Freek openhartig (4)

Zondag 27 juli 2014.

Gisteren stond de eerste prijsvlucht voor de jongen op het programma. Het weer was zaterdag erg gevarieerd. Soms bewolkt, soms zon, maar atmosferisch was het onstabiel.  In de middag rond 15 uur stonden hier in Appen/ Gietelo de hemelsluizen wagenwijd open. In korte tijd viel er zo’n 40 mm. regen.  Opvallend was, dat er tijdens de hoosbui nog twee duiven arriveerden! Blijkbaar waren er ook plekken waar het niet regende, want anders is zoiets onverklaarbaar.

De duiven in onze regio waren om 11.15 uur gelost en tegen duivenvriend Rinie Vos, mijn trouwe letter, had ik gezegd dat de eerste duiven rond 12.15 uur zouden arriveren. Ook moeder Toos was present. Ze woont in een aanleunwoning van de Martinushof in Twello en werd gebracht door een bevriende buurman van haar.
Om 12.19 uur arriveerde de eerste duif. Deze ‘366 was kort voor de inkorving aangelopen met een duivin en dat verklaart zijn haast, ook bij het binnenlopen.  De ‘366 is een jonge doffer met een verhaal. Op zekere dag miste ik hem na een aanval van de havik. Ik had hem doorgestreept. Twee dagen later zie ik toevallig een duif tegen een raampje aan de binnenzijde van de schuurzolder van de buren vliegen. Via een houtstapel en allerlei kruip-door-sluip-doorroutes was hij op de schuurzolder terecht gekomen. In doodsangst voor roofvogels zijn duiven soms creatief. Na overleg met buurman John werd de duif gepakt. Hij zag er na twee dagen en nachten zonder water en voer nog monter uit.  Kort daarop verspeelde ik de ‘366 op de beruchte africhting van Cortenoever. 
Negentien duiven raakte ik toen kwijt. Zeker drie weken later werd ie opgegeven door Bertus Kok uit Epse. Aanvankelijk dacht ik, dat de duif door de opvanger was uitgewend, maar hiervan was absoluut geen sprake. De duif zat volgens Bertus pas één dag bij hem. Samen met moeder Toos haalde ik hem op. Hij zag er ook nu monter en fris uit.
De volgende dag liet ik hem gewoon los in de groep. Ik verwachtte, dat hij naar zijn geheime onderduikadresje zou vertrekken. Dit gebeurde echter niet. Gisteren was hij zogezegd mijn eerste duif en wint in de club de vijfde prijs en in de kring zelfs 1:100. Het kan raar lopen!

Mijn tweede duif van Boxtel arriveerde vijf minuten later. Het was de ‘199 van Bram. Vorige week zondag raakte ie gewond na diverse aanvallen van de “terrorist”. Net als de 186 van Bram. Beide doffers strompelden door het hok, maar hun verwondingen waren niet zo ernstig dat ze niet mee konden naar Boxtel. Beide doffers bewijzen mijn gelijk door zich te klasseren.
Helaas is de ‘199 hedenochtend opnieuw gegrepen door de “terrorist”. Vanochtend liet ik de duiven voor het eerst sinds vorige week zondag bij huis los. Ze trokken traditiegetrouw meteen weg en keerden na een half uurtje retour. Enkele seconden na de landing op het hok deed de “terrorist” zijn aanval. Gelanceerd vanuit de hoge eiken aan de Rijksstraatweg voor ons huis verraste hij de groep die in paniek wegstoof en uiteenspatte boven de tuin van achterbuurvrouw Dinie. Ik lette op de zich hergroeperende koppel duiven en zag de havik niet meer.
Zoals altijd trokken ze meteen weg. Een kwartier later zag ik de buurvrouw op afstand roepen. Er lagen veren op haar gazon en een kop van een duif. “Hij heeft er weer eentje te grazen gehad. Toen ik buiten kwam, vloog hij weg met de onthoofde duif in zijn klauwen”. Bij thuiskomst van de duiven miste ik de ‘199.  De overige duiven doken gretig en nietsvermoedend in de gereedstaande baadbak en poedelden de stress van de eerste prijsvlucht van zich af.

Van de 23 ingezette duiven waren er ’s avonds 22 retour. De “Lichte Schimmel” heb ik niet meer gezien. Eigenlijk had ik al afscheid van hem genomen. De duif bleef vorige week zondag al weg. Opgevreten door een havik, dacht ik. Afgelopen woensdag keerde hij terug. In prima conditie. Blijkbaar heeft hij een logeeradres elders. Twee maanden geleden ontsnapte hij ternauwernood aan een roofvogel. Zijn opvallende kleur verraadt hem. Door de stress nam hij de kuierlatten en vond blijkbaar een tweede hok. Afgelopen zondag besloot hij, na vier opeenvolgende aanvallen van “de terrorist” zijn geheime logeeradres op te zoeken, om pas drie dagen later retour te komen. Voor mij zeker geen reden om hem te sparen, dus ging hij vrijdagavond mee naar Boxtel. Deze duif mis ik als enige en U begrijpt, dat ik daar niet van wakker heb gelegen afgelopen nacht ….

In de club dit jaar verrassende verschuivingen. Frits en Sven van Brummen, Jan Ketelaar en Werner van de Steeg haakten vorig jaar al snel af, toen ze bijna alles verspeelden. In 2014 hebben ze duidelijk meer werk gemaakt van de africhting van hun junioren en daar werden ze gisteren voor beloond. Ze stelen de show met vroege duiven en mooie series. Maurits Bosgoed, die afgelopen jaar zo verrassend speelde met de jongen, slaat een jaar over vanwege gezinsuitbreiding. Max Slinkman, die vorig jaar de sterren van de hemel speelde, heeft ernstige gezondheidsproblemen en is geen schim meer van wie hij was. Max, ik hoop op een wonder en wens je volgend jaar op je nieuwe stek vooral gezondheid en wie weet kun je er met een klein hokje jonge duiven spelen? In je laatste duivenjaar aan de Voordersteeg wens ik je de komende weken nog een aantal vroege klasseringen en vooral sportplezier!
Henk Blankestijn begon ook zeer matig gisteren, maar hij is een type die nooit opgeeft en zijn rol in het spel met de jongen is in mijn ogen nog zeker niet uitgespeeld. Hillie en John Romein stelden vanaf Boxtel teleur, maar zullen zich de komende weken zeker revancheren. Martin Geven viel nog niet op zoals we van hem gewoon zijn, maar pakt wel een vroege duif en meteen de getekende!  Hij blijft in mijn ogen de grote favoriet voor het kampioenschap, ondanks de snode plannen van Frits, Sven, Jan en Werner. Van Dennis Koers verwacht ik de komende weken ook vuurwerk. Hij heeft een mooie ploeg jongen, heeft het in de vingers en loopt over van ambitie. Kortom: seizoen 2014 belooft bij “Steeds Verder” verrassend en enerverend te worden en zeker niet voorspelbaar. Dat is goed voor de sport!

Natuurlijk hoop ik zelf in 2014 niet helemaal voor spek en bonen mee te doen. Ik realiseer me wel, dat het zeer moeilijk zal worden zolang de “terrorist” mijn duiven  blijft belagen.
Het liefst laat ik de jongen tijdens de vluchten twee keer per dag trainen bij huis, maar dat is geen haalbare kaart. Als ik elke dag een duif inlever, is mijn hok leeg als de mooiste vluchten nog komen moeten.
De statistieken van de afgelopen maanden wijzen uit, dat bij dagelijks los laten bij huis er minimaal één duif per dag sneuvelt. Tien opgevreten duiven in acht opeenvolgende dagen, staat me helder voor de geest. Dat was bij één keer kortstondig trainen op een dag. Ik vrees, dat de schade nog groter wordt bij twee keer los op één dag. De aanzuigende werking op haviken en slechtvalken zal alleen verergeren. De afgelopen week kwamen de duiven helemaal niet los. Alleen op dinsdag en donderdag was er een africhting vanaf Ravenstein. Zo gauw ik de duiven een keertje bij huis laat vliegen, is de “terrorist” er als de kippen bij om toe te slaan. Dan valt het niet mee om de moed erin te houden ….

Afgelopen week hadden Albert en ik “crisisoverleg”.  We delen onze passie en als één van de twee wegvalt als liefhebber, valt mogelijk de ander ook weg. Als ik stop, valt er bij Albert motivatie weg en omgekeerd. Mijn José kan er niet tegen als de havik dagelijks toeslaat.
Ik kan niet goed tegen de tranen die dat oplevert. Toen ik aangaf te capituleren, gaf dat ook emotie. “’t Is jouw passie, ’t is al ruim een halve eeuw een stuk van je leven, denk aan je moeder, aan Albert en aan Rinie. Je hebt leren leven met je duivenallergie, is er dan geen manier om de havik te verslaan?” aldus José. Vooralsnog nemen we geen overhaaste stappen. We proberen te genieten van dit seizoen, ondanks alle narigheid en de tientallen slachtoffers die blijven vallen. We proberen binnen de mogelijkheden iets te doen aan het probleem. Als ik stop, stop ik na seizoen 2015.  Verhuizen is voorlopig geen optie, we vechten door tegen windmolens en hopen op betere tijden.

Vaak denk ik aan de woorden van de legendarische optimist “bakker” Jan Littink. Een positieve clubman, die vaker niet als wel op de uitslag stond en te maken had met een ziekelijke echtgenote. “Duivensport is gewoon het mooiste dat er bestaat”.  Hij teerde al tientallen jaren op een “volle poule” vanaf St. Vincent na de oorlog.  Onze clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp is ook een rasoptimist en positivo. Hij drukt zich anders uit. “Duivensport is vaak teleurstelling met zo nu en dan een lichtpuntje”. Gisteren vanaf Boxtel was Jan door omstandigheden en files niet thuis toen de duiven arriveerden. Waarschijnlijk druk voor een ander.  De duiven zouden automatisch geconstateerd worden, want de klok was aangesloten.  Helaas ging het toch mis. Bij thuiskomst tien duiven in het hok, maar niets op het display. “Heb ik toch de illusie, dat ik vandaag misschien wel de eerste prijs in de regio heb laten liggen voor een ander”, aldus een relativerende clubvoorzitter. Als ik terugdenk aan het wereldkampioenschap met “Garfield” in 1997, geef ik de voorkeur aan de uitspraak van “bakker” Littink. Denk ik aan 2014, dan vind ik dat Jan Groot Koerkamp het gelijk aan zijn zijde heeft. Nooit wanhopen zolang je gezond bent en er volgende week weer een vlucht is ……..   Wijlen Jan de Visser uit Axel, die me de beste jonge duif van de NCC Oost Nederland bezorgde in 1996 (“de Axel”), gebruikte woorden van gelijke strekking.  “Als het maar niet je laatste tegenslag is”, zei hij dikwijls aan de telefoon als ik het over pech had. Toen de grote kampioen en duivenvriend uit Axel begraven werd en ik hem met velen de laatste eer bewees, besefte ik dat voor Jan de laatste tegenslag een feit was. 
(wordt vervolgd)