Zwarte Zaterdag

woensdag 10 juli

Zaterdag 6 juli hadden we wat mij betreft beter schriftelijk af kunnen doen. Wat mis kon gaan ging mis. Eerst even aansluiten bij de “Focus” van vorige week.
Donderdagmiddag 5 juli had ik een afspraak met dierenarts Nanne Wolff. Zes duiven had ik ter controle meegenomen. “Wat zijn de klachten?” was de openingsvraag en ik viel meteen met de deur in huis. “Ze zijn niet fit en ze zijn het noorden helemaal kwijt. ’t Zijn spoorzoekers i.p.v. postduiven”. De duivendokter had het snel gezien. Mestmonster, keel/cloaca-uitstrijkjes voor tricho en specifiek een onderzoekje naar ornithose bij de duif die ogenschijnlijk het zwaarst besmet was. Zijn oordeel liet aan duidelijkheid niets te wensen over: “Geel, ornithose en luis”.

Een bevestiging van wat ik eigenlijk vooraf al wist. Door de zware colibesmetting twee weken eerder was de balans totaal verstoord. “Morgen niet inkorven?” opperde ik. De dokter keek me aan en begreep dat mijn seizoen de volgende dag zou moeten beginnen. “Ze zien er verder goed uit. Ik zou er tien inkorven. Draai je er eentje, dan blijft de schade beperkt”.

Onderweg naar huis, maalde het advies van de duivendokter door mijn hoofd. “Uitroken, ronidazole en een klein potje met straf spul voor ornithose, plus luizendruppels”. Het klinkt mij als vloeken in de kerk in de oren, maar ik begrijp dat het twee voor twaalf is. De tijd van uitzieken is voorbij. Ze moeten aan de bak! De medicatie gaat in op zaterdagavond. De tien in te korven jonge duiven moeten het dus zonder medicatie doen. Noordoostenwind, dat kan niet goed gaan …….

Zaterdagochtend sta ik met gemengde gevoelens bij het hok. Mijn verwachting is, dat de duiven rond 10.45 uur zullen arriveren. De wind is noordoost en het is warm. Supporters zijn er niet gelukkig, alleen moeder en José zijn aanwezig. “Reken nergens op, want ik kan me niet voorstellen dat er bij mij een duif op tijd zal arriveren”, verontschuldig ik me vooraf. Dan is er ineens een sissend geluid. Ik kijk naar de weg om te zien welke vrachtwagen de remmen ontlucht, maar dan helpt José me uit de droom: “De voorband van onze Berlingo is lek”.

Een ongeluk komt nooit alleen! Als het half twaalf is en ik nog geen duif gezien heb, geef ik de moed op. Ik kijk op de site van “Steeds Verder” en zie dat vrijwel alle clubgenoten al duiven thuis hebben. Ik besluit om de band te verwisselen, want ik zal moeder naar Twello moeten brengen. De reserveband leg ik erop, maar de slijtagegraad van beide voorbanden verschilt nu wel enorm. Ik heb inmiddels vastgesteld, dat het ventiel eruit gesprongen is en besluit om meteen overbuurman Reinier te consulteren. Die heeft een garagebedrijf en staat altijd persoonlijk voor je klaar bij pech. Reinier is echter niet meteen beschikbaar en dan komen de huisgenoten om de hoek kijken. Even beppen met oma, dan met zijn zwager en zijn zus en vervolgens komen zijn echtgenote en zijn dochter opdraven. Het zijn goede buren en we hebben veel te bepraten, dus de tijd vliegt voorbij.

Uiteindelijk tref ik Reinier persoonlijk. Hij heeft een belangrijke trekkertrekwedstrijd met zijn megamonster, maar hij vliegt naar de personenautogarage en vijf minuten later is de lekke band weer goed voor alle diensten. Een goede buurman en een fantastische automonteur ineen vind je niet gemakkelijk!

Als ik thuis kom, zijn moeder en Jose helemaal enthousiast. “Je hebt vier duiven thuis en dat is een geweldige prestatie van die zieke beestjes”. Ik loop naar het display en zeg dat ze beter moeten opletten: “Er zijn er vijf thuis”. Normaal gesproken komen de eerste duiven op een bepaald tijdstip thuis en volgen er gedurende een half uur duiven. Dan zijn de prijzen inmiddels verdiend en valt het stil, zeker op het heetst van de dag. Mijn duiven zijn anderhalf uur te laat en vervolgens komen er vijf in betrekkelijk korte tijd. Ik denk na en leg het uit: “Ze hebben goed hun best gedaan, maar door de trek van de massa, oost in de wind en hun gebrekkige vermogen zich te orienteren, hebben ze de verkeerde afslag gekozen toen ze de Veluwe naderden. Ze gingen linksom, buigen dan voor het Veluwemeer om en komen uit het noordwesten retour. Ze hebben karakter, alleen hebben ze te veel kilometers gemaakt”. Daarna arriveren er geen duiven meer. Pas veel later op de middag en tegen de avond komen er nog drie. Toen ik bezig was de hokken uit te roken, arriveerde de laatste duif! Band verwisselen, moeder thuis brengen, hokken uitroken, het is prima afleiding, want in mijn hart ben ik teleurgesteld over de ouverture van het jongeduivenseizoen.

’s Avonds om 22 uur als ik op de club kom, hangt er een bedompte sfeer. Niemand die leedvermaak heeft, hoewel iedereen heeft kunnen zien op de site dat ik er helemaal niets van gebakken heb. Al snel wordt duidelijk waarom er een grafstemming heerst. Hillie Romein heeft 19 van de 51 duiven thuis, Hennie Beumer 2 van de 18, Jan Ketelaar 3 van de 10. Zelfs Martin & Joke Geven, die als echte specialisten op vluchten als deze doorgaans nauwelijks verliezen kennen, missen er nog 5 van de 32.

De jonge dierenarts Maurits Bosgoed is eigenlijk de enige die de dans ontspringt. Iedereen weet dat hij zeer veel werk gemaakt heeft van de africhting en erg gedreven is en bij hem zijn de jongen heel regelmatig thuis gekomen. Hij mist er 2 van de 22 en is spekkoper deze zaterdag, te meer daar hij er de volgende dag nog eentje bij zou krijgen. Als de uitslagen gereed zijn kunnen we de winnaars feliciteren. Dennis Koers zit met gemengde gevoelens aan de bar. Dennis richtte zijn jongen eerder deze week zelf af en mist er nog 20. Ook clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp was al uitgespannen voor de eerste prijsvlucht. Waar moet het heen met de duivensport? Martin & Joke winnen 1 en 2 bij de jongen. Cor Wenink wordt 1 en 2 vanaf Cahors en Bram Scherpenzeel wordt eerste vanaf Chateauroux, nipt voor Annet Jutten. Ook bij de fondmannen is het geen vrolijke boel. De duiven hebben het erg zwaar gehad en op de dagfond komen we niet in de buurt van bijvoorbeeld Eijerkamp, die zijn dagfondduiven aan de lopende band klokt.

Thuis gekomen bekijk ik de uitslagen nog even, want ik had op de club geen bril in de zak. Ik schrik bij de jonge duiven van de aantallen ingekorfde duiven en reproduceer moeiteloos wat feiten uit het verleden. In 1997, het laatste jaar dat onze betreurde duivenvriend Henk Gerritsen meevloog, korfden we in de kring Apeldoorn nog bijna 5000 jonge duiven in. Ik zag dat bij binnenkomst in de bijkeuken. Daar hangt de foto van de duif die in dat jaar met grote voorsprong de openingsvlucht op zijn naam schreef. Een onuitwisbare herinnering. Donkere onweerswolken aan de hemel en net voordat de plensbui begint, valt “Garfield” als een kogel uit de lucht. Alle duiven arriveren kletsnat, alleen “Garfield” bleef droog!

In 2011 korfden we in Apeldoorn nog ruim 3000 jonge duiven in. Elf mag dan een gekkengetal zijn, het was ook het “G-jaar”. Oud en jong samen los als oplossing voor de grote verliezen. Het bleek een waanidee. De eerste jongen kwamen zelfs voor de oude duiven. ’t Was donker en warrig duivenweer en we vlogen wat zuidelijker. De oude duiven voelden zich niet vertrouwd. Pas toen we terugkeerden op de vertrouwde zuidwestlijn twee weken later, konden de jongen de ouden niet meer bijbenen! Hoe ik dat zo goed weet? In 2011 had ik op de eerste vlucht clubgenoot Henk Boegborn op bezoek. We moesten extreem lang wachten. De duiven haalden al geen 1000 meter meer. Toen arriveerde uit het zuiden de rode Bricoux van Natural die deze vlucht op zijn naam zou schrijven. In 2012 moesten de jongen het weer alleen doen. “Ons Vermaak” uit Eerbeek had de A.C.C. verlaten. Dat kan niet de reden zijn waarom er nog maar ruim 2000 duiven ingekorfd werden. “Ducky Duck”, het zusje van de latere asduif “Texas Homer” schreef die openingsvlucht op haar naam. De herinnering aan die openingsvluchten is als balsem op mijn gekwetste ziel, na het lezen van de kringuitslag. Bertus van de Esschert wint de openingsvlucht in 2013 en dat is een prachtige prestatie. Als ik het aantal ingekorfde duiven bekijk (ruim 1300), schrik ik. Van 1997 (5000) naar 2011 (3000) is al een aderlating, maar als we van 2011 (3000) via 2012 (2000) naar 2013 (1300) gaan, dan durf ik nauwelijks nog vooruit te kijken.

Hoeveel jonge duiven mogen we komende week verwachten? Bij mij zijn de twee wegblijvers van zaterdag niet meer nagekomen. Martin & Joke Geven sprak ik gisteren. Bij hen zijn de 5 wegblijvers evenmin teruggekeerd. Daarom Hillie gebeld. Ze miste er zaterdagavond nog 32. “Zondagmorgen kregen we er 5 bij. Dat was het. Wel kregen we twee duiven opgegeven. Ze zitten in Amsterdam en Noordwijk”, aldus Hillie. Aan de kust dus en ik vrees, dat met de noordoostenwind van zaterdag de meeste achterblijvers in die contreien beland zijn.

Mijn duiven hebben het uitroken overleefd. Sinds woensdagochtend krijgen ze weer schoon water. In mijn ogen zijn ze opgeknapt. Vanochtend nog een lapvlucht ingelast vanaf Ravenstein en ze kwamen weer zoals ik dat graag zie. Het was ook een test voor de vier gewonde duiven. De 778 met de gehechte keel lijkt geen hinder meer te ondervinden. De 618 met zes hechtingen in zijn buik, kan het tempo van de groep nog niet helemaal volgen, de vale 817 met zijn gekwetste poot trekt deze weer goed in en mankt niet meer. Ook hij slaagt voor zijn proefexamen. Alleen het mooie bontje van Henk Blankestijn met zijn uithangende duimpje, mis ik nog. Duiven die niet fris in hun kopje zijn, lijken ook de draden in de lucht te laat te bemerken. ’t Is geen wetenschap, maar vier gewonden in 10 dagen kan ook geen toeval zijn in mijn ogen. Ik moet deze “Focus” afronden. Het is 11.30 uur en ik moet de duiven nog afvoeren en daarna naar mijn werk. Er is een schoolfeest, dus het zal laat worden. José loopt de Apeldoornse Vierdaagse met mijn zus Tonny. Ik moet de huissleutel voor haar wegleggen en nog brood smeren. Geen tijd meer om over duiven te ouwehoeren. Komende zaterdag korf ik weer gewoon in en ik wil niet nog een keer voor spek en bonen meedoen! We hebben een attractievlucht met zondagochtend prijsuitreiking en “Vroege Vogelsontbijt”. Een leuk initiatief. Ik hoop dat er grote deelname zal zijn, maar vrees het ergste ………..

Kopzorgen i.p.v. kopprijzen!

donderdag 04 juli

Vorig jaar was de opening van het jonge duivenseizoen voor mij een feest.
De kringzege en 9 duiven bij de eerste 20 in de kring Apeldoorn. De 44 ingekorfde duiven waren ’s middags rond 16.00 uur alle 44 thuis en 35 stonden er op de uitslag. Zoiets gun ik iedereen. Natuurlijk kan er maar een de zege opeisen, maar alle ingekorfde duiven terugkrijgen zou al fantastisch zijn. De praktijk is namelijk erg weerbarstig. Er zijn bij ons in de club al liefhebbers uitgespannen nog voor aanvang van de eerste prijsvlucht! Dat is frustrerend en demotiverend. Een keer een tegenslag overwinnen lukt nog wel, maar als je jaar in jaar uit knock-out gaat als een bokser, komt er een moment dat je de ring verlaat.  Het aantal ingekorfde duiven daalt bovendien schrikbarend. Ooit hadden we ruim 1000 jonge duiven in de club op de eerste vlucht. Nu brengen 8 verenigingen in de kring met moeite 2000 duiven bijeen (2012) en daalt dat aantal wekelijks met soms wel 30%.
 
Het spel met de jonge duiven is ontzettend moeilijk. Alleen als de jongen een prima voorbereiding hadden en tiptop gezond zijn, kun je na de inkorving van de eerste prijsvlucht rustig op een oor gaan slapen en dromen van vroege duiven. Vorig jaar wist ik, dat het goed zat. De duiven waren ijverig en levendig. Bracht ik ze weg, dan zaten ze bij thuiskomst van het baasje al rustig in het hok te wachten. Er was niet tegen te rijden!  Bij de inkorving sprak ik clubgenoot Jan de Ruiter. Jan vreesde, dat hij diverse duiven niet meer terug zou zien. Ik deelde op dat moment die vrees niet. “Het zou mij verbazen als ik er van de 44 eentje verspeel”, zei ik in het volste vertrouwen. Hoewel grootspraak niet mijn ding is, wilde ik me niet vals bescheiden opstellen. De volgende dag haalde ik de module weg toen er 43 thuis waren. Daarna vulde ik het bad met lauw water en gaf de duiven de vrijheid. Tien minuten later lagen alle duiven uitgebreid te poedelen. Een mooi gezicht. We zaten aan de thee na te genieten van een geslaagde vlucht. Kort daarop ging de telefoon. Er waren blijkbaar mensen belangstellend hoever ik gekomen was. Naar eer en geweten meldde ik, dat ik nog een favoriet miste. “Dus je bent er nog wel eentje kwijt?”, vroeg de beller. “Net nog wel, maar de laatste landt net met een sierlijke boog rechtstreeks in de baadbak!”
 
Dit jaar is alles anders. De duiven zijn ten eerste een stuk jonger. Vanochtend liet ik ze los, maar het kostte me tien minuten om ze allemaal buiten te krijgen. Zet ik ze op de klep, dan duiken ze linea recta via een andere klep weer het hok in. Dat is niet goed.
Heb ik eindelijk alles buiten na veel gejaag en gevang, dan moet ik ze de lucht in jagen. Vervolgens trekken ze zowaar weg!  Dit doen ze echter niet omdat ze vorm hebben, maar omdat ze dan de havik zien loeren in een boom in de omgeving.
 
Dan het wegbrengen. Tien keer zijn ze weggebracht en elke keer blijven er duiven achter. Bovendien blijven ze uren weg. Individueel loslaten, in groepjes of massaal, dat maakt geen verschil. Elke africhting wordt een fondvlucht en iedere keer kost het veren. Eerst denk je, dat het gebrek aan ervaring is. Inmiddels weet ik beter. Er hapert iets aan de duiven. Het kompasje werkt niet goed. Als “spoorzoekers” komen ze thuis. Uit alle richtingen arriveren ze en ik heb het gevoel dat ze na elke lossing op goed geluk kriskras-vliegend proberen het hok terug te vinden. ’t Doet me denken aan de Duitse staander van jeugdvriend Rinie Vos, die voor zijn jachtproeven wild moet opsporen.
 
Morgen moeten we inkorven voor de eerste prijsvlucht en ik denk erover om niet mee te doen. Vanmiddag heb ik een afspraak met dierenarts Nanne Wolff en ik wacht af wat zijn bevinding en advies is. Ik bewandel bij voorkeur de natuurlijke weg, maar als het vliegseizoen begint en ik krijg het lek niet op mijn manier boven, dan vertrouw ik graag op de deskundigheid van de man wiens vak en specialiteit het is om duiven gezond te maken.
 
De vraag die me gesteld werd over wat wel en wat niet te lezen in de duivenbladen, heb ik de vorige keer maar ten dele beantwoord. Martin van Zon gaat de confrontatie niet uit de weg. Legt de vinger op de zere plek. Soms een tikkeltje provocerend, maar zijn stukjes stemmen tot nadenken.  Ad Schaerlaeckens is door de wol geverfd, weet iets van medicijnen en de praktische toepassing bij postduiven, kent de sport en de duiven van onze zuiderburen en kan op humoristische, ietwat onderkoelde manier zijn artikelen vullen. Duivensport is zijn hobby en (bij)baan. Wie zijn artikelen volgt, weet dat het bij Ad dit jaar ook niet allemaal op rolletjes loopt. Vooral door zich kwetsbaar op te stellen, wint hij aan sympathie en geloofwaardigheid.  Gert Jan Beute schrijft bijna zoals hij praat. Durft zich kwetsbaar op te stellen en speelt de laatste jaren op hoog niveau. Duivensport is voor hem een “way of life”. Soms iets te kort door de bocht en niet altijd even diplomatiek qua taalgebruik, maar zeker niet onsympathiek! Andre Christiaens vind je op pagina 2 van “de Duif”. Zoekt het in natuurlijke aanpak en dat spreekt me uiteraard aan. Vroeger hadden we Arie van de Hoek. Kwam in zijn schrijfsels integer en deskundig over. Zijn achtergrond als landbouwingenieur benutte hij om onze kennis over duivenvoeding te verbeteren. Van de legendarische Piet de Weerd las ik met name boeken. Hij kende alle liefhebbers van naam en faam en bezocht ontelbare kampioenen. De vader van dierenarts Henk de Weerd was een soort handelsreiziger in postduiven, die de heroïek van machtige fondkleppers en de anekdotes van het Vlaamse, Waalse, Limburgse en Brabantse duivenmetier van voor en na de oorlog prachtig kon verweven. In mijn jonge jaren smulde ik ervan! Een deel van mijn theoretische basiskennis ontleen ik aan laatstgenoemde twee schrijvers. Wie tijd en zin heeft, kan van alles lezen in duivenkranten en op sites. Pik eruit wat je kunt gebruiken en vergeet de rest zo snel mogelijk.
 
En de jonge duiven?  Als ze goed trainen, glad zijn en vlot naar huis komen van een oefenvlucht van 50 kilometer, dan kun je ze in vertrouwen inkorven op de eerste prijsvlucht. Trainen ze niet, is er twijfel over de conditie of blijven ze uren (of definitief) weg van een africhting, laat ze dan zitten tot de natour, of consulteer een deskundige en gespecialiseerde duivendokter. Dat doe ik vanmiddag ook!

Coli, coli en nog eens coli!

 
Van coli wordt een duivenliefhebber niet vrolijk. Vieze mest en overal uitgebraakt voer. Duiven die slecht luisteren vanwege weinig eetlust; ergernis alom, vooral vlak voor of tijdens het vliegseizoen.

Van heterogeen naar homogeen

 
In 2009 herstartte ik na zeven duifloze jaren met duiven van Jan en Alleman. Gewoon vrijblijvend voor de gein. Dit herhaalde zich de jaren daarna. Je maakt kennis met de origine Janssen, Heremans, Bricoux, v. Loon, Koopman, van Dijck en allerlei kruisingsprodukten. Onder alle soorten en rassen, zuiver en gekruist, kom je bruikbare duiven tegen. Echte toppers zijn echter dun gezaaid! De middelmatige graaneters hebben de overhand. Tot vorig jaar was het een heterogene bedoening. Duiven uit wel tien verschillende milieus en uit meerdere landen. Geheid loop je tegen problemen aan met de gezondheid. Al die duiven brengen hun eigen virussen en bacterien mee en op jouw hok komt dit tesamen en moet er een nieuwe balans gevonden worden. Overal waar eenhoksraces gehouden worden met duiven uit verschillende milieus en uit verschillende landen kent men dit probleem. Gespecialiseerde duivendokters hebben er meestal de handen vol aan.
 
Zelf maakte ik ook kennis met dit fenomeen, maar dan op kleine schaal. Uiteindelijk kwam het meestal goed, behalve in 2011. Na een goed begin op de openingsvluchten, kwam er ineens de klad in. Ik zocht naar verklaringen en meende in inferieur stro de belangrijkste boosdoener gevonden te hebben. Zekerheid omtrent de oorzaak van de terugval had ik echter niet. Vorig jaar zaten de duiven niet meer op stro, maar op metselzand. Ook toen kwam er na drie kringzeges op rij een terugval. Nu was er coli in het spel. Opgelopen in de reismand?  Veroorzaakt door het samenbrengen van te veel verschillende milieus op 1 hok?  Mogelijk een herbesmetting van eerdere colibesmettingen in mei via de opgedroogde uitwerpselen in de dakgoot van het duivenhok?  Voor de zekerheid verwijderde ik afgelopen winter de bewuste dakgoot!
 
Dat het samenbrengen van duiven uit verschillende milieus extra risico’s meebrengt, dat staat voor mij als een paal boven water. In 2012 hield ik de prestaties van alle duiven zorgvuldig bij. Ook keek ik kritisch naar het rendement van meerdere duiven uit hetzelfde milieu. Ik kwam meer en meer tot de vaststelling dat mijn doenwijze een soort tombola oplevert waar geen ontwikkkeling in zit. ’t Is leuk als je pas begint, maar na enkele jaren mis je de progressie en bovendien loop je telkens weer tegen dezelfde problemen met de gezondheid van de duiven aan.  Het roer moest om voor mijn gevoel. Na evaluatie met Albert kwamen we tot een alternatief strijdplan. Enerzijds afstappen van het samenbrengen van duiven uit allerlei milieus en anderzijds nastreven van stamvorming. We hakten knopen door en voegden de daad bij het woord.  Soms met pijn in het hart moest ik liefhebbers meedelen dat ik geen prijs meer stelde op “testduiven”. Albert nam de verantwoordelijkheid op zich om de hokvulling van 2013 voor zijn rekening te nemen.
 
We besloten om laat te kweken.  Rond 15 maart moesten de eerste jonkies uit het ei kruipen, die dan door voedsters zouden worden groot gebracht. Omstreeks 1 april zouden de beoogde kweekduiven dan kunnen beginnen met het groot brengen van “ronde 2”. Twaalf koppels werden er voor dit doel gerecruteerd. Onze 13-jarige “Oude Knoedel” werd tot stamvader gebombardeerd. Niet vanwege zijn ouderdom, maar vanwege zijn opmerkelijke rendement als kweker. Tien jaar was hij een “nobody”. Er waren jaren dat hij in opslag zat en er niet uit gekweekt werd. Er waren jaren, dat er wel uit gekweekt werd zonder dat de jongen getest werden. Als 11-jarige deed zijn eerste en enige zoon examen en deze “Guus” onderscheidde zich in het slechte seizoen 2011 met een kopprijs in de regio. Als 12-jarige hadden we twee kinderen van hem. Eentje werd bij het uitwennen gepakt door de sperwer, de ander werd 3e duifkampioen jong bij “Steeds Verder”.  “Guus” gaf in 2012 meteen “Texas Homer” (1e asduif regio 2 en vier keer 1:100 op rij) en de tweede ronde gaf hij twee prima duivinnen, waarvan “Ducky Duck” een kringzege behaalde.  Geen enkele duif op ons kweekhok kwam in de buurt van het rendement van onze “Oude Knoedel”.  Van de welgeteld vijf nazaten slaagden er vijf met brio voor hun examen! Met onze statistieken moesten we aan de slag, vond ik en Albert was het met me eens. Er werden in de zomer en in het najaar van 2012 nog enkele kinderen geboren uit onze nestor en deze duiven maken deel uit van de kweekbrigade. Wel moesten we op zoek naar passende partners. De beste duiven 2012 en van voorgaande jaargangen hadden we reeds op het kweekhok zitten en met een gelimiteerd budget stroopten we de betaalbare verkoopsites af. Zoals Go-ahead Eagles met beperkte middelen zoekt naar groeibriljantjes. Zo schaften we een duivin aan uit de vader van “Victor” (1e asduif GOU 2012) van Jan de Ruiter speciaal voor “Texas Homer”. Dit gebeurde op de veiling van eerste prijswinnaars ten bate van onze eigen club “Steeds Verder”. De overige transfers verliepen via internet en dat gericht zoeken van de ideale partner voor een bepaalde kweekduif was telkens een uitdagende en spannende bezigheid voor ons beiden.
 
Natuurlijk zal er veel kaf onder het koren zitten. Toch zien we nu al meer homogeniteit. Veel vetblauwe duiven met hier en daar een witte pen of een wit streepje achter de ogen. Veelal zijn het neven en nichten van elkaar en … nazaten van onze “Oude Knoedel”!  Op hok 1 tot en met 4 zijn uitsluitend bij Albert geboren jonkies geplaatst. Op hok 5 en 6 zijn een beperkt aantal jongen van onszelf gezet, aangevuld met duiven die veelal op een bon door Albert of mijzelf zijn aangeschaft. Nu heb ik de mogelijkheid om de gezondheid van de duiven op de diverse afdelingen te vergelijken.
De afdelingen zijn gemiddeld 1.25 mtr. breed en 2.50 mtr. diep. Per afdeling huizen er gemiddeld 12 duiven.  Hok 1 en 2 hebben geen dakisolatie en hebben een loze ruimte van ongeveer 2 meter. De hokjes zijn potdicht van boven, maar in de loze ruimte is een opening voorzien van ongeveer 1 vierkante meter. De afdelingen 3 tot en met 6 heb ik de afgelopen winter voorzien van dakisolatie middels dupanelplaten. In het plafond zit in het midden een ventilatiestrook van ongeveer 15 centimeter en in het dak is een strook van ongeveer 10 centimeter voor ventilatie open gelaten.
Op hok 1 en 2 zaten 28 duiven. Drie werden er gepakt door haviken, eentje door de sperwer.
Op hok 3 en 4 zaten 20 duiven. Eentje werd er gepakt door de havik.
Op hok 5 en 6 zaten 31 duiven. Vier stuks werden er gegrepen door haviken. Drie moest ik er noodgedwongen om gezondheidsredenen ruimen.
De hokken 5 en 6 zijn wat breder, vandaar dat ik er meer duiven plaatste. Vooralsnog ondervind ik de meeste gezondheidsproblemen op deze twee afdelingen.
’t Is nog te vroeg om conclusies te trekken, maar er tekent zich wel een tendens af! 
 
Gisteren met hulp van Jose de enting tegen pokken m.b.v. het kwastje doorgevoerd. De afgelopen week begonnen de jongen voorzichtig te trekken. De oudste jongen zijn nu 12 weken, dan is er een groep van 10 weken en de jongsten zijn 8 weken.
Volgende week wil ik voorzichtig beginnen met opleren, mits ze gezond blijven uiteraard.