Gietel’s geluk (20)

Geluk

Vanochtend bijtijds naar de duiven. Duiven voeren in de rennen, hokken kuisen, waterbakken verversen en daarna de duiven een bad aanbieden in de ren.  De aanblik van het geploeter en gebadder veroorzaakt bij mij een geluksgevoel. Straks liggen ze allemaal ontspannen en met opstaande veren op de roosters te drogen. Geluk zit in kleine dingen!

Hommage

Nu het vliegseizoen voorbij, blikken we terug. Een hommage of dankwoord in de richting van onze clubbestuurders is dan zeker op zijn plek. Corona zorgde voor veel stress en improvisatievermogen was een must om de boel draaiende te houden. Strenge regelgeving, ongemak, gemopper. De coronabeperkingen treffen de hele maatschappij en ook onze duivenclubs voelen de pijn. Dalende contributiebaten, nauwelijks baromzet, geen gezelligheid en stijgende kosten. Onze jeugdige voorzitter Sven van Brummen, hield de rug recht en deed met veel elan wat nodig was om de boel draaiende te houden. Good old Cor Wenink, met zijn jarenlange ervaring, stond hem bij, net als mannetjesputter Stefan Jansen en “moeder overste” Annet Jutten. Ze verdienen een grote pluim! Ook andere clubgenoten schakelden een tandje bij en hielpen de boel overeind te houden. Vaste “aanpakker” Jan Ketelaar was er vrijwel bij elke vlucht, Werner en Adrie van de Steeg deden voor en achter de schermen hun ding, net als Dick van Dijk als “klokkenman”. Frits van Brummen en zijn Marian zijn ook leden, die nergens te beroerd voor zijn en dan is er natuurlijk maatje Albert Hendriksen, die zich met name op het gebied van automatisering onderscheidt. Natuurlijk waren er meer clubgenoten, die zich in deze moeilijke periode verdienstelijk maakten en allerlei hand- en spandiensten verrichtten, maar dan moet ik de ledenlijst er bij pakken. Applaus voor onze bestuurders, commissieleden, noeste werkers en stille krachten op verenigingsniveau, maar natuurlijk ook van de attractiecommissie van de kring en op regionaal, afdelings- en nationaal niveau met alle bijbehorende fondclubs en geledingen en onderdelen!  Hulde!

Vergelijken

Eerder dit jaar gaf ik aan, bepaalde analyses te willen maken. Moeten we kruisen of intelen? Stro, zand of roosters als bodembedekking? Eerste, tweede of derde ronde? Op nest, of op de deur? Rood of blauw? Medische begeleiding of puur natuur? Dichte hokken of open rennen? Zo kan ik nog wel even doorgaan. Aan het eind van de rit kijk je terug en trek je voorzichtige conclusies.

Kruisen

Afgelopen jaar hadden we drie duifjes uit de combinatie broer maal zus. Ze haalden de vluchten niet!  Dat experiment hoeven we dus niet te herhalen. De twee meest opvallende junioren van 2020 waren de nestbroers 457 en 458. Werden gewoon vanaf het schapje gespeeld en waren tot aan de laatste vlucht ongepaard. Bram was de gelukkige kweker. Normaliter gaat Bram zeer zorgvuldig te werk en ik weet, dat hij graag bepaalde bloedlijnen op de stamkaart terug laat komen. De genoemde nestbroers waren “toevalstreffers”. Bram kwam een duivin te kort en leende er willekeurig één, die bij Albert op overschot zat. Achteraf zit er aan vaderskant en aan moederskant ver weg een match op een bepaalde duif. Puur toevallig. Is dit dan het geheim van deze koppeling? Joost mag het weten. Het leverde wel  twee echte “pointeurs” op, die samen goed waren voor drie keer Teletekst.

Bodembedekking

Kunnen we kort over zijn. Op zand, op stro, op beukensnippers en op roosters zitten of zaten onze duiven, maar we merken nog steeds geen verschil in rendement, gemak of ongemak.

Leeftijd

Die is wel belangrijk. De jongen van de eerste ronde hebben het meeste rendement. De jongen van de tweede ronde zijn gemiddeld zes weken jonger en gemiddeld wat later geslachtsrijp. Onze beste jonge doffer (2^e asduif kring/regio) was er één van de tweede ronde. De derde ronde gaf veel plezier, maar totaal geen rendement op het gebied van kampioenspunten. Zelfs  negatief rendement. Als je 17 duifjes extra speelt op de natour en ze behalen geen kampioenspunten, dan moet je elke keer 1,7 duif extra klasseren en dat kost je punten (en het 1^e kampioenschap natour in de afdeling!). Toch hadden we het experiment niet willen missen en heb ik nergens spijt van. Wel een leermoment. Komend jaar doen we het anders!

Rood

Rood is de kleur van de liefde. Een songtekst van Marco Borsato, uit de tijd dat Leontien nog zijn gedroomde  liefde was voor het grote publiek. Albert en ik waren altijd al gecharmeerd van de rode kleur, maar helaas hadden we nooit een echte goeie rooie. Ook Bram heeft vooral (vet)blauw en eigenlijk nooit rood of vaal. Enige jaren terug schafte Bram zich een duif aan via Raymond Jonker uit Doetinchem. Waarschijnlijk op een bon. Een jaar later haalde hij er twee vale jongen uit. Niet veel later werd de “Jonkerduif” verspeeld op één van zijn eerste vluchten in het voorjaar. De twee vale jongen gingen naar Appen en al vrij snel was ik er één kwijt bij huis. Toen Bram in dezelfde periode zijn doffer verspeelde, gaf ik geen cent meer voor het enig overgebleven vale duivinnetje. Dit bleek een misvatting. Het vale duivinnetje kwam goed naar huis en ook op de verdere vluchten voldeed ze, ondanks dat haar partner achter bleef en ze dus pech had met neststanden. Derde asduif in de kring werd ze in 2018 en ik besloot haar een kans te geven op het kweekhok. In haar afstamming diverse Teletekstduiven. Haar partner kreeg ik als eitje van Hans Eijerkamp. Een kleinzoon van de beroemdste en duurste duiven die Eijerkamp ooit had. Dat is geen nadeel, maar ook geen garantie voor succes. Meteen het eerste jong eruit verraste met een kringzege en een week later met een regiozege. Helaas ging ze kort daarop verloren, maar toch!  Hoewel ik anders gepland had, zochten de ouderdieren elkaar afgelopen jaar weer op en dat leverde zes jongen op. Vier vale doffers en twee vetblauwe duivinnen. Alle zes werden gespeeld en kwamen probleemloos thuis in het lastige seizoen 2020. De oudste twee presteerden, geholpen door een neststand, uitstekend. Komend seizoen worden er drie van de zes toegevoegd aan het kweekbestand. Daarbij twee vale “zilvernekken”. De kans, dat er volgend jaar wat meer rood vliegt boven Appen, wordt vergroot. Of het gezegde “Rooien en valen bunt donderstralen” uitkomt, moet blijken. Anders is het “Rooien kuj mee knooien en later weggooien” van toepassing.

Uitdaging

Elk jaar heb ik een nieuwe uitdaging nodig om scherp te blijven. Vaak schaf ik nieuwe duiven aan, om te proberen op een hoger niveau te komen. Afgelopen jaar was dat geen meevaller. Weggegooid geld dus. Je moet echter blijven zoeken naar beter en je weet, dat niet elk schot raak kan zijn. Soms duurt het wat langer dan één jaar om conclusies te trekken en moet je geduld opbrengen. Een prachtige doffer uit het allerbeste van gebroeders Atema heeft afgelopen jaar niet de kans gekregen om zich te bewijzen. Ook een beauty van Herman Calon krijgt een jaartje respijt. Dan zijn er de jeugdige Eijerkampjes, die op het kweekhok in kruising de kans krijgen zich te bewijzen. Op papier is het allemaal goud. Nu de praktijk nog! Ik heb er vertrouwen in en ga deze winter niet investeren. Het kweekbestand wordt opgeschoond. Duiven die middelmaat geven en zich niet onderscheiden, verdwijnen. Alleen met een goed rapport ga je over naar het nieuwe kweekhok 2.0.  De allerbeste junioren van lichting 2020 worden de vervangers. Ik geloof in een jeugdig kweekhok. Natuurlijk zijn een paar bewezen senioren belangrijk. Dit worden al gauw je stamduiven en daar moet je hele hoge eisen aan stellen. Het bouwen aan een eigen stam krijgt zo geleidelijk meer gestalte en dat is één van de uitdagingen die ik me stel. Een droomuitslag realiseren, zoals onze uitslag van Nanteuil  (19 van de 20 prijs en vrijwel allemaal in de kop en eerste helft van de uitslag), wordt gemakkelijker als je een eigen stammetje hebt, zonder vraagtekens. Natuurlijk moet ook dan alles mee zitten en blijft zoiets altijd een unicum, maar toch. Dan is er nog de uitdaging om het project “biechtstoel” verder uit te bouwen. De komende weken ga ik een tweede biechtstoel timmeren (95 cm. breed en 80 cm. diep). Dat komt toevallig zo uit en ik wil weten, of het nog kleiner kan. Dit concept wil ik testen en als het brengt wat ik hoop en stiekem verwacht, wil ik het verder uitrollen. Voor beginnende jeugdleden en klein behuisde bejaarden, kan de biechtstoel een simpele, betaalbare en misschien wel optimale oplossing zijn. Misschien voelt onze hedendaagse postduif, afstammend van de “rotsduif”,  zich in een biechtstoel meer thuis dan in een gewoon hok?  Ik wil het onderzoeken en testen. Weer een uitdaging!  Voorlopig geen “stukjes” meer. Geen “blogs”. Volgend jaar hoop ik onder een nieuwe  titel weer mijn zieleroerselen met U te delen. Hou corona buiten de deur, geniet van Uw hobby, hou de moed erin  en alvast een goeie kweek en gezondheid toegewenst! 

Gietel’s geluk (19)

Afsluiting

Je kijkt er maanden naar uit; de komst van de eerste junioren van de nieuwe lichting. Daarna tel je de weken af naar de prijsvluchten. Aan het eind van de rit is het dan ook weer even mooi geweest. Eerst  afkicken. De opbouw van de spanning naar de vlucht toe en daarna de ontlading op de vluchtdag zelf. ’t Is een prettige verslaving voor mij. De verzorging gaat na het vliegseizoen wat meer ontspannen, want de druk is er af. ’s Ochtends gaan de duiven in de ren. Daar blijven ze de hele dag. In het hok zijn alle nestjes verbroken en de verstophoekjes en nestplekjes afgesloten. Als de duiven in de ren verblijven, kan ik in alle rust zonder gefladder om me heen, de hokken schoon maken. Het drinkwater wordt ververst en voorzien van een scheut Naturaline. ’s Avonds is het dan een kwestie van binnen roepen, voer geven en afsluiten van de rennen. Simpel en weinig tijdrovend. Het goed afsluiten van de hokken ’s avonds is erg belangrijk met het oog op marterachtigen en ander gespuis. In de rennen kan ik gemakkelijk om de drie dagen een bad geven, zonder vochtproblemen in de hokken. Tussen de mazen in de roosters steek ik regelmatig koolbladeren en ander groen. In de rennen daalt de paarlustigheid en kan de rui goed doorzetten.

Biechtstoel

Ik beloofde er op terug te komen. Op dit moment zitten de 17 “kleintjes” van de derde ronde nog steeds in hun geliefde kast. José wil, dat ik nog even wacht met selecteren in dit hok, om de magie niet te verbreken. Ook deze jongen worden niet meer buiten gelaten om te vliegen. Wel zitten ze overdag in de ren en gelden dezelfde regels als voor de oudere jongen. Soms zie ik ze “trekkebekken” met elkaar. Triootjes van één doffer met twee duivinnen of duootjes van twee doffers, die zelf nog niet goed weten bij welke partij ze horen. Ik denk niet , dat ze echt uit de kast zullen komen. Niet homo, wel onnozel en onschuldig.  Een echt koppeltje heb ik nog niet kunnen ontdekken. De kast of biechtstoel is ook niet ingericht voor koppeltjes. Zoals eerder verteld, is de biechtstoel 120 centimeter breed en 80 centimeter diep. Links en rechts heb ik een loketkast gemonteerd van ieder 12 zitschapjes. Op ongeveer één meter hoogte heb ik een voerplank rondom gemaakt, met een uitsparing waar ik zelf kan staan. Als ik met de rug tegen de achterwand ga staan, pikken de duiven vanuit hun zitschapje me in mijn schouder of in de oren. Soms lopen ze over mijn schouder van de ene kant naar de andere kant. Hoewel er voor 17 duiven 24 schapjes zijn voorzien, heeft elke duif zijn of haar eigen plekje, waarvoor desnoods flink geknokt wordt. Logica is daarbij niet te ontdekken, want sommigen zitten steevast op de laagstgelegen stekjes. ’s Avonds na het voeren duurt het vaak wel een half uur vooraleer elke duif uiteindelijk op de goeie plek zit. Tot dat moment wordt er flink over en weer gevlogen en bij wijze van spreken geknokt op leven en dood. Heel bijzonder. Ik herinner me de reportages van de familie Verkerk in de duivenkranten. Vader Gerard was toen nog schoenmaker in Alphen aan de Rijn en Basje zat nog op school. Hoewel ik de hokken nooit heb gezien, werd er wel een beeld geschetst. Er zaten veel duiven op een betrekkelijk kleine ruimte. Niet in steriele loketkasten tegen de achterwand, maar op zitplaatsen tegenover elkaar. Elke duif moest er knokken voor een eigen plekje en er was veel jaloezie. De kleine Bas was er de tovenaar tussen de duiven. De duiven gingen in Alphen aan de Rijn als de spreekwoordelijke brandweer. De springplank naar het huidige duiveneldorado in Reeuwijk. Toen ik de biechtstoel afgelopen mei, zonder tekening en op gevoel in elkaar zette, had ik de situatie bij Gerard en Bas in Alphen aan de Rijn voor ogen. Ik denk, dat onze biechtstoel aan de verwachtingen voldaan heeft. De duiven trainden bij huis fantastisch, waren buitengewoon tam en supergezond  en arriveerden van de vlucht, zoals je duiven ziet arriveren in je stoutste dromen. Alleen hebben we nog geen vroege prijzen gewonnen op dit hok. De “kleintjes” zaten er onverduisterd en niet bijgelicht. Minimaal vijf pennen gestoten en meestal zes of zeven.  Dek-  en donsveren, die als een jachtsneeuwbui in het rond stoven. Ongemotiveerd door een neststandje of partner, gewoon vanaf het schapje en dan volledig in de rui. Dan mag je blij zijn, als ze een prijsje pakken in de middenmoot of staart van de uitslag. Dat deden ze moeiteloos. Vaak arriveerden ze vlak achter elkaar en stormden naar binnen om vervolgens ongeduldig heen en weer te lopen voor de schuifdeur van de inpandige kast. Rinie en ik keken elkaar dan veelbetekenend aan. Voor een handje voer en een slok drinken vlogen ze zich letterlijk uit de naad. Niet te geloven en schitterend om mee te maken!  Volgend jaar zetten we het experiment voort  met een tweede kast en waarschijnlijk een deel vroege jongen.

Kweekhok

De kweekduiven zitten voor komend seizoen op een nieuwe plek. Dichter bij huis. Een opluchting, want alles is in goed overleg geregeld. Zoals elk jaar, hebben er kwekers gefaald. Geen jongen voortgebracht, die het verschil maakten of vooral “wegvliegers” gegeven. Gelukkig waren er ook meevallers. De ‘428 werd tweede asduif in de regio en redde daarmee het leven van zijn moeder, die op de valreep haar kans greep. Van één koppel hadden we zes jongen, die alle zes flink aan de tand gevoeld werden. Ze zitten er alle zes nog!  Onze ‘402, die als enige acht uit acht scoorde, is er één van. Nestzus ‘403 werd derde asduif in de regio. Ook geen verkeerde. De vader van deze zes duiven kreeg ik destijds als eitje van Hans Eijerkamp. Leverde in 2020 nog een topper op het hok van Oliver. Geen verkeerde kweker dus.  De moeder komt van Bram. Deze ‘vale 026 fokte Bram uit een vale doffer van Raymond Jonker uit Doetinchem. Als jong vloog ze uitstekend en werd derde asduif in de kring in 2018. Vorig jaar gaf ze met dezelfde partner ook al een jong met twee eersten op rij in kring en regio. Je weet vooraf nooit, of een duif kweekwaarde heeft. Vaak valt het tegen en vind je niet de geschikte partner. Een enkele keer heb je geluk!  Net als andere jaren, hadden we enkele nieuwe kweekduiven aangeschaft. Dit werd geen meevaller en ze vliegen er na één jaar uit. Jammer van de investering, maar beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald! Wat goed is, komt meestal snel. Zo niet, dan is het wegwezen!  Bij de junioren hadden we ook een aantal “testduiven”. Ook hier hetzelfde beeld. Sommigen brachten vrijwel niets, anderen bleken lichtpuntjes. Afgelopen voorjaar schaften we nieuwe meubels aan. José was enthousiast over meubeltjes die ze zag in haar geboortestreek rondom Rijssen.  Zelf zit ik het lekkerst op meubelen van Eijerkamp. We gingen samen op beide locaties kijken, maar toen Evert Jan een aantal “testduiven” toevoegde aan de deal, was de koop snel afgerond. Een ouderwetse meubeldeal, zoals Hans het ooit bedacht en uitrolde met groot succes. We haalden tien Eijerkampjes op 2 maart en we hadden enige inspraak. Geboren op het vlieghok van Joke Geven. Veelal kruisingsproducten, met overwegend een hoog Willem de Bruingehalte. De WdB-duiven waren in 2019 ingebracht bij Eijerkamp en ze vormden eigenlijk nog een groot vraagteken, omdat ze als jonge duif niet echt overtuigden. Waarschijnlijk door aanpassingsproblemen in een ander milieu, wat gepaard ging met gezondheidsproblemen. Doordat ik Joke vrijwel wekelijks zie, wist ik hier alles van.  Na de laatste vlucht in Appen zaten er nog zes, waarvan drie slaagden voor hun examen. A.S. heeft weleens geschreven, dat de duiven van zijn goede vriend Willem wel 100 meter per minuut meer maken, dan de duiven van andere afdelingen. Dat hebben ze niet waar gemaakt. Je moet niet alles geloven, zeker niet als je weet hoe de vlag aan de stok zit. Bij onze zes kringoverwinningen en vijf teletekstplaatsen, waren ze niet betrokken. Toch deden ze het naar behoren en leverden een goeie bijdragen aan de successen van afgelopen jaar. Blind vertrouwen op mooie stamkaarten van aangeschafte duiven van anderen, doet de voormalige tandarts zelf ook niet. Ze moeten zich eerst bewijzen. Ik denk, dat de duiven van Willem wel bij me passen! De tijd zal het leren.

Lappen

Zoals ik regelmatig schreef, werden onze duiven ongescheiden gespeeld. Toen de verdere vluchten aanbraken, waren er diverse koppeltjes gevormd. Sommige duiven, zoals de ‘457 en ‘458, hadden aan de opwinding van eerste verliefdheid genoeg om te vlammen. Anderen werden op eitjes en soms op een jonkie gespeeld. Nadeel van dit systeem is, dat de duiven op een gegeven moment niet meer willen trainen aan huis. Dan is “lappen” de enige doeltreffende optie om de duiven “scherp” te houden. José is dol op fietsen en daarom werd de woensdag de vaste “lap/fietsdag”. Vier manden en twee fietsen passen precies in onze Caddy. Je hebt dan zelfs geen touwtje nodig om de fietsen vast te zetten. De module op “oefenvlucht” en ’s ochtends na het pakken van de duiven en het schoonmaken van de hokken is  het rijden geblazen. Richting Heteren of Ravenstein. Bij warm weer kozen we voor de bossen en fietsten bij Schaarsbergen of Wageningen. Soms werd het de Betuwe en een andere keer Brabant waar we fietsten. Na de laatste vlucht hielden we de traditie in ere. Nu zonder duiven. We konden nu in noordelijke richting rijden en fietsten “Rondje Reestdal”, met als startpunt de veelbesproken kerk in Staphorst. Onderweg sprak ik een oudere dame, die van IJhorst naar Staphorst fietste. We fietsten samen een eindje op. Ze was op haar 28^e kraamverzorgster geworden en had toen de klederdracht verruild voor passende werkkleding. “Dat kwam me eigenlijk wel goed uit”, vertelde ze lachend. “Mijn zus loopt nog steeds in de traditionele dracht, net als ongeveer vijftig andere oudere dames in Staphorst”.  Toevallige, spontane ontmoetingen op onze fietstochtjes, vind ik altijd het leukst. Vorige week fietsten we in de omgeving van Winterswijk. Ook een prachtige omgeving om te fietsen. Binnenkort hebben José en ik een hotelletje geboekt in de buurt van Coevorden. Het voornemen is, om elke maand zoiets te doen. In de zomermaanden kunnen we niet op vakantie vanwege de duiven.  Dat moeten we in de wintermaanden compenseren. Gelukkig vind ik dat geen straf en kan er volop van genieten. U ook? Hoop alleen, dat corona geen roet in het eten gooit! (wordt nog één keer in 2020 vervolgd)

Gietel’s geluk (18)

Geluk

De verzamelnaam van onze verhaaltjes in 2020 is achteraf goed gekozen. We bleven als team gezond, hadden plezier, genoten van de duiven en scoorden in de kampioenschappen boven verwachting. Dat laatste is eigenlijk een gelukkige bijkomstigheid, want het echte geluk komt uit de omgang met de duiven, de omgang met je teamleden en het ultieme saamhorigheidsgevoel als we samen de duiven opwachten en de duiven met geknepen vleugels en soms van grote hoogte, op de klep zien vallen. Een mengeling van adrenaline, van emotie, opgekropte spanning en soms euforie. Je moet duivenliefhebber zijn , om die laatste zin te begrijpen. Moeder Toos was er de eerste twee vluchten niet bij. Angst voor corona, duizelig en geen zin om naar buiten te gaan. Bij de derde vlucht zat ze weer op haar vaste bankje met schipperke Trijntje aan haar voeten. Rinie turend naar de hemel en Jaap als aandachtige toeschouwer. Het vertrouwde complotje in wisselende samenstelling met afwisselend Bram en Albert tevens als letters. Alleen bij de laatste vlucht waren alle vaste supporters aanwezig en konden we het seizoen heel leuk afsluiten. Als gepensioneerde voel ik me bevoorrecht, dat je moeder er nog gewoon bij is als trouwe supporter. Het lijkt, alsof ze geluk brengt en ik zie haar ook als een soort mascotte. Voor haar is de zaterdag in de zomermaanden een hoogtepunt. Ze zit gezellig keuvelend in de buitenlucht met bekende mensen om zich heen. Geniet van de cappuccino met bij voorkeur een saucijzenbroodje en als dan iedereen weg is, komt José met de soep. Voor haar zit geluk in kleine dingen!

Natuur

Dat ik de duivensport zo dicht mogelijk bij de natuur probeer te houden, dat verkondig ik al jaren als heilig evangelie. Natuurlijk zijn er altijd mensen, die denken dat je de kluit belazert. Prima. Iedereen heeft zijn of haar eigen geloof, met of zonder kerkgebouw. Ik ben niet gelovig, maar heb wel altijd een heilig geloof gehad in wat ik gemakshalve “moeder Natuur” noem. Medicijnen zijn een verworvenheid van de mensheid. Als we echt ziek zijn, is het prachtig dat er doktoren zijn en geneesmiddelen. Ik bewonder ze en heb er mijn leven aan te danken (twee keer open hart operatie en als baby van zes weken al gered door de grote handen van dokter Verhagen in Zutphen, plus diverse minder ingrijpende operaties in de loop der jaren). Voor mijn duiven kies ik de natuurlijke weg. Heb een grote tuin met allerlei groenten en kruiden. Duiven hebben iets van een voedingsinstinct en het baasje heeft wel iets van boerenverstand. In de loop der jaren heb ik een eigen doenwijze ontwikkeld, die ik elk jaar toets en verfijn. Soms lees ik iets wat in mijn kraam te pas komt en probeer het uit. Soms laat ik dingen achterwege en blijkt, dat het overbodige franje was achteraf. Duiven moeten in balans zijn. Frisse lucht, dagelijkse training, een fijne leefomgeving, goeie voeding en voldoende mineralen en sporenelementen. Het duivenlichaam kan zelf de vitamines uit de voeding halen, maar dan moet er wel een gevarieerd aanbod zijn!  In de schappen bij “Bijltje” zie ik van allerlei voedingssupplementen en bijproducten. Ik vraag me af, wie daar beter van wordt? Met veenaarde (Terramix), klei (pikkoek) en kalk- , mineraal- en gritproducten, kom je al een heel eind. Eens per week gaat er een kleine halve liter vlierbessensap over het voer. Ik laat het een nacht intrekken en maak het geheel rul met wat biergist, en voornoemde klei en kalkproducten. De duiven nemen het graag op en reageren er goed op. Is het een soort darmspoeling, waarmee ongerechtigheden en vuiligheid uit de verzendmanden worden uitgescheiden? Zeg het maar. Ik voel me er goed bij en de duiven blijkbaar ook. Nieuw dit jaar waren de gestampte kattenbrokjes. Uit de koker van Willem de Bruin. We hebben altijd de Versele standaard brokjes van 10 kg voor 12,50 euro in de paarse zak. Onze trouwe rode kater blijft er al meerdere jaren gezond bij, al is het een buitenkat die ook zelf muisjes en soms een klein vogeltje verschalkt. De gedachte is, dat kattenbrokjes dierlijke eiwitten bevatten die de plantaardige eiwitten uit het voer completeren. Ik heb een slim doffertje, dat elke dag even bij het kattenvoerbakje kijkt, of er nog een brokje naast ligt. Ze hebben er blijkbaar behoefte aan! Verder mogen mijn duiven in de tuin scharrelen. Soms slopen ze de boel, als ze net geplant speengoed uit de grond trekken, of de hartjes uit de jonge koolplanten pikken. Dat mag. De duiven zijn mijn kinderen en desnoods zet ik nieuwe planten. Ruimte genoeg. Er staan aardappels, boontjes, andijvie, bietjes en er staat kool. Ook bieslook, oregano en allerhande kruiden. De ene keer pikken ze dit, de andere keer dat. Het voedingsinstinct is leidend. Sla lusten ze eigenlijk altijd. Leg ik een geschoten, zware krop op het rooster van de ren, dan pikken ze die tot het stronkje helemaal weg. Bezigheidstherapie en ongetwijfeld zit er in het melksap in de kern iets dat de duiven goed doet! Ook gekiemde granen bevatten vitaminen, die niet in ongekiemd graan zitten. Wie de duiven op die manier verzorgt hoeft nooit bang te zijn voor overdosering. Ik prefereer natuurlijke vitaminen boven synthetische en in mijn geval zijn ze nog goedkoper bovendien. En tonicums als “Aviol” en andere ijzer- of jodiumhoudende flesjes? Heb al jaren een fles bij het voer staan. Het zal niet snel bederven, denk ik. Toch heb ik de fles dit jaar niet aangeraakt. Had het gevoel, dat ze op mijn manier niks tekort kwamen en overdosering werkt averechts! Gaf nog wel incidenteel een scheut uit de fles Naturaline. Tegenwoordig hoor je vaak geluiden over “onmisbare en noodzakelijke medicijnen” als je goede vliegprestaties verlangt. Ze maken de sport onnodig duur en soms hoor je, dat er liefhebbers afhaken, omdat ze het financieel niet meer bij kunnen benen. In mijn geval durf ik met de hand op mijn hart te beweren, dat het geheim van goed vliegen niet in medicijnen zit! Dat biedt troost, want als ik elke week van alles en nog wat zou moeten geven aan de duiven, zou ik meteen stoppen met de duivensport! Ik kan en wil dat niet betalen en het gaat tegen mijn gevoel in, zo simpel ligt het. Het kan echt zonder, mits je een natuurlijk alternatief biedt. En natuurlijk ga ik naar de gespecialiseerde duivendokter als de duiven het op mijn manier niet trekken. Heb Nanne, Henk en Robert hoog in het vaandel, vindt het geweldige doktoren en sportvrienden, maar het liefst ze ik ze alleen als het echt nodig is. Zo min mogelijk dus. Een goeie tip kreeg ik afgelopen jaar van keurslager Adriaan Aalpoel in hun slagerij. Op de zware fond kwamen zijn duiven voor zijn gevoel net iets te kort. Hij had vorig jaar een speciaal voer op advies van Nico Jan Koenders gegeven, dat zijn duiven net dat laatste zetje gaf als het zwaar ging. Toen ik bij “Bijltje” kwam, zag ik Adriaan net met zijn speciaal bestelde geheim op de schouder zeulen. Ik probeerde de mengeling dit jaar uit, als aanvulling bij de verdere vluchten. Het bevatte elementen, die de voeding nog completer maakten en ik beklaag me er niet over. Bedankt, Adriaan. Ik geef de voorkeur aan jullie leverworst, maar de duiven waren verzot op jouw gevarieerde “fondvoer”.

Kast

Er zijn liefhebbers benieuwd naar “de kast” of “biechtstoel”, waar ik het voorbije seizoen razend enthousiast over was. Negentien duiven spenen en in een kast van 120 bij 80 centimeter plaatsen, ze uitwennen, africhten en spelen tot 260 km. en meer en er dan 17 over houden. Dat klinkt als een romantisch verhaal uit de jaren vijftig. Toch was het de realiteit in 2020. Voor mensen die klein behuisd zijn en slechts een balkon of minituintje hebben, is het misschien een gouden tip. Ook voor jeugdleden, die kennis willen maken met de sport. In een volgende bijdrage zal ik er meer over vertellen. Feit is, dat ik zoveel plezier beleefde aan mijn derde ronde, dat ik overweeg om nog een tweede “kast” te bouwen in dezelfde gazen overkapping. Mogelijk ga ik experimenteren met vroege jongen in dezelfde kleine ruimte. Misschien kun je zelfs kampioen worden met een minihokje! Voor de duidelijkheid: mijn “kast” of “biechtstoel” kostte me alleen punten voor het natourkampioenschap. De aanwezige jonkies waren zo kaal als de neten en vlogen weliswaar of hun leven ervan af hing, maar ze arriveerden steevast na de vroege jongen, als de kampioenspunten al binnen waren. Bij zeventien “kleintjes” betekent dat, dat je puntentotaal gedrukt wordt, omdat je steeds 1,7 duif extra moet pakken, zonder dat ze iets bijdragen. Negatief rendement dus. Toch genoot ik elke dag van het jonge spul. Ze trokken vanaf dat ze zes weken oud waren en arriveerden op de vluchten, alsof ze een eerste nationaal gingen winnen. Vraag het Rinie. Nooit maakten we zoiets mee. Echt ongelooflijk. Als ze de ren indoken, renden ze naar de schuifdeur voor de kast en konden niet wachten op de baas, die zoveel enthousiasme niet kon belopen. De “kast” is niet alleen ruimtebesparend, je krijgt ook supertamme duiven en kunt ze heel gemakkelijk en snel pakken, als je gaat inkorven. Graag deel ik mijn ervaring met anderen en hoop, dat het navolging vindt en jonge liefhebbers oplevert. Ook oudere liefhebbers kunnen baat hebben bij deze manier van duiven houden. Het geeft gemak en kan veel spelplezier opleveren. Momenteel korven nog maar heel weinig liefhebbers in, omdat ze veel jongen verspelen en er geen plezier aan beleven. Misschien is ook voor deze groep “de biechtstoel” de oplossing, ook als je niet katholiek bent. (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (17)

Dizy le Gros

De napret over het succes van het voorbije seizoen wordt nog eens versterkt als we horen, dat we op de beslissende laatste vlucht voor het kampioenschap 1^e “grootmeester” in de GOU zijn geworden. Met een overtuigend puntentotaal van gemiddeld 836 pnt. (20/19). Een groot deel van deze ploeg willen we spelen op de laatste natourvlucht, aangevuld met duiven die het in de natourploeg goed doen. In Twello is de animo voor deze slotvlucht van de natour vrijwel nihil, ondanks het voorspelde mooie weer met noordoostenwind. Samen met Rein Evers korven we daarom in Zutphen “in het hol van de leeuw”. In overleg met Bram, komen we tot een ploeg van 40 stuks. De animo in Zutphen is nog goed te noemen, ondanks de gigantische overheersing van Eijerkamp. Heeft dat te maken met een clubuitslag waar Eijerkamp niet in voorkomt? Er zijn twee inkorfploegen en Rein en ik komen helaas niet in de manden waar de ruim 150 duiven van de sterkste spelers van Nederland in gaan.
De volgende dag wachten we in spanning de duiven op. Bram, Albert, Jaap en Rinie zijn de letters, evenals moeder Toos en José. Enkele minuten na enen melden Bram en Albert de eerste duif van Eijerkamp. Die komt in snelheid al tekort tegen de eerste meldingen in de GOU in de voorvlucht. Gespannen turen vele ogen in de richting waar de eerste duiven bijna altijd vandaan komen. Dat is de kant van de kerktoren in het dorp Voorst. Het lijkt soms, alsof er een onzichtbare spoorlijn loopt. Stiekem hopen we op een duif, die de eerste duif van Eijerkamp op de hielen zit of overklast. Dat zit er niet in helaas. Om 13.15 uur komt dan de eerste duif. Een duivin op een jong van ongeveer acht dagen. Dan een gaatje van vijf minuten, waarna de duiven redelijk vlot afkomen. Om 13.50 uur zijn er dertig thuis. Een onbestemd gevoel bij mij en de letters overheerst. Er is weinig houvast. In Twello is geen meldsite, op de regiosite worden ook weinig duiven gemeld (geen meldverplichting), kortom onzekerheid en vlees noch vis. De duiven kwamen minder vlot dan van Nanteuil. Had dat te maken met de oostenwind?  Nadat we afgeslagen hebben in Zutphen en daarna de uitslagen zien verschijnen bij Compuclub, blijkt dat we het in de A.C.C. en in onze eigen regio Noordoost gewoon prima gedaan hebben met een score van 41/32. Die éénenveertigste duif was een telfoutje. De vale 435 was onze laatste duif in de mand. “Je zit al aan veertig”, riepen aanpakker Jos van Roon en klokkenman Albert Roording in koor. “Niet moeilijk doen, gewoon mee”, was mijn reactie. “Geen punt, dat verander ik zo in de computer”, aldus Albert, die ik nog meemaakte als leerling op het Isendoorn College. Je hoopt dan, dat de vale je de volgende dag verrast. Dat deed hij niet. Pas op zondagmorgen 8.30 uur zat ie op de klep.

Toeval

Al heel snel stuurde Bram de statistieken. Zoals altijd keurig per duif bijgewerkt en in kleur. Voor mij is het heel belangrijk, dat een duif bijdraagt aan een kampioenschap. Ook een Teletekstnotering levert bonuspunten op. In mijn ogen zijn er verschillende soorten duiven: wegvliegers, misvliegers, meevliegers en kopvliegers. De wegvliegers kosten geld. Alleen Jan de Croon (diesel) en Paul Bril (speculaas) spinnen er garen bij. Ook moeder Toos genoot van ritjes naar de Betuwe, het Montferland en elders. Helaas ontkom je niet aan wegvliegers. Je probeert nieuwe bloedlijnen en nieuwe kruisingen en vaak is het niet raak voor een knaak. Duiven die wegvliegers geven, selecteer ik zo snel mogelijk uit. Einde oefening!  Dan de misvliegers. Onze beste duif van 2020 was kopvlieger en misvlieger tegelijk. Vier keer helemaal mis, maar ook drie keer top. Ik geniet als ik zijn erelijstje bezie:  1^e A.C.C (2^e regio), 1^e A.C.C. (1^e regio en 1^e Teletekst GOU Noord), 2^e A.C.C. (4^e Teletekst GOU Noord). Van zulke heb je er nooit genoeg en er gaan legio jaren voorbij, dat je er alleen maar van dromen kunt. Het bijzondere is, dat zijn nestbroer ook een 1^e A.C.C. won (2^e regio en 2^e Teletekst GOU Noord). Hoe kweek je zulke topduiven? Bram weet het. Afgelopen voorjaar had hij een doffer, waaruit hij graag de jongen wilde testen. Hij kwam duivinnen tekort en vroeg teamgenoot Albert, of hij een duivinnetje over had. Dat had hij wel. Een duivin, die hij kreeg op een bon van Henk en Frank Jacobs uit Broekland. Geen prachtig en doordacht kweekconcept, zoals “Harry” van Jan Hooymans, maar eigenlijk gewoon dom toeval! De duivin ging na de kweek retour naar Albert. Daar zat ze in de weg en werd verwezen naar de eeuwige jachtvelden. “Foutje, bedankt”, zou Rijk de Gooijer zeggen.

Motivatie

Een ons geluk is meer dan een pond wijsheid. Ik verklaar me nader. De beide nestbroers huisden op hok 2. In het stro. Op dit hok werden 39 jongen afgezet tussen 2 maart en 24 maart. In een tijdsbestek van drie weken. Allemaal afkomstig van Bram. Soms uit doordachte koppeling met vier maal “Kleine Dirk” (ik noem maar een zijstraat) in het voorgeslacht. Soms uit “probeerkoppels” met nieuw ingebrachte duiven. Ondanks het leeftijdverschil van drie weken, was het een homogene club duiven. Ze kregen coli in juni en uitgerekend de absolute favoriet van Bram legde als enige het loodje. We kuurden niet tegen coli. Wel licht voeren en boterzuur van Nanne en een ander vetzuurflesje van “Bijl” als steuntje in de rug. Met een dag of vijf was de coli over zijn hoogtepunt en werd het herstel ingezet. De duiven werden niet gescheiden en gewoon gespeeld zoals het uit kwam. De eerste drie vluchten verliepen zeer moeizaam. Wel steevast vroege duiven, maar ongekende verliezen. Op de derde prijsvlucht misten we ’s avonds liefst 22 duiven! Het leek, alsof de duiven door een onzichtbare muur moesten vliegen. Had het te maken met straling?? De twee nestbroers vielen totaal niet op. Goed gebouwd, dat wel en middelmatig van grootte. Ze waren ongepaard, niet dominant op het hok en altijd keurig ’s avonds thuis. Toen de één zijn eerste eerste prijs won, dacht ik aan toeval. Niets wees op verliefdheid of het veroveren van een territorium. De stamkaart bood geen verklaring. Ook van jaloezie merkte ik niets. Toen zijn broer twee weken later het kunstje evenaarde, ging ik er speciaal op letten. Deze broer lag enkele dagen later in een hoekje met een duivin en was eigenlijk de regelmatigste prijsvlieger van de twee. De week erop was de nestbroer weer numero uno. Nu ook in de regio en in GOU Noord. Zonder tekenen vooraf. Altijd rustig op zijn plankje helemaal boven in het hok. Wel fel zijn plekje verdedigend. Verder niks!  Op de laatste vlucht wilde hij blijkbaar aantonen, dat zijn kopprijzen geen toevalstreffers waren. Wel geklopt door een duivin van hok 1, maar wederom eerste op hok 2 én Teletekst! Nu zag ik hem de maandag erop scharrelen met een overgelopen duivin van hok 1. Een dag later ging hij achter deze duivin aan en pikte het oude territorium van zijn nieuwe vlam in. Natuurlijk was er een doffer op de vloer, die de nieuwkomer van de vloer wilde vegen, maar dan moet je als liefhebber de boel zo regisseren, dat er alleen winnaars zijn en geen verliezers. De doffer op de vloer had nog niet gemist, maar is eigenlijk een “Jan Goedbloed”. Een fondtype van het rustige soort. De nieuwkomer is de ster die heel belangrijk is voor het team. Door het plaatsen van een voerbak als grens, waren beide partijen het snel eens over de landverdeling. De verwachtingen waren hoog gespannen, maar beide nestbroers, nu woonachtig op hok 1 en 2, wonnen op Dizy le Gros “slechts” een prijs in de middenmoot.

Nestbroers

Over een reeks van enkele tientallen jaren bezien, ben ik een “dofferman”. Daar heb ik geen verklaring voor. De afgelopen week maakte ik met behulp van de statistieken van Bram een top 10. Van elke duif noteerde ik de beste drie prijzen. Dan zie je feilloos wat elke duif heeft bijgedragen aan het kampioenschap. Op dit vlak verschillen Bram en ik. Bram wil regelmatige dagfondvliegers, die er als tweejarige staan. Ik wil duiven, die als jonge duif al “knallen”. Liefst “pointeurs”, die kop doen. Met “meevliegers” trek je geen volle zalen.  Bij de beste tien van 2020 zitten maar liefst acht doffers!  Drie “setjes”. Twee keer twee nestbroers en ook een nestbroer en nestzus. De nestzus is onze beste duivin, met in de kring de plaatsen 3, 4 en 7. De nestbroer is met acht uit acht onze regelmatigste. Met de kringplaatsen 10, 13 en 22 is hij wat minder spectaculair. De eerder genoemde nestbroers eindigden in de top 10 als eerste (1,1,2) en als zevende (1,17,23). Twee andere  nestbroers eindigen als vierde (6,6,7) en zesde (3,12, 25, 25, 27). Naast de toppers hadden we ook nestbroers die minder opvielen. De 60 en 61, deden het aardig, maar droegen weinig bij aan het kampioenschap. Voor de 35 en 36 geldt hetzelfde. De laatste twee waren laat rijp en bleven ongepaard (tweede ronde). De eerste ronde was wel gepaard en kwam op nest. Die wonnen samen vijftien prijzen en ze stonden in de top 10. Dat leeftijdverschil scheelt soms een slok op een borrel!

Toekomst

Nu het seizoen voorbij is, gaan we niet alleen kritisch kijken naar wat er nog zit. Ook de kwekers in Wijchen worden onder de loep genomen. Waar komen de goeien uit en welke duiven vallen (weer) tegen als kweker? Ik denk dan aan de wijze woorden van de broers Jan en Cees Suijkerbuijk. “Wie het scherpste mes heeft, komt het verst”. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden op het kweekhok! Duiven die gemakkelijk goeien geven met meerdere partners, die moet je koesteren. De overigen snel verwijderen! Met pappen en nathouden kom je er niet. Straks zit je weer met duiven met mooie bouw, prachtige kweekogen en afstammend van de broer van de asduif uit de vorige eeuw. Veel succes!  Zelf blijf ik voortdurend op zoek naar beter. Afgelopen maandag had ik nog een goed gesprek met Evert Jan, die wandelde op de dijk met zijn Ineke, toen ik Joke bezocht. “Het wordt steeds moeilijker om duiven te vinden, die beter zijn dan onze eigen duiven. Toch blijven we zoeken. Je hebt kruisingsmateriaal nodig. Vandaag waren Henk en ik bij Bas en Gerard op bezoek. Hebben we toch weer iets gevonden waarmee we mogelijk verder komen in kruising op onze beste duiven”, aldus Evert Jan. “Trouwens nog gefeliciteerd met je eerste plaats in het kampioenschap van de afdeling”. Diplomatiek bedank ik hem. “Wel de eerste, maar niet de beste”, werp ik hem tegen. Tegen Eijerkamp is  geen kruid gewassen. Dat is geen slijmen, maar gewoon de realiteit!   (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (16)

Het is maandagochtend, 21 september. De laatste vlucht ligt achter ons. Euforie en blijdschap hebben plaats gemaakt voor het besef, dat we een uniek seizoen hebben afgesloten. Dat we onaangewezen kampioen jonge duiven zouden worden van de hele GOU, dat was voor mij al een verrassing. Dat we heel dicht bij dezelfde titel op de natour zaten, is bijna een wonder. Achteraf ben ik blij, dat het “slechts” de vierde plek werd, maar dat scheelde maar een haartje, want het was in wielertermen een beslissing op de meet. Als de vluchten volop bezig zijn, zit ik in een “flow” en wil ik focussen. Dan heb ik geen enkele behoefte om verhaaltjes te schrijven. Nu alles achter de rug is, ligt dat anders. Dan wil ik evalueren en door dingen op te tekenen momenten herbeleven. Het helpt bij de verwerking van spanning en emotie en ik schrijf a.h.w. dingen weg in mijn geheugen.

Natour

Met de map links naast de laptop, heb ik alles bij de hand. Aankomsttijden van duiven. Overzicht wie er mee gingen en wie er te laat arriveerden. Welke klasseringen er behaald werden in de A.C.C. e.d. Bram zorgt elke week meteen na het gereedkomen van de uitslagen voor kleurige statistieken. Een prijs 1 op 100 komt in een geel kadertje. Ten tijde van de Tour de France een toepasselijke kleur! Prijzen 1 op 50 en 1 op 25 hebben hun eigen kleur en prijzen 1 op 10 in groen kunnen er nog mee door. Daarna wordt het minder interessant. In België vliegt men vaak 1 op 3 en zelfs 1 op 2 schijnt voor te komen. Het dient alleen het belang van de uitbater van het café, want sportief bezien strooi je jezelf zand in de ogen. Het is een fopspeen!  Ook de verliezer wil zijn naam op de uitslag zien. Al is het de poedelprijs. Anderzijds zijn er ook jaren geweest, dat ik blij was als ik op de uitslag stond. De eerste dertig jaren dat ik duiven had als pure liefhebber zie ik achteraf ook vooral als leerschool. En zijn onze schooljaren achteraf vaak niet de mooiste jaren van ons leven? Terug naar het heden. Naar Laon gingen 30 duiven. De beste dertig van het moment. De overige 33 stuks gingen naar Heusden Zolder. Het begin van de natour. Dit waren de 17 junioren van de derde ronde, die voor het eerst in de grote wagen mochten. Een dag eerder waren ze voor het eerst in Ravenstein. De maandag ervoor stonden ze voor het eerst in Heteren, na twee keer Doesburg en één keer Voorstonden en pontje Bronkhorst. Het moest allemaal heel snel en geforceerd en we boften dat de natour een week uitgesteld werd. Het paste allemaal net! De overige duiven waren “kneusjes”. Omdat de eerste drie vluchten zo moeizaam verliepen en we veel achterblijvers betreurden, kregen we soms weken later nog duiven retour. Die kun je opruimen of opnieuw een kans geven. Het is risicovol, want als je ze een kans wil geven, moet je ze snel inpassen. We namen de gok. Wel gingen we in 2020 twee keer naar een duivendokter en dat had alles te maken met al die “kneusjes” die zo maar van allerlei ellende mee naar huis kunnen nemen na hun omzwervingen!  Die zaterdag kwam ik om 9.40 uur thuis, nadat ik moeder had opgehaald in Twello. We zaten krap in de tijd, want de duiven van de eerste natourvlucht konden elk moment arriveren. Om 9.45 stond ik in het prieeltje en kwam Jaap aangelopen. Rinie was er nog niet. “Hoe laat verwacht je ze”, riep Jaap van enige afstand. “Ooohh, daar zijn ze al”, riep Jaap voordat ik kon antwoorden. Achter me zag ik schaduwen en de eerste duif zat al op de klep en de piepjes volgden elkaar rap op. De eerste zes duiven waren verduisterde jongen. Niet allemaal “kneusjes”, want soms is leggen van een ei ook een reden om voor één week teruggezet te worden naar het tweede team. Daarna klokten we vlot achter elkaar een reeks jongen van de derde ronde. Een sterk debuut. Inmiddels was ook Rinie gearriveerd. Hij was vijf minuten te laat en dat stond hem niks aan. Wel zag hij het grote enthousiasme van “de kleintjes”. Op vijf, vier of drie oude pennen en flodderig in de veren, vielen ze heel overtuigend uit de lucht en renden als gekken naar de schuifdeur van “de biechtstoel” of “kast”. Rinie zag het glimlachend aan. “Voor een slok drinken en een handje voer vliegen ze zich uit de naad en hebben een haast, alsof ze een eerste nationaal gaan winnen”.  We genoten met volle teugen van ons “kleuterklasje” waar José ook zo bij betrokken is. Toen ’s avonds de uitslag verscheen bij Compuclub zagen we tot onze stomme verbazing dat we een werelduitslag hadden gemaakt in de A.C.C. met de plaatsen 1 t/m 6. We hadden die ochtend alles mee. De wind en het feit, dat de duiven letterlijk uit de lucht vielen, zonder een rondje te maken.

Laon

Goed gemutst en met enig vertrouwen wachtten we de duiven van Laon op. We hadden er 30 mee. Om precies 14 uur kwam de eerste, die vlot landde bovendien. De onderste van de poulebrief en de nestbroer van de duif die twee weken eerder de eerste won. Na de melding in de club, zagen we al snel dat het een vroege was op de meldlijst van Compuclub. Twee ongepaarde broers, die je verblijden met een eerste, dat zie je niet vaak. Ook was ik opgetogen over het feit dat er drie jongen uit hetzelfde ouderkoppel bij onze eerste zes duiven zaten. Laon werd een goeie vlucht met 17 prijsduiven en alles thuis.

Tienen

De tweede natourvlucht. Na het goede begin op de openingsvlucht, besloten we de tweede iets serieuzer te benaderen. Duiven inkorven met twee nachten mand en op papjongen, dat blijkt elk jaar weer een teleurstelling te worden. Daarom zetten we de duiven op hele kleine jonkies liever op de natour met één nacht mand. Onze eerst arriverende duif was een vermeende duivin, die de kluts kwijt was. Ze was enkele weken eerder thuis gebracht door Hans Ekkel uit Westerhaar, die toevallig een klus had in Voorst aan het dorpshuis. Zag ze een roofvogel, of had het aan kop vliegen haar van de wijs gemaakt? Na zeker vijf ererondjes ging ze op de schuur zitten. Intussen arriveerde onze tweede getekende. Een goeie doffer op een klein papjonske. Met één nacht mand doen ze het wel, maar niet op de eerste vluchten. Pas als ze ingevlogen zijn en de nodige ervaring hebben, werkt zoiets. Uiteindelijk dook de teruggebrachte ‘441 als tiende duif het hok in. Tienen werd voor ons een goeie vlucht met een hoog prijspercentage en de getekende op plaats drie in de A.C.C.

Morlincourt

Nadat we de balans opgemaakt hadden van de eerste vlucht van die dag en nog wat nagenoten met een bakkie koffie, naderde het moment dat de eerste duiven van Morlincourt konden arriveren. Gerrit Smit was die dag onze eregast. Oud-stopperspil van Voorst 1, oud brandweercommandant en … duivenmelker in zijn jonge jaren. Terwijl  Rinie, Jaap, Gerrit en ik het luchtruim aftuurden, volgde de ene anekdote na de andere. Gerrit: “Ik had een doeve en met het gummiringetje rende ik het paadje door op weg naar de centrale klok in het café van Kik. Van links kwam Cees Hensbergen aangerend, maar ik had maar één doel voor ogen. Cees vloog hoog over de hegge, want het was bugen of barsten. Mooie tied”. Destijds in de jaren vijftig was er een duivenvereniging in het dorp Voorst. Gerrit wist de naam niet meer, maar afgelopen vrijdag hoorde ik van Toon Waanders dat de club “Steeds Sneller” heette. Ineens stokt de adem in meerdere kelen. Om 14.44 uur komt er een vale recht uit de goeie hoek op het hok aanstormen. Een moment van euforie, maar dan zie ik dat het een laatkomer van de eerste vlucht is. Onvoorstelbaar hoeveel haast “de kleintjes” steevast hebben. Zelfs als ze uren te laat zijn. De rust keert terug. Gerrit gooit er weer een anekdote uit. “Vrogger kochten wie altied dröp en Pietstief bie Troet Garritsen de drogist. Goed spul. Jaap ie hebt een nieuwe vrouw. Ie zegt maar aj wat neudig bent. ’t  Zit in een papieren puntbuultjen en het is wat krummelig, maar het warkt nog steeds”. Er wordt hard gelachen om de gekkigheid van de 84-jarige dorpssmid. Dan verstomt het gelach, want Rinie ziet weer een duif naderen in de verte. Om 14.53 uur valt de schimmel als een raket op de klep. Weer is het een laatkomer en uiteraard weer een jong van de derde ronde. De teleurstelling is van korte duur, want om 14.56 uur is het een echte!  Opnieuw de nestbroer van de doffer die vorige week zo vroeg zat. Euforie! Al snel staat de duif op de eerste plaats op de meldsite en uiteindelijk wordt het de eerste In GOU Noord met Teletekst! De duiven komen vrij vlot na elkaar en ’s avonds zien we er vijf terug bij de eerste tien van de A.C.C.  Dat er ’s avonds één duif ontbreekt, dat hoort bij de sport. Een meer dan geslaagde vlucht en de stemming bij de letters zit er goed in. “Ik wist niet dat duivensport tegenwoordig nog zo mooi en gezellig kon zijn”, aldus Gerrit, die een jeugdherinnering herbeleefde, zonder dat er iemand over de heg vloog!

Quievrain

De derde natourvlucht zit moeder Toos al ruim op tijd op haar post. Hondje Trijntje aan haar voeten. Moeder geniet als de duiven komen en ze kan praten met Rinie, die al als klein buurjochie bij ons kwam. Ook Jaap kent ze van vroeger. Moeder brengt duidelijk geluk, want van Quievrain wordt de zoveelste kringzege geboekt. De koffie van José smaakt op zulke dagen altijd extra lekker. Toossie smikkelt van haar warme saucijzenbroodje. Ze trakteert, want een overwinning moet gevierd worden!  Als het tweede bakkie genuttigd is, nemen Rinie en ik de stellingen in. Albert moet werken en Bram is nog net niet retour van vakantie in Drente. Freek zal zelf moeten melden en dat is niet zijn hobby. Liever hou ik me bezig met de duiven!

Nanteuil

Rinie weet, dat alle ogen op hem gericht zijn. Hij ziet steevast als eerste naderende duiven van ver komen. Ineens een gil: “Daor kump d’r ene”. Ik vertrouw op Rinie en kijk in de richting waar de duiven vandaan komen. Enkele tellen later zie ik de duif ook naderen. In prachtige glijvlucht en ineens op de klep, zoals het hoort. Het is onze schimmelduivin, gespeeld op eitjes van ongeveer een week. Dik twee minuten later valt nummer twee. Wederom de doffer die al twee eersten op zijn naam heeft. In dezelfde minuut gevolgd door een hokgenoot. Ik ga de duiven melden en zie als gewoonlijk de cursor niet in de felle zon. Met de nodige moeite lukt het. “Blijf maar zitten”, roept Rinie, want het regent duiven. Braaf druk ik op de toets “nog een duif melden” en ik kan gewoon blijven drukken. In goed 20 minuten  zijn er 18 van de 20. Intussen zijn er ook nog duiven van de eerste vlucht thuis gekomen en Rinie ziet daardoor nummer 19 van Nanteuil over het hoofd. Geen enkel punt, want 19 van de 20 is nog mooier! ’s Avonds zie ik bij Compuclub de uitslag van de A.C.C. :    1, 2, 3, 5, 6, 7,10, 13, 14, 17 enz.  Nu ik dingen terug zie, besef ik pas wat voor “boerenjaar” we draaien. Een beetje trots en vooral heel dankbaar, ben ik.  De duivenvrienden die meeleven en wekelijks genieten, moeder Toos die het zaterdagse uitje niet missen wil en José, die me de ruimte geeft en goed voor iedereen zorgt. Zelfs op momenten, dat het een heel stuk minder gaat en zelfs in het jaar dat de havik haar zestigste duif in drie maanden tijd verschalkte, gaf ik oud-clubicoon bakker Jan Littink gelijk. Duivensport is het mooiste wat er bestaat! (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (14)

Chimay

Na de moeizaam verlopen vlucht van Tienen en de afgelasting van de vlucht van vorige week, begonnen we vol frisse moed aan onze derde prijsvlucht vanaf Chimay in het zuiden van België (268 km). Een goeie 50 duiven wist ik te verzamelen. In de veertien dagen rustperiode, hadden verscheidene duiven een nestje gebouwd. Het leggen van de eitjes verloopt probleemloos dit jaar, daar ligt het niet aan. Om 10.50 kregen de duiven de vrijheid. We vlogen voor de verandering met regio Zuidoost samen. Een experiment. Jammer genoeg, werd het wederom een zeer moeizame vlucht. Onze eerste duif arriveerde gemotiveerd en viel ineens op de klep. Een duif zonder partner en zonder zichtbare motivatie. Kort daarop meldde zich nummer twee. Deze duivin bleef eindeloos rondvliegen. We waren haar weken kwijt geweest. Harm Bolk uit Exloërmond ving haar op en nadat ze weer op krachten was, loste hij haar in Coevorden op een maandag. Net in die periode was het weer de hele week fris en regenachtig. Pas op vrijdagavond meldde ze zich in Gietelo. Wederom behoorlijk afgevlogen. Opgeknapt en ongepaard ging ze naar Chimay, arriveert vroeg, maar weet dan niet goed wat haar overkomt. Bij het arriveren van onze derde duif (op drijven nota bene), ongeveer vijf minuten later, dook ze achter deze duif aan en was ze eindelijk geconstateerd. Echt vlot kwamen de duiven niet af, maar achteraf mochten we niet klagen wat tijdduiven betreft. Als we na de veertiende duif een “gat” hebben van twintig minuten, beseffen we, dat het wederom afzien zal worden voor veel duiven. Niet vroeg los en warm weer, dat gaat voor jonge duiven zelden of nooit goed!

Fondvlucht

Achteraf mogen we stellen, dat Chimay een fondvlucht geworden is, met voor veel duiven zelfs een overnachting. In de club, waar de animo gering is, had niemand de helft thuis. Joep in Apeldoorn had er ’s avonds 4 van de 24, Johan in Eerbeek 9 van de 37, Sando in Hall 19 van de 65. Dan hoef ik verder niets uit te leggen. Zelf hadden we er 37 van de 54, maar daar waar anderen nog heel wat nakomers hadden de volgende dag, viel dat in Gietelo/ Appen vies tegen. Het betekent wederom veel verbroken neststandjes. Na drie moeizaam verlopen vluchten gooien verschillende liefhebbers de handdoek in de ring. Logisch, want de jonge duiven zijn de noodzakelijke aanvulling voor de toekomst.

Boerenduiven

Zonder namen te noemen, want dat ligt soms gevoelig, zie ik dat sommige vrij onbekende liefhebbers of fondspelers het relatief goed gedaan hebben. Als een concours uren open staat, is de duif die flierefluitend thuis komt ineens een prijsvlieger. Het zet me aan het denken. Liefhebbers met een eigen stammetje van duiven die taai zijn en uiteindelijk toch thuis geraken, doen goeie zaken. Liefhebbers met “raspaardjes” en ronkende stambomen met veel “moderassen” op het kweekhok, kijken vertwijfeld naar de vele lege schapjes op hun hok. De medische begeleiding op veel tophokken ligt op een hoog niveau. “Gewoon water drinken mijn duiven niet”, hoorde ik wijlen Gerrit Jansen regelmatig zeggen. “Er moet altijd een kleurtje in”. En als het een week wat minder ging, hoor ik de luide stem van Gerrit in gedachten door het clubgebouw schallen. “Dan moet de spuit er maar in en moeten we Eddy maar weer raadplegen”. Gerrit, die bekendheid genoot als “vliegende melkman”, maakte er geen geheim van, dat medische begeleiding voor hem heel normaal was. Een bijzondere man, alleen al door zijn lengte en stem. Echte Ajax-man, die met zijn broze gezondheid regelmatig met zijn Mercedes naar de toen nog “Arena” geheten “Johan Cruijff” veste reed. Gerrit deed trouwens veel voor het vervoer in onze regio. Eddy is voor alle duidelijkheid Traversari, die ik een jaar geleden bij de bank in Twello trof, samen met zijn vrouw. Hij herkende me meteen. Niet, dat ik regelmatig van zijn diensten gebruik maakte, maar Nanne en Robert waren toen nog niet afgestudeerd als dierenarts en Eddy woonde destijds aan de rand van Apeldoorn en gold als een deskundige met zijn eigen medicijnenlijn. Zelf speelde Eddy ook ooit met duiven en met zijn Italiaanse charme en accent, was het een goed adres als de duiven iets mankeerden.

Raspaardjes

Veel liefhebbers denken, dat ze met “moderassen” de prestaties kunnen realiseren van de naamgever. Dat is een illusie. Ze beseffen niet, dat ze zelf niet of nauwelijks aan medische begeleiding doen. “Raspaardjes” zijn meestal erg gevoelig voor van alles en nog wat. Dek je jezelf curatief of preventief niet in met medicijnen, dan wordt het meestal een teleurstelling. Duiven brengen niet wat je hoopt en als het tegen zit, ben je ze kwijt!  Zelf ben ik erg terughoudend met medicijnen. Alleen als het echt niet anders kan en de duiven komen aantoonbaar te laat, dan ga ik naar Nanne of Robert. Blind kuren en op eigen houtje prutsen, daar ben ik geen voorstander van. Ik wil duiven, die het op eigen kracht kunnen. Geen “medicijnduiven”, waarvan je je afvraagt, of ze hun prestaties ook geleverd zouden hebben zonder pillen, poeders en spuiten. Het verklaart waarschijnlijk waarom veel nazaten van “wonderduiven” het bij gewone liefhebbers, zonder medische ondersteuning, niet doen. Ik weet, dat ik me niet kan meten met de echte toppers. Ben echter realistisch en tevreden met het niveau, dat ik met mijn methode en doenwijze bereik.

Selecteren

Duiven zonder natuurlijke gezondheid, daar kan ik niets mee. Op dit moment, ben je meer met “thuiskomen” bezig, dan met “prijsvliegen”. Uit sommige koppels ben ik alles kwijt. Uit andere koppels zijn ze er allemaal nog. Dat geeft houvast! Het betekent, dat we op het kweekhok keihard moeten selecteren. Een duif met geweldige papieren, die het in de praktijk niet waarmaakt, verdwijnt naar de eeuwige jachtvelden. Commercieel gezien is dat niet handig, maar gelukkig is duivensport voor mij hobby. Een ander opzadelen met jouw rommel, dat is niet sportief! Eerst thuiskomen. Daar begint het mee. Dan kijken, of ze prijs kunnen vliegen en je bevallen.

Ekkel

Geen eikel, dus geen typefout. Hans Ekkel uit Westerhaar bracht me afgelopen week een duifje thuis van de prijsvlucht Tienen. Het toeval wilde, dat hij met zijn eigen bedrijf aan het werk was als projectleider in het dorpshuis van Voorst. Een gedreven fondspeler, ondernemer en sportieve sportman. Weet nu dus ook, hoe de speculaas van bakker Bril smaakt!  Zulke mensen gun ik het succes. Respect, Hans!

Fricke

Gisteren werd ik gebeld door Rob Fricke. In 1980 emigreerde hij met zijn vrouw naar Zuid Afrika. Robby, zoals hij meestal genoemd werd, had in die periode één doffer die echt boven de middelmaat uitstak. We waren beiden lid van “de Hoven” in Zutphen, maar hij ging emigreren en ik werd in 1980 lid van “Steeds Verder” in Twello. Ik had mijn duiven destijds bij “ome Derk” in buurtschap Klein Amsterdam. Het ringnummer van de duif was bijzonder. Wat het nummer was, dat kon ik me niet meer herinneren. Wel dat het een prachtige, blauwe doffer was met drie gelijke cijfers op het eind. De absolute crack en trots van het hok, die vele volle poules won. De “222” volgens Rob. Soort van Paul Troost uit Ellecom. Ooit schreef ik over deze duif in één van mijn verhaaltjes. Toen ik in 1982 in het ziekenhuis belandde voor drie weken, verzorgde mijn oom de duiven. Oom Dirk woonde alleen na een echtscheiding, was geen duivenliefhebber, maar wel iemand met verantwoordelijkheidsgevoel en een geweldige oom. Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, reed ik meteen met mijn “Kadett” naar Klein Amsterdam. Op vijf kilometer van huis zaten de duiven destijds. Echt verantwoord was dat niet, want als je op twee krukken loopt, mag en kun je niet autorijden. In mijn jeugdige overmoed trok ik me daar niets van aan. Het buurtschap ligt in de binnenlanden, richting Klarenbeek. Ik moest en zou naar mijn duiven. Samen met mijn oom strompelde ik naar de hokken. De duiven zagen er goed uit, maar de “222” ontbrak. Hij bleek gestolen. Hoewel ik een vermoeden had, bleef de diefstal onopgelost. Een oud-clubgenoot vertelde me misschien wel twintig jaar later hoe de vork aan de steel zat. Mijn vermoeden was juist. Hij onderhield een soort vriendschap met de  man in kwestie. Deze had er uit gekweekt. De oud-clubgenoot vertelde het verhaal in geuren en kleuren. “Jij lag in het ziekenhuis en de duiven verhongerden in het hok, volgens de dader. Uit medelijden had de liefhebber de duif meegenomen. Jij was een grote klootzak en hij was een held. Daar kwam het op neer. Het was dus geen diefstal in zijn ogen. Voor de zekerheid had hij op een gegeven moment de ring wel afgeknipt. Zowel met als zonder ring heb ik de “222” meerdere keren in handen gehad. De kwestie is inmiddels verjaard en je mag het nu wel weten”. Ik was destijds opgelucht, dat ik de waarheid te horen kreeg. Beter laat dan nooit. Rob Fricke woont inmiddels al weer twintig jaar in Nederland. Hij is gepensioneerd en speurt via internet nog weleens naar duivenverhalen en kwam zo toevallig op onze site terecht. “Ik begrijp het niet helemaal. Het lijkt, alsof je mij verdenkt van die diefstal”. Ik vond het heel bijzonder om iemand na veertig jaar weer te spreken en, net als ik, herinnerde Rob zich de duif nog als de dag van gisteren. Ik kon hem het hele verhaal uit de doeken doen, zonder de naam van de dader te noemen. De cirkel is weer rond. Rob Fricke had in 1980, toen hij emigreerde, een geweldige duif op zijn hok. Meerdere liefhebbers toonden belangstelling. Door 250 gulden te bieden was ik het meest slagvaardig. Helaas werd de duif in 1982 gestolen. Door iemand die al tientallen jaren geen duivenliefhebber meer is. Een oud-clubgenoot  in Twello vertelde aan de bar het relaas. Precies zoals het gegaan is. Blijkbaar wilde hij zijn hart luchten, omdat het hem niet lekker zat om zo lang te zwijgen. Robby Fricke stond en staat buiten elke verdenking. Hij woonde destijds in Zuid Afrika en weet pas sinds gisteren hoe het is afgelopen met zijn favoriet. Tegenwoordig woont Rob in Dieren. De dader, die overigens meer op zijn kerfstok heeft, verwacht misschien voorgedragen te worden voor het Carnegie-heldenfonds?  In mijn ogen is hij een egoïstische dief, die over lijken gaat om zijn eigen blazoen te zuiveren en de vermoorde onschuld te spelen. Bah!

Vervins

Morgen spelen we Vervins in het noorden van Frankrijk. Gewoon één nacht mand. Waarschijnlijk korven we nog één keer in de eigen club, met dank aan enkele leden van de club uit Bathmen. Laten we hopen op gematigde temperaturen en een vroege lossing. Zelfs een zuidwestenwindje neem ik op de koop toe. Als we maar een normale, vlotte vlucht hebben. Noordwest en Noordoost lossen samen. Succes allemaal!  (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (13)

Ongeluk

Deze tussenkop slaat niet alleen op deze dertiende aflevering, maar ook op de vlucht van Tienen van afgelopen zaterdag. Ik kon het zondag niet opbrengen om er een epistel aan te wijden. Inmiddels zijn de kruitdampen en stofwolken enigszins opgetrokken en de wonden gelikt. Niet geheeld! Optimistisch vertrouwden we vrijdagavond 67 junioren toe aan de mand voor hun tweede vlucht. Ze waren kortstondig gescheiden en de neststanden van vorige week waren, met uitzondering van één koppel, verbroken. Het hele hok was leeg, zelfs een “lokker” ontbrak. Het was mooi weer, warm maar niet extreem en er stond een kalm briesje uit overwegend westelijke richting. De duiven werden om 8.30 uur in Tienen gelost. Alle ingrediënten voor een mooie vlucht leken aanwezig. Rond 10.30 uur stonden we op scherp. Rini was uiteraard aanwezig, maar ook Jaap en Albert. Bram ontbrak vanwege lossingswerkzaamheden. Als coördinator moet je vroeg uit de veren en ben je volop bezig met het weer, IWB, andere afdelingen op dezelfde vlieglijn om vermenging en kruislossing te voorkomen, etc. Veel gebel en geregel. Uiteindelijk moet je dan ook nog je eigen duiven verzorgen en dan schiet een bezoekje aan de aankomst in Appen er gemakkelijk bij in.

Vreemd

De eerste duif arriveerde rond 10.30 uur. Een blauwe duivin. Ze kwam niet uit de verwachte vliegrichting en bleef rondtoeren. Ze was duidelijk uit haar doen en landde op de schuur. Na enig roepen en fluiten viel ze op de klep. Inmiddels zag ik uit mijn ooghoek meerdere duiven uit verschillende hoeken arriveren. Aankomend overwegend uit het noorden en noordoosten en dan weet je al, dat het geen normale vlucht zal worden. Opnieuw landden er duiven op de schuur, maar gelukkig was er één zo verstandig om vlot op de klep te landen en in haar kielzog volgden de overigen. Diverse vreemde duiven kwamen mee en doken op de vrij vlak geplaatste zonnepanelen bij Rijkswaterstaat. Die liggen er nog niet zo lang en schitteren vanuit de lucht in het zonlicht. Jonge duiven zien hierin water en doen vergeefse pogingen om te drinken. Dit veroorzaakt nervositeit en verwarring bij de eigen duiven en ook als liefhebber raak je de kluts een beetje kwijt, omdat je denkt dat het je eigen duiven zijn. Al snel merk je aan alles, dat het een vreemde en lastige vlucht wordt. De aankomsten volgen elkaar niet vlot op en er komt bijna geen enkele duif uit de verwachte hoek. Na een tijdje stel je vast, dat er nog meer dan 50 duiven moeten komen en besef je, dat het een “fondvlucht” gaat worden. Rini houdt daar wel van, maar zelf heb ik liever een vlot en normaal verloop. Als ik ’s avonds om 20 uur met de module naar de club ga, ontbreken er nog liefst 22 junioren en daar ben ik dan behoorlijk ziek van.

Smart

Op zondagochtend verwacht je bij het krieken van de dag wel enkele duiven, maar dat valt tegen. Om 7.30 uur ontwaar ik de eerste “overnachter”. Zou het over de hele linie zo beroerd zijn gegaan?  Tegen negenen bel ik Sando Verbeek uit Hall, om hem te feliciteren met zijn dubbele kringoverwinning. Sando heeft er die ochtend vijf bij gekregen van de 24 die ontbraken. Zelf heb ik er dan vier. Daarna bel ik Johan van Dijk uit Eerbeek. Vorig jaar nog kampioen van de kring. Ook Johan baalt. Geen vroege duiven en ’s avonds 19 duiven weg. “Jij hebt tenminste nog een stuk of wat vroege duiven, ik heb helemaal niks”, werpt hij me voor de voeten. Kommer en kwel alom. Aan het weer kan het niet gelegen hebben. In regio Zuidoost arriveerden de duiven vlot en ontbreken er nauwelijks duiven. In Noordoost hadden we blijkbaar de pech, dat duiven van noordelijke afdelingen onze duiven kruisten , of “opschepten”, met een dramatisch concoursverloop tot gevolg. Johan van Dijk sprak dienaangaande klare taal. “In Eerbeek staat het concours ongeveer drie uur open (1:3), dan weet je het wel”. Een slecht begin voor veel liefhebbers in onze contreien! “Nog één bijzonder verhaal”, roept Johan. “Een jonge duif van mij zat bij een jong gezin in Schijndel. Wat denk je? Ze hebben het duifje teruggebracht in Eerbeek. Er zijn dus wel degelijk goeie mensen in de wereld. Helaas was het duifje totaal uitgemergeld en leeft het niet meer. Dat is dan weer jammer. Wel een mooi verhaal voor jouw rubriek”, aldus de snaakse en gedreven Johan, die trouwens diverse voetbalprofs in zijn familie heeft (neef Jantje  van Dijk alias mr. Groningen en zijn zonen o.a.)

Opvangers

Als vluchten slecht verlopen en veel duiven niet thuis komen, krijg je te maken met “opvangers”. Soms zijn het goedwillende dierenvrienden, soms collega melkers, die een duif opgeven. Afgelopen week maakte ik weer van alles mee, dienaangaande. Het begon vrijdagavond. Een particulier in Deventer had een duifje opgevangen van de eerste vlucht Budel. “Hij heeft voer gehad en zit in een kooi”, stond in de e-mail. Ik las het mailtje ’s avonds om 23 uur. Zat in de laadploeg en de duiven werden pas laat opgehaald vanwege het hitteprotocol. Kan ik zaterdagmiddag mooi ophalen met moeder Toos, dacht ik nog. Vanwege het late tijdstip en vermoeidheid reageerde ik niet meteen. Dat was een cruciale fout. De man in Deventer had weinig geduld en belde zaterdagochtend de dierenambulance. Die belde mij en vertelde, dat ik de duif in een asiel in de Achterhoek tegen betaling van dertig euro kon ophalen. De duif stond echter nog in Klarenbeek en ik sprak af hem meteen aldaar te komen afhalen. Wat een omslachtig gedoe en wat een haast. De man in Deventer krijgt niet het traditionele zakje ambachtelijke speculaas van bakker Bril, maar ik heb hem natuurlijk wel voor de vorm bedankt voor zijn toewijding en service voor mijn duif. Wel een leermoment!  Maandag reed ik naar Beckum, om bij fondman Johan Olde Nordkamp een verdwaald duifje op te halen. Samen met moeder Toos en Trijntje genoten we van de koffie in Twente en haalden een prima verzorgde duif op, die volgende week weer mee kan. Op woensdag volgde nog een duif bij een particulier in Brummen. Piet Schrijvers, hokverzorger bij Nick Aaldering, bemiddelde. Eén van mijn favoriete duiven. “Een mooie blauwe doffer” zei Piet. “Die moet je meteen ophalen, want hij zit bij een aardige mevrouw, die heel enthousiast is”. Zoiets is me dan wel twee zakjes speculaas waard!

Opvangers (2)

Afgelopen jaar haalde ik al diverse duiven op links en rechts in den lande. Je bent gepensioneerd en bovendien levert het een leuk ritje op voor mijn moeder. We gingen samen naar Kerk Avezaath, naar Beckum, naar Beek (Montferland), waar overal de koffie goed smaakte en moeder een gezellig uitje had. Soms schikte het niet in deze coronatijd en ging ik alleen. Zo kwam ik bij “Mario” in Bussum. “Meneer, ik heb een prachtige duif van U opgevangen. Hij zat op de chocoladefabriek en het is een soort albino met rode streepjes op de vleugels”. Een ringnummer had ie niet genoteerd, maar ik begreep, dat het een vale (de ’90) moest zijn. Mario had twee restaurants en hij was in zijn jonge jaren in een Italiaans restaurant begonnen als pizzabakker. Bij de kennismaking in zijn restaurant, hartje Bussum, bleek hij Turkse roots te hebben. “Iedereen noemt mij vanwege de pizzareclame van Iglo, lang geleden, Mario. Dat is niet mijn echte naam, maar met een Italiaans restaurant vind ik het allemaal prima en stel ik me zelf ook voor als Mario”. Een joviale, gastvrije man. Een horecatype, met als hobby tuimelaarduiven. “Ik vind gewone postduiven niet mooi, maar deze vind ik schitterend. Ik wil een hok bouwen in mijn moestuintje en dan kom ik bij U duiven halen”. Grappige contacten met wildvreemde mensen en misschien krijgen we er een postduivenliefhebber bij. Mario liep mee naar mijn auto, die op zijn advies met de alarmlichten aan en geopende achterklep pontificaal voor zijn restaurant stond. “Ik hoop, dat de duif terugkomt naar de chocoladefabriek (Bensdorp) en dat ik de duif van U mag houden”. Inmiddels is de ’90 weggebleven van een africhting, maar volgens Mario is hij niet in Bussum.

Gelukzoekers

Duif “Mario” behoort waarschijnlijk tot de categorie “gelukzoekers”. Zijn rode nestbroer bleef weg van Tienen. Sommige duiven hebben het gewoon niet. Dit jaar hadden we de ’10. Eerst zat ze bij Johan Gijsberts in Zutphen. Een oud-Voorstenaar. “In Zutphen heb ik meer kans op een vroege duif dan in Voorst. Hier lukt me, wat me in Voorst nooit lukte”. Daarna vloog ze binnen in Elden. Met o.a. Frans Looyschelder zaten we daar aan de koffie met speculaas. Normaliter haal ik een duif maar één keer op, maar ik moest denken aan de moeder van de ’10. Die haalde ik één keer op en werd daarna een zeer goede vliegduif en 3^e asduif van de kring. Helaas is deze ’10 niet uit hetzelfde hout gesneden. Toen Geert Tiemens uit Didam belde, met de opmerking dat er een duif van ons was binnen gelopen, had ik al bange vermoedens. “Het is toch niet de ’10?”. Geert moest er om lachen. “Ik hoor het al en heb er al een streep door getrokken”, zei hij lachend. Een echte liefhebber als Geert heeft aan een half woord genoeg!  Duivensport moet hobby blijven, geen dagbesteding als koeriersdienst worden!  Er zijn voorbeelden van topvliegers, die in hun jeugd “wegvliegers” waren. Elke regel kent uitzonderingen. Proefondervindelijk maak ik mee, dat alle opgehaalde duiven inmiddels weer weg zijn. Er is echter een uitzondering. Het doffertje, dat ik ophaalde bij een liefhebber in Nijverdal , heeft twee vroege prijzen gevlogen en lijkt de bekende uitzondering op de regel te vormen. Het kan echter toeval zijn, want we hebben pas twee korte vluchten gehad.

Duivenkennis

We denken, dat we het weten, maar eigenlijk weten we het nooit. Vorig jaar hadden we een koppel waar vier jongen uit kwamen. Drie ervan, verspeelden we op hun allereerste vlucht. De vierde won een kringzege en een week later een regiozege. Dat wordt een bijzondere, dacht ik. Nog zo’n overwinning en ze is beste duif van Nederland. Droom lekker verder, Wagenaar. Op de eerstvolgende inkorving was ik ’s avonds twaalf duiven kwijt. Op één na keerden ze allen retour. U mag één keer raden welke duif nooit terug kwam. Ondanks de prestaties van deze ’15, wilde ik het koppel niet meer tegen elkaar zetten. De nazaten missen een vitale eigenschap, concludeerde ik. We koppelden de ouders om, maar op ons kweekhok in Wijchen was de oude liefde te sterk en Gerard had dit niet tijdig in de gaten. We haalden er in totaal zes jongen van op (1^e, 2^e en 3^e ronde). Vier ervan gingen mee naar Budel en Tienen. Het resultaat? Onze eerste duif van Tienen komt eruit en alle zes zijn ze nog aanwezig. Het ene jaar alles kwijt uit een koppel en een jaar later nog alles aanwezig. We weten er dus eigenlijk helemaal niks van!  Een ander voorbeeld is onze “Bussingduivin”. Gekregen als service van Henk en afkomstig uit zijn beste doffer en duivin van de laatste jaren. De ouders vlogen samen 8 en 4 eerste prijzen en zulke zijn bij Henk op het hok ook een unicum. Helaas konden we uit deze duivin de afgelopen twee jaar geen veer overhouden. Normaal vliegt zo’n duif er als kweker met een boog uit. Gelet op de sympathieke geste van Henk en de uitzonderlijke afstamming, wilde ik voor haar een uitzondering maken. Ik zette haar op een jonge doffer van Bram. Deze “Ronald” vloog ongepaard probleemloos zeven prijzen als jongeling en zijn nestbroer pakte er zes. Het resultaat? De vier jongen van de 1^e en 2^e ronde zitten er nog steeds en één doet het opvallend goed tot nu toe. Het geeft aan, hoe belangrijk het is om de juiste combinatie op het kweekhok te maken! Met een ons geluk, kom je verder, dan met een kilo wijsheid! Sommige deskundigen menen de wijsheid in pacht te hebben en denken het wel allemaal te weten. Ogen worden soms met een loep bestudeerd. Ik ben te nuchter om daar in te geloven. Vaak weten ze het alleen in de wintermaanden, zoals de waarzegster het tegen betaling alleen op de kermis weet! Gelukkig mag iedereen in Nederland geloven wat hij of zij zelf wil.

Geel

Dit is een lossingsplaats in België, maar ook een bekende duivenkwaal. Als je duiven het moeilijk hadden en overnacht hebben, of elders vertoefd hebben, moet je opletten. Zeker als de temperaturen extreem oplopen. Afgelopen woensdagavond maakte ik een afspraak met veearts Robert Kasperink uit Emst. Rustig en bedaard en een echte duivenliefhebber, met oog en oor voor de gewone man of vrouw met zijn/ haar duifjes. Met Robert kun je als liefhebbers onder elkaar praten over duiven, waarbij Robert de medische kennis in huis heeft om je verder te helpen. Nanne Wolff uit Wezep, doet hetzelfde. Bij Nanne lopen veel meer medewerkers en het is er altijd hectisch. Toch probeert hij als dokter bovenal duivenliefhebber te zijn. Ik loop niet vaak naar een veearts en grijp niet graag naar medicijnen, maar als ik ze nodig heb, kan ik terugvallen op deskundige mensen, waar we trots op mogen zijn!  Robert constateerde woensdagavond datgene waar ik al bang voor was: geel en darmgeel. Gisterenavond stak ik op zijn advies de duiven een “Magix”-tablet op.  Nadat ik een tijdje geleden “orni 3” van de Weerd toediende, toen de duiven moeizaam naar huis kwamen bij de africhting, is dit het tweede medicijntje waarmee de duiven in aanraking komen. Soms lukt het me om een jaar helemaal geen medicijnen te gebruiken. Dat is altijd het streven. Het beste en voordeligste. Als het niet anders kan, val ik terug op genoemde deskundigen. Het seizoen is maar kort en een besmetting ligt wekelijks op de loer. Lukt het met de beste verzorging en natuurlijke middelen niet om de duiven gezond te houden, dan is het goed, dat er betaalbare alternatieven zijn. Door minimaal gebruik te maken van medicijnen, werken ze meestal voortreffelijk bij de juiste diagnose. Laten we hopen, dat de extreme temperaturen volgend weekend voorbij zijn en er nog een aantal mooie vluchten in het verschiet liggen. Succes!  (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (12)

Budel

Op tijd los. Dat was zo ongeveer het enige, dat me bezig hield zaterdagochtend. Als jonge duiven te lang in de mand zitten en te laat los gaan op de allereerste vlucht, dan weet je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, dat het een fiasco wordt. Gelukkig klonk om 7.45 uur het startsein. Complimenten, lossingsverantwoordelijken!  In de aanloop naar de vlucht, had ik me uitgesloofd om aan “de Martin Geven-doctrine” te voldoen. Vijf dagen voor de eerste vlucht gingen onze duiven voor het eerst naar Ravenstein. Daarvoor kregen ze twee keer Heteren. Het weer was gelukkig goed in de aanloop en zodoende voldeden we aan het heilige evangelie van Martin en kan ik Joke maandagavond recht in de ogen kijken. Rinie was er zaterdagochtend op tijd. Moeder Toos was duizelig en bleef in Twello. Jaap, een gezamenlijke duivenvriend uit onze jonge jaren, nam haar plaats in. Zelf verwachtte ik de duiven rond negen uur, maar José was de eerste die al ruim voor die tijd drie duiven zag rondcirkelen. Ze bleven vrolijk rondvliegen, geruggesteund door de wind. Intussen kwamen er uit het noordoosten en zuidoosten meerdere duiven bij. Ook “vreemden”, die de vrij horizontaal geplaatste zonnepanelen bij Rijkswaterstaat voor water aan zagen. Voor het eerst in de duivenwagen, voor het eerst een massale lossing, windvlagen en allerlei her en der rondvliegende duiven. Er gingen enkele zenuwslopende minuten voorbij alvorens de eerste dertien duiven geklokt waren. Daar hoor je me niet over zeuren trouwens, want ik denk dat dit verschijnsel op meerdere hokken gespeeld zal hebben. Daarna viel het enkele minuten stil. Al met al mogen we niet klagen. Het druppelde lekker door, totdat het “een fondvlucht” werd. Rond 14.30 uur arriveerde nummer 62 van de 72 en daarna viel het helemaal stil. Geen veer kwam er meer bij zaterdag en op dit moment (zondag 11 uur) is de situatie ongewijzigd. Eerlijk gezegd mis sen we geen favorieten. Veelal duiven, die al een keer werden opgehaald of afkomstig uit een koppel waar nog niets bruikbaars uit gekweekt werd. Duivensport is en blijft een selektiesport!

Trek

Als tien duiven op een vlucht in het niets verdwijnen, dan ga ik er vanuit dat ze ver weg zitten. De duiven van Budel kwamen bij ons allemaal uit oostelijke richting. Dat zie je in de uitslag terug. Kring Deventer draait beter dan kring Apeldoorn op zo’n korte vlucht. En Johan en Sando in Eerbeek en Hall lagen beslist niet gunstig. Johan was vorig jaar kringkampioen met de jonge duiven en weet nu al, dat het een kansloze missie wordt om de titel te prolongeren. Heel zuur! Tegen trek valt niet op te boksen.

Neststanden

Eigenlijk weet ik al jaren, dat neststanden op de eerste vluchten eerder een handicap dan een voordeel vormen. We hadden zes koppeltjes op eieren en dan krijg je een dilemma. Pak je een ongepaarde om getekend te zetten, of ga je voor een duivin die strak op haar nestje met eieren van 10 dagen zit?  Tegen beter weten in, gingen we voor het laatste. Het resultaat?  De eerstgetekende arriveerde om 13.24 uur als 61^e duif en de tweedegetekende liep om 10.16 uur als 43^e over de antenne. Tien minuten later zag ik haar nestzusje als derde getekende en 46^e duif. De nestduiven zijn ongetwijfeld gemotiveerd, maar hun gebrek aan ervaring nekt ze telkens weer!  Vandaag of morgen haal ik de duiven uit elkaar. Ze worden dan drie weken op de deur gespeeld en daarna herkoppeld.

Recuperen

Op zondagochtend mogen de duiven lekker aanklooien. Vanochtend om 6.30 uur begon ik met loslaten. Eerst trekt dan de derde ronde meteen weg. Als deze zeventien duifjes uit het zicht verdwenen zijn, volgen de duiven die op zaterdag Budel gehad hebben. Aangezien vrijwel alle duiven op zaterdagochtend retour kwamen, is er van echt recupereren geen sprake. Er wordt leuk getraind en de doffertjes ketsen regelmatig af en zoeken favoriete plekjes op schoorstenen op daken in de buurt. Daarna lok ik de duiven in de tuin. Er wordt hier en daar wat aan sla en kool gepikt en er wordt vrolijk gescharreld. Daarna roep ik ze binnen en gaan alle duiven in hun ren. Hier staat een bak met allerhande klaar en worden de “ploeterbakken” gevuld voor een welverdiend bad. De duiven vullen tekorten aan en zijn na het bad weer helemaal schoon en ontspannen. Een wekelijks ritueel en het begin van de opbouw naar de volgende vlucht.

Joep

Gisteren na afloop van Budel, belde Joep. Afgelopen winter stelde Joep voor om samen te werken. Het contact ontstond na de aanschaf van een bon op de feestavond van de kring. De bon werd verzilverd voor vijf jonge duiven. “Ik zie het als een experiment. Ik raak altijd alle jonge duiven kwijt en wil weten, of jij ze wel kunt overhouden”, aldus Joep. Tot nu toe zijn de vijf “Joepie’s” nog alle vijf present en vier klasseerden zich vanaf Budel op de uitslag.  Afgelopen winter veranderde Joep het één en ander aan zijn hokken en nam dit voorjaar mijn manier van voeren over. Ook was er zeer regelmatig contact, als er afgericht moest worden. Na Budel was Joep enthousiast. In het verleden had ik vier duiven thuis, als ik er twintig speelde. Nu is het precies andersom!  Het is altijd fijn, als je liefhebbers verder kunt helpen. Ik voelde me zelfs een beetje verantwoordelijk. Zonder jaarlijkse aanvulling boer je achteruit. Dat is zeer frustrerend. John Romein weet daar alles van. Op een gegeven moment haken liefhebbers dan gedesillusioneerd af. Het is een veel groter probleem, dan velen denken. Bij “Steeds Verder” hebben we er ook mee te maken. Liefhebbers spelen de jonge duivenvluchten niet, omdat ze veel verliezen vrezen. Vervolgens zoeken ze hun heil op de natour of op de taartvluchten. Met een mooie ploeg jaarlingen gaan ze dan vol goeie moed het nieuwe jaar in, om vervolgens in het voorjaar met die onervaren jaarlingen de bekende bietenbrug op te gaan. De moraal van het verhaal: speel de jongen gewoon op de vluchten voor jonge duiven. Speel zeker de NPO-vluchten. Hier leren de jonge duiven een les, waar ze de rest van hun leven wat aan hebben!

Rein

Nu we toch namen noemen: in eigen club speelt Rein uit Wilp-Achterhoek.  Hij moet nog een jaar of zes tot aan zijn pensioen. Vroeg op, hard werken. Op oudere leeftijd kwam hij via zijn zoon in de duivensport terecht. Aardige kerel, altijd positief en bereid om de handen uit de mouwen te steken. Twee seizoenen op rij had hij pech met zijn jonge duiven en kwam niet of nauwelijks aan spelen toe. Aan de resultaten met de oude duiven zag je die ontwikkeling terug. Gewoon “kloten” om het in onverbloemd Nederlands te zeggen. Dit jaar lijkt het beter te gaan. Je ziet Rein opbloeien. Gisteren vanaf Budel liepen ze niet al te vlot binnen, maar je ziet dat hij ze op de rit krijgt. Als hij er op deze manier in slaagt om aan het eind van het seizoen een aantal door de wol geverfde junioren over te houden, gaat hij daar de komende jaren de vruchten van plukken.

Hans

Woonachtig in Terwolde en een andere clubgenoot, is een vergelijkbaar geval. Prima kerel met humor en van goeie wil. Alleen wilde het de laatste jaren niet echt lukken met de duiven. Gisteren speelt hij bij de oude duiven de eerste, net als enkele weken geleden. Ook met de jonge duiven heeft hij een klein ploegje op de been en gooit niet de handdoek, als het even tegen zit. Rein en Hans kunnen incasseren en weten dat je harder moet lopen dan de duiven vliegen om succes te hebben. Ze bewijzen, dat de aanhouder uiteindelijk wint. Top, mannen!  (wordt vervolgd)

Gietel’s geluk (11)

Spanning

Rond deze tijd loopt de spanning op. De vluchten voor de junioren gaan over anderhalve week van start en dan wil je er graag klaar voor zijn. De entlijsten zijn ingeleverd in de club en de hoklijst aangepast. We hebben vijf verschillende ringenseries. Allereerst natuurlijk de gewone ringenserie, dan de tien kringderby’s, tien “Veluwederby’s”, vijf testduiven van Joep met zijn ringenserie en voor de derde ronde heb ik vijftien ringen van Bram. Eigenlijk vind ik verschillende ringenseries heel verwarrend. Ben niet sterk met nummers. Het belangrijkste is natuurlijk te zorgen, dat de junioren goed voorbereid aan de start komen. De duiven moeten rustig blijven in de mand. De stress wordt beduidend minder als ze aan het verblijf in de mand gewend raken. Verder moeten ze leren drinken in de mand. Uiteraard moeten ze hun entingen gehad hebben. Onze eerste ronde is dit jaar voor het eerst twee keer geënt tegen paramixo. De tweede en derde ronde één keer. Dertien dagen geleden werden onze jongen geënt met het borsteltje tegen pokken. Rinie assisteerde daarbij. We plukten een paar veertjes weg op de borst en je voelt bij het in handen nemen momenteel een klein korstje of bobbeltje op de plek van enting. Sommigen zeggen, dat  een dag of negen na enting de duif wat koortsig is. Dan kun je beter niet africhten. We hebben er op gelet en ook niet afgericht rond dat moment, maar eerlijk gezegd hebben we er weinig van gemerkt.

Trekken

Het trainen van de jonge duiven is niet het sterke punt in Appen. In de maanden maart, april, mei en juni was er van wegtrekken geen sprake. Alleen als de havik zich liet zien, verdwenen ze uit het gezichtsveld. Doordat we de junioren veel vrijheid gaven, besteedden we geen aandacht aan het trainen. Ik vind het belangrijk, dat duiven “streetwise” worden. Vertrouwd raken met de omgeving en op ontdekkingstocht kunnen. Zo leren ze, dat de havik gevaar betekent en de buizerd een slome duikelaar is. Ze raken vertrouwd met het vliegbeeld van reiger en ooievaar en herkennen de alarmering van zwaluwen in de lucht, van kraaien en van de kippen. Hoewel ik voorstander ben van licht voer en tot 1 juli verduisterd heb, werden de duiven steeds weelderiger. Ik overwoog om de geslachten te scheiden, maar aangezien het africhten heel moeizaam verliep, zag ik daar ook de nadelen van in. Paarlustige duiven trainen slecht. Door de geslachten te scheiden gaan de duiven beter trainen. Onervaren duiven op de eerste vlucht moeten zo rustig mogelijk de mand in. Wat is dan wijsheid? Het antwoord kwam van de duiven zelf. Van de ene op de andere dag, zo rond 1 juli, trokken de junioren ineens weg bij de ochtendtraining!

Trekken (2)

Op 30 mei speenden we de derde ronde. Deze ronde werd geplaatst op een hok, dat eerst een andere bestemming had en nooit als duivenhok gebruikt werd. De duiven krijgen volop zuurstof en om te voorkomen dat ze onbeschut en op de tocht zitten, heb ik er een hok in een hok van gemaakt, middels een aftimmering van 80 centimeter bij 1.20 mtr. Oorspronkelijk waren ze met 19, maar inmiddels is het een hecht clubje van 17.  ‘s Ochtends bij het ochtendgloren gaan ze los en dan zijn ze als een streep vertrokken. Vaak blijven ze minimaal een uur weg, om vervolgens nog enige tijd rond te vliegen. Ze landen steevast op hun eigen hok, in tegenstelling tot de eerste en tweede ronde, die ook op de huizen in de buurt gaan zitten. Luisteren doen ze heel goed. Als ik in beeld kom, stormen ze naar binnen en op de vloerplank in het binnenverblijf buitelen ze over mijn handen heen en zijn bijna onverzadigbaar. Eén duifje piept nog steeds, de rest koert inmiddels. Joke Geven vertelde me afgelopen winter vaak over haar clubje late jongen, waar ze ook zoveel plezier aan beleefde. Die trainden ook enorm en nu begrijp ik waarom ze zo genoot van haar “kleuterklasje”.

Trekken (3)

De tweede ronde, gespeend tussen 10 en 26 april, beschikt niet over een buitenren. Ter compensatie liet ik ze in mei vaak langdurig buiten “spelen”. Spelenderwijs maakten ze hun kilometers bij huis, als de havik zich liet zien of als de takjes aan de bomen lustig zwiepten in de wind. Van langdurig trainen aan huis was geen sprake. Eind juni veranderde dat ineens. Aanvankelijk gingen ze ’s ochtends moeizaam naar buiten. Ik ging er vanuit dat de verduistering daarmee te maken had. Vaak doken ze zonder één rondje te vliegen de tuin in en moest ik ze de lucht in jagen. Sinds enkele weken gaan ze vlot naar buiten en knallen het luchtruim in en zijn dan gelijk vertrokken. Tot mijn verbazing en opluchting zag ik hetzelfde gebeuren met de duiven van de eerste ronde. Deze trekken weg en keren na een kwartiertje huiswaarts.  Ondanks hun paarlustigheid is het vliegen aan huis verbeterd. Dat is de reden, dat ik de geslachten niet gescheiden heb.  

Africhten

Uit mijn relaas van de afgelopen maanden kon de lezer opmaken, dat het africhten in Appen moeizaam verliep. Er werden geen grote verliezen geleden, maar echt vlot kwamen de duiven niet naar huis. Daarom was ik voorzichtig en bleef het africhten beperkt. Van voorgaande jaren weet ik, dat de duiven hun kompasje in orde moeten hebben. Als het “jachthonden” i.p.v. postduiven zijn, zijn ze niet “fris” in het koppie. De baas is dan steeds eerder thuis dan de duiven en dat mag in het begin een paar keer zo zijn, maar daarna moeten de rollen omgedraaid worden. In het verleden rookte ik op aanraden van dokter Wolff de hokken uit met de duiven daarin. De duiven niezen a.h.w. hun kopjes schoon, maar het is een tamelijk heftige methode. Niet erg diervriendelijk, dunkt me. Ook de stank nadien en het brandgevaar (stro op de vloer) maken me niet enthousiast. Van dokter de Weerd bestelde ik sachets met een ornithosemiddel speciaal voor jonge duiven. Dit kregen de duiven twee dagen in het water, want er is niets frustrerender dan jonge duiven verspelen, die hun kompasje niet zuiver hebben. Gisteren bracht ik de duiven naar Velp en vandaag reed ik naar Heteren. Gisteren bleef een duif achter, die ik eerder ophaalde in Bussum. Vandaag mis ik een duif, die eerder in Zutphen en Elden binnen liep en opgehaald werd. Soms moet je erkennen, dat niet alle duiven “het” hebben. Duivensport blijft een selectiesport. Voor de tweede ronde was het de eerste Heteren. De eerste ronde was er vandaag voor de tweede keer. De duiven kwamen vlot. Deze week wil ik nog een keer naar Heteren en dan volgt Ravenstein. “Duiven moeten drie keer de grote rivieren over”, was het evangelie van wijlen Martin Geven, die ons vier jaar geleden ontviel. “Je hebt pas afgericht, als je drie keer in Ravenstein bent geweest”. Martin geloofde heilig in zijn visie en handelde daar steevast naar. De africhtingsvluchten met de grote wagen waren niet aan hem besteed. Wat dat betreft zaten we op één golflengte. Wie uitslagen analyseert ziet, dat duiven die hun debuut maken ook een eerste prijs kunnen winnen.

Vertrouwen

Slecht slapen in de nacht voorafgaand aan de eerste vlucht doe ik steevast. Als de duiven gewend zijn aan een mand, kunnen drinken in de mand, helder zijn in hun kopje en met beleid afgericht zijn, moet je vertrouwen hebben in een goeie afloop. Het is belangrijk, dat de eerste vlucht het weer meewerkt. Niet te warm, geen oost in de wind, helder en liefst halfbewolkt. Helaas hebben we dat niet in de hand. Vooral bij wat hogere temperaturen helpen we de duiven met wat elektrolyten vooraf en met een aangepast voertje. Voorheen gaf ik altijd rijst met een beetje snoepzaad. Tegenwoordig is er een “boardingmix”, speciaal voor dit doel ontwikkeld. Korf de duiven de eerste vlucht rustig in. Geen kunstjes. Sinds enkele dagen heb ik een paar koppeltjes die een eitje gelegd hebben. Ervaring leert, dat op nest gespeelde duiven op hun debuutvlucht meestal teleurstellen. Motivatie zonder ervaring werkt niet. Vooral als de wind van achteren blaast, wordt het bijna altijd een fiasco. Gelukkig is het baasje gemotiveerd en beschikt hij over enige ervaring. Ik blijf dus optimistisch en wens ook U een geslaagde openingsvlucht met de junioren met een behouden thuiskomst van het jonge spul! (wordt vervolgd)