Kwinkslagen, kweekwaarde en kwekkoe (13)

Kwinkslagen, kweekwaarde en kwekkoe (13)

Realiteit

Honderd jongen kweken, vier bijhalen met afwijkende ring en dan voor inkorving van de laatste vlucht slechts veertig duifjes beschikbaar hebben, waarvan er plm. 25 inzetbaar zijn. Tien procent kweken we voor de kromsnavel. We weten niet beter. Aan huis verspeelden we eigenlijk nauwelijks een duif, maar met africhten, maar vooral op de prijsvluchten, raakten we zo’n vijftig duiven kwijt. Dat is niet grappig en voor mij onverklaarbaar. Op de eerste prijsvlucht verspeelden we duiven, maar op de volgende acht vluchten voor jonge duiven, bleven we junioren verspelen. Dan is er iets niet in de haak. Heeft het te maken met de breedte van ons vlieggebied?  In regio NoordOost van de GOU, verbazen we ons over het concoursverloop in regio NoordWest. Hogere snelheden, vlotter concoursverloop en veel meer duiven. De duiven van NoordWest hebben een andere vliegroute. Die vliegen in mijn beleving met het Veluwemassief aan hun rechterzijde door de Gelderse Vallei. De duiven van regio NoordOost zullen, bij het opdoemen van de Veluwe, de IJsselvallei opzoeken en de Veluwe aan hun linkerzijde zien. Bij wind van achteren zullen de duiven op grote hoogte vliegen en zich minder bekommeren om het landschap. Vliegen de duiven in een meer westelijke koers, dan zullen de duiven van NoordWest nauwelijks hinder ondervinden van het Veluwemassief en vrijwel rechtstreeks op zoek gaan naar de thuisbasis. In regio Noord van de GOU is de uitslag van regio NoordWest zo ongeveer hetzelfde als de uitslag van GOUNoord. Incidenteel naderen de duiven van GOU Noord de Veluwe vanuit meer oostelijke richting en dan hebben de liefhebbers in NoordOost kans om zich fatsoenlijk te klasseren. De duiven van NoordWest zullen dan een omweg maken om in hun gebruikelijke vlieglijn te komen en verspelen zo kostbare tijd. De vorige keer had ik het over de nationale topper in regio ZuidOost, die uitblinkt in eigen regio, maar op de totaaluitslag zichzelf terugvindt achter de 37^e duif van een topspeler in NoordWest. In de uitslag van vorige week hetzelfde beeld. De nationale topper in ZuidOost speelt ijzersterk in eigen kring en regio, maar komt er in de totaaluitslag van de GOU niet aan te pas. Dezelfde “angstgegner” uit NoordWest heeft er plm. twintig voor hen op de uitslag. In een stad als Deventer gooiden de laatste liefhebbers enkele weken geleden met de junioren al de handdoek in de ring. Ze komen er tegenover regio NoordWest niet aan te pas en verspelen hun junioren bij bosjes. Niet bevorderlijk voor het spelplezier en voor het opbouwen van een ploegje jaarlingen!

Oorzaken

De één verspeelt meer junioren, dan de ander. Dat is een waarheid als een koe. In Gietelo verspeel ik wekelijke te veel duiven. Ze komen de volgende dag ook slecht na. Gewoon een feit. Dan ga je zoeken naar oorzaken. Met clubvoorzitter Sven had ik het vorige week over te droge hokken. Een luchtvochtigheid van rond de 65% is ideaal. Te vochtige hokken geven problemen, maar te droge hokken eveneens. Volgend jaar ga ik daar meer aandacht aan besteden. Ik probeer mijn duiven zo natuurlijk mogelijk te houden. Daar passen geen medicijnen  bij. Toen ik dit jaar vanaf het begin veel duiven verspeelde, begon ik te twijfelen. Zou er iets mis zijn met het “kompasje”? Verdwalen mijn duiven, omdat ze in hun kopje niet helemaal helder zijn?  Mijn duiven zitten gewoon bij elkaar. Ze rommelen wat en er ontstaan koppeltjes en er komen nestjes. Op een gegeven moment wordt een mens moedeloos. Als van een broedend koppeltje een partner weg blijft, is de neststand voorbij. Soms denk ik, vooral in het begin, dat je scharrelende en broedende duiven nog gemakkelijker verspeelt, dan duiven die aan hun schapje genoeg hebben. Duiven die uiteindelijk na een week, of meerdere weken, retour komen, daar heb je meestal ook niets meer aan. Ze zijn niet helemaal gezond, te mager en ze missen vluchtritme en ervaring. Twee weken geleden deed ik iets, wat lijnrecht tegen mijn visie en principes in gaat. Uit wanhoop bestelde ik iets “tegen de koppen”. Ik was benieuwd hoe de duiven zouden reageren na drie dagen kuren. Het werd vorige week de vlucht met hoge snelheden. Onze duiven kwamen met een omweg uit het noordwesten retour. Hoewel de duifjes van José vlot thuis waren, ging ze er volledig onderdoor. Gisteren was er een kalme zuidoostenwind. Onze eerste duiven kwamen gemotiveerd uit het zuiden. Mijn tweedegetekende begint met een derde plek in de regio en José speelt met haar eerstgetekende eveneens een mooie prijs in kring en regio. Tot zover niks aan de hand. Als ook de “Erna 888” van José het duifkampioenschap veilig stelt in de kring, is er even opluchting. Als ik ’s avonds om 18 uur in de auto stap richting Twello om de module’s naar de club te brengen, zijn er tien van de vijfentwintig thuis. Dat is heel onbevredigend en wederom hetzelfde liedje. Het lek is nog steeds niet boven!

Toekomst

Ik verkeer in de luxe positie, dat ik geen duiven hoef over te houden voor volgend jaar. De doffer, die enkele weken geleden de 1^e GOU Noord speelde, hield ik in. Hij gaat naar het kweekhok. De succesvolle nestzusjes van José mogen vanzelfsprekend ook naar het kweekhok en dan resteren er nog twee duivinnen van mezelf, die goed genoeg presteerden om mee verder te gaan. De overige duiven krijgen allen een toekomst elders. Ik wil minder kwekers doorhouden en dan is het prima, dat er slechts vijf duifjes van 2025 door de selectie komen. Enerzijds vind ik het veelzeggend, dat de vijf uitverkorenen “eigen soort” zijn. Dat is ook teleurstellend, want ik ben naarstig op zoek naar “aanpassers”. Dat zijn in de regel duiven van de beste hokken van Nederland. Vaak onbetaalbare kleinkinderen van de absolute toppers. Ik doe er alles aan om er mee te slagen. Dan is het teleurstellend, als dat niet lukt. Ik zeg niet, dat het geen goeie zijn, maar het zijn duiven die op de Veluwe niet aarden en blijkbaar niet bij mij passen. Het is de harde realiteit!

Arie

Vorig jaar maakte ik al kennis met Arie. Een charmante, weldenkende liefhebber, die in Twello inkorft, als de leden van zijn eigen club in Deventer de handdoek in de ring gooien op de juniorenvluchten. Arie speelt uitsluitend met jonge duiven. Als keurmeester houdt hij van mooie duiven en van “kleurtjes”. In de maanden juli en augustus vindt hij het te druk op de weg en op de campings. Dan speelt hij het liefst met duiven. De rest van het jaar trekt hij er met zijn vrouw en camper op uit. Binnenkort gaat hij naar Italië, want Arie en zijn vrouw zijn ook dol op Norfolk terriërs. Daar is een fokkersdag of show en daar willen ze graag bij zijn. Arie speelde dit jaar niet onverdienstelijk. Zijn ’30 was de naaste belager van “888  Erna” van José. Het enige duifje waar Arie mee verder wil van deze jaargang. Helaas zat Arie gisteren laat en keerde zijn favorietje retour na de prijzen met een gebroken pootje. Arie kan relativeren en verwerkt de lichte teleurstelling over de vlucht als een sportman, zoals het hoort. Het siert de positivo, levensgenieter, dierenliefhebber en duivensporter. Tot volgend jaar, dan praten we gezellig verder over onze gevleugelde vrienden en alles wat ons boeit.

Joep

Deze Apeldoornse oud-marechaussee en duivensportman, kwam dit jaar nadrukkelijk in beeld. Hij verloor afgelopen winter zijn vrouw. “We moeten Joep wat extra aandacht geven”, zei een gewaardeerde, gezamenlijke duivenvriend. Daar was ik het helemaal mee eens. We hadden telefonisch enkele keren leuk contact en toen deed Joep het voorstel om samen te gaan africhten. Normaliter maken José en ik van een africhting een fietsdag, maar door de heupoperatie van José kwam daar helemaal niets van terecht. Voor de vluchten reden we enkele keren naar Elst. Ik vertelde Joep, dat ik voor de vluchten liefst drie keer ga africhten vanaf Ravenstein, volgens de “Martin Geven-doctrine”. Joep had daar geen ervaring mee. “Ik wil duiven overhouden en elk jaar ben ik een keer overmoedig en krijg het deksel op de neus. Twee weten meer dan één en ik voel me er goed bij als ik iemand heb, die over mijn schouders mee kijkt, zodat we samen kunnen beslissen, of het verantwoord is”. Zelf vind ik het ook prettig en gezellig, om het africhten samen te doen. Dat kwam dit jaar bijzonder goed uit, want omdat ik veel gewonde duiven had (gelost onder in de duivenwagen, zeggen we gekscherend) en veel duiven die te laat thuis kwamen, of gezworven hadden. Afgelopen woensdag waren we voor het laatst samen in Ravenstein. Joep had na het overlijden van zijn Mieke een leuke afleiding en nuttige missie. Vanochtend belde ik hem op, om hem te feliciteren: natourkampioen en duifkampioen in de kring en … een leuk ploegje ingespeelde jonge duiven. “Ik zag, dat ik mijn doel bereikt had. Ik dacht aan Mieke, wilde het haar vertellen en toen kwamen ineens de traantjes.” Niets menselijks is hem vreemd. Joep wist, dat het in Gietelo niet liep zoals gewenst. Hij informeerde belangstellend naar José en ik kon hem meedelen, dat José aan het wandelen was en, ondanks alles, aangewezen m.f. en 1^e asduif jong in de kring geworden was. Volgend jaar hoop ik weer in de Maaspoort te fietsen met José, maar de africhtingen samen met Joep zijn zeker voor herhaling vatbaar.

A.S. Croatia

Sander kwam met het idee. Meedoen aan een One Loft Race. We gooiden het in de groep. Jaap vertelde onomwonden, dat gokken niet zijn ding is en hield de boot af. Albert zag het wel zitten en Rini wilde ook niet achter blijven. Zelf ben ik benieuwd waar onze duiven staan in een internationaal gezelschap en José vond het allemaal prima. Voor een team van zes duiven betaal je plm. 600 euro en doe je het met vijf teamleden, dan zijn de kosten goed te overzien. De keus viel op de race in Kroatië. Enthousiaste mensen, die gastvrij en betrouwbaar over komen. Vorig jaar werd de allereerste versie gewonnen door Peter Voskamp uit Deventer en we zagen dat Oliver Sabol en de familie Eijerkamp ook tot de deelnemers behoren. Eind april stuurden we zes (vet) blauwe duifjes van ons “eigen soort” via een tussenpersoon in Nijverdal naar Kroatië. De organisator zou ze hoogstpersoonlijk ophalen. Inmiddels zijn we twaalf africhtingen en drie “Hotspotvluchten” verder. Van de ruim 900 ingestuurde duiven zijn er nog ruim 400 aanwezig. Ook hier is het overhouden van duiven niet gemakkelijk. Van ons team van zes, zijn er nog vijf aanwezig, die het tot nu toe heel behoorlijk doen. Er komen nog een aantal wedstrijden, waaronder een semifinale van 400 km. , een finale van 500 km. en een race van 600 km. Er wordt gevlogen vanuit Hongarije, Oostenrijk en Tsjechië. Alle duiven op hetzelfde hok, dezelfde verzorging en condities. Wat een verademing. Misschien kunnen onze duiven het helemaal niet aan, maar veel eerlijker dan dit kan niet. Niet ligging en wind bepalen de uitslag, maar de intrinsieke kwaliteiten van de duif. Daar hou ik van. Ik kijk met belangstelling uit naar de komende weken. (wordt vervolgd)