Zieleroerselen, zotteklap & zever (13)

Competitie

In 2012 gaven leerlingen van mijn school de duiven namen. We zaten met ongeveer zes klassen in het voormalige gemeentehuis van Warnsveld. De school was uit haar jasje gegroeid. Er ontstond een gemoedelijk sfeertje. Toen ik op een ochtend mijn jonge duiven aldaar losliet, stond er een groep  meisjes uit een tweede klas te kijken. Ze vonden het hoogst interessant. “Mag ik die ene een naam geven?”, vroeg een bijdehandje. Zo ontstond het idee van de naamgeving eigenlijk spontaan. Fleur Eijerkamp, de tweede dochter van Evert Jan, was erbij kan ik me herinneren. Van het één kwam het ander. De Isendoorn duivencompetitie was geboren! Heel veel namen kwamen binnen. Zoveel duiven had ik niet eens. Een meisje uit Ruurlo bedacht de naam “Homer”. Onze beste junior van 2012. Toen in september het nieuwe schooljaar begonnen was, bleek naamgeefster Susan voor een jaar in Texas te verblijven. Tot mijn grote verrassing meldde ze zichzelf vanuit Amerika. Via internet had ze de verrichtingen van “haar” duif gevolgd. Min of meer spontaan maakten we er “Texas Homer” van. Een duif die nog altijd op ons kweekhok vertoeft!  Terugdenkend aan dat gedenkwaardige jaar leek het me wel aardig om nogmaals iets dergelijks te organiseren. Nu met de namen van personen. Namen van familieleden, vrienden, buren, collega’s en enkele aardige leerlingen gaf ik zelf aan duiven van lichting 2017. Een lastige klus, want je moet wel het geslacht van de duif kennen en liefst moet er een overeenkomst zijn. Bij de ‘436 was het gemakkelijk. Een forse, stoere doffer.  Ik moest meteen aan broer Hendrik denken. Uiteindelijk kom je duiven tekort om iedereen die je in gedachten hebt, te benoemen! Voor het begin van de eerste prijsvlucht had elke duif een naam. Geleidelijk begin ik die namen in mijn hersenen te koppelen aan de betreffende duif. Voor mij heeft dat toegevoegde waarde!

Openingsvlucht

Roermond werd de openingsvlucht waar je als liefhebber van kunt dromen. Vrijwel alle duiven retour en nog vroeg en vlot achter elkaar ook! Voor de mensen, die op zoek zijn naar de verrichtingen van hun naamgeno(o)t(e) zal ik alle prijsvliegers in volgorde van aankomst noemen: “Jossepos 182”, het koosnaampje van mijn José. Een klein, fier duivinnetje met een atletische bouw wordt kring- en regiowinnares tegen bijna 5000 duiven. “Steffan 416” werd genoemd naar Steffan Willems. Een week eerder vanaf Venlo, liep hij tussen de prijsduiven mee naar binnen in Epse op de hokken van Steffan en Hans. Duidelijk de kluts kwijt! Nu revancheert het blauwe doffertje zich met het zilver in de regio. Dankzij de sportiviteit van Steffan en oud-wielrenner en jonge duivenspecialist Hans Eckelboom! Het brons is voor “Wieke 2”. Het schimmelduivinnetje dankt haar naam aan oud-leerlinge en pechvogel Wieke Hendriks. Dan volgen “Sebas 527”, “Berlinerin 531”, “Lenneke 169”, “Cor 432”, “Bram 413”, “Tonia 423” en “Ryanne 536”. De laatste is lerares Frans op het Isendoorn. Ze kwam vorig jaar al een keer kijken, toen de duiven van een vlucht retour kwamen. José was er toen niet en Ryanne zorgde voor de koffie! Ze verdient de eer en is oprecht trots op haar duifje. Gefokt uit dezelfde moeder waar vorig jaar succesduivin “José” uit geboren werd.

Opvolgers

Het gaat op de openingsvlucht om veilig terugkeren op de thuisbasis. Het liefst mooi op tijd. De volgende tien duiven hadden daar geen moeite mee. Nummer 11 “Georgine 529” wint zelfs nog 1:100 prijs met een dochter van “Texas Homer”. Ook “Prem 181”, onze eerste duif op oefenvlucht Venlo, wint nog een kopprijs. Vervolgens volgen rode doffer “Jaap 420”, “Boy 429”, “René 178”, vaalschimmel “Cindy 404”, “Ernst 165”, een zwarte doffer die doet denken aan onze kolenboer en in 2012 overleden vader. Vervolgens “Leverne 216”, de atletische en vrolijke “Ben 430” en “Josien 192”. Dan volgen tien duiven, die toch nog in de eerste helft van de A.C.C.-uitslag geklasseerd staan: “Aartje 183” het identhieke tweelingzusje van “Jossepos 182”, “Robert 409”, “Eva 530”, genoemd naar de stoerste Mavo-leerlinge van lichting 2017. “Eva 530” is de nestzus en het evenbeeld van “Berlinerin 531”. Gefokt uit onze asduif van 2014 en een duivin van Nico-Jan Koenders. Vervolgens “Hermien 567”. Deze duivin komt van onze gewaardeerde verenigingsvoorzitter Jan Groot Koerkamp. Jan werd afgelopen voorjaar ernstig ziek en moest op doktersadvies met spoed alle duiven ruimen. De jonge duiven van Jan werden door dochter Eline en zoon Arno verloot onder de leden van “Steeds Verder”. Er is zelfs een aparte competitie voor deze junioren! Hermien is de charmante echtgenote van Jan. Nummer 25 was “Vlinder 205”, dan volgen “Carla 410”, genoemd naar de onvolprezen schoonmaakster van “de Betakaap”, “Bert 161”, “Willy 202”, ”André 187” en “Jan 425”. De laatste groep van prijsvliegers moest zich tevreden stellen met een plekje in de tweede helft van het peloton. “Emil 533”, “Reinout 537”. Deze duif stond tweede getekende en haalt de aangewezen punten binnen. Het “aangewezen kampioenschap” wordt behaald door de eerste en tweede getekende. Duiven die als favorieten als eerste duiven worden gezet. “Lize 176” arriveerde als eerste getekende kort na de tweede getekende. Voor het aangewezen kampioenschap een teleurstelling derhalve. Wel prijs, maar weinig punten. Dan volgen “Erna 173”, “Albert 422”, “Gianna 406”, “Hendrik 436”, “Ruud 434”, “Andries 174”. Zwager Andries heeft pech. Zijn duif liep afgelopen zondag tegen een zware vleugelkwetsuur op. Hevig bloedend werd hij naar de ziekenboeg gebracht, waar hij herstellende is. Staartprijsjes zijn er nog voor roodschimmelduivin “Joke 411”, “Wieke 1” en tenslotte “Guus 415”. Op ons hok huizen verder nog 22 westrijdfitte duiven die op Roermond geen prijs vlogen. In de “ziekenboeg” zitten zes veelal gewonde duiven die komende week nog niet inzetbaar zijn. Tongeren in België is de volgende prijsvlucht komende zaterdag. De concurrentie staat ongetwijfeld op scherp!  (wordt vervolgd)

Zieleroerselen, zotteklap & zever (12)

Roermond

De eerste jonge duivenvlucht “om het echie”. Lang naar uitgekeken. Een week eerder korfden we er 51 voor reservevlucht Venlo. De vierde groep van ongeveer 20 “kleintjes” hadden we thuis gelaten. Er zat iets ornithose onder en daardoor waren ze nog geen tien keer van huis geweest, zoals de duiven van hok 1, 2 en 3. Steffan Willems en opa Hans draaiden van Venlo als een tierelier en daardoor waren de verwachtingen bij ons team gematigd. Van Venlo waren er een stuk of vijf achter gebleven, waardoor we met 65 stuks aan de start verschenen. Gelost om negen uur verwachtten we de duiven rond 10.15 uur. Het weer was schitterend. Weinig wind uit de westhoek, ongeveer 20 graden en regelmatig een zonnetje tussen de witte wolken. Rond 10.23 uur draaiden er ineens twee duiven uit noordelijke richting over onze hoofden. “Da’s niet best”, riep ik tegen Rinie. De twee duiven landden op het hok, pikten in de veren en draaiden met hun kopjes richting de hemel. Ik herkende de ‘413 uit “Marga”. De aandacht van de duiven werd getrokken door meerdere duiven in de lucht die aanstalten maakten om te dalen. Ineens zaten er acht duiven op een rijtje op het hok! Ik probeerde rustig te blijven. Een “kleintje” die nooit eerder in de grote wagen gezeten had, viel als eerste op de klep van hok vier. De anderen volgden niet al te rap en de 413 alias “Bram” zat pas anderhalve minuut later als achtste op de antenne. We hadden de duiven voor de inkorving nog ruim gevoerd, gelet op de onzekere weersvoorspelling. Dat stond vlot binnenlopen waarschijnlijk in de weg.

Euforie

Rond 10.35 uur arriveerde Bram voor onze eerste vlucht als  “Team Freek Wagenaar” en onze eerste prijsvlucht van 2017. “Ik werd opgehouden en vreesde al te laat te zijn”, verontschuldigde hij zich. Toen ik Bram vertelde, dat een “Brammetje” als eerste geklokt was, fleurde hij op. Albert was in Twello gebleven. Hij is bezig nieuwe hokken te timmeren en wilde zijn tijd met dit mooie weer zo goed mogelijk benutten. Er waren inmiddels al zestien duiven thuis en de aankomsten volgden elkaar vlot op. Bram was intussen nieuwsgierig de site van “Steeds Verder” aan het bestuderen. De aandacht ging onbewust vooral uit naar de melding van Steffan en Hans. Toen hij de aankomsttijden van clubgenoten doorgaf, was er gezamenlijke euforie. Eerst de oplopende adrenalinespiegel en dan de ontlading. “De eerste overwinning in de club is binnen, nu afwachten wat de andere clubs doen”, oreerde Rinie. “Trijntje” blafte vrolijk naar de rode kater, die niets moet hebben van de zwarte druktemaker. Moeder Toos genoot van het vertier en José vond, dat we de koffie nu wel dik verdiend hadden!

Verwerking

Als de eerste duiven binnen zijn en de druk van de ketel is, begint het verwerken bij mij. De getekende duiven laten het afweten, schiet als eerste door je hoofd. Hoe goed de duiven ook komen, altijd blijft er iets te wensen over! Bram merkte op, dat de duiven van Albert het op Roermond vooral goed gedaan hadden. Vanaf Venlo waren de “Brammetjes” nog superieur. Mij maakt het niet uit welke duiven het mooie weer maken. Als ze er maar zijn!  Rinie geniet altijd van alle duiven. Hij wacht ook op de duiven die na de prijzen arriveren. Op Roermond kwam hij aan zijn trekken. Toen ik rond 14.30 uur moeder Toos in Twello ophaalde na haar middagdutje, waren er 60 van de 65 thuis. We moesten samen nog een achterblijver (“Johan”) van Venlo ophalen bij Henk Wassink in Zelhem. Moeder geniet van zulke uitjes en gaat vaak mee. Uiteindelijk verspeelden we één duif van Roermond. Een duif (‘405) die enige weken geleden te grazen was genomen door de havik en daardoor weinig ervaring kon opdoen. Het duivenleven is soms ongenadig. De vleugel was hersteld en de pennen ingegroeid. Ook was hij twee dagen eerder vlot thuis gekomen van Ravenstein. Dan zijn er geen excuses meer!

Analyse

’t Is te vroeg om na één simpel vluchtje conclusies te trekken. Ik weet het. Toch ben je als liefhebber nieuwsgierig en als lezer waarschijnlijk benieuwd. Er waren twee koppeltjes met eitjes. Maakten die het verschil? Nee! ’t Is elk jaar hetzelfde liedje. Onervaren duiven op een nestje stellen bijna altijd teleur. Nu ook. Het winnende duivinnetje was net aangelopen met een doffer die vanuit een ander hok op avontuur ging bij “de kleintjes” in hok 4. De nieuwe minnaar en het net ontdekte schuilplekje inspireerden haar!  Bij onze eerst tien aankomsten vier duiven uit hok 3, vier uit hok 1/2 en één duivin die overal en nergens huist. Bodembedekking speelt geen rol. De ene helft zit op beukensnippers met tarwestro, de andere helft op rivierzand. Vijf doffers en vijf duivinnen, ook daar is evenwicht! Twee duiven van Bram en acht stuks van ons eigen kweekhok bij Albert. Maar ….. onder die acht twee kinderen van “Marga” en één van “José” en de kenners weten dat dit “Brammetjes” zijn! Onze duiven zitten gewoon door elkaar, dus toch geen weduwschap. Als het gaat om “Hak of gehakt” kies ik deze week voor Hans Hak. In zes van de tien zit bloed van “Hak”!  25, 50 of 75 procent. Eén zwaluw maakt echter geen zomer. We hebben bij Hans Hak geïnvesteerd vanwege zijn successen op de dagfond. Niet om onze duiven sneller te maken. Vriend Martin Geven zei me nog enige weken voor zijn overlijden, dat hij vreesde dat ik met de Hakduiven op het verkeerde paard had gewed. “Jij moet als jonge duivenspeler snelheid inbrengen en geen dagfond”. Meestal zaten Martin en ik op dezelfde golflengte, maar in dit geval ben ik eigenwijs. De tijd zal leren wat wijsheid is.

Gezondheid

Ornithose is een vervelende kwaal bij jonge duiven. Als duiven urenlang onderweg zijn van een africhting, zit er vaak ornithose onder. De “kleintjes” van hok 4 kwamen als spoorzoekers naar huis. Net jachthonden. Urenlang onderweg. Foute boel!  Mensen die me kennen, weten dat ik alleen in uiterste nood medicamenten gebruik. Van Venlo bleven ze thuis en ze kregen een dag of vijf sachets ornirood in het water. Na die periode zag ik nog twee duiven die niet helemaal fris uit de ogen keken. De één had zes dagen, de ander zeven dagen gezworven. Ik had ze op kunnen ruimen, maar ze herstellen inmiddels goed en mogen komende week mee naar het tweede station. De duiven zitten op maandagochtend lekker in de ren. Hebben een bad gehad, een verse krop sla uit eigen tuin en pikken inmiddels uit een bak allerhande. Gewoon pikkoek, grit en wat snoep, rijst, tovo of iets dergelijks om het extra aantrekkelijk te maken. Vooral voor in de week krijgen ze dit. Ik noemde laatst de ‘531 alias “Berliner”. Bleef acht dagen weg, na verzeild te zijn geraakt in een massale lossing van duiven uit Berlijn. Kwam op eigen kracht thuis, maar kon de volgende dag nog niet bij de waterbak geraken, die op 75 cm. hoogte staat. Ze kreeg de tijd om te recupereren, vulde het magnesiumtekort via de bak allerhande aan en begon na een dag of vijf weer voorzichtig te vliegen. Ik zag iets in de duif en wilde niet, zoals zo vaak, te ongeduldig zijn. De meeste africhtingen miste deze mooie duif, die we inmiddels “Berlinerin” durven noemen. Toen ik afgelopen zaterdag acht duiven in de module had en zag, dat ze als vijfde was binnen gelopen, kreeg ik een brok in de keel. Van verzeild raken in buitenlandse lossingen leren duiven wel degelijk!

Namen

Het winnende duivinnetje van Roermond is inmiddels “Jossepos 182” gedoopt. Nummer twee is “Steffan 416” en Hans en Steffan begrijpen waarom ie zo heet. “Wieke 2” arriveerde als derde. Vierde werd “Sebas 527” en vijfde de “Berlinerin 531”. Deze vijf duiven winnen voor ons de vijf ereplaatsen in het regioconcours tegen bijna 5000 duiven. Ongelooflijk! De nummers zes tot en met tien zitten er vlak achter. “Lenneke 169”, “Cor 432”, “Bram 413”, “Tonia 423” en “Ryanne 536”.  In totaal winnen 42 duiven van ons prijs in de A.C.C.  Nummer 11 is “Georgine 529”. Meer namen geef ik niet prijs. In een volgende aflevering zullen we een klassement plaatsen van alle duiven die punten gescoord hebben. De punten uit de A.C.C. zijn maatgevend. Zoals ik eerder vertelde, zeggen nummers me weinig. Namen onthou ik beter! Vandaar dat ik namen van familie, kennissen, collega’s en aardige leerlingen heb gebruikt!     (wordt vervolgd)

Zieleroerselen, zotteklap & zever (11)

Van start!

Komende week gaat het spel met de junioren in afd. 8 van start. Precies zeven keer hebben mijn jongen in de mand gezeten. Te weinig. Ik denk, dat meer liefhebbers niet hebben kunnen doen wat ze van plan waren. Je bent sterk afhankelijk van het weer. De ene keer is het 30 graden met oostenwind, de andere keer zit zware bewolking het africhten in de weg. Als het dan een keer ideaal is, dan ben je op je werk. Bob van Zeist uit Apeldoorn sprak ik vorige week bij Hans Hak in Maurik. We mochten beiden een bonnetje verzilveren. Bob vertelde, dat hij op dat moment al twintig keren met zijn jongen op pad was geweest! Ook liet hij mij beelden zien van een buitenlandse lossing in Lieren waar niets van op teletekst stond. Dat was op zondag 18 juni om 8.30 uur.

Berlijn

Op het filmpje dat Bob mij liet zien, zag je duizenden duiven uit vier duivenwagens komen. Volgens Bob ging het om ongeveer 10.000 duiven uit de regio Berlijn. Rond 8.40 uur kwamen ze in een breed front over Appen. Ik had mijn jongen los en ze werden volledig opgenomen en meegezogen door de massa. Een dag eerder had ik op zaterdag mijn jongste duiven los. Daarmee gebeurde hetzelfde. Die duiven vlogen waarschijnlijk van zuid naar noord (ik heb het niet zien gebeuren) en bij de duiven uit Berlijn lag de vliegrichting van west naar oost. Van zaterdag miste ik nog acht duiven. Eén vroege die waarschijnlijk ten prooi viel aan de havik en zeven “kleintjes” die meegezogen werden en op zaterdagavond ontbraken. Van die duifjes van zaterdag kwam de volgende dag niets na, dus mijn zelfvertrouwen was niet al te groot toen ruim zestig junioren richting het oosten meegezogen werden. Op zo’n moment voel je jezelf nietig en onzeker. Dat krijg je als je pocht over “de ruige methode”! Ik dacht aan vorige jaren, toen de havik mijn duivenbestand stelselmatig decimeerde. Toen bleven me buitenlandse lossingen bespaard. Ik dacht ook aan mijn betreurde duivenvriend Martin Geven. “De kneupkes motten er eerst op”, zei hij steevast als mensen pochten dat ze al tien keer weg waren geweest met hun junioren. Daarmee bedoelde hij te zeggen, dat een jonge duif het een keer heel moeilijk gehad moet hebben en een keer helemaal alleen en liefst op het tandvlees thuis moet zijn gekomen. Toen José die ochtend om negen uur naar de sportschool vertrok, keken we elkaar aan. “De kneupkes komen er vandaag wel op”, riep ze van afstand. José begint gaandeweg steeds meer van de duivensport te begrijpen!

Ruige methode

De jonge duiven op zaterdag- en zondagochtend los laten. Dat doe ik mijn hele leven al. Het is onderdeel van de ruige methode, die blijkbaar het best bij me past. Dan moet je niet gaan mopperen en zeuren als je duiven in een al dan niet aangekondigde lossing verzeild raken! Vaak kijk ik niet eens op teletekst en laat ik het blind gebeuren. Er was die zondag niet veel wind, het was niet bloedheet en de lucht was blauw met overal gezonde wolken. Toen na enige tijd er een groep van ongeveer 25 duiven terugkeerde uit het oosten, slaakte ik toch een zucht van verlichting. Het waren overwegend de minder gezonde duiven. Net aan hersteld van coli, van een verwonding van de havik, van een nachtje buiten slapen na een moeizame africhting, enz. De gezondste duiven blijven er het langst aan hangen richting Berlijn! De rest van de zondag bleef ik in de tuin schoffelen. Nu weet ik weer hoe het voelt voor een fondspeler. Elke teruggekeerde duif wordt met stil gejuich ontvangen. Gelukkig druppelde het de hele dag door. ’s Avonds misten we er nog drie, waarvan er één de volgende ochtend retour kwam. Na aanvankelijke twijfel overheerst aan het eind van de dag euforie. Tegen een avontuurtje “Berlijn” waarvan de duiven na vele uren individueel retour komen, kan een africhting met massale thuiskomst bij lange na niet op!

Te snel

Op dit moment heb ik een ploeg duiven met diverse “kneusjes”. Ik geef wat voorbeelden. De “531”. Keerde afgelopen maandag na acht dagen retour van “Berlijn”. Kon de volgende ochtend niet meer in zijn schapje vliegen.  Ik zag Jan de Ruiter op de club en had het erover. “Zet hem veertien dagen in een leeg broedhok en je hebt kans dat hij weer vliegt. Geef extra magnesium, want dat helpt. Als je pech hebt kan ie nooit meer vliegen”. Ik heb op mijn hok geen broedhokken, dus liet ik de duif begaan. Overdag zitten ze in de ren en daar krijgen ze standaard een bad, een bak allerhande en een krop sla. Vanochtend vloog de “531” weer als vanouds mee in de groep! De “405” is een ander probleemgeval. Mist vrijwel de complete broek (mantelpennen) aan de ene kant. Waarschijnlijk een gevolg van een havikaanval.Toch probeert hij te vliegen en dat lukt nog aardig ook. De “424” kreeg eerder dit seizoen te maken met een havikaanval. Hij miste geen veren, maar had de nagels van de havik onder de vleugels in zijn vel staan. Ik zag dat voor mijn ogen gebeuren. Spectaculair om te zien hoe de havik van boven dwars door de koppel stoot! De “424” is volledig hersteld. De “408” kwam na vier dagen zwerven retour zonder staart. Heeft het moeilijk gehad en dat is te zien. De “222” kwam na vier dagen retour met z’n herkenningsringetje om de ringpoot. Zag er goed uit en heeft ergens binnen gezeten. De “203” heeft zes dagen gezworven en ziet er uit als een zwerver. Net als de “213”, die nog een dag langer de landloper speelde. De laatste drie duiven zijn avonturiers van de zaterdag voor “Berlijn”. Hebben zeer waarschijnlijk het hoge noorden verkend! Komende vrijdag gaat in principe alles wat veren heeft en voldoende gezondheid naar Venlo. Ik hou niet van pappen en nat houden. Toch erken ik, dat ik wel eens te snel ben en dat kost soms veren. Het duifje dat de volgende dag retour kwam van “Berlijn”, moest enkele dagen later mee naar Heteren. Het werd die dag 32 graden en ik loste in alle vroegte. Mijn oogappeltje, want dat was de roodschalie “407”, keerde nooit retour. Niet sterk en niet slim genoeg?  Ik denk eerlijk gezegd onvoldoende hersteld van de krachtsinspanning “Berlijn”. Het baasje had onvoldoende geduld en was te snel!

Luxeprobleem

Als de havik haar prooi schampt en achterblijvers regelmatig retour komen omdat ze het nergens beter kunnen krijgen, ontstaat er een luxeprobleem. Er zitten nog precies 81 junioren in Appen. Nooit eerder in mijn leven had ik in juli zoveel duiven!  Afgelopen donderdag ging ik voor de zevende keer op pad met mijn junioren. Om 7.00 uur stond ik in Heteren. Met een waterig zonnetje begon ik één voor één te lossen. Noodgedwongen, want ik moest elk duifje zijn of haar chipclip aanschuiven. Al snel verdween de zon achter de dikke bewolking. Ik hoopte, dat de zon terug zou keren en ging stug door met chippen en lossen. Toen hok 1 en 2 gelost waren en ik bezig was met hok 4, begon ik te twijfelen. Ik pakte wat te eten en wachtte geruime tijd. Negenendertig duifjes had ik gelost en ik besloot er nog eentje te lossen als testcase. Het veertigste duifje bleef maar eindeloos rondcirkelen en na vijf minuten maakte ze aanstalten om terug te keren in de auto. Ik wist genoeg. De lucht zat potdicht en met het restant van hok 4 en de duiven van hok 3 reed ik retour Appen. Aan de doodlopende Kafoepstraat op hooguit drie kilometer van huis ging ik verder met chippen en individueel lossen. De lucht zat nog steeds potdicht, maar op deze afstand zou dat geen probleem mogen zijn in mijn optiek. Toen ik thuis kwam en de manden uit de auto haalde, zag ik een duif arriveren. Ik bekeek het display op de module en zag dat er 67 geregistreerd waren. Hok 1 en 2 hadden boven de losplaats op elkaar gewacht en na ongeveer anderhalf uur vliegen werden ze massaal geklokt in dezelfde minuut. Daar waar ze onder normale omstandigheden royaal binnen het halve uur thuis zouden zijn geweest deden ze er nu drie keer zo lang over. Bij thuiskomst waren ze wel vlot binnen gelopen en dat is dan weer een pluspunt! Die middag en avond moest ik werken en toen ik rond middernacht thuiskeerde en de module bekeek, zag ik dat er één duif ontbrak: de “421”. Nota bene gelost aan de Kafoepstraat. Misschien is ze achtervolgd door een havik en in paniek gevlucht, opperde José vrijdag bij het avondeten. Kort daarop ging de telefoon en meldde mevrouw Bijsterbosch uit Wapenveld de “421” aan.  Samen met moeder Toos en Trijntje zaterdagochtend het duifje opgehaald in Wapenveld. Twee koppen koffie en een gezellige babbel later zaten we weer in de auto op weg naar huis. Daar aangekomen liet ik het duifje los en na vijf rondjes vliegen dook ze enthousiast haar hok in waar haar doffer haar triomfantelijk begroette. De theorie van José zou wel eens kunnen kloppen! 

Bibbers

Denkend aan Breda 2016 en aan de beperkte voorbereiding ondanks alle goede voornemens, gaan we vrijdagavond korven voor Venlo. Menigeen zal de bibbers hebben en vrezen voor de behouden thuiskomst van vele favorietjes. Geef ze voor de inkorving nog wat te eten. Denk aan zilvervliesrijst met een beetje snoep en laat ze drinken. Wat elektrolyten of Belgasol in het water is vooral bij warm weer een aanrader!  Na de eerste vlucht krijgen de duiven bij mij namen. Ik heb diverse namen in petto van collega’s die belangstelling tonen of van sympathieke leerlingen die het verdienen en leuk vinden dat er een duif naar hem of haar vernoemd wordt. Soms heeft een duif zijn/ haar eigen naam bedacht. Wat te denken van “Der Berliner”?  Veel succes en “weerkommen”!    

– wordt vervolgd –