Zwarte Zaterdag

woensdag 10 juli

Zaterdag 6 juli hadden we wat mij betreft beter schriftelijk af kunnen doen. Wat mis kon gaan ging mis. Eerst even aansluiten bij de “Focus” van vorige week.
Donderdagmiddag 5 juli had ik een afspraak met dierenarts Nanne Wolff. Zes duiven had ik ter controle meegenomen. “Wat zijn de klachten?” was de openingsvraag en ik viel meteen met de deur in huis. “Ze zijn niet fit en ze zijn het noorden helemaal kwijt. ’t Zijn spoorzoekers i.p.v. postduiven”. De duivendokter had het snel gezien. Mestmonster, keel/cloaca-uitstrijkjes voor tricho en specifiek een onderzoekje naar ornithose bij de duif die ogenschijnlijk het zwaarst besmet was. Zijn oordeel liet aan duidelijkheid niets te wensen over: “Geel, ornithose en luis”.

Een bevestiging van wat ik eigenlijk vooraf al wist. Door de zware colibesmetting twee weken eerder was de balans totaal verstoord. “Morgen niet inkorven?” opperde ik. De dokter keek me aan en begreep dat mijn seizoen de volgende dag zou moeten beginnen. “Ze zien er verder goed uit. Ik zou er tien inkorven. Draai je er eentje, dan blijft de schade beperkt”.

Onderweg naar huis, maalde het advies van de duivendokter door mijn hoofd. “Uitroken, ronidazole en een klein potje met straf spul voor ornithose, plus luizendruppels”. Het klinkt mij als vloeken in de kerk in de oren, maar ik begrijp dat het twee voor twaalf is. De tijd van uitzieken is voorbij. Ze moeten aan de bak! De medicatie gaat in op zaterdagavond. De tien in te korven jonge duiven moeten het dus zonder medicatie doen. Noordoostenwind, dat kan niet goed gaan …….

Zaterdagochtend sta ik met gemengde gevoelens bij het hok. Mijn verwachting is, dat de duiven rond 10.45 uur zullen arriveren. De wind is noordoost en het is warm. Supporters zijn er niet gelukkig, alleen moeder en José zijn aanwezig. “Reken nergens op, want ik kan me niet voorstellen dat er bij mij een duif op tijd zal arriveren”, verontschuldig ik me vooraf. Dan is er ineens een sissend geluid. Ik kijk naar de weg om te zien welke vrachtwagen de remmen ontlucht, maar dan helpt José me uit de droom: “De voorband van onze Berlingo is lek”.

Een ongeluk komt nooit alleen! Als het half twaalf is en ik nog geen duif gezien heb, geef ik de moed op. Ik kijk op de site van “Steeds Verder” en zie dat vrijwel alle clubgenoten al duiven thuis hebben. Ik besluit om de band te verwisselen, want ik zal moeder naar Twello moeten brengen. De reserveband leg ik erop, maar de slijtagegraad van beide voorbanden verschilt nu wel enorm. Ik heb inmiddels vastgesteld, dat het ventiel eruit gesprongen is en besluit om meteen overbuurman Reinier te consulteren. Die heeft een garagebedrijf en staat altijd persoonlijk voor je klaar bij pech. Reinier is echter niet meteen beschikbaar en dan komen de huisgenoten om de hoek kijken. Even beppen met oma, dan met zijn zwager en zijn zus en vervolgens komen zijn echtgenote en zijn dochter opdraven. Het zijn goede buren en we hebben veel te bepraten, dus de tijd vliegt voorbij.

Uiteindelijk tref ik Reinier persoonlijk. Hij heeft een belangrijke trekkertrekwedstrijd met zijn megamonster, maar hij vliegt naar de personenautogarage en vijf minuten later is de lekke band weer goed voor alle diensten. Een goede buurman en een fantastische automonteur ineen vind je niet gemakkelijk!

Als ik thuis kom, zijn moeder en Jose helemaal enthousiast. “Je hebt vier duiven thuis en dat is een geweldige prestatie van die zieke beestjes”. Ik loop naar het display en zeg dat ze beter moeten opletten: “Er zijn er vijf thuis”. Normaal gesproken komen de eerste duiven op een bepaald tijdstip thuis en volgen er gedurende een half uur duiven. Dan zijn de prijzen inmiddels verdiend en valt het stil, zeker op het heetst van de dag. Mijn duiven zijn anderhalf uur te laat en vervolgens komen er vijf in betrekkelijk korte tijd. Ik denk na en leg het uit: “Ze hebben goed hun best gedaan, maar door de trek van de massa, oost in de wind en hun gebrekkige vermogen zich te orienteren, hebben ze de verkeerde afslag gekozen toen ze de Veluwe naderden. Ze gingen linksom, buigen dan voor het Veluwemeer om en komen uit het noordwesten retour. Ze hebben karakter, alleen hebben ze te veel kilometers gemaakt”. Daarna arriveren er geen duiven meer. Pas veel later op de middag en tegen de avond komen er nog drie. Toen ik bezig was de hokken uit te roken, arriveerde de laatste duif! Band verwisselen, moeder thuis brengen, hokken uitroken, het is prima afleiding, want in mijn hart ben ik teleurgesteld over de ouverture van het jongeduivenseizoen.

’s Avonds om 22 uur als ik op de club kom, hangt er een bedompte sfeer. Niemand die leedvermaak heeft, hoewel iedereen heeft kunnen zien op de site dat ik er helemaal niets van gebakken heb. Al snel wordt duidelijk waarom er een grafstemming heerst. Hillie Romein heeft 19 van de 51 duiven thuis, Hennie Beumer 2 van de 18, Jan Ketelaar 3 van de 10. Zelfs Martin & Joke Geven, die als echte specialisten op vluchten als deze doorgaans nauwelijks verliezen kennen, missen er nog 5 van de 32.

De jonge dierenarts Maurits Bosgoed is eigenlijk de enige die de dans ontspringt. Iedereen weet dat hij zeer veel werk gemaakt heeft van de africhting en erg gedreven is en bij hem zijn de jongen heel regelmatig thuis gekomen. Hij mist er 2 van de 22 en is spekkoper deze zaterdag, te meer daar hij er de volgende dag nog eentje bij zou krijgen. Als de uitslagen gereed zijn kunnen we de winnaars feliciteren. Dennis Koers zit met gemengde gevoelens aan de bar. Dennis richtte zijn jongen eerder deze week zelf af en mist er nog 20. Ook clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp was al uitgespannen voor de eerste prijsvlucht. Waar moet het heen met de duivensport? Martin & Joke winnen 1 en 2 bij de jongen. Cor Wenink wordt 1 en 2 vanaf Cahors en Bram Scherpenzeel wordt eerste vanaf Chateauroux, nipt voor Annet Jutten. Ook bij de fondmannen is het geen vrolijke boel. De duiven hebben het erg zwaar gehad en op de dagfond komen we niet in de buurt van bijvoorbeeld Eijerkamp, die zijn dagfondduiven aan de lopende band klokt.

Thuis gekomen bekijk ik de uitslagen nog even, want ik had op de club geen bril in de zak. Ik schrik bij de jonge duiven van de aantallen ingekorfde duiven en reproduceer moeiteloos wat feiten uit het verleden. In 1997, het laatste jaar dat onze betreurde duivenvriend Henk Gerritsen meevloog, korfden we in de kring Apeldoorn nog bijna 5000 jonge duiven in. Ik zag dat bij binnenkomst in de bijkeuken. Daar hangt de foto van de duif die in dat jaar met grote voorsprong de openingsvlucht op zijn naam schreef. Een onuitwisbare herinnering. Donkere onweerswolken aan de hemel en net voordat de plensbui begint, valt “Garfield” als een kogel uit de lucht. Alle duiven arriveren kletsnat, alleen “Garfield” bleef droog!

In 2011 korfden we in Apeldoorn nog ruim 3000 jonge duiven in. Elf mag dan een gekkengetal zijn, het was ook het “G-jaar”. Oud en jong samen los als oplossing voor de grote verliezen. Het bleek een waanidee. De eerste jongen kwamen zelfs voor de oude duiven. ’t Was donker en warrig duivenweer en we vlogen wat zuidelijker. De oude duiven voelden zich niet vertrouwd. Pas toen we terugkeerden op de vertrouwde zuidwestlijn twee weken later, konden de jongen de ouden niet meer bijbenen! Hoe ik dat zo goed weet? In 2011 had ik op de eerste vlucht clubgenoot Henk Boegborn op bezoek. We moesten extreem lang wachten. De duiven haalden al geen 1000 meter meer. Toen arriveerde uit het zuiden de rode Bricoux van Natural die deze vlucht op zijn naam zou schrijven. In 2012 moesten de jongen het weer alleen doen. “Ons Vermaak” uit Eerbeek had de A.C.C. verlaten. Dat kan niet de reden zijn waarom er nog maar ruim 2000 duiven ingekorfd werden. “Ducky Duck”, het zusje van de latere asduif “Texas Homer” schreef die openingsvlucht op haar naam. De herinnering aan die openingsvluchten is als balsem op mijn gekwetste ziel, na het lezen van de kringuitslag. Bertus van de Esschert wint de openingsvlucht in 2013 en dat is een prachtige prestatie. Als ik het aantal ingekorfde duiven bekijk (ruim 1300), schrik ik. Van 1997 (5000) naar 2011 (3000) is al een aderlating, maar als we van 2011 (3000) via 2012 (2000) naar 2013 (1300) gaan, dan durf ik nauwelijks nog vooruit te kijken.

Hoeveel jonge duiven mogen we komende week verwachten? Bij mij zijn de twee wegblijvers van zaterdag niet meer nagekomen. Martin & Joke Geven sprak ik gisteren. Bij hen zijn de 5 wegblijvers evenmin teruggekeerd. Daarom Hillie gebeld. Ze miste er zaterdagavond nog 32. “Zondagmorgen kregen we er 5 bij. Dat was het. Wel kregen we twee duiven opgegeven. Ze zitten in Amsterdam en Noordwijk”, aldus Hillie. Aan de kust dus en ik vrees, dat met de noordoostenwind van zaterdag de meeste achterblijvers in die contreien beland zijn.

Mijn duiven hebben het uitroken overleefd. Sinds woensdagochtend krijgen ze weer schoon water. In mijn ogen zijn ze opgeknapt. Vanochtend nog een lapvlucht ingelast vanaf Ravenstein en ze kwamen weer zoals ik dat graag zie. Het was ook een test voor de vier gewonde duiven. De 778 met de gehechte keel lijkt geen hinder meer te ondervinden. De 618 met zes hechtingen in zijn buik, kan het tempo van de groep nog niet helemaal volgen, de vale 817 met zijn gekwetste poot trekt deze weer goed in en mankt niet meer. Ook hij slaagt voor zijn proefexamen. Alleen het mooie bontje van Henk Blankestijn met zijn uithangende duimpje, mis ik nog. Duiven die niet fris in hun kopje zijn, lijken ook de draden in de lucht te laat te bemerken. ’t Is geen wetenschap, maar vier gewonden in 10 dagen kan ook geen toeval zijn in mijn ogen. Ik moet deze “Focus” afronden. Het is 11.30 uur en ik moet de duiven nog afvoeren en daarna naar mijn werk. Er is een schoolfeest, dus het zal laat worden. José loopt de Apeldoornse Vierdaagse met mijn zus Tonny. Ik moet de huissleutel voor haar wegleggen en nog brood smeren. Geen tijd meer om over duiven te ouwehoeren. Komende zaterdag korf ik weer gewoon in en ik wil niet nog een keer voor spek en bonen meedoen! We hebben een attractievlucht met zondagochtend prijsuitreiking en “Vroege Vogelsontbijt”. Een leuk initiatief. Ik hoop dat er grote deelname zal zijn, maar vrees het ergste ………..

Kopzorgen i.p.v. kopprijzen!

donderdag 04 juli

Vorig jaar was de opening van het jonge duivenseizoen voor mij een feest.
De kringzege en 9 duiven bij de eerste 20 in de kring Apeldoorn. De 44 ingekorfde duiven waren ’s middags rond 16.00 uur alle 44 thuis en 35 stonden er op de uitslag. Zoiets gun ik iedereen. Natuurlijk kan er maar een de zege opeisen, maar alle ingekorfde duiven terugkrijgen zou al fantastisch zijn. De praktijk is namelijk erg weerbarstig. Er zijn bij ons in de club al liefhebbers uitgespannen nog voor aanvang van de eerste prijsvlucht! Dat is frustrerend en demotiverend. Een keer een tegenslag overwinnen lukt nog wel, maar als je jaar in jaar uit knock-out gaat als een bokser, komt er een moment dat je de ring verlaat.  Het aantal ingekorfde duiven daalt bovendien schrikbarend. Ooit hadden we ruim 1000 jonge duiven in de club op de eerste vlucht. Nu brengen 8 verenigingen in de kring met moeite 2000 duiven bijeen (2012) en daalt dat aantal wekelijks met soms wel 30%.
 
Het spel met de jonge duiven is ontzettend moeilijk. Alleen als de jongen een prima voorbereiding hadden en tiptop gezond zijn, kun je na de inkorving van de eerste prijsvlucht rustig op een oor gaan slapen en dromen van vroege duiven. Vorig jaar wist ik, dat het goed zat. De duiven waren ijverig en levendig. Bracht ik ze weg, dan zaten ze bij thuiskomst van het baasje al rustig in het hok te wachten. Er was niet tegen te rijden!  Bij de inkorving sprak ik clubgenoot Jan de Ruiter. Jan vreesde, dat hij diverse duiven niet meer terug zou zien. Ik deelde op dat moment die vrees niet. “Het zou mij verbazen als ik er van de 44 eentje verspeel”, zei ik in het volste vertrouwen. Hoewel grootspraak niet mijn ding is, wilde ik me niet vals bescheiden opstellen. De volgende dag haalde ik de module weg toen er 43 thuis waren. Daarna vulde ik het bad met lauw water en gaf de duiven de vrijheid. Tien minuten later lagen alle duiven uitgebreid te poedelen. Een mooi gezicht. We zaten aan de thee na te genieten van een geslaagde vlucht. Kort daarop ging de telefoon. Er waren blijkbaar mensen belangstellend hoever ik gekomen was. Naar eer en geweten meldde ik, dat ik nog een favoriet miste. “Dus je bent er nog wel eentje kwijt?”, vroeg de beller. “Net nog wel, maar de laatste landt net met een sierlijke boog rechtstreeks in de baadbak!”
 
Dit jaar is alles anders. De duiven zijn ten eerste een stuk jonger. Vanochtend liet ik ze los, maar het kostte me tien minuten om ze allemaal buiten te krijgen. Zet ik ze op de klep, dan duiken ze linea recta via een andere klep weer het hok in. Dat is niet goed.
Heb ik eindelijk alles buiten na veel gejaag en gevang, dan moet ik ze de lucht in jagen. Vervolgens trekken ze zowaar weg!  Dit doen ze echter niet omdat ze vorm hebben, maar omdat ze dan de havik zien loeren in een boom in de omgeving.
 
Dan het wegbrengen. Tien keer zijn ze weggebracht en elke keer blijven er duiven achter. Bovendien blijven ze uren weg. Individueel loslaten, in groepjes of massaal, dat maakt geen verschil. Elke africhting wordt een fondvlucht en iedere keer kost het veren. Eerst denk je, dat het gebrek aan ervaring is. Inmiddels weet ik beter. Er hapert iets aan de duiven. Het kompasje werkt niet goed. Als “spoorzoekers” komen ze thuis. Uit alle richtingen arriveren ze en ik heb het gevoel dat ze na elke lossing op goed geluk kriskras-vliegend proberen het hok terug te vinden. ’t Doet me denken aan de Duitse staander van jeugdvriend Rinie Vos, die voor zijn jachtproeven wild moet opsporen.
 
Morgen moeten we inkorven voor de eerste prijsvlucht en ik denk erover om niet mee te doen. Vanmiddag heb ik een afspraak met dierenarts Nanne Wolff en ik wacht af wat zijn bevinding en advies is. Ik bewandel bij voorkeur de natuurlijke weg, maar als het vliegseizoen begint en ik krijg het lek niet op mijn manier boven, dan vertrouw ik graag op de deskundigheid van de man wiens vak en specialiteit het is om duiven gezond te maken.
 
De vraag die me gesteld werd over wat wel en wat niet te lezen in de duivenbladen, heb ik de vorige keer maar ten dele beantwoord. Martin van Zon gaat de confrontatie niet uit de weg. Legt de vinger op de zere plek. Soms een tikkeltje provocerend, maar zijn stukjes stemmen tot nadenken.  Ad Schaerlaeckens is door de wol geverfd, weet iets van medicijnen en de praktische toepassing bij postduiven, kent de sport en de duiven van onze zuiderburen en kan op humoristische, ietwat onderkoelde manier zijn artikelen vullen. Duivensport is zijn hobby en (bij)baan. Wie zijn artikelen volgt, weet dat het bij Ad dit jaar ook niet allemaal op rolletjes loopt. Vooral door zich kwetsbaar op te stellen, wint hij aan sympathie en geloofwaardigheid.  Gert Jan Beute schrijft bijna zoals hij praat. Durft zich kwetsbaar op te stellen en speelt de laatste jaren op hoog niveau. Duivensport is voor hem een “way of life”. Soms iets te kort door de bocht en niet altijd even diplomatiek qua taalgebruik, maar zeker niet onsympathiek! Andre Christiaens vind je op pagina 2 van “de Duif”. Zoekt het in natuurlijke aanpak en dat spreekt me uiteraard aan. Vroeger hadden we Arie van de Hoek. Kwam in zijn schrijfsels integer en deskundig over. Zijn achtergrond als landbouwingenieur benutte hij om onze kennis over duivenvoeding te verbeteren. Van de legendarische Piet de Weerd las ik met name boeken. Hij kende alle liefhebbers van naam en faam en bezocht ontelbare kampioenen. De vader van dierenarts Henk de Weerd was een soort handelsreiziger in postduiven, die de heroïek van machtige fondkleppers en de anekdotes van het Vlaamse, Waalse, Limburgse en Brabantse duivenmetier van voor en na de oorlog prachtig kon verweven. In mijn jonge jaren smulde ik ervan! Een deel van mijn theoretische basiskennis ontleen ik aan laatstgenoemde twee schrijvers. Wie tijd en zin heeft, kan van alles lezen in duivenkranten en op sites. Pik eruit wat je kunt gebruiken en vergeet de rest zo snel mogelijk.
 
En de jonge duiven?  Als ze goed trainen, glad zijn en vlot naar huis komen van een oefenvlucht van 50 kilometer, dan kun je ze in vertrouwen inkorven op de eerste prijsvlucht. Trainen ze niet, is er twijfel over de conditie of blijven ze uren (of definitief) weg van een africhting, laat ze dan zitten tot de natour, of consulteer een deskundige en gespecialiseerde duivendokter. Dat doe ik vanmiddag ook!

Coli, coli en nog eens coli!

 
Van coli wordt een duivenliefhebber niet vrolijk. Vieze mest en overal uitgebraakt voer. Duiven die slecht luisteren vanwege weinig eetlust; ergernis alom, vooral vlak voor of tijdens het vliegseizoen.

Van heterogeen naar homogeen

 
In 2009 herstartte ik na zeven duifloze jaren met duiven van Jan en Alleman. Gewoon vrijblijvend voor de gein. Dit herhaalde zich de jaren daarna. Je maakt kennis met de origine Janssen, Heremans, Bricoux, v. Loon, Koopman, van Dijck en allerlei kruisingsprodukten. Onder alle soorten en rassen, zuiver en gekruist, kom je bruikbare duiven tegen. Echte toppers zijn echter dun gezaaid! De middelmatige graaneters hebben de overhand. Tot vorig jaar was het een heterogene bedoening. Duiven uit wel tien verschillende milieus en uit meerdere landen. Geheid loop je tegen problemen aan met de gezondheid. Al die duiven brengen hun eigen virussen en bacterien mee en op jouw hok komt dit tesamen en moet er een nieuwe balans gevonden worden. Overal waar eenhoksraces gehouden worden met duiven uit verschillende milieus en uit verschillende landen kent men dit probleem. Gespecialiseerde duivendokters hebben er meestal de handen vol aan.
 
Zelf maakte ik ook kennis met dit fenomeen, maar dan op kleine schaal. Uiteindelijk kwam het meestal goed, behalve in 2011. Na een goed begin op de openingsvluchten, kwam er ineens de klad in. Ik zocht naar verklaringen en meende in inferieur stro de belangrijkste boosdoener gevonden te hebben. Zekerheid omtrent de oorzaak van de terugval had ik echter niet. Vorig jaar zaten de duiven niet meer op stro, maar op metselzand. Ook toen kwam er na drie kringzeges op rij een terugval. Nu was er coli in het spel. Opgelopen in de reismand?  Veroorzaakt door het samenbrengen van te veel verschillende milieus op 1 hok?  Mogelijk een herbesmetting van eerdere colibesmettingen in mei via de opgedroogde uitwerpselen in de dakgoot van het duivenhok?  Voor de zekerheid verwijderde ik afgelopen winter de bewuste dakgoot!
 
Dat het samenbrengen van duiven uit verschillende milieus extra risico’s meebrengt, dat staat voor mij als een paal boven water. In 2012 hield ik de prestaties van alle duiven zorgvuldig bij. Ook keek ik kritisch naar het rendement van meerdere duiven uit hetzelfde milieu. Ik kwam meer en meer tot de vaststelling dat mijn doenwijze een soort tombola oplevert waar geen ontwikkkeling in zit. ’t Is leuk als je pas begint, maar na enkele jaren mis je de progressie en bovendien loop je telkens weer tegen dezelfde problemen met de gezondheid van de duiven aan.  Het roer moest om voor mijn gevoel. Na evaluatie met Albert kwamen we tot een alternatief strijdplan. Enerzijds afstappen van het samenbrengen van duiven uit allerlei milieus en anderzijds nastreven van stamvorming. We hakten knopen door en voegden de daad bij het woord.  Soms met pijn in het hart moest ik liefhebbers meedelen dat ik geen prijs meer stelde op “testduiven”. Albert nam de verantwoordelijkheid op zich om de hokvulling van 2013 voor zijn rekening te nemen.
 
We besloten om laat te kweken.  Rond 15 maart moesten de eerste jonkies uit het ei kruipen, die dan door voedsters zouden worden groot gebracht. Omstreeks 1 april zouden de beoogde kweekduiven dan kunnen beginnen met het groot brengen van “ronde 2”. Twaalf koppels werden er voor dit doel gerecruteerd. Onze 13-jarige “Oude Knoedel” werd tot stamvader gebombardeerd. Niet vanwege zijn ouderdom, maar vanwege zijn opmerkelijke rendement als kweker. Tien jaar was hij een “nobody”. Er waren jaren dat hij in opslag zat en er niet uit gekweekt werd. Er waren jaren, dat er wel uit gekweekt werd zonder dat de jongen getest werden. Als 11-jarige deed zijn eerste en enige zoon examen en deze “Guus” onderscheidde zich in het slechte seizoen 2011 met een kopprijs in de regio. Als 12-jarige hadden we twee kinderen van hem. Eentje werd bij het uitwennen gepakt door de sperwer, de ander werd 3e duifkampioen jong bij “Steeds Verder”.  “Guus” gaf in 2012 meteen “Texas Homer” (1e asduif regio 2 en vier keer 1:100 op rij) en de tweede ronde gaf hij twee prima duivinnen, waarvan “Ducky Duck” een kringzege behaalde.  Geen enkele duif op ons kweekhok kwam in de buurt van het rendement van onze “Oude Knoedel”.  Van de welgeteld vijf nazaten slaagden er vijf met brio voor hun examen! Met onze statistieken moesten we aan de slag, vond ik en Albert was het met me eens. Er werden in de zomer en in het najaar van 2012 nog enkele kinderen geboren uit onze nestor en deze duiven maken deel uit van de kweekbrigade. Wel moesten we op zoek naar passende partners. De beste duiven 2012 en van voorgaande jaargangen hadden we reeds op het kweekhok zitten en met een gelimiteerd budget stroopten we de betaalbare verkoopsites af. Zoals Go-ahead Eagles met beperkte middelen zoekt naar groeibriljantjes. Zo schaften we een duivin aan uit de vader van “Victor” (1e asduif GOU 2012) van Jan de Ruiter speciaal voor “Texas Homer”. Dit gebeurde op de veiling van eerste prijswinnaars ten bate van onze eigen club “Steeds Verder”. De overige transfers verliepen via internet en dat gericht zoeken van de ideale partner voor een bepaalde kweekduif was telkens een uitdagende en spannende bezigheid voor ons beiden.
 
Natuurlijk zal er veel kaf onder het koren zitten. Toch zien we nu al meer homogeniteit. Veel vetblauwe duiven met hier en daar een witte pen of een wit streepje achter de ogen. Veelal zijn het neven en nichten van elkaar en … nazaten van onze “Oude Knoedel”!  Op hok 1 tot en met 4 zijn uitsluitend bij Albert geboren jonkies geplaatst. Op hok 5 en 6 zijn een beperkt aantal jongen van onszelf gezet, aangevuld met duiven die veelal op een bon door Albert of mijzelf zijn aangeschaft. Nu heb ik de mogelijkheid om de gezondheid van de duiven op de diverse afdelingen te vergelijken.
De afdelingen zijn gemiddeld 1.25 mtr. breed en 2.50 mtr. diep. Per afdeling huizen er gemiddeld 12 duiven.  Hok 1 en 2 hebben geen dakisolatie en hebben een loze ruimte van ongeveer 2 meter. De hokjes zijn potdicht van boven, maar in de loze ruimte is een opening voorzien van ongeveer 1 vierkante meter. De afdelingen 3 tot en met 6 heb ik de afgelopen winter voorzien van dakisolatie middels dupanelplaten. In het plafond zit in het midden een ventilatiestrook van ongeveer 15 centimeter en in het dak is een strook van ongeveer 10 centimeter voor ventilatie open gelaten.
Op hok 1 en 2 zaten 28 duiven. Drie werden er gepakt door haviken, eentje door de sperwer.
Op hok 3 en 4 zaten 20 duiven. Eentje werd er gepakt door de havik.
Op hok 5 en 6 zaten 31 duiven. Vier stuks werden er gegrepen door haviken. Drie moest ik er noodgedwongen om gezondheidsredenen ruimen.
De hokken 5 en 6 zijn wat breder, vandaar dat ik er meer duiven plaatste. Vooralsnog ondervind ik de meeste gezondheidsproblemen op deze twee afdelingen.
’t Is nog te vroeg om conclusies te trekken, maar er tekent zich wel een tendens af! 
 
Gisteren met hulp van Jose de enting tegen pokken m.b.v. het kwastje doorgevoerd. De afgelopen week begonnen de jongen voorzichtig te trekken. De oudste jongen zijn nu 12 weken, dan is er een groep van 10 weken en de jongsten zijn 8 weken.
Volgende week wil ik voorzichtig beginnen met opleren, mits ze gezond blijven uiteraard.

Duiven moeten zich “senang” voelen.

Op eigen hok gaat het fantastisch! Ik lijk warempel GJB wel. Leuke initialen overigens. ’t Lijkt op GBJ (Hilterman) en dat was ooit een begrip op de radio, maar dat geheel terzijde. Als ik de verduistering ophef ’s ochtends, gaan de duiven naar buiten en … vliegen linea recta de tuin in. Is dat normaal en is dat wenselijk?  Feit is, dat ze die vreemde gewoonte vorig jaar ook hadden. Toen begon ik met drie kringoverwinningen op rij, dus … geen reden om je daar zorgen om te maken. Toch klap ik na vijf minuten in de handen en jaag ze de lucht in. Ze vliegen dan snedig rond, zwenken veel naar links en rechts, maar … trekken niet weg. Als het kan, laat ik ze de hele dag buiten zitten met gesloten kleppen. Ze scharrelen wat in de tuin, dunnen de rode bietjes uit, gaan in de bolconifeer “chillen”, badderen wat in de grote baadbak en ketsen af als er kraaien naderen of roofvogels.
Gisteren bij het binnenroepen van de duiven kwam Bram Scherpenzeel de tuin in gelopen. Ondanks de beslommeringen van een eigen bedrijf en diverse bestuurstaken (o.a. voorzitter afd. 8/GOU) neemt Bram de tijd om te informeren hoe het gaat met de jonge duiven bij mij. Ik gaf hem enkele van de vier nog aanwezige “Brammetjes” in handen. “Ze zien er goed uit”, was zijn mening. De noppen zijn mooi wit, de ogen “droog” en ze worden al een beetje duif. “Al afgericht?” vroeg hij belangstellend. “Zover zijn ze nog niet. Eerst moeten ze aangeven daar aan toe te zijn en bovendien is het weer totaal ongeschikt”, antwoordde ik naar eer en geweten.
 
Bram vertelde over liefhebbers in de club die wel gingen africhten en het deksel op de neus kregen. Ook aan huis worden er veel jongen verspeeld. Doodzonde, want daar kweek je ze niet voor.
Hij noemde clubgenoot Max, die vooral met jongen van Bram speelt, die met africhten op amper 5 km. al in de problemen kwam. Van Martin hoorde ik dat Jan de Ruiter er aan huis 20 verspeelde en Martin zelf raakte er afgelopen vrijdag vanaf Klarenbeek (5 km) nog 4 kwijt. Ook clubgenoot Stefan raakte er aan huis heel veel kwijt. ’t Is weer raak voor een knaak!
Zelf denk ik, dat duiven zich net als mensen “senang” moeten voelen. Als je met allemaal seksegenoten in een saai hok zit en je mag 1 keer per dag een uurtje verplicht vliegen, dan zou ik me als duif niet echt gelukkig voelen. ’t Is als met mensen. Als je iets te verliezen hebt, ga je normaal gesproken niet aan de drank of drugs en heb je bij de dames van lichte zeden niets te zoeken. Soms zie ik op een pulpzender de uitspattingen van vnl. Britse jeugd op vakantie. Jongens die in hun eigen braaksel op de brancard in een ziekenhuis liggen, begeleid door liederlijke meisjes die amper op hun benen kunnen staan in hun t-shirts met de tekst “FUCK ME”. Hoe triest moet je dagelijks leven zijn om hier naar uit te kijken als jongere? Duiven zijn net mensen en mensen net duiven.
Jonge duiven, die wel iets te verliezen hebben, zullen in mijn ogen niet zo gauw het hazenpad kiezen. Een jonge doffer die trekkebekkend met een leuke duivin in de tuin scharrelt ( “brommers kieken”) en die lekker kan badderen en kan scharrelen in de tuin en in de omgeving van het hok, zal niet snel zijn “Eldorado” willen inruilen voor een ongewis avontuur! Gewoon de hele dag doen waar je zin in hebt en ’s avonds uitkijken naar het moment dat het baasje de kleppen opent en je je buikje mag vol eten. Vervolgens je favo-rustplekje opzoeken en ff lekker stoeien met de hand van het baasje, waarna de gordijntjes dicht gaan en je mag dromen van alles wat je hebt meegemaakt. Dat wil toch elke jonge duif?
Er zijn echter veel jonge duiven die op zaterdag en zondag opgesloten zitten. Niks te beleven in een deprimerend hok. Die gaan op maandagmorgen bol van de energie de lucht in en als het helder is, kan het maar zo zijn dat ze op goed geluk de wijde wereld in gaan.  Ze hebben immers niks te verliezen? Onbewust lijken ze een ander (beter) leven te zoeken.
 
Ik vertelde eerder over mijn ervaringen met 5 late ongeringde jonge duiven in 2008. Die mochten gewoon hun gang gaan, er werd niet naar om gekeken. Zonder dat ze ooit een mand zagen, werden er twee in Maastricht gelost. ’t Was de bedoeling dat ze niet weer zouden keren, maar ze hadden te veel te verliezen en kwamen netjes thuis. Vanaf Maasdam werd het experiment herhaald met vijf duiven. Nu keerden er vier retour.  Nota bene een Maastrichtganger bleef vanaf Maasdam achter. Serieuze collega’s die hun geringde rasduiven op vijf km. wegbrengen zien zelfs hun voorjaarsjongen niet terug, laat staan de “domme” late jongen. Dat was voor mij een leermoment.  Duiven moeten zich hechten aan hun leefomgeving, moeten de kans krijgen het firmament in zich op te nemen en moeten zich “senang” voelen.
 
Vanochtend om 8 uur liet ik mijn duiven los en om 11.30 uur riep ik ze noodgedwongen binnen. Ze werden afgevoerd en om 12.00 uur sloot ik de gordijnen en ging naar mijn werk. Er volgt dan een “nacht” van ongeveer 20 uren. Dat is niet ideaal, maar door mijn werk kan het niet anders. Donderdag worden ze gecompenseerd en mogen de gehele dag aanrommelen. Ook in het weekend gaan ze gewoon naar buiten. In Gietelo wonen verder geen postduivenhouders, dus niemand heeft er last van mijn afwijkende gewoonten. Ik geloof dat mijn doenwijze de duiven “streetwise” maakt. Ze zijn gehecht aan hun plekje. Tot nu toe zijn er 7 gepakt door de havik, eentje door de sperwer en 3 heb ik er zelf opgeruimd. Van de 79 zitten er nog 68. Helaas moest ik gisteren het blauwbontje van Henk Blankestijn uit zijn lijden verlossen. Aanvankelijk dacht ik aan coli. ’t Beestje was al 2 weken van slag. ’s Ochtends vloog ze linea recta naar de grote eikenbomen aan de rijksweg. Pas ’s avonds na het verduisteren glipte ze de spoetnik in, die ik speciaal voor haar open liet. Daar kreeg ze een klein handje voer aangeboden, maar ze pikte steevast niet 1 korreltje. Achteraf denk ik, dat ze iets gepikt heeft wat haar slokdarm blokkeerde. Instinctief zonderde ze zich af in de kruin van de boom waar ze de hele dag roerloos bleef zitten. Jammer, want het was een pienter, goedgebouwd duifje. ’t Spijt me, Henk!
 
Nu de duiven allemaal strak in het gelid de lucht doorklieven, hebben de haviken er geen lol aan om de duiven aan te vallen. De ervaring leert, dat straks bij het africhten de haviken proberen hun slag te slaan. Vooral bij individueel africhten proberen ze de arriverende duiven in hun glijvlucht naar het hok te verschalken. Zover is het nog niet. De duiven trekken nog niet weg. Mogelijk remmen de jongere duiven (11 mei gespeend) het groepsproces. De mest is prachtig. Mooie ronde bolletjes. Geen natte ogen en geen vuile neuzen, dus de signalen staan op groen. De wind staat momenteel helemaal verkeerd, dus het kost me geen moeite geduldig te zijn. Ik hang liever niet aan de eerste galg …..
 
Albert sprak ik afgelopen week kort. Hij heeft heel wat bonnenkopers blij kunnen maken. Ze moesten lang geduld hebben, want de eerste twee rondes kwamen naar Gietelo, maar de derde ronde is grotendeels uitgevent door Albert. De jongen uit het “Texas Homerkoppel” zijn naar de familie van de Berg in Apeldoorn gegaan. Vorig jaar kweekten we er twee kringwinnaars uit, alsmede de asduif in regio 2. Dat is geen garantie dat deze twee jonkies goed zijn, maar ’t geeft wel hoop. Vader Hein is een sympathieke, echte liefhebber. Bovendien een man die zich inzit voor de sport (o.a. regiovoorzitter). Ook zoon Justin en diens zus zijn nauw bij de hobby van vader betrokken. Zulke mensen gun je het beste wat je hebt zitten. De jonkies van “Jurriaan” (asduif GOU 2009/ 2e WHZB) zijn voor oud-clubgenoot Peter Voskamp. Peter is een jonge gedreven liefhebber met toekomst en het zou leuk zijn als hij er goed mee is. De jonkies van “Texas Homer” worden verdeeld. Dennis Koers, een jonge gedreven herstarter in de club, wil voor zijn bon het duivinnetje eruit. Het tegenjong heb ik beloofd aan Henk Berentsen, die elk jaar voor mij belangeloos een stel jongen kweekt. De jongen uit onze asduif van 2012 zijn echter nog niet “klaar”. Ook de meeste andere jongen uit onze gezamenlijke kwekers zijn op bonnen weggegaan. Albert regelt dat allemaal naar eigen inzicht, rekening houdend met eventuele wensen, maar ik stel het wel op prijs de jongen te zien voordat ze weggaan. Gewoon omdat ik benieuwd ben wat er in de schotel ligt.
 
Van Erik Plant kreeg ik een mailtje met de mededeling dat er nu toch jongen zijn van zijn sterkweker. Ze zijn geringd en nu is het afwachten of ze goed opkomen. Erik volg ik uiteraard op de uitslagen. Vorige week had hij er 18 van de 20 in de prijzen en een week eerder 19 van de 20. Met zijn eerste duiven blijft hij bovendien aardig in het kielzog van grote mannen als Eijerkamp en Petrie. Zijn “Blauwe Garfield” is een kleinzoon van onze “Garfield” (wereldkampioen jong 1997). Onze “Oude Knoedel van 2000” is een zoon van de nestzus van “Garfield”.  De bestelling van jongen uit de sterkweker van Erik is dus een doordachte zet, net zoals de aankoop van “Nieuwe Olympiade” van Leo Heremans door Hans en Evert Jan Eijerkamp een weloverwogen aankoop is. De “Blauwe Garfield” van Erik is trouwens bij Eijerkamp geboren. 
 
We hebben nog ruim vier weken tot de eerste prijsvlucht met de jongen. Doe geen gekke dingen met dit warme weer en bij deze noordoostenwind. De tijd dringt, maar als je forceert is er weer een jaar verloren.
Ik blijf rustig, terwijl ik mijn jongen voor de toekomst niet nodig heb. Geloof me, speel alleen met jongen die zich “senang” voelen en ga africhten als de wind draait en er wolkjes in de lucht drijven. Haastige spoed is zelden goed!

Meerdere haviken rond Gietelo!

Mijn verhaal van vorige week blijkt niet te kloppen. Jachtopziener Ap Aalpoel, die al sinds mensenheugnis toezicht houdt op landgoed “de Poll”, trof ik toevallig in het bos op eerste pinksterdag. Ap neemt zijn werk erg serieus en “zit erop als de bok op de haverkist”, zoals dat in de volksmond heet. Hij kent de omgeving als zijn broekzak en is een interessante vraagbaak als het om het hete hangijzer havik gaat. “In mijn gebied zitten drie paartjes, die ongetwijfeld jongen hebben”, vertelt Ap onomwonden. Niet geheimzinnig doet hij over hun nestplekken, die hij globaal aangeeft en die ik niet zal noemen. Zijn ontboezeming kwam voor mij als een verrassing, omdat ik meende, dat er slechts een paartje haviken in onze omgeving zou nestelen. De drie havikshorsten bevinden zich op ongeveer twee kilometer hemelsbreed van mijn duivenhok en dan is het niet vreemd, dat er zo vaak bezoek is van de haviken. “Ik denk, dat er nog meer haviken broeden in jouw omgeving, maar dat is niet mijn werkgebied en daar doe ik liever geen uitspraken over”, aldus de openhartig pratende jachtopziener. “Het baltsen van de haviken begint al in maart, vandaar dat ik bijna zeker weet dat ze jongen hebben en mogelijk het vrouwtje zelf op jacht gaat”. Mijn strategie om de duiven nog een weekje vast te houden kan dus van tafel!

Voedselaanbod van haviken is beperkt!

In een grijs verleden wemelde het op “de Poll” van de wilde konijnen. Als we wandelden aan de Zandwal, zag je tientallen wilde konijntjes bij elkaar. Die tijd ligt achter ons, want er zijn nauwelijks wilde konijnen te bespeuren. Ook fazanten en patrijzen zie je amper. Met de weidevogels is het anno 2013 overal slecht gesteld. Ap Aalpoel weet dat als geen ander. “Alleen wilde ganzen zijn royaal voorhanden, maar die zijn toch iets te fors voor de havik. Ook kraaien zijn alom aanwezig, maar de meeste roofdieren vinden kraaien vies. Alleen een jonge havik, die de jachttechniek nog niet beheerst, wil zich gedreven door honger weleens vergrijpen aan een kraai”. Het is dus niet vreemd, dat onze duiven een favoriete lekkernij vormen voor de haviken!

Jonge duiven een gemakkelijke prooi

Jonge duiven, die nog niet in een koppel vliegen, lopen het grootste risico. Doordat de haviken constant op de loer liggen, laat ik de duiven slechts nu en dan kortstondig los. Je komt in een vicieuze cirkel. Duiven die weinig buiten komen doen er lang over om het vliegen in groepsverband onder de knie te krijgen. Bovendien staan ze ver van de natuur af en worden vadsig en stram. De havik heeft er een neus voor, zo lijkt het. De afgelopen anderhalve week was het zes keer raak. Je laat de duiven los en weet vooraf dat je een uur later bij het binnenroepen een duifje mist. Het vetblauwe zusje en evenbeeld van “Texas Homer” behoorde tot de slachtoffers. Het zijn namelijk echt niet de zieke, slome of opvallend getekende duiven die gepakt worden. Ik dacht er over na en besloot om afgelopen zaterdag de duiven de hele dag de vrijheid te geven. Er waren door het slechte weer toch geen duiven in de lucht. Ineens viel het kwartje bij de junioren. Ze schrokken ergens van en tot mijn verrassing bleven ze als groep bij elkaar vliegen. Eindelijk. De als kamikazepiloten vliegende solisten die kris kras het luchtruim doorklieven zijn een ideale prooi voor de havik. Enthousiast wees ik Jose
op de grote groep die rondtoerde. ’s Avonds bij de telling weer een jong kwijt, maar ik had het gevoel het lek boven te hebben!

Niet klagen, maar dragen

Vanochtend trok ik de kleppen vroegtijdig naar beneden. Door mijn werk hadden ze gisteren van 11.30 uur tot vanochtend 7.30 uur in het donker gezeten. De echte regelmaat ontbreekt en dat is te zien aan de pennenrui. Als duiven weinig los komen en onregelmatig verduisterd worden, kun je slagpennen verwachten. Sommige jongen hebben al drie pennen gestoten. Het is niet anders. De losgelaten jongen waren wel wat van slag. Ze doken zonder te vliegen rechtstreeks de tuin in en dat leek me geen goed idee. Ik haalde een uitschuifbare stok en zwaaide met de daarop bevestigde poncho. Alles ging de lucht in. Ook het jongste duivinnetje uit “Texas Homer”. Tevreden keek ik in de lucht. Toen ik met de stok en poncho naar de schuur liep, zag ik dat moe havik zich opmaakte voor een aanval. Ze had haar oog laten vallen op het piepjonge “Homertje” dat uit de bocht gevlogen was en nu alleen rondvloog. Als een idioot begon ik te schreeuwen en te zwaaien met de stok met poncho. Gelukkig bleven de jongen keurig kleine rondjes boven het hok vliegen en hervond de kleine de aansluiting waardoor de aanval in de kiem gesmoord werd. Een kwartier later liep alles vredig in de tuin en vulde ik de baadbak. Ik besloot om ze hun gang te laten gaan. Alleen dan worden ze “streetwise”. Toen ik een uur later in de voortuin aan het werk was, waren de duiven ergens van geschrokken. De kippen gingen tekeer en ik liep naar de achtertuin. Weer vloog er een havik boven de duiven, die nu wel in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Ze vlogen strak in formatie en de havik wist niet goed welke strategie gevolgd moest worden. Door veel lawaai te maken en te zwaaien met de vlag droop de rover af. Tot drie maal toe keerde ze echter terug en toen had ik het geluk dat er bij de zoutopslag van Rijkswaterstaat een hogedrukspuit in werking gezet werd. Ze bleef loeren en cirkelen boven de duiven, maar durfde niet aan te vallen. Zo zal het vandaag en de komende tijd vaker gaan. Soms heb je geluk, een andere keer pech. Ik reken erop dat er de komende weken nog tien duiven gepakt zullen worden. Bij elke aanval op de groep zullen de duiven alerter en sneller worden en het gevaar eerder herkennen. Op een gegeven moment zullen ze het hok in duiken of als groep op de vlucht slaan bij nadering van de doodsvijand. Ze zullen ermee moeten leren leven!

Coli heerst ook weer

Enkele weken geleden had ik een blauwwitpennetje met coliverschijnselen. Ze werd mager en flauw. Inmiddels is ze zonder in te grijpen weer aardig opgeknapt. Een blauwbontje is intussen aan de beurt. Ze eet weinig en zit het liefst ineengedoken op haar schapje. Na een dag of vijf knappen ze vaak op. Zo niet, dan verlos ik ze uit hun lijden. Vorig jaar had ik twee varianten. Bij variant 1 worden ze ziek, flauw en mager en zie je slijmerige mest en uitgebraakt voer. Hier herstellen ze vaak van. Variant 2 is de dodelijke variant. Misschien is het geen coli, maar adeno. De duiven sterven vaak binnen 24 uur. Vorig jaar liet ik ze uitzieken, maar toen na de derde prijsvlucht de verschijnselen terugkeerden zette ik de aangedane duiven apart met een kuurtje in het water. Ik merkte echter geen verschil. Duiven met de eerste variant knapten na vijf dagen op en duiven met variant 2 gingen dood. Met en zonder kuur hetzelfde resultaat. De herbesmetting geschiedde via de dakgoot. Die heb ik inmiddels verwijderd. De duiven krijgen regelmatig vlierbessensap om de gezondheid te ondersteunen, maar het is geen garantie dat coli je deur voorbij gaat. Soms zijn duiven een dagje van slag na het eten van verkeerde zaken uit de tuin. Eergisteren waren een aantal pollen aardappels flink aangevreten. Aardappelblad is giftig en dat was te zien aan een tiental jonkies. Ze wilden het hok niet uit en even dacht ik dat ze coli hadden. Gelukkig waren ze vanochtend weer hersteld. Oppassen dus met het trekken van voorbarige conclusies!

Verantwoording tot nu toe

Van de oorspronkelijk gespeende 79 jongen, waren er vanochtend nog 70 aanwezig. We merken momenteel nauwelijks iets van sperwers. Bij het uitwennen kunnen sperwers voor veel stress zorgen. Bij een onverhoedse verrassingsaanval op duiven die op het hok zitten of in de tuin lopen kan veel stress ontstaan. Onervaren jonge duiven die net of pas enkele dagen buiten komen kun je daardoor verspelen. Bij de havik is er van stress geen sprake. Haviken pakken de kris kras rondvliegende jonkies in de lucht, zonder dat de overige duiven dit meekrijgen. Dan gaat de telefoon en moet ik mijn verhaaltje onderbreken. Buurvrouw Alie heeft slecht nieuws. Er ligt een dode duif achter de bessenstruiken. Ik loop via de tuin naar de achterburen en zie dat de sperwer in de tijd dat ik dit stukje tikte de 809 heeft afgekloven. Als ik deze alinea herlees bedenk ik dat het is alsof de duvel ermee speelt. Nota bene de sperwer waar ik nog helemaal geen last van had, tot je erover schrijft …. “Is het een dure?” vraagt de buurvrouw, die blijkbaar iets over de verkoop van Leo Heremans gelezen heeft. “Dat niet, maar ze komt wel uit mijn allerbeste duif”, mompel ik een vloek onderdrukkend. Als pleister op de wonde krijg ik een bos seringen mee. De dag is halverwege. Vier aanvallen van de havik gezien en een slachtoffer van de sperwer opgeraapt. ’t Gaat hard, maar we liggen op schema…… Op dit moment lopen er nog 4 van Bram (van de 5). Van het bonnetje van clubgenoot Henk Blankestijn lopen er nog 2 (van de 3). De 5 testduifjes van Henk Berentsen zijn tot heden de (doden)dans ontsprongen. Ook de blauwe op bon van plaatsgenoot Johan zit er nog. Van het bonnetje van Bert Klein Haneveld is er nog 1 (van de 3) aanwezig. We proberen de moed erin te houden. Niet kijken naar wat je mist, maar koesteren wat je nog hebt. Een zure les die ik leerde van Martin & Joke Geven ……..

Haviken broeden later!

Met in het oosten het IJssellandschap, in het zuidoosten de Halmen, zuidelijk de kolken met het Rosenthal’s bosje, zuidwestelijk het Appense Veld, vervolgens landgoed Beekzicht met “Ekebij” , overgaand in grondgebied van landgoed “de Poll”, het recreatiegebied Bussloo en de cirkel eindigend op de fameuze “Bomendijk” in het noordoosten, wonen we in de bosrijke groene long van de gemeente Voorst. Ree, ijsvogel, das en vos leven en wonen er op slechts honderden meters afstand, waar ook de haviken hun territorium hebben. Vorig jaar waren de haviken in de maanden maart en april erg vraatzuchtig. Zo rond 10 mei werd het toen rustig. Als moeder havik haar legsel voltooid heeft, gaat ze ongeveer 5 weken broeden. Wanneer de eieren uitkomen, houdt ze de eerste periode de jonkies warm. In die broedfase ruit de havik. In de praktijk betekent dit dat er in deze fase nauwelijks iets te vrezen is voor de postduivenhouders. De mannetjeshavik jaagt en van hem hebben de duiven aanzienlijk minder te duchten. Als moe weer mee gaat doen met de jacht, is ze trager en zijn de duiven sneller en attenter geworden. Voor haar ligt de focus op andere prooi in het vrije veld, zo lijkt het. Als ze zich toch met de duiven bemoeit, werkt ze als trainingsstimulator die de compacte groep op scherp zet. Dit jaar lijkt alles anders. Vrijwel dagelijks plukt ma havik hier een jonge duif uit de lucht. Vanochtend sneuvelde de laatste. Het ritueel is steeds hetzelfde, op het tijdstip is geen peil te trekken. ’s Avonds na 17 uur, als ik terugkom van mijn werk, trek ik de kleppen open en ga vervolgens de piepers jassen. De andere piepers fladderen dan wat om het hok en zo nu en dan maakt er eentje een schichtig rondje. Vanuit het keukenraam werp ik zo nu en dan een blik. Als het eten opstaat snel de hokken kuisen tussen de bedrijven door. Dan zie je niet wat er in de lucht gebeurt. Als ik ze om 18 uur binnenroep is er steevast eentje weg. Spoorloos. Dan weet je, dat de havik weer langs geweest is. Vandaag liet ik ze om 8 uur ’s ochtends los. Ik moest om 13 uur beginnen op mijn werk en zou ze dus rond het middaguur afvoeren en verduisteren. De jonkies schoten vanochtend de lucht in. Nog steeds kris kras alle richtingen uit. Al snel landden ze stuk voor stuk op het hok. Van vliegen in een koppel is nog totaal geen sprake. Mijn enige donkere witpen bleef als enige vliegen. Frivool en dartel doorkliefde hij het luchtruim. Ik had zo’n voorgevoel dat zijn levenslust zijn ondergang zou worden en nog geen minuut later tekende zich zijn doodvonnis af. Vanuit het westen naderde moe havik, een kraaienescorte in haar kielzog. Door de drukte van de kraaien bleef de donkere witpen vliegen. Moe havik leek in oostelijke richting weg te vliegen. Terwijl de kraaien triomfantelijk omkeerden, maakte de havik hoogte en boog toen af.  Ik schat dat ze op ongeveer 150 meter hoogte vloog en de witpen maakte nietsvermoedend zijn frivole rondjes op naar schatting 40 meter hoogte. Ineens trekt de havik haar vleugels langs het lichaam en in een duizelingwekkende glijvlucht suist ze richting het hulpeloze jong. De trefkans is in deze situatie 100%. Moeiteloos grijpt ze haar prooi, alsof ze een schepnet heeft en vliegt er mee weg als een zware legerhelikopter met een tank. De natuur is meedogenloos en indrukwekkend, maar ik heb dit schouwspel te vaak gezien en wordt er naargeestig van. Hier fokken we geen jongen voor!

“Dreamteam 2013” bijna compleet!

Over enkele dagen hoop ik de laatste jonkies toe te kunnen voegen aan mijn lichting 2013.  Gekscherend noem ik het mijn “dreamteam”.  Een beetje ambitie mag je best uitstralen. Iedere vooruitstrevende duivenliefhebber begint vol goede moed aan een nieuwe lichting. Het is de toekomst. Stiekem hopen we, dat er een Cruyff, Messi, of Maradonna schuilgaat in de bende jonge duiven.

De eerste jonge duiven zijn gearriveerd!

Donderdag 11 april haalde ik mijn eerste jongen broed 2013 op. Albert had er 36 klaar.  Goed opgekomen, kloek en gezond, zoals ik het graag zie.  Albert bedankt!  Ik zal mijn best doen om je inzet en moeite te belonen, maar kan niets garanderen.  ’s Avonds naar clubgenoot Henk Blankestijn gereden.  Ik moest een in Twello aangeschaft bonnetje verzilveren en ging naar huis met drie jonkies. Henk is een serieuze en echte liefhebber, die een baan, een jong gezin en duivensport combineert.  Ook een relatief jonge liefhebber die zich graag inzet voor onze vereniging. Hij maakt bovendien een erezaak van zijn schenking(en) en dat verhoogt de kans op succes. Een dag later haalde ik twee jonkies bij Henk Berentsen. Henk legt zich volledig toe op het kweken van postduiven en als hij zijn gedrevenheid en enthousiasme kan overbrengen op zijn jonge duiven, dan worden het toppertjes. ’s Middags stond onverwacht GOU-voorzitter Bram Scherpenzeel achter me toen ik met het jonge spul bezig was. Vorig jaar was ik succesvol met het bonnetje van Bram. Hij gaf me toen drie jonkies en eentje, “Pip” genoemd, won twee eerste prijzen ( 1e en 4e in ACC).  Bram, die zelf zijn jonge duiven uitzet bij bijna buurman Max Slinkman en ze dan later ingespeeld overwent, had er zelf lol in en we spraken af in 2013 nogmaals iets te regelen.
Natuurlijk kocht ik zijn bon afgelopen winter bij “Steeds Verder” en nu bracht hij vijf prachtige jongen mee om te proberen. Sindsdien zitten er dus welgeteld 46 junioren.
Vandaag, zondag 21 april, liet ik twee afdelingen los.  Ik was in de tuin aan het spitten en kon mooi een oogje in het zeil houden. Tot mijn verrassing waren ze erg ondernemend en enkelen hebben al ongeveer 10 rondjes rond het hok gevlogen!  Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling, want ik wilde ze vasthouden tot 15 mei i.v.m. het roofvogelgevaar.  Nadeel is dan wel, dat als de jongen half mei schrikken en de lucht inslaan, de kans op verspelen ook aanwezig is.
Gebeten worden door de hond of de kat, ’t is allebei kl…….

Jonge duiven moeten bij het spenen “luxe” zijn.  Magere sprinkhanen, piepende ouwe ventjes, jonkies met getekende pennen, dunne of kromme borstbenen en “waterkonten”, ze zijn het niet en worden het ook niet! 
Ze kunnen me niet “luxe” genoeg zijn.  Superdeluxe moeten ze zijn. In 2010 haalde ik zes jonge duiven bij Evert Jan Eijerkamp aan huis. We dronken koffie en praatten wat over Lotte en Fleur, die ik meemaakte op het Isendoorn College. De zes jonkies glommen en waren superdeluxe. Later bleek, dat de 2e (“Franz”) en 4e (“Gijs”) duifkampioen van regio 2 in het mandje zaten!  Vorig jaar haalde ik bij Albert de tweede ronde op.  Albert was druk in de weer geweest met gekiemd voer en gevarieerde mineralen en geholpen door gunstig weer blonken de jonkies als parels. Het was de aaneengesloten ringenserie 815 tot 834.  “Daar gaan we plezier aan beleven”, voorspelde ik Albert.  Twee stuks (817 en 818) bracht ik dezelfde dag naar Eijerkamp. Bedoeld voor de Kroatie-race. Ze deden het allebei niet onaardig en eentje arriveerde er op de eindrace op luttele seconden van de winnaar! De overige jonkies plaatste ik op afdeling 5/6.  Op de allereerste prijsvlucht werd ik meteen herinnerd aan mijn voorspelling. Hok 5/6, normaliter zeker niet mijn beste afdeling, domineerde als nooit tevoren: 828 (1e A.C.C.), 826 (4e), 822 (7e), 816 (8e), 821 (10e), 832 (15e), 834 (18e) waren mijn eerste duiven. Allemaal 1:100 prijs en allemaal van de “luxe” tweede ronde!  Na slotvlucht Mantes la Jolie bleek onze “Texas Homer” 1e asduif van regio 2.  De enige van onze eerste ronde die uitblonk. Onze opvolgers zijn allemaal van de tweede ronde of testduiven van derden.

Dat jonkies “luxe” moeten zijn weet ik al veel langer.  In 1996 kocht ik een bon van Visser-Lensen uit Axel. Als ik me goed herinner bracht Cor Bruinsma in zijn smetteloos witte jas die bonnen aan de man.  Vijftig guldens moest ik ervoor neertellen. Bij het afrekenen hoorde ik iemand achter me gniffelen.  “Een dag kwiet, een volle tank kwiet en duuf kwiet. Die is gek”.  Ik moest aan zijn woorden denken, toen ik via Antwerpen door de Liefkenshoektunnel reed naar Axel.  Albert was erbij.
Met Zeeuwse bolussen, luxe broodjes en dampende koffie werden we ontvangen door Jan de Visser.  Enkele uren later gingen we tevreden huiswaarts met twee jonkies.  De blauwe was superdeluxe en droeg onze eigen ring, de geschelpte kregen we als extraatje vanwege de vele kilometers. Dit laatste jonkie was een doorsnee jonkie, dat verloren ging. De blauwe was mijn oogappel. De klasse droop er gewoon vanaf en meteen de allereerste vlucht werd hij mijn eerstgetekende.  Het werd echter een openingsvlucht zoals we die te vaak kregen. Lopend leken ze huiswaarts te keren en mijn “Axel” arriveerde pas de volgende dag rond koffietijd. Later loste hij zijn belofte in en eindigde als 1e asduif van de toenmalige N.C.C. Oost Nederland.  Die winter ging ik met Albert andermaal naar Axel. We hadden een geborduurde badhanddoek meegenomen voor Jan met een toepasselijke tekst.  Jan kon niet geloven, dat zijn duif Eijerkamp, Camphuis en al die grote mannen uit het oosten verslagen had. Toen Jan opvallend veel tijd nodig had om koffie te zetten, stootten we elkaar knipogend aan.  Eindelijk terugkerend uit zijn keukentje, pinkte hij een laatste traan weg ……  Het zou niet ons laatste bezoek worden, want de vriendschapsbanden waren gesmeed. Helaas stierf de grote kampioen Jan de Visser enkele jaren later veel te vroeg.

Komende week zullen er opnieuw jonkies afgehaald worden. Ruim twintig stuks van Albert van koppels waarvan we de eerste eieren onder voedsters verlegden. Zullen ze de eerste ronde overtreffen net als vorig jaar?  Afgelopen woensdag zag ik ze voor het laatst. Alle gegevens, inclusief kleur en geslacht, liggen al vast. Ze lagen er goed bij, maar de laatste tien dagen zijn doorslaggevend.  Ik ben van plan om een analyse te maken.  Van 12 koppels hebben we een dubbele ronde.  Daaronder 8 nazaten van onze “Oude Knoedel”. Daaruit halen we de maximale score van 8 keer 4 is 32 stuks!  Uit onze 13-jarige beoogde stamvader hebben we niets. Van zijn eerste ronde was een eitje onbevrucht en het andere eitje ging overstuur. De tweede ronde andermaal een schier eitje.  Uit het andere ei kroop een mooi jonkie.  Helaas kwam hij als jong van een dag of vijftien in het territorium van een buurman terecht en werd totaal aan gort gepikt. Jammer maar helaas. Er komen nog meer dagen deze zomer en onze oldtimer is nog niet versleten. Is er kwaliteitsverschil tussen de eerste en tweede ronde van een overgelegd koppel? We gaan het uitzoeken. 
Erfelijkheid blijft fascinerend.  Uit onze ingeteelde steenrode doffer, gepaard aan een zus van “Texas Homer”, vallen vier geschelpte jongen. Mogelijk vier doffers. Uit een geschelpte zoon van onze “Oude Knoedel” gepaard aan een rood duivinnetje van Ludo Claessens-origine, vallen vier roodfactorjonkies.  Vier doffers, want in dit geval is het rood geslachtsgebonden! Hoewel er aardig wat bont op ons kweekhok zit, zijn de jongen beslist niet bont uitgevallen.  Dat kan een goed teken zijn. Wie veel bont gaat fokken, boert achteruit.
Opvallend is verder het grote aantal vetblauwen en vetkrassen.

Inmiddels is het half vijf. José is nog niet terug van een studiemiddag op fitness-gebied.  Ze is nog steeds leergierig en dat biedt mij de kans om dit stukje te typen. Dan weten Bram, de beide Henken en Albert hoe het met hun jonkies gaat.  Vanavond gaat er een scheutje uit “de fles van Gust” door het drinkwater.  Gisteren kregen ze gesneden bieslook door het voer.  Je moet echter oppassen dat je niet overdrijft.  Enige jaren geleden kregen jongen getekende kleine pluimpjes toen ik te veel knoflook en bieslook serveerde. Maat baat in dit geval.  Het voer is nog steeds kweekvoer met een handje enzymix recup met gepelde gerst (gort). Regelmatig gaat er een scheut vlierbessap over het voer.  Dit haal ik in het boerderijwinkeltje van de fam. Wassink aan de Klarenbeekseweg.  Een nachtje in laten trekken en vervolgens rul maken met mineralen, pikkoek, veen of scherp zand. Het voer dat duiven in de natuur oppikken is immers ook niet steriel en schoon?  De vitamines A, B-complex, D en E en verder ijzer, zwavel, jodium en citroenzuur vormen het stokpaardje van Christiaans.  Geef de jonge duiven dus de voedingsstoffen die daarin voorzien:  biergist, vlierbes, citroensap, ui en knoflook, gekiemd graan, yoghurt, e.d.  Een tuintje voor het hok met heilzame kruiden en groenten biedt duiven de kans zelf de balans in evenwicht te houden. ’t Hoeft niet duur en ingewikkeld te zijn. Gewoon je boerenverstand gebruiken en je keuken- en koelkast benutten. Varieer, maar overdrijf niet! Jongen van bedenkelijke komaf die niet echt “luxe” zijn wat bouw, gezondheid en uitstraling betreft zullen geen potten breken. Achterstand in het nest is achterstand voor het leven, geloof me op mijn woord.
De generatie van 1997 was “superdeluxe”. De broedschalen leken te klein en de jongen glommen als parels. “Garfield” was er een van. Vraag het Albert. Hij herinnert zich die lichting als een droomlichting. Met zulke jongen kun je elke oorlog winnen! Ik hoop, dat de ronde die eind komende week klaar is, de lichting 1997 benadert wat “luxe” betreft. Zulke jongen wens ik U ook.

Iriscopie, kweekogen, variatiebreedte;  hoop, geloof en liefde.

Toen ik in 2010 begon met het leveren van stukjes voor de site van Albert, was dat bedoeld als verantwoording voor mijn doen en laten met de duiven van derden.  In dat jaar werd min of meer stilzwijgend duidelijk, dat Albert en Freek weer gingen samenwerken in de postduivenhobby. Dat we elkaar goed aanvoelden en aanvulden wisten we al sedert 1987.  Toch moet je de dialoog gaande houden en van elkaar weten wat er leeft en speelt. Te veel combinaties vallen na verloop van tijd uit elkaar en niet zelden gaat er wrijving en frustratie aan vooraf. 
Door te schrijven, gaf ik mijn zieleroerselen bloot en bood ik Albert een inkijkje op de gang van zaken op mijn hok.  Tevens zag ik het als verlevendiging van de site en als leerstoel voor beginnende en jonge liefhebbers.  Een klein beetje onderwijzer ben ik altijd gebleven, denk ik.  Nu mijn stukjes door een breder publiek worden opgepikt en zelfs doorgeplaatst, realiseer ik me waarom ik dit doe.
Door dingen te verwoorden en uit te leggen, word ik gedwongen over dingen na te denken. Moet ik hoofd- van bijzaken scheiden en ga ik dingen zelf waarschijnlijk beter begrijpen.

Eerst wil ik nog even terugkomen op de vorige Focus. Marcel Sangers had een fantastische veiling bij Pipa. Bruto 475.000 euro. Daarmee blijft hij ruim achter bij Cees, Ludo en Pieter, maar ik vond het niettemin een felicitatie waard. Marcel maakte het afgelopen jaar veel ellende mee, waardoor hij het plezier in de sport goeddeels verloor, vertelde hij.  Bijna een half miljoen beuren voor je duiven, dat doen weinigen hem na.
Marcel kwam al als menneke van 13 jaar bij ons thuis. Hij was destijds bevriend met mijn jongste broer Ben. Later, toen hij zelf een rijbewijs had en duiven, kwam hij regelmatig kijken bij de aankomst van mijn duiven. Ik was toen zelf ook weer gestart in 1987, na vijf jaren zonder duiven te hebben geleefd.  In 1989 kwamen de jonge duiven voortreffelijk. Vooral de duiven van Jan Suijkerbuijk en Bertie Camphuis pakten als boter op de boterham en maakten me kampioen jonge duiven in het rayon (afd. Salland). Marcel was erg leep en leergierig en haalde duiven bij Jan en Bertie om dezelfde koppelingen te kunnen maken. We moesten altijd lachen om de malle fratsen van Marcel.  Als Annie de Rooy deed hij op mijn verzoek een conference op de gezamenlijk gevierde verjaardag van vader Ernst, broer Henk en ondergetekende op 30 december in het padvindersclubhuis.  Iedereen lag dubbel. Ook bij “Steeds Verder” liet ik hem opdraven in mijn voorzitterstijd en toen ik in 1997 wereldkampioen werd, gingen we met een volle bus met familie en vrienden naar de huldiging in Belgie.  Marcel was onze clown en ceremoniemeester voorin de bus en vader Ernst met zijn accordeon zorgde voor de muziek. Zoiets vergeet ik nimmer.  Tot die tijd was Marcel vooral bekend als clown, maar vanaf 1997 steeg zijn ster als een komeet in de duivensport. Eerst lokaal en regionaal, maar vooral na zijn kennismaking met Gerard Koopman en diens voedermethode, stond er geen maat meer op zijn spel en volgde landelijk de doorbraak op met name de dagfond.  De succesvolle veiling rond zijn 45ste levensjaar is een goed getimede bekroning van 15 jaar topsport!

De naam Alwin Petrie viel de vorige Focus eveneens.  Toevallig kwam ik
hem afgelopen week tegen bij voerleverancier van der Bijl in Voorstonden. Het duifje dat onze “Texas Homer” klopte op die gedenkwaardige Quievrain van 4 augustus 2012 was inderdaad een duivin uit de oude lijn van Alwin. “Ik kocht ooit twee volle rondes bij Cees Suijkerbuijk. Mijn allerbeste duiven stammen af van deze gouden investering”, aldus Alwin.  Hij vertelde verder, dat zijn huis en hokken ten prooi zullen vallen aan de plannen om de IJssel de ruimte te geven in het stroomgebied. “Eijerkamp kan blijven, ik moet weg”, aldus een teleurgestelde en op een goddelijk plekje wonende Alwin.   “Texas Homer” komt in rechte lijn uit “de Witpen ’75” (volle broer oude ’05 Bertie Camphuis en stamdoffer van Cees Suijkerbuijk) via Jan Suijkerbuijk. Deze paste in vakantietijd op de duiven van zijn jongste broer Cees en pakte als beloning voor bewezen diensten, met diens goedkeuring, het vers gelegde, natte eerste eitje van de duivin van ” Witpen 75″ en noemde zijn aanwinst toepasselijk “Eitje”. Beide “vooruitvliegers” van Quievrain zijn dus, zoals ik vermoedde, in de verte familie.  Bertus Camphuis verkreeg via de schilderkunst van diens vader, via wijlen Freek Romein een van de ouders van de oude ’05 (en de Witpen ’75 en diens broer de ’85).  Cor Buis, verzorger van de vliegduiven van Hillie Romein, kwam ik gelijktijdig tegen.  De duivenwereld is klein en de cirkel weer rond.  Buis laat in Aalsmeer een huis bouwen en keert na het vliegseizoen terug naar zijn “roots”.

Dan komen we tot de kern van deze Focus. Hoe zien de ogen van topvliegers en superkwekers eruit?  Kun je topvliegers en superverervers aan hun ogen herkennen?  In mijn jonge jaren smulde ik van alles wat er in boekvorm over postduiven te krijgen was. John Lambrechts behoorde tot de favoriete auteurs. Hij beweerde, dat er onder alle oogkleuren goede duiven zitten, maar hield ons wel voor dat de rassige duif een rijkgekleurd, pigmentrijk oog moet hebben. Een duif met een volledige verkenningscirkel is volgens Lambrechts meestal een betere kweker dan vlieger.
Een halve eeuw geleden, waren er meerdere duivensportjournalisten, die steevast de waarde van rijkgekleurde ogen onderstreepten.  Voor de vorming van een duivenstam zouden enkele stamduiven met volledige verkenningscirkels zelfs onmisbaar zijn.
Kun je aan de ogen eigenlijk aflezen wat een duif waard is?  Er zijn ontelbare supervliegers zonder verkenningscirkel, of met hooguit een kwart cirkeltje.  Kwekers met volledige verkenningscirkel, die nog nooit iets bruikbaars op de wereld gezet hebben, zijn er eveneens legio. Wat biedt houvast?
Iriscopie houdt zich bezig met het bestuderen van ogen en het aflezen of voorspellen van gebreken of ziektes.  Ooit maakte ik er zelf kennis mee.  Dat was ongeveer 15 jaar geleden.  Jose raadde het aan en ze wist een iriscopiste, die spreekuur hield in een kamertje bij een drogist. 
De weinig aantrekkelijke dame in kwestie (type waarzegster op de kermis) keek via een instrument in mijn ogen, rommelde wat met vele tientallen, wanordelijk rondslingerende ampullen op tafel en drukte een soort elektrode op mijn vingernagels. Een show met een hoog simsalabimgehalte volgde en ik werd weggestuurd met een waslijst aan kwalen en (belangrijker!) de bijbehorende homeopathische geneesmiddelen.  Af te halen en af te rekenen bij de geduldig wachtende drogist achter de toonbank. Verbouwereerd keek ik op het lijstje en vervolgens in de ogen van de ziekelijke Duitse Herder aan de voeten van de “waarzegster”.  Het arme dier kon niet praten, maar ik begreep zijn boodschap: “Trap er niet in!”  Ik betaalde het consult en beende linea recta naar de uitgang, waar ik het receptenbriefje verfrommelde en in de dichtstbijzijnde prullenbak deponeerde.   Thuisgekomen vroeg Jose belangstellend naar de uitkomst van het onderzoek.  Toen liep ik gedurende twee minuten helemaal leeg.  Op zulke momenten heb ik de neiging om te overdrijven om mijn verhaal te verduidelijken.  “Een vunzige, uitgerangeerde prostituee met een zieke herdershond als bewaker en een corrupte drogist als pooier ….. bla, bla, bla, ….”
Met iriscopie was ik vanaf die dag helemaal klaar.  Jose trouwens ook. Belangstelling voor homeopathie en gezondheidsmiddeltjes heeft ze nog steeds, maar het woord iriscopie is nooit meer gevallen. Via internet google je heel gemakkelijk een hoop informatie bij elkaar. Ik was benieuwd wat er over geschreven wordt. Onderzoeker Kibler stelt vast, na het bestuderen van 4000 foto’s van zieke en gezonde mensen “dat iriscopie als diagnostisch middel instort als een kaartenhuis”.   De overheidswebsite KiesBeter.nl spreekt eveneens klare taal: “Alle wetenschappelijke studies over iriscopie tonen aan, dat iriscopie geen diagnoses kan stellen en ook geen aanleg voor ziekten kan voorspellen”.  Dat gevoel had ik 15 jaar geleden ook al.  Toch vind ik, dat serieuze wetenschappers moeten blijven zoeken naar de geheimen van het oog.  De iriscopie staat mogelijk in de kinderschoenen. Het blijft interessante materie!
De ogenkeurders in de postduivensport zijn zelfbenoemde deskundigen.  Broodetende profeten.  Op de tentoonstellingen in de wintermaanden voorzien ze in tamelijk onschuldig vertier.  Nu cineast en entertainer Cees Donker zijn rondreizen niet meer maakt, springen anderen in het gat.  Niets mis mee.  Bob Berendsen kwam enkele jaren geleden op uitnodiging van Albert naar “Steeds Verder”.  Bob maakte foto’s en hield een boeiende lezing over duivenogen aan de hand van geprojecteerde beelden.  Daar genoot ik van en dat leverde interessante discussies op. Aardige kerel, die Bob. Of wij ons echter zorgen moeten maken, dat hij ons met zijn ogentheorie en voorkennis op kweekgebied op de prijsvluchten de oren zal wassen?
Gerard en Sebastiaan Verkerk doen dat zeker niet. Zij rollen complete concoursen op, maar als je kijkt in de ogen van hun duiven …….  Pipa biedt die mogelijkheid regelmatig, want de Verkerkjes worden regelmatig te koop aangeboden. De kopers laten zich door de oogfoto’s niet ontmoedigen, want de Verkerkduiven liggen goed in de markt. Het geheim van Gerard en Bas zit in elk geval niet in de ogen van hun duiven.  Ben benieuwd hoe Jos, Bob, c.s. als ogenkeurder kijken naar de doorsnee “Olympic Survivor”.  Persoonlijk ben ik niet onder de indruk van de ogen van hun duiven, dat had U al begrepen. Vaak fijnkorrelig en zeker niet dik gepenseeld in de iris.  De prestaties van hun duiven zijn echter van absolute wereldklasse. Dat telt echt!
Nu de iriscopie afvalt en de bekende ogenkeurders mij hooguit amuseren, maar niet kunnen overtuigen, wat blijft er dan over als houvast?   Zelf klamp ik me vast aan de mand en de uitslag.  Duiven die vroeg en fris terugkeren, zullen vast en zeker goede ogen hebben. Vertrekkend met goedgebouwde en zachtgepluimde duiven, heb ik het liefst “kopvliegers” en nog liever “vooruitvliegers”.  Met “kladvliegers” heb ik weinig en duiven die telkens te laat op de afspraak zijn hebben geen lang leven bij mij.  Dat is geen uitzonderlijk standpunt, dat begrijp ik zelf natuurlijk ook.
Goede vriend en leermeester Jan Suijkerbuijk hield me jarenlang een spiegel voor. “Het gaat om het kompasje”, zei hij dikwijls. In zijn beste jaren had hij zeven weduwnaars. Die speelde hij in op vitesse en midfond en twee geroutineerde doffers bewaarde hij voor de dagfond. Soms waren er drie vluchten in een weekeinde.  Op woensdag korfde Jan dan twee oude strijders op de overnachtvlucht, twee bewezen en ervaren doffers gingen op donderdag op reis voor de dagfond en op vrijdag tenslotte, ging zijn beste doffer met twee jaarlingen naar de midfond.
Alle vliegduiven werden ingekorfd. Thuis bleven de zeven weduwduivinnen en het enige kweekkoppel, dat huisde op een soort konijnenhok.  Hoe mooi en betaalbaar kan de sport zijn?  Vooral als je dan op drie vluchten van voren zit en uitsluitend getekende duiven pakt.  Jan was vijftig toen ik hem voor het eerst ontmoette en ik was 19. Het werd vriendschap voor het leven.  Vaak denk ik terug aan zijn kweekmethode met slechts 1 kweekkoppel.  Zonder het ooit uit te spreken geloofde Jan in “variatiebreedte”.  Begin jaren zeventig had hij zijn ’82.  Een blauwe doffer zonder naam. Jan gaf duiven zelden een naam. “de goeie Rooien”, “de goeie Valen” of “de goeie Blauwen”, daar bleef het meestal bij. 
Tegen de “blauwe ’82” was in “de Hoven” destijds niet te vliegen. Alleen “Eddy Merckx” van Adrie Heuvelink kon hem aardig bijbenen, maar niet evenaren.  De ’82 arriveerde steevast laag uit het zuidwesten. Hij had een vaste vliegroute. Veel liefhebbers begonnen pas serieus te letten als de “de blauwen van Sukerbuuk” gesignaleerd was, zoals Jurrie Wester, die vlak bij Jan woonde en voor Eijerkamp werkte, of Antoon Kollen, wiens hok grensde aan het hok van Jan.
Jan had in zijn topjaren rood, vaal, blauwkras, blauwband, vetblauw en schalieblauw.  De ogen waren ook heel divers, hoewel Jan het intelen niet schuwde. Terugdenkend, vermoed ik dat “variatiebreedte” hem hielp om met een zeer beperkt aantal duiven naam te maken op de westelijke IJsseloever te Zutphen.
De “blauwe ’82” was een kruisingsprodukt uit “de Ouwe Rooie” met de Tournierduivin van Hagers.  De beste duiven van Jan waren steevast kruisingsprodukten. Daarna ging hij intelen met de topper en vaak trad dan een periode van verval in.  Min of meer gefrustreerd zocht Jan dan meestal bij broer Cees bloedverversing.  De allerbeste duif die Jan ooit bezat, was volgens eigen zeggen “blauwe ’89”.  Als “Sugarspider” kon ik hem op zijn oude dag, dankzij Eijerkamp, in 1998 in Peking op een beurs verkopen voor 2000 dollars.  Deze doffer vloog als tweejarige zes eerste prijzen en in zijn hele vliegloopbaan won hij elf eerste prijzen en zat hij 49 keer bij de eerste tien zonder dubbeling.  Een unieke duif, naar ik meen uit een vale Hermans/Janssendoffer gefokt, rechtstreeks afkomstig van broer Gerard Suijkerbuijk. Marcel Sangers, die in dezelfde club speelt, kent de ’89 ongetwijfeld! ’t Was zeker geen tentoonstellingsduif. Klein en met een duivinnenkop, maar bij alle weertypes vroeg op de klep! Als kweker bleek hij achteraf beperkt. Samenvattend komt het erop neer, dat je fokt uit goedgebouwde, zijdezachte, karaktervolle en slimme duiven. Liefst uit duiven die zelf bewezen hebben regelmatig de kop te kunnen pakken op de vluchten.
Oppassen met brokkenpiloten als “de Manke” en “de Poot”. Als de topper goede broers en zussen heeft, is dat een voordeel. Met het enige mooie meisje uit de familie kom je er niet.Beredeneerd kruisen biedt de meeste kansen. Streef stamvorming na met je allerbeste duif.
Gevoelsmatig is “variatiebreedte” kansverhogend. Een blauwe met rijkgekleurde geelogen tegen een vetkraswitpen met staalogen bijvoorbeeld. Wetenschappelijk bewijs heb ik niet, maar “variatiebreedte” verhoogt de kansen om een topper te kweken zeg ik op basis van een halve eeuw ervaring op eigen hok en bij anderen.
Sommige duiven vererven overwegend dominant, anderen recessief. Daar moet je rekening mee houden. Staar je niet blind op alleen mooie ogen of alleen een mooie stamkaart.  Het totale plaatje moet kloppen en vervolgens moet je enig geluk hebben, want de natuur is vaak weerbarstig.  Wat wij nastreven, is niet wat de natuur voor ogen heeft!  Als ik een goed verervend koppel heb gevonden, laat ik het bij elkaar.  Meestal koppel je noodgedwongen om en als na uiterlijk drie jaren een duif niets gepresteerd heeft als kweker, wordt het tijd om afscheid te nemen!
Duiven beredeneerd koppelen vind ik een boeiende bezigheid. ’s Nachts als ik wakker word, ga ik in gedachten de ideale koppels samenzetten. Dat houdt me de hele winter bezig en het lijkt soms op het componeren van muziek. Zondag 17 februari aanstaande, zet Albert de kweekduiven bij elkaar aan de hand van de koppellijst. Die lijst heb ik zelf niet nodig, want net als een goed musicus  de partituur kan dromen, heb ik alle koppels feilloos in het hoofd. Eergisteren werd ik ’s nachts wakker en toen kreeg ik ineens een ingeving voor op papier een ideaal koppel. Twee aangeschafte laatjes nota bene. Er moest geschoven worden met drie koppels waar ik nog niet helemaal tevreden over was, maar nu ben ik klaar.  Het vervolmaken van de koppellijst was een wekenlange bezigheid. Toen ik gisteren het resultaat doormailde en voorstelde aan Albert, voelde het als opluchting na een bevalling.
Natuurlijk realiseer ik me, dat uit al die op papier veelbelovende koppels vooral deugnieten voortspruiten. We gaan echter voor die ene topper. De voorbereidende stap heb ik mogen zetten, Albert mag nu de kweekdroom in de praktijk waar gaan maken. Vanaf half april mag ik dan onze gezamenlijke “kinderen” naar het strijdperk begeleiden. Ik heb er zin in.

Misschien had U stiekem meer verwacht, toen U aan dit artikel begon.  Ik weet echter net zoveel of weinig als ieder ander.  Na vijftig jaar fascinatie voor theorie en praktijk van de duivensport, ben ik nog steeds bezig dichter bij het geheim van de sport te komen.  Goede vriend Jan Suijkerbuijk was na 75 jaren duivensport nog immer zoekende en als een kind geboeid tot zijn sterfdag. Als ik op mijn 87ste nog net zo gedreven ben als Jan toen was, heb ik er vrede mee om te moeten blijven zoeken naar het ultieme geheim dat de duivensport zo fascinerend maakt. ’t Is vooral geloof, hoop en liefde!
Veel kweeksucces en bovenal kweekplezier.

Ook in 2013 wil ik regelmatig een levensteken geven. Na de “fratsen” van 2011 en de “flitsen” van 2012 heb ik gekozen voor “Freek’s Focus” voor 2013. De herstart in 2009 kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ineens was het idee geboren ergens in januari en ik had er veel zin in. De strategie ontstond spontaan. Seizoen 2009 was een aaneenschakeling van impulsen en toevalligheden. Ik genoot van de contacten met sportvrienden die me met “krijgertjes” in het zadel hielpen en ik genoot van de omgang met de jonge duiven. De eerste jaren was er van strategie nauwelijks sprake. Ik scharrelde links en rechts wat jonge duiven op en maakte er het beste van. Aanvankelijk waren het “fratsen”. De malste frats was toch wel het vliegprogramma van 2011. Gelukkig keerde men een jaar later terug op aarde en nam ik me voor om er in 2012 een “flitsend” jaar van te maken. Achteraf is me dat redelijk gelukt. Drie kringzeges op rij in combinatie met de “Isendoorncompetitie”, dat maakte 2012 zeker flitsend!

Het jaarlijks opscharrelen van jonge duiven is heel bijzonder. Je maakt een soort tombola en je kunt duiven van diverse hokken op waarde schatten. Na vier seizoenen wil je weer iets anders. Ik wil een stap voorwaarts doen en niet een jaarlijkse herhaling van zetten. Stamvorming is het gevleugelde woord voor 2013. De beste duiven van de afgelopen jaargangen hebben we samen gebracht. Asduiven en eersteprijswinnaars. In ons geval maak je van een vreemdelingenlegioen natuurlijk niet een stam. Mijn droom voor de komende jaren is het opzetten van een nieuwe “Garfield-dynastie” en ik hoop Albert mee te krijgen in die droom. Albert beschikt nog over een zoon van de nestzus van “Garfield”. Hij was 10 jaar oud toen ik hem in handen kreeg en ik was diep onder de indruk van zijn uitstraling en vitaliteit. In 2011 kweekte Albert er 1 jong uit. “Guus” noemde ik hem. Op Strombeek won hij de 6e prijs tegen 5880 duiven en ik wist genoeg!

In 2012 kreeg onze “Oude Knoedel” opnieuw de kans als twaalfjarige. Hij werd laat gekoppeld en bracht twee prachtige jongen voort, die ik begin mei ophaalde bij Albert. Een kras en een blauwe. De kras was het evenbeeld van “Garfield” en te mooi om waar te zijn. Dat bleek al snel. Toen ik ze voor het eerst los liet, zat de vrouwtjeshavik te broeden. Helaas nam de sperwer de honneurs waar. Buurvrouw Dinie meldde dat er twee opgevreten duiven in haar tuin lagen diezelfde dag nog. Ik ging kijken en vond mijn oogappel, maar stelde vast, dat het op de twee plukplekken om dezelfde duif ging. Het blauwe tegenjong bleef urenlang rondvliegen en was totaal gestresst. Pas twee dagen later slaagde ik erin het blauwtje op de klep te lokken. Ook in 2013 dus slechts 1 jonkie uit onze “Oude Knoedel”. Helaas verspeelde ik haar op Breuil le Vert. Ze eindigde echter als 3e asduif bij “Steeds Verder”, achter neef “Homer” en de beste jonge duif van comb. Geven. Geen verkeerde dus!

Het allereerste jong uit “Guus” werd “Homer”. De beste jonge duif van regio 2 in 2012. Inmiddels is hij omgedoopt tot “Texas Homer” vanwege naamgeefster Susan Nijkamp die voor een jaar een uitwisseling doet in Texas. De tweede ronde leverde de zusjes “Ducky Duck” en “Beyonce” op. Beide duivinnen voldeden en “Ducky” pakte zelfs de eerste prijs in de kring op de openingsvlucht. Uit de “Oude Knoedel” testte ik dus welgeteld 2 kinderen en 3 kleinkinderen en alle 5 slaagden ze voor hun examen! Een ongelooflijk rendement!

Komend jaar proberen we opnieuw te fokken uit onze inmiddels dertienjarige “Oude Knoedel”. Misschien wordt het niets. Gelukkig hebben we zijn zoon “Guus” en zijn kleinkinderen en met deze duiven willen we onze “Garfield-dynastie” nieuw leven in blazen. Natuurlijk ben ik chauvinistisch. “Garfield” stelde me in 1997 nooit teleur met 11 op 11. Daaronder vier zuivere eerste prijzen (in groot verband 1e, 1e, 1e en 3e). Ook zijn nestzus was met 9 op 9 een echte. Zij werd 1e duifkampioen bij “Steeds Verder” in 1997. De “Oude Knoedel” is een oomzegger van de wereldkampioen en hij heeft zijn talent dus niet van een vreemde! Natuurlijk kijk je om je heen om “passtukjes” te zoeken bij deze lijn. Ver hoefden we niet te zoeken. “No Limit” (1e WHZB en 1e TBOTB) van Joke & Martin Geven is een verre verwant. Ook de asduif van de GOU 2012, afkomstig van Jan de Ruiter, heeft raakvlakken in de pedigree. We hebben die “passtukjes” aangeschaft en proberen op die manier gericht te fokken. Natuurlijk is niet elk schot raak. We zullen ongetwijfeld veel “simpele graaneters” fokken en slechts sporadisch een topper. We hebben echter een strategie en dat is al heel wat. De komende weken hangt er veel van de kweekkunst van Albert af. De kweekkoppels zijn in grote lijnen bekend. We hebben nogal wat laatjes en begeven ons al enige weken op de transfermarkt om de laatste “passtukjes” te zoeken. Veilingsites zijn er in overvloed en het is een sport om hier de krenten uit de pap te vissen voor een betaalbare prijs!

Met koppelen beginnen we de tweede helft van februari. Dat komt goed uit omwille van de rijpheid van de laatjes. Vooraf de duiven vertroetelen met allerhande natuurlijke voedingsstoffen is erg belangrijk. Onlangs belde Jan Onstenk uit Loenen. Jan vertelde, dat hij een trouw lezer is van mijn stukjes en zelf ook aanhanger is van de natuurlijke methode. Hij noemde enkele gewassen waarmee hij zelf succesvol experimenteerde en ik zal daar in een volgende “Focus” zeker op terugkomen.

In mijn vlieghok probeer ik de adviezen van Willem Mulder door te voeren. Hij vertelde over isolatie met dupanelpanelen en ik heb zijn adviezen in de praktijk gebracht in de afdelingen 3,4,5 en 6.Aan hok 1 en 2 heb ik niets veranderd. Nu kan ik vergelijken of de veranderingen ook verbeteringen zijn en leg ik niet alle eieren in 1 en dezelfde schaal! Onder de golfplaten heb ik de panelen bevestigd. Alleen aan de achterzijde heb ik een strook van ongeveer 12 centimeter open gelaten voor de ventilatie. Het plafond heeft in het midden eveneens een opening van 12 centimeter en ligt verder helemaal dicht. Dit is niet conform de adviezen van Willem, maar soms ben ik eigenwijs. Wel overweeg ik om enkele openingen te maken middels schuiven. Daar komt dik gaas boven, want in mijn achterhoofd heb ik de steenmarter!!!Verder wil ik het hok net als vorig jaar witten. Alle zitplaatsen zijn al verwijderd. Ik wacht op beter weer! Op de vloer komt weer scherp zand. Het huidige zand wordt binnenkort gezeefd en daarover komt een verse laag van ongeveer 5 centimeter.

Stamvorming wordt dus het credo voor 2013. Daarvoor benutten we ons eigen “kweekhok”. Alleen op deze manier komen we achter de waarde van onze beoogde “kweekkoppels”. Om die reden is er dus weinig ruimte voor “testduiven” van derden. Enerzijds jammer, maar je kunt niet alles hebben in het leven. Een bewuste strategie, die mogelijk ook de gezondheid van onze jongen ten goede komt. Gelukkig zitten Albert en ik doorgaans op dezelfde golflengte. Er is dus een gezamenlijke focus op het nieuwe kweek- en vliegseizoen. We proberen elkaar scherp te houden en de focus gericht te houden op wat we voor ogen hebben.
Kies een strategie, hou de focus en probeer het voor jezelf en anderen leuk te houden, ook als het tegen zit. Succes!