jaar geen enkel vertrouwen in. Systeem “Boer Geert”. Beetje snuffelen, beetje ruiken, beetje knuffelen. Een beetje loeren, een beetje verliefd, jaloers zijn en wederzijds venijn. Dat is de beste benzine voor mijn jonge duiven dit jaar.

Mensen die mijn verhaaltjes lezen, weten dat mijn duiven allemaal geboren zijn bij compagnon Albert Hendriksen of bij Bram Scherpenzeel. Als de eindcijfers eindigen op 100, dan betreft het een duif van Albert. Eindigt het op 200 of 300, dan is het een “Brammetje”. Wekelijks is het dus de vraag of er een “Appie” of een “Brammetje” als eerste arriveert. Afgelopen week moest ik de “366” thuis houden. Ik vond haar niet fit genoeg. Ze had nog niet gemist en stond voor het duifkampioenschap bovenaan in de regio. Ik belde vrijdag naar Nanne Wolff, maar die was net donderdagavond op vakantie gegaan volgens de assistente. Vervolgens nam ik contact op met kweker Bram. “Misschien kun je haar een Marbocapje opsteken” opperde Bram. Ik herinnerde me, dat er in de koelkast nog een onaangebroken buisje Marbocap moest liggen. Voor het geval dat …  Toen ik het duifje de capsule opstak, realiseerde ik me dat dit het eerste medicijntje van 2016 was, de Spartrix van de “Strik 113” die ik ophaalde in Rijssen buiten beschouwing latend. Komende week begint de natoer. Dan zijn er weer behoorlijk wat duiven in concours. Ik ga mijn vliegploegje vanaf nu splitsen. Als de “366” en “Strik 113” komende week weer op krachten zijn, mogen ze hun kunsten vertonen op Tilburg. De tweede natoervlucht is in de club een soort derbyvlucht. We mochten daarvoor 15 duiven inschrijven begin mei. Veel ingeschreven duiven zijn verloren gegaan waarschijnlijk. Op zondagochtend, volgend op de vlucht, is dan “het Vroege Vogelsontbijt” met aansluitend prijsuitreiking. Clubgenoot Frits van Brummen is de sponsor. Jammer genoeg gaan er geluiden dat Frits wil stoppen met de sport. Frits en zoon Sven deden elke week mee. Vitesse, midfond, dagfond en overnachtfond. Vaak met succes. Jan en Corrie van Brummen waren ook fanatieke spelers en echte clubmensen. Vader, zoon en kleinzoon hadden onderlinge concurrentie, ze kweekten voor elkaar en steunden elkaar. Ook bij de totstandkoming van het huidige clubgebouw speelde de familie van Brummen een sleutelrol. Jan en Corrie stierven nog niet zo lang geleden vrij kort na elkaar, in het leven van zoon Frits gebeurde het een en ander en zo ineens lijkt het Frits allemaal te veel te worden. Bewezen fondduiven die verloren gaan, voortdurend coli bij de jongen, drukke werkzaamheden in een éénmanszaak en geen klankbord thuis. Dat is heel jammer, vooral in een tijd waarin postduivenverenigingen het al zo moeilijk hebben. Frits is echter een echte duivenman uit een echte duivenfamilie. Een handige vent en relatief jonge liefhebber bovendien. Hetzelfde geldt voor zoon Sven. Misschien komt het nog goed ….     (wordt vervolgd)

P.S.

Het duifje dat voor het begin van de prijsvluchten in de ziekenboeg belandde met een dikke, hangende vleugel, herstelde goed na ruim drie weken rust in de frisse lucht. In de week voor Asse Zellik nam ik haar mee naar Ravenstein. Ze arriveerde binnen 50 minuten en ik besloot haar mee te geven naar Asse Zellik. Geloof het of niet, maar de 131 was onze eerste “Appie” en won ook vanaf Moeskroen prijs. Rust roest, maar in dit geval niet. Wie het snapt mag het zeggen ….