Uit de kast (9)

Publiek

Zaterdag zouden zwager Jan en zijn vrouw Nettie op visite komen. Jan volgt normaliter de verrichtingen van onze duiven via Compuclub, vanaf zijn flat in het water, in mooi Ommen. Het is leuk, als familieleden belangstelling tonen voor de duivensport. Vaak maakt onbekend onbemind en hebben buitenstaanders geen flauw benul waar je als duivenliefhebber mee bezig bent. Met publiek op de tribune ben je extra gebrand om te presteren. De toeschouwers wil je niet teleurstellen!

Nanteuil

Al twee weken op rij bleef een getekende duif achter. Dat is frustrerend. Eigenlijk mochten we helemaal niet klagen. We begonnen met ongeveer 90 junioren in de ploeg aan de eerste vlucht en kenden de eerste vijf vluchten nauwelijks verliezen. Dat werd anders toen de one eye cold de kop op stak. Op donderdag in de namiddag gleden wel zeventig junioren door mijn handen, maar ik had moeite om er tien te vinden voor Nanteuil. Toen ik uiteindelijk vijf doffers en vijf duivinnen gevonden had en ze in de mand bekeek, bekroop me het gevoel om ze ter plekke los te laten en Nanteuil te laten schieten. Ik had echter met Albert Roording afgesproken om in Zutphen te korven en Rein Evers zou met me mee gaan. Ook dacht ik aan onze trouwe supporters en kwekers en aan zwager Jan. Ik hou er niet van om bij een beetje tegenslag meteen de handdoek in de ring te gooien. Anderzijds ben ik realistisch. Duiven verspelen, die de week ervoor nog een eerste prijs speelden (‘236) en in diverse klassementen hoog genoteerd staan (‘162), dat doet zeer en heeft een reden. Ook dacht ik aan de ‘230, die al twee keer dicht bij een regiozege zat en een eerste in de kring won. Bleef op een klein jong van Chalons gewoon weg! Daar heb je ze niet voor. Gek genoeg zijn het steeds de duiven op een ideale neststand, die je verspeelt. De “Sandrina ‘55” en de “164” had ik als getekende duiven bestempeld. Beiden zaten op een klein jong en waren de pap bijna kwijt. De “164” zag ik als onze beste jonge duif van dit jaar en ook “Sandrina” was een betrouwbaar duifje. Normaal gesproken zijn dat zekerheidjes, maar met one eye cold op het hok, mag je blij zijn de duiven ooit terug te zien. Mijn bange voorgevoel werd bevestigd. De blauwe “164” is weg en “Sandrina” kwam met hangen en wurgen thuis. Ook onze eerste duif van Chalons is nog weg (“Vaaltje ‘64) en de eerste van Dizy (‘168). Alsof de duvel er mee speelt! De uitslag van Nanteuil was niet bepaald een meevaller en dan druk ik me eufemistisch uit. Leuk voor mijn nieuwe plaatsgenoot Sando: zijn wens om me vóór te draaien, ging vanaf Nanteuil moeiteloos in vervulling. Zo heeft elke miskleun iets goeds in zich. Goed gedraaid, Sando. Freek en Johan kloppen, dat moet een goed gevoel geven!

Bierges

Duiven inzetten voor een vlucht met één nacht mand is met one eye cold op het hok gemakkelijker dan voor een vlucht met twee nachten mand. Ook kun je onder de 200 kilometer meer wagen dan boven de 400. Op vrijdag bekeek ik alle aanwezige duiven opnieuw. Ik was op dinsdagavond bij dierenarts Robert Kasperink in Emst geweest. De duiven bleken vrij van geel en wormen en dat verbaasde me niet, denkend aan de 1,2,3 in de kring van het afgelopen weekend. “Ze zijn niet echt top, Freek”, zei de arts en duivenman pur sang. “door de one eye cold daalt de conditie en worden ze bevattelijker voor coccidiose en luis. Dat zie ik onder de microscoop terug en ook bij het in handen pakken”. Ik was in 2021 niet eerder bij een dierenarts. De dierenarts wel bij mij, want ik liet de duiven twee keer enten tegen paramixo. Meestal heb ik genoeg vertrouwen in mezelf, maar als je de beste duiven begint te verspelen, heb je een second opinion van een vakman nodig. Robert Kasperink is in mijn ogen een rustige, weloverwogen vakman. Iemand die de duivensport van binnen en buiten kent en niet alleen medische kennis heeft, maar ook een schat aan praktijkervaring. “Je kunt de duiven gewoon doorspelen, maar moet ze vooraf goed bekijken. Een klein ploegje naar Nanteuil en hopen, dat één duif de punten pakt en een ploegje naar Bierges. De rest geef je rust, want een goed werkend medicijn tegen one eye cold heb ik niet. Uitroken helpt een beetje, druppels en zalf doen misschien ook iets en het enige dat echt werkt staat op de dopinglijst”. Gesteund door de adviezen van de specialist, zocht ik een ploeg uit voor Bierges. Enkele tientallen duiven hadden al een week rust gehad, maar je kunt niet aan de gang blijven. Rust roest! Aan duiven die twee pennen tegelijk gooien en aan hun dek en nek beginnen, heb ik in deze fase ook niks. Vooruit met de geit! Duiven met duidelijke kenmerken zouden thuis blijven, de rest mocht mee naar Bierges. Hoewel ik de einduitslag nog niet gezien heb, vanwege problemen bij Compuclub, kon ik leven met het resultaat. Heel blij was ik voor Albert, met een eerste prijs in de club!

Gezellig

Vrijdag had zich een groep liefhebbers verzameld rondom de grote tafel bij “Steeds Verder” in Twello. Enkele leden van de vereniging Bathmen kwamen bij ons inkorven. Ze vielen buiten de zone “Heeten” ,waar vogelgriep was uitgebroken. Onder hen Herwin Dikkeboer, die trouwens wel in de vogelgriepzone woont. De ene week bij de grootmeesters met 10 van de 10 en een paar dagen later zit je ineens in de gevarenzone en mag je niet meer inkorven. Herwin bracht de duiven voor een oudere clubgenoot buiten de zone. Vogelgriep in je omgeving is een bittere pil.  Liefhebbers uit de stad Deventer en uit bijvoorbeeld Raalte zijn de pisang. Van het ene op  het andere moment is het seizoen voorbij en mag je 30 dagen niet meer inkorven. Natuurlijk zijn er ergere dingen in het leven. Dat weet Herwin als geen ander. Zijn vader overleed enige weken geleden en toen waren de duiven ook ineens bijzaak. “Zoiets doet zeer. Hij was mijn vismaat, woonde om het hoekje en was de enige die elke week informeerde naar de duiven”. Clubmaat Rob van Essen vulde zijn woorden aan. “Wat een volk bij de uitvaart, wat een auto’s. Nog nooit zoiets gezien.” De aanwezige liefhebbers vallen stil en ik herken het verdriet van Herwin. “Toen vader Ernst nog leefde, gingen we altijd klaverjassen bij de kaartavonden van de duivenclub. Voetbalwedstrijden keken we het liefst samen. Nu hij er niet meer is, heb ik nooit meer gekaart en voetbal op t.v. wordt nooit meer zoals het was. Ik begrijp jouw verdriet, Herwin”. Door de vogelgriep in Heeten nemen de gesprekken ineens een andere wending. Gerard Bisseling vertelt over de impact van de coronacrisis in Cuba. Door de lockdown zitten zijn Cubaanse vriendin en dochter vast in Cuba. “Ik stuur er maandelijks geld heen, maar het einde van de ellende is nog lang niet in zicht. Ze zien hen als een soort vluchtelingen van het systeem en worden gewoon tegengewerkt en niet geholpen. Het kan nog vele maanden duren”. Netjes op anderhalve meter van elkaar wordt er over hele andere dingen gepraat dan gewoonlijk. Samen laden we de aanhanger, want voorzitter Sven wordt gebeld met de mededeling, dat de vrachtwagen niet door het risicogebied mag rijden met de duiven en we zelf moeten aanvoeren. Onze jongere, stoere bestuursleden en aanpakkers Sven en Stefan, doen wat onder de gegeven omstandigheden niet anders kan en brengen de duiven naar Wezep. Mopperen heeft geen zin. We mogen blij zijn, dat we aan de goede kant van de IJssel en A1 zitten en nog wel mogen spelen met onze duiven. Alles is betrekkelijk!

Zutphen

In Twello was inkorven voor Nanteuil niet mogelijk. Steffan en opa Hans Eckelboom overwogen om in te korven in Zutphen en Rein Evers en ik besloten om ons daar bij aan te sluiten. In Zutphen ken ik vrijwel iedereen, omdat ik vijftig jaar geleden gedurende tien jaar lid was van p.v. “de Hoven”. Met Appie Mensink, inmiddels tachtig, aan tafel. Ook Bart van Zanten ken ik nog uit de jaren zeventig, toen ik als jongeling bij “de Heuve” speelde in het tijdperk Bennie Vos, Appie Derks en Adrie Heuvelink. Natuurlijk zat de 83-jarige Jan Addink er ook. Zijn schoonmoeder was gedurende een aantal jaren de levenspartner van “ome Derk” uit Klein-Amsterdam. Tussen 1978 en 1982, tot dat ik vanwege ernstige allergie moest stoppen met de duivensport, had ik mijn duivenhok op het erf van mijn oom. Ook bij de leden van p.v. “Zutphen” beginnen de jaren te tellen. Jan Rademakers en Hans Eijerkamp, zijn vermoedelijk de oudste leden in de tweede helft van de tachtig. Toen we op zaterdagavond terug reden naar huis, stond er op enkele honderden meters vanaf het duivenlokaal een vijftal politiemensen voor de bekende blaastest. Gelukkig had Rein nauwelijks gedronken, maar zelfs met één of twee pijpjes bier achter de kiezen, schrik je toch even. Toen ik thuis kwam, belde ik “kroegbaas” Bas Jansen. Die nam niet op, maar voorzitter Wilfred Pasman stond gelukkig ook in mijn mobieltje, want het is altijd pijnlijk als een collega-liefhebber na een al dan niet goeie vlucht in de fuik rijdt met een biertje te veel op. Zo ging er weer een duivenweekend voorbij met gemengde gevoelens. De zelfgemaakte tomatensoep van José, de saucijzenbroodjes en broodjes kroket gingen er vlot in bij de toeschouwers. Het toetje werd vers geplukt uit de pruimenboom en Sander bracht een emmer heerlijke goudreinetten mee van eigen erf. Ook de appeltaartjes  van Henriët en Jaap waren heerlijk en moeder Toos had weer een fijne dag gehad. Dan is het toch ook niet zo erg, dat de vluchtuitslagen een keertje wat minder zijn? ’t Is maar een spelletje, niet onze broodwinning. Gezelligheid moet in de hobby de boventoon voeren. Morgen kan er vogelgriep uitbreken en kan het duivenseizoen voorbij zijn. Carpe diem! (wordt vervolgd)

Uit de kast (8)

Kater

Soms stap je na een vluchtweekend met een euforisch gevoel uit bed. Soms heb je een kater. Die heb ik trouwens elke dag, want als we ’s ochtends de buitendeur openen, staat onze rode kater “Garfield” steevast miauwend te wachten. Dat terzijde. De figuurlijke kater danken we aan de jonge duivenvlucht vanaf Chalons. Dat werd een miskleun. Laten we echter met het voorafje beginnen en met de beginsituatie.

O.e.c.

One eye cold. Sommige liefhebbers in de club, kijken je met grote ogen aan, als je het benoemt. Die spelen niet op de jonge duivenvluchten en kijken, of ze het in Keulen horen donderen. In augustus is het de laatste jaren een terugkerend ritueel. Duiven die knipperen met één oog, duiven met een hangend ooglid en vochtvorming, of duiven die één oog echt vrijwel dicht hebben. Je ziet het niet graag, want het drukt de vorm en soms kun je een favoriet een week niet spelen. Het is een virus en er is niks tegen te doen. Zalfjes, oogdruppels, ornithosemiddelen, vergeet het. Het duurt ongeveer een week als je niets doet en zeven dagen als je kuurt, zalft of druppelt. Dan weet je genoeg. Moeite besparen en centen in de zak houden, is mijn advies! Geduld hebben, rust geven en kalmte bewaren.

Heusden/ Zolder

Een natourvlucht van 138 km. voor Gietelo. Eerst gingen op donderdagavond 42 duiven naar Chalons. Dat was een gezoek, want veel junioren toonden o.e.c.-verschijnselen. De ‘155 Sandrina, waar ik vorige week over vertelde, kwam in aanmerking voor een plek als getekende. Helaas had ze één oog vrijwel dicht zitten, toen ik haar van haar nestje tilde. Niet mee, dus. Geen leuke job, het inkorven voor Chalons. Vrijdagavond moest ik uit de resterende 45 jongen een ploegje formeren voor Heusden / Zolder. Ook niet gemakkelijk. De beste en regelmatigste duiven had ik uitgezocht voor Chalons. Puur kijkend naar de ogen, vond ik twintig gegadigden voor de natour. De twee doffers, waarmee ik vorige week succes had op Budel met het “spel met de beul”, had ik gesplitst. De ‘236 naar Chalons en zijn grote vijand de ‘265 naar Heusden/ Zolder. De laatste was gewond geweest en in mijn ogen nog niet voldoende hersteld voor een vlucht vanaf Chalons, ook al was zijn broek voor 80% ingegroeid. De weersvoorspelling voor zaterdag was uitstekend, al stond me de voorspelde zuidoostenwind niet aan. Chalons ging als afdelingsvlucht van start om 8.15 uur. Heusden/ Zolder kreeg om 10.50 uur de vrijheid, volgens de site van de GOU (zou eerst 10.45 uur zijn, maar werd aangepast). Rond twaalf uur reed ik met moeder Toos en Trijntje het erf op, José kwam net thuis van haar ritje boodschappen doen en Rini, Jaap en Sander volgden elkaar op enkele minuten. Albert en Bram zaten natuurlijk thuis hun eigen vlucht te beleven. Om 12.26 uur werden er twee duiven gesignaleerd. Terwijl ze een kort ererondje vlogen, dook er een derde duif tussen. Snel gooide ik een lokkertje, want op korte vluchtjes zijn duiven niet moe en is elk ererondje er één te veel. Het lokkertje was een duifje, dat twee weken geleden thuis kwam met een gebroken poot. Het duivinnetje herstelt voorspoedig, al zal haar ringpootje blijvend krom blijven. Ze was verliefd geworden op een doffer en vloog recht naar de klep. De Schimmel ‘158 dook als eerste op zijn klep, gevolgd door twee duiven op de klep van “het kasthok”. Op dat moment wist ik natuurlijk niet, dat ze 1,2, en 3 zouden spelen in de kring. De aankomsten volgden elkaar vlot op en dat verraste me in positieve zin. Dertien duiven in acht minuten (20 mee) geeft vertrouwen voor het hoofdgerecht.

Chalons

Na het voorafje, volgde het hoofdgerecht. Er volgden nog enkele nakomers van Heusden/ Zolder, toen er ineens uit het niets een vaal duifje twee toertjes maakte om het hok en toen op de klep viel. Dat was om 12.49 uur. Het duivinnetje was ongepaard en toonde in de aanloop naar Chalons ook geen tekenen van verliefdheid. Het mocht mee, omdat het helder uit de oogjes keek bij de inkorving. Een echte verrassing dus en in de club de eerste melding. We moesten vervolgens elf minuten wachten op nummer twee en dat was een doffer uit de kast. Een hele mooie in de hand en al een fraaie erelijst. Heel rustig, nooit koerend en geen benul van het andere geslacht. Waar zijn al die duiven met eitjes en jonkies, denk je dan bij jezelf. Wederom moeten we tien minuten wachten. Dan volgt een vrijgezel doffertje. Zo gaat het met telkens tussenpozen nog een tijdje door en pas de tiende duif is een doffer met een klein jongske. Een onbestemd gevoel zegt me, dat we de plank finaal mis slaan. De getekende duiven ontbreken en de duiven met een neststand sturen stuk voor stuk hun kat.

Moraal

Op een vlucht waar je niks van verwacht, win je met de mindere goden het hele erepodium in de kring. Op een vlucht, waar je duidelijk meer van verwacht, maak je met de betere duiven een miskleun. Gehuisvest op dezelfde hokken, met dezelfde verzorging en training. Gelukkig ben ik realistisch van aard. Als 25 duifjes op je hok een week rust krijgen, vanwege een rondwoedend virus, moet je blij zijn met de mooie uitslag op de korte vlucht en niet zeuren over de miskleun op Chalons. Bram had een plausibele verklaring. “Chalons is gelost met zuidoostenwind. Die duiven hebben een westelijke koers gevlogen. Heusden/ Zolder ging los met zuidenwind. Duiven bleven in hun lijn en dat werd een gemakkelijke, snel verlopen vlucht”.  Een compliment voor Johan van Dijk uit Eerbeek. Altijd een geduchte concurrent met de jonge duiven. Hij had er wel een stuk of zes voor het hele uur. Petje af voor Johan!  In de club had Steffan er vijf bij de eerste tien en ik denk, dat hij genoot van het welgemeende schouderklopje, want bij hem en opa Hans loopt het spelletje met de junioren ook een stuk minder goed dan gehoopt, na een prima seizoen met de oude duiven. En de one eye cold?  Wie rustig blijft, duiven een week rust geeft en niet in paniek komt, krijgt een beloning. Op het moment, dat de o.e.c. is uitgewoed, krijg je een opleving van de vliegvorm. Dat ondervond ik in 2019 (Niergnies 30/33) en 2020 (Morlincourt 19/20). Een garantie, dat de geschiedenis zich dit jaar herhaalt, heb ik niet. Wel stille hoop. De natuur kent wel bepaalde wetten, geen zekerheden. In mijn moestuin had ik vorig jaar inrottende koppen bij de knolselderij. Bij de prei maakten preimotten en bruine gangen makende parasieten in de schachten mij het leven zuur. Dit jaar prachtige knolselderij en gedroomde prei. Vorig jaar schitterende, kogelronde bieten. Dit jaar uitsluitend verkwijnende bietenplantjes. Elk jaar is anders. Wat het ene jaar vanzelf lijkt te gaan, lukt het andere jaar niet met de grootste moeite. Op het duivenhok zien we hetzelfde. Daar hebben we daarnaast nog te maken met de grilligheid van het weer. Een droge, warme zomer of een natte, koude zomer, dat is een wereld van verschil. Overwegend kopwind, of wekelijks wind op de staart, dat scheelt een slok op een borrel. Regelmatig oost in de wind of steevast westenwind, kan ook het succes op het duivenhok maken of breken. Zo is geen jaar hetzelfde. Belangrijk is, dat je als liefhebber het hoofd koel houdt. Niet meteen in paniek raken en nestduiven op weduwschap zetten, of andersom, de verluchting  en voermethode veranderen e.d. Gewoon rustig blijven, genieten van je duifjes en vertrouwen hebben. De duiven een keer laten controleren door de gespecialiseerde duivendokter, helpt daarbij. Succes! (wordt vervolgd)

Uit de kast (7)

Zondagmorgen

Het weer is goed en de duiven hebben hun speeltuin op zondagmorgen. Ze mogen baden, koeren en sleepstaarten op de daken in de buurt, pikken aan de bieslook en oregano voor de hokken, de pas gepote groenlofplanten uit de grond trekken, de hartjes uit de koolplanten pikken, of gewoon uitrusten van Dizy le Gros, de eerste prijsvlucht met twee nachten mand van de vorige dag. Vrijheid, blijheid!  Op zaterdagavond zijn er de vaste rituelen. De resultaten van de vluchtduiven worden nauwkeurig bijgehouden en ik maak een “vlierbesmengsel” voor de zondagochtend. Een kleine halve liter vlierbessensap op een half gevuld 5 liter emmertje met lichte mengeling. Het sap trekt gedurende de nacht in het voer. Daar knijp ik op zondagochtend een hele citroen over uit en maak de boel rul met pikkoek, veenaarde en allerhande mineralen en biergist. Dit doe ik al tientallen jaren en ik voel er me nog steeds goed bij. Geïnspireerd door dr. Moerman ben ik altijd een volgeling geweest van de natuurlijke methode. Mijn opa Hendrik van der Kraats, waaraan ik mijn tweede voornaam dank, was “koloniaal” in voormalig Ned. Indië. Hij was er ziekenverzorger en na zijn pensionering stichtte hij nog een gezin en kreeg op oudere leeftijd nog zeven kinderen. Moeder Toos is de jongste en zij vertelt nog vaak over haar vader, die stierf toen moeder zes was in 1936. “Vader was altijd met kruiden en natuurgeneesmiddelen in de weer. Hij maakte smeersels tegen de pijn van reuma en redde één van zijn kinderen van de dood, toen de dokter het kindje al had opgegeven”. Moeder vertelt het vaak. Vooral nu beginnende dementie haar parten speelt en ze voornamelijk leeft in haar eigen wereld van oude herinneringen. Dokter Moerman, opa Hendrik, dokter Mariën, ze zijn leidend in mijn benadering van de duivensport.

Clubgenoten

Gisterenavond zat ik bij het afslaan naast clubgenoot Cor Wenink. Een echte overnachtfondspeler, die geboren is met een duif in het hart. Op de Worp is de ruimte krap en zijn de straatjes nauw. Een gezellige volksbuurt en in vroeger tijden de tuin van de stad Deventer. Hier speelt Cor zijn duiven vanaf een bescheiden hok, waar hij moet woekeren met de ruimte. Afgelopen seizoen was Cor vijf fondvluchten op rij eerste in de club, met altijd een bescheiden aantal duiven mee. Hij is gepensioneerd als leraar “timmeren”, zeg ik voor het gemak. Ook zijn broer in Noord Holland is een gepassioneerd fondspeler. Dat de twee broers, oorspronkelijk afkomstig uit Arnhem, een goede band hebben, laat zich raden. Cor kan intens genieten van zijn duiven, die hij zo dicht mogelijk bij de natuur houdt. “Beetje mee spelen, observeren, ik vind dat prachtig”, vertelt hij. Zijn ogen beginnen als een kwajongen te glinsteren als hij over zijn duiven praat. Cor snapt ook, dat fondduiven het best gedijen als je er zo min mogelijk mee “prutst”. Het ene jaar verloopt wat beter dan het andere jaar, maar Cor blijft altijd dezelfde. Als clubman, fondspeler en als mens heb ik respect voor hem!

Burdinne

Een voor mij onbekend station, maar ik heb er geen slechte herinneringen aan. Onderweg waren er de nodige buien. Soms motregen, maar ook flinke plensbuien. Gelukkig ook de zon en eigenlijk trokken de duiven zich er weinig van aan en kwamen goed in Gietelo. De letters genoten, want de duiven arriveerden mooi vanaf de kerk in Voorst en je zag ze van ver aankomen. Een schril contrast met de warrige aankomsten uit alle richtingen van de week er voor. Onder zulke condities maak ik me weinig zorgen over de uitslag. ’s Avonds misten we nog drie duiven, maar toen ik de volgende ochtend naar buiten liep, zaten die drie al netjes te wachten op het baasje. Eén duifje, de ’86, rende me over een afstand van zeker twintig meter enthousiast tegemoet. In gedachten zag ik haar kwispelen met de staart. De dag begint dan meteen goed!

Chimay

Terwijl zeven mensen de lucht afturen, valt er ineens uit het niets een duif uit de lucht. Zeer gemotiveerd is de schalie die een dag of tien zit te broeden. Waarschijnlijk komend uit het noordoosten, maar dat weten we niet zeker. Wel voel je meteen, dat het een vroege duif moet zijn. Een doffer op eitjes van tien dagen kan je blijkbaar ook verrassen, want de schalie wint inderdaad de eerste in de kring en zesde in de regio. Met zuidenwind zien we geen duif over komen. Als we een duif zien, is het een duif van onszelf en sommigen kwamen van extreme hoogte naar beneden. Hoewel we kansrijk waren voor het kampioenschap vitesse j.d. in kring en regio, besef ik dat de eerste plaats niet is weggelegd voor ons. Hans Terwel uit Apeldoorn wordt met één en dezelfde duif onaangewezen, aangewezen en duifkampioen. Een bijzondere prestatie en een bijzondere duif. Petje af en van harte gefeliciteerd! De regiokampioen vinden we in Wapenveld. Uiteraard mijn felicitaties!

Budel

Natourvlucht Budel benutten we om onze vliegploeg te splitsen. Drie duivinnen moesten op donderdag of vrijdag hun tweede ei leggen. Je bent een dwaas, als je zulke duiven speelt op 300 kilometer met twee nachten mand. Ook hadden we twee koppels op overbroeden. Twee nachten mand en verse pap, is in mijn ogen geen goeie combinatie. Zeker bij warm weer bij jonge duiven in Gietelo altijd een fiasco. Verder zaten er enkele duiven, die een tijdje gezworven hadden, of gewond waren. Liefhebbers in de club maakten zich zorgen. Zijn bang weggespeeld te worden door ingevlogen junioren. Het effect van wielrenners die uit de Tour de France komen en de kermiskoersen nadien oprollen. Toen ik vrijdag Budel voorbereidde, dacht ik aan mijn jeugdjaren, waarin ik dingen las over “de Beul” als motivatiespel. Voor de oorlog in België toegepast op speciale kapelhokjes. Twee doffers die hetzelfde territorium hebben en na een robbertje vechten,zonder overwinnaar uiteraard, ingekorfd werden. De ‘236 was overgelopen naar een ander hok. Daar zat een wulpse duivin die treurde nadat haar doffer de ‘265 enkele weken geleden op een prijsvlucht ternauwernood ontsnapte aan havik of slechtvalk. De doffer had een klauwwond op de rug, bij de aanhechting van de vleugel en op de borst. Bovendien miste hij een deel van zijn broekpennen. De ‘265 ging enkele weken in een leegstaande ren om te herstellen. Toen ik hem vrijdag bekeek, zag ik dat de verwondingen mooi genazen en de broek half was ingegroeid. Bovendien vloog hij voortdurend tegen het gaas van de ren, omdat hij het minnespel van de ‘236 met “zijn” duivin moest aanschouwen. Er ging me een lichtje op. Ook al is de natour voor mij “bijvangst”, ik wil niet voor spek en bonen op de thuiskomst van de duiven wachten. De ‘265 werd voor het eerst in twee weken los gelaten en als een speer vloog hij naar zijn vertrouwde liefdesnestje, waar hij slaags raakte met zijn rivaal. De ‘236 pakte ik uit het hok en sloot hem op in de leegstaande ren. De gewonde frontsoldaat mocht vrijdag vertoeven met zijn liefje. Zo werden beide doffers ingekorfd op Budel, samen met wat duivinnen die net gelegd hadden en wat duiven met verse pap. Ook was er de ‘234, die afgelopen dinsdag retour kwam van de “rampvlucht” Beek en Donk, die ik zelf een week voor aanvang van de vluchten organiseerde. Ik wist echt niet, wat ik van dit ploegje van 18 duiven mocht verwachten. Rinie was er om 8.45 uur. De overige letters zouden tegen twaalven komen, bij de aankomst van Dizy le Gros. “Hoe hard zullen ze gaan”  vroeg Rinie zich af. Een vol uur was verstreken en dan weet je, dat het niet lang meer zal duren. “Daor hej d’r twee” riep Rien ineens. De duiven cirkelden al rond het hok en de ‘236 landde als eerste op de antenne. Zijn maat bleef op het puntje van de klep zitten, waardoor het verlossende piepje goed 20 seconden later klonk. Er volgden binnen een minuut nog enkele duiven en in het hok zag ik de ‘236 en ‘265 hevig knokken met elkaar. De ‘265, die ik bij de inkorving als eerste aangaf, zette ik voor het gemak in de leegstaande ren. “Er is er eentje niet geklokt”, riep Rinie, die een prima handlanger is. Ik meende, dat hij de lokduif had gezien en negeerde zijn waarschuwing. Toen na een kwartier 16 van de 18 duiven geklokt waren, noteerde ik de aankomsten. “Er moet nog één duif komen”, riep ik tegen Rinie, “de eerstgetekende is niet geconstateerd”. Zoiets is jammer, maar geen ramp. De duiven waren goed gekomen en ik zag dat de ‘234 als derde thuis was. Een duif die weken weg was en pas drie dagen thuis was en meteen een vroege prijs wint. Soms begrijp ik er zelf ook niks van ….

Dizy

Toen ik vlak voor twaalven het erf op reed met moeder, was Rinie al op zijn post. José was net thuis van boodschappen doen en Jaap, Bram en Sander volgden niet veel later. Rond 12.15 uur steeg de spanning. Je weet, dat de duiven niet ver weg kunnen zijn. Alle ogen waren gericht op de lucht links van de eikenboom, in het denkbeeldige verlengde van de kerk van Voorst, die zelf voor ons onzichtbaar is. Zelf liep ik op het gazon en zag ineens een rondcirkelende duif uit de verkeerde richting arriveren. Om 12.23 was hij geconstateerd. De ’68 was een net opbloeiende romance begonnen met zijn nestzus en dat inspireerde hem deze dag tot een vroege klassering. Twee minuten later arriveerde een bonte duivin, vrijwel meteen gevolgd door een “Brammetje”. De bonte duivin was de “55”. Gekweekt door Sander uit zijn enige eigen duif die een bijdrage leverde voor ons vlieghok. Nog een dochter van de duif die voor de enige teletekstnotering in de loopbaan van Sander zorgde. Een legendarische duif voor hem en door mij “Sandrina” genoemd. Toen we afgelopen jaar elkaar vonden en Sander mijn kweekduiven zou gaan verzorgen, vertelde hij over de duivin, die nog afstamde uit zijn teletekstduif. “Ik zou het leuk vinden, als je er een paar jon gen uit zou willen testen”, zei Sander. Ik begreep, dat deze duivin heel belangrijk voor hem was en stemde natuurlijk in. “Ronald” kweekte afgelopen jaar de 2^e asduif in de regio. Dat wordt de partner van jouw duivin. Met deze doffer heb je kans van slagen. Met een willekeurige koppeling wordt het een kansloze missie, opperde ik. Zo geschiedde. Momenteel hebben we nog vier nazaten op de vluchten, waarvan “de 55” duidelijk de beste is. Leuk voor het team, maar nog leuker voor Sander. Onze derde duif van Dizy was een jong van “Olympic Frank”. Ook voor Bram was de dag geslaagd, zeker omdat hij met een overgewende jaarling uit Gietelo in de ochtenduren de tweede prijs speelde vanaf Budel. Zo is duivensport als teamsport extra leuk! Dizy werd een goede vlucht voor ons met regelmatige aankomsten. Onze eerstgetekende was onze vijfde duif en wint een vroege prijs. Jammer genoeg missen we onze tweedegetekende nog met nog vier andere junioren. Twee ervan werden gisteren telefonisch aangemeld door liefhebbers in Enschede en Moergestel. Zij willen de aanvliegers vandaag na verzorging in vrijheid stellen en ik hoop, dat de achterblijvers in de loop van de zondag alsnog arriveren. Inmiddels is José thuis gekomen van het sporten en wordt het tijd om deze bijdrage af te sluiten. Succes de komende weken!  (wordt vervolgd)