2016: Hoop, geloof en liefde (17)

Hoop, geloof & liefde (17)

Duivenweekend

Afgelopen vrijdag hield “Steeds Verder” haar traditionele bonnenverkoop. Een tentoonstelling zit er niet meer in, vanwege gebrek aan animo. Enerzijds jammer, want het bracht “reuring” en gezelligheid. Bram verzorgde de teksten in de catalogus en had de regie. Voorzitter Jan zorgde voor het drukken en verdelen van de boekjes, Hans voor de oliebollen, Adrie voor de bar en zo droeg ieder zijn of haar steentje bij. Bram vroeg me, of ik ook een deel van de bonnen zou willen verkopen. Net als vorig jaar. Eigenlijk is het gekkenwerk om de bonnen in je eentje te verkopen. Je moet heel snel omschakelen, attent blijven en er zijn altijd bonnen bij waar je niet zo veel van kunt vertellen. Je kent niet alle schenkers persoonlijk, weet soms ook niet met welke duiven ze vliegen en dan wordt het een vlak en onpersoonlijk praatje. Als je met z’n tweeën bent, heb je telkens een korte adempauze, heb je gelegenheid om een slok water te drinken en de volgende bon in je op te nemen en hoef je bonnen die je niet liggen niet te verkopen. Ook het aanprijzen van je eigen waar kun je aan je medeverkoper over laten. Ideaal! Het was een gezellige avond met een leuke opbrengst voor de club.

Feestmiddag Doornspijk

De gezamenlijke prijsuitreiking van regio 1 en 2 vond plaats in Doornspijk. Ondanks code oranje en gladde wegen, viel de opkomst zeker niet tegen! Dat was fijn, want de bestuurders van noordwest en noordoost hadden hun best gedaan om er een mooie middag van te maken. Deze keer was Albert met me mee gegaan. Natuurlijk was clubgenoot John Romein met zijn maatje Aart Bronkhorst er ook. John is deze winter overal het mannetje. Wat een seizoen heeft hij achter de rug! Hij is het levende bewijs, dat je met drie superduiven vrijwel onklopbaar bent in alle competities en kampioenschappen. Vaandeldrager en vlaggeschip was natuurlijk zijn “Messi”. Zowel op de vitesse als midfond was deze superdoffer een klasse apart. Bij FC Barcelona vormen Messi, Suarez en Neymar en supertrio. Dat gaat bij John, die overigens een voetballiefhebber (Feyenoord) is, niet op. Op zijn hok zijn het twee duivinnen die het supertrio completeren. “Michelle”, de moeder nota bene van “Messi” en “Eline”. Deze “Eline” heeft al twee fantastische jaren achter de rug. John zette haar op het kweekhok, maar plaatste haar later toch terug op het vlieghok. Als vierjarige duivin werd ze in de eigen club zowel op vitesse, midfond als natour derde duifkampioen, telkens achter hokgenoten. Afgelopen najaar kochten we een laat doffertje van “Eline”. Later regelde Albert, die goed met John is en hem vaak helpt op computergebied, nog een duivinnetje. Je hoeft echt niet vermogend te zijn om aan goed materiaal te geraken! In Doornspijk zaten we aan tafel met good old Gerrit Veldhuis (80 plus), zijn chauffeur Meindert Derksen (40) en Bessel, Bessel en Bob. Goede verstaanders weten dan, dat ik de familie van Zeist uit Apeldoorn bedoel. Zij vormen het zoveelste bewijs, dat je als team elkaar aanvult en versterkt. Leuke tafelgenoten bovendien. Vader Bessel (65) is ongeveer van mijn leeftijd en de zonen zijn dertigers. Als combinatie stralen ze ambitie en gedrevenheid uit!

Naast me zat Aart Bronkhorst. Aart heeft het nodige achter de kiezen en het afgelopen jaar kreeg hij te maken met ernstige gezondheidsproblemen. Gelukkig zijn de doktoren in Amsterdam de laatste tijd goed te spreken over zijn genezingskansen en is Aart zelf optimistisch en positief. Prachtig nieuws aan het begin van een nieuw jaar!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Bram was zaterdag gewoon thuis. Hij had zijn kweekduiven op vrijdag samen gezet en was zaterdag druk met zijn vliegkoppels. De duiven waren er aan toe, volgens Bram. Begin maart kan ik in Appen de eerste lichting van Bram verwachten. Albert wacht nog even. Zijn kweekkoppels zitten nog maar net op een ander hok en moeten daar eerst aan gewend raken. We hebben 12 beoogde kweekparen (zie site) en daarnaast zitten 12 “schaduwkoppels”. Albert wil de eieren van de kwekers na een dag of wat verleggen en ze vervolgens opnieuw op eieren laten komen. Het betekent, dat de eerste en tweede ronde een halve maand in leeftijd zullen verschillen. In de praktijk zal dus de uitwenperiode in Appen bekort worden en dat is met het oog op de haviken niet verkeerd. Zelf geniet ik altijd van het samenstellen op papier van de kweekparen. In het najaar ga ik vaak naar bed, met in mijn hoofd de kweekduiven. Allerlei combinaties schieten dan door mijn hersenen. Eigenlijk weten we er geen bal van, maar je hebt de illusie dat je alles zelf in de hand hebt. In mijn jonge jaren verslond ik alles wat er ooit over duiven geschreven is. John Lambrechts was in die jaren een gezaghebbende auteur. Ik geloof in het belang van rijkgekleurde, sprekende ogen en probeer op dat vlak te compenseren. Uit twee fletse bleekogers (“schijtogen”) hoef ik ze niet. Ons kweekhok staat nog in de kinderschoenen. Een echte stamduif hebben we (nog) niet. ’t Is vooral zoeken naar de ultieme duif waar we mee verder willen. In veel van onze duiven zit “de Oude Knoedel”. “Toos” (regiowinnares Laon) en “Yvonne” (8^e asduif GOU) behoorden tot de beste jongen van 2017. “Toos”, een kleindochter van “Jurriaan” zette ik bewust terug op haar grootvader. En “Yvonne”, ook meerdere keren met “de Oude Knoedel” in het voorgeslacht, wordt de gedroomde partner van “Texas Homer”. Niet toevallig is dat een kleinzoon van de “Oude Knoedel”. “Marga” en “José”, de beste “Brammetjes” van 2016, worden gekoppeld aan twee kleurrijke broers. Daar zit een filosofie achter. We beogen “variatiebreedte” via de uiterlijke verschijningsvorm, compensatie van de ogen en we brengen “de Oude Knoedel”, Hans Hak en het beste van Bram samen. Het is een gok, een gevoel, een droom en mogelijk een illusie. Als het echter een succes wordt, gaan we op het kweekhok ergens naar toe. Worden de mogelijkheden in 2018 vergroot en komt stamvorming dichterbij. Daarnaast proberen we nieuwe kruisingen uit. Via John Romein, Nico-Jan Koenders, Henk Bussing, Erik Plant e.a. Uitgangspunt is, dat we alleen interesse hebben voor het allerbeste van een hok. Liefst in zuivere vorm, want kruisen kunnen we zelf! De kunst is om met een beperkt budget je doel te bereiken.

Doelstelling

Sinds 2009 zijn we bezig op ons kweekhok. Eerst uitzoeken wat we willen, dan kijken wat er bij je past en wat aanslaat. De roofvogels zijn een sterk belemmerende factor in onze situatie. Dat is een gegeven. Paratyphus kan je strategie ernstig verstoren, daar zijn we ook achter. Als je een doel en een visie hebt, weet je dat de weg die leidt naar ultieme vervulling, is bezaaid met voetangels en klemmen. Het is worstelen en weer boven komen. Uithuilen, de rijen sluiten en weer doorgaan. Soms is het mieren en martelen en soms gaat het van een leien dakje. Als we in de zomermaanden tijdens de vluchten weer samen genieten van de terugkeer van onze duiven, Rinie de duiven van ver als stipjes ziet naderen en wij genieten van de laatste tientallen meters, dan weten we weer waar we het voor doen. In vervoering en extase geraken, als de duiven als kanonskogels arriveren en vroege prijzen pakken. Wat zou wijlen Jan Littink genoten hebben als hij erbij was geweest. In gedachten hoor ik het zeggen: “Man, duivensport is het mooiste wat er bestaat!” Om successen te boeken, moet je echter harder lopen dan je duiven vliegen is een uitspraak van fondman Hans Bierhof. Het is allemaal waar. Zonder hoop, geloof en liefde wordt het echter niks! (wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (16)

Hoop, geloof & liefde (16)

Team Freek Wagenaar is amper een feit, of er is al een eigen site! Albert is handig met de computer en voor hem is zoiets een fluitje van een cent. Bram maakte me op de geboorte attent. Een leuke verrassing. Ook de kweekkoppels voor 2017 staan er op. Het zal de buitenstaander opvallen, dat we veel vertrouwen hebben in de duiven van Hans Hak en hun overwegend onbevlogen nazaten. Dat is een gok. Zo komen we snel achter de waarde van deze duiven. Een leuke bijkomstigheid is, dat “de kleurtjes” goed vertegenwoordigd zijn. Valt de kweek uit onze “Hakjes” tegen, dan sturen we eind 2017 meteen bij. Ons gezamenlijk kweekhok in Twello is relatief jong. We begonnen in 2009 en in dat jaar werd “Jurriaan”, die ik kreeg van Martin & Joke Geven, onze eerste kweekduif. Meteen na de start 1^e asduif GOU en 2^e WHZB. Een droomstart! Helaas was het niet elk jaar feest. Soms was geen enkele duif goed genoeg om tot kweker bevorderd te worden. Om de kweekstal uit te breiden kochten we via internet her en der duiven die iets beloofden. Helaas waren het meestal loze beloftes. Duiven kwamen en gingen en rond 2014 sneuvelden met name diverse aankopen door paratyphus. Een sluipmoordenaar. We werden weer teruggeworpen. In de zomer van 2015 kochten we zes zomerjongen bij Hans Hak in Maurik. Waarom Hans Hak? ’t Is een liefhebber met een eigen stammetje, in hoofdzaak gebaseerd op één kweekkoppel. Geen moderas, want daar heb ik niets mee. Wel een basis afkomstig van één der sterkste hokken op de dagfond: Braad-de Joode. Wie de erelijst ziet van “Iniësta”, “888” of “Nick”, ziet prestaties die je maar weinig ziet. Veel kopprijzen en regelmatig Teletekst! Ik besprak e.e.a. met Albert en zocht Hans op in Maurik. Net als Kees de Joode verdient Hans zijn brood op de steiger als metselaar. Ik bestelde een zestal zomerjongen, had voorkeur voor duivinnen en wilde ze uit de toppers. In de zomer van 2015 haalde ik ze op. Al vrij snel werd duidelijk dat het vrouwelijk ogende schimmeltje een doffer was. De overige vijf bleken inderdaad duivinnen zoals Hans ze uitzocht. In 2016 betrokken we onze nieuwe aanwinsten bij de kweek. Dat werd aanvankelijk geen meevaller. Eentje wilde niet leggen, een ander had de eitjes schier en weer een ander had andere pech. Een schamele oogst derhalve. Uit het schimmeldoffertje hadden we ook maar één jonkie. Deze krasduivin, later “Yvonne 116” gedoopt, bracht het tot 8^e asduif van de GOU. Dat was een meevaller, gelet op het geringe aantal halve “Hakjes” waarmee we startten. Ik vergat nog te zeggen, dat we ze kruisten op eigen duiven. Later in het seizoen, toen al duidelijk was dat de “116” tot mijn favorietjes behoorde, kweekte Albert nog wat latere jongen uit het ouderkoppel. Een schimmel, een roodkras, twee valen, een bijna witte en een lichtkrasje, net als de “Yvonne116”. Deze jongen hebben we weloverwogen en op goed geluk gekoppeld, soms met een rechtstreekse van Hans. Aangezien we een beperkt aantal kwekers hadden (door paratyphus en een strenge selectie) nemen we met deze onbewezen duifjes een grote gok. We hebben deze keuze samen gemaakt en zijn benieuwd hoe het uitpakt.

Nico-Jan

Enige weken geleden kochten we via internet een duivin van Nico-Jan Koenders. Het duifje was mijn persoonlijke favoriet en desgevraagd bleek het ook in de ogen van de verkoper met stip genoteerd aanrader nummer één. Soms heb je dat. Het is geen garantie, maar het is geen slecht voorteken. Toen de duivin aangeschaft werd, hadden we onze kweekkoppels op papier al gezet. U begrijpt, dat de Koendersduivin de plek van één van de twaalf beoogde kweekduivinnen gaat overnemen. Ik heb een voorstel, maar moet dit nog met Albert bespreken. Meestal doet Albert niet moeilijk en is hij meegaand als het om koppelideeën gaat. Met twee kapiteins op één schip kom je er niet! Ik heb hoge verwachtingen van “Nicolientje”. Datzelfde geldt voor het duivinnetje, dat ik haalde bij Henk Bussink in Zetten. Ze blijft in Appen en wordt gezet tegen het late doffertje van John Romein uit “Eline”. Naast de junioren van Albert en Bram, zullen er straks als alles meezit enkele blauwe jongen zitten van mijn eigen en enige “kweekkoppel”. Ik lijk warempel Jan Suijkerbuijk wel!

(wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (14)

Hoop, geloof & liefde (14)

Vieren en vooruit blikken

Onlangs gingen Bram, Albert, Freek en onze partners naar een gezellige plek om stil te staan bij de successen van 2016 en … om af te spreken wat we in 2017 gaan doen. Dat werd een mooie avond. Vier duiven werden overgeplaatst naar ons kweekhok. Twee asduiven en twee teletekstduiven. Vier duivinnen bovendien. Dat was al jaren ons manco op het kweekhok: goeie bewezen vrouwtjes! De 1^e asduif GOU gaat voortaan door het leven als “Marga”, de 8^e als “Yvonne”, de regiowinnares annex teletekstduif heet voortaan “Toos” en nummer vier heet vanaf heden “José” (door Bram gefokt uit twee rechtstreekse kleinkinderen van “Bartoli” en “Celine” van Hans Eijerkamp). Yvonne, José en moeder Toos komen weleens voorbij in mijn stukjes en behoeven geen nadere uitleg. Marga is de echtgenote van Bram. We hopen, dat we veel plezier aan deze vier gaan beleven en hebben er het glas op geheven! Verder hebben we afgesproken, dat we onze samenwerking gaan continueren en wil ik in de naam op de uitslag het collectief tot uitdrukking brengen. Iets met “Team Wagenaar Appen”. Het was een mooie avond in gemoedelijke sfeer en met vijf lekkere (wild)gangen in “De Vier Seizoenen” te Twello. Het smaakt naar meer en we hebben ons voorgenomen om het in 2017 bij leven en welzijn te herhalen!

Kritisch op kweekduiven

Het blijft jammer. Duiven die een eerste in de regio winnen, perfect gebouwd zijn en een wereldafstamming hebben. Toch moeten we soms afscheid nemen. Als er na drie jaren met verschillende partners niets bruikbaars op de wereld gezet is, helpt er geen lieve schoonmoeder meer en is het definitief gebeurd. Het overkwam o.a. onze “Albert”. Ondanks zijn naam en mooie ogen heeft hij niet gebracht wat we hoopten en is het over en uit. Met moeilijke kwekers moet je niet blijven aanmodderen. Dat is tijdverspilling en het ondermijnt de toekomst. Voor 2017 zitten “Krasse Erik” en “Hummer” op de wip. Duiven die afstammen van 1^e asduiven in de GOU en op papier en in de hand alles mee hebben. Een week geleden nam ik hen ter hand, bekeek hun bouw en ogen en fluisterde hen de waarschuwing in. Opnieuw krijgen ze een andere duivin, maar dat wordt echt de allerlaatste kans. Als het komend jaar geen “bingo” wordt is het exit. Het is gewoon een feit, dat de meerderheid der duiven amper kweekpotentie heeft. Gelukkig zijn er ook “lichtpuntjes”. Een rode doffer, gelukkig nog vrij jeugdig, is vader en grootvader van “Toos” en “Yvonne”. Twee kinderen hadden we van hem en slechts één kleinkind, maar het rendement is veelbelovend. Hij stamt in rechte lijn uit onze “Oude Knoedel” en heeft bijzondere, donkerbruine ogen. ’t Is nog te vroeg om conclusies te trekken, maar als hij als kweker ook komend jaar dit niveau haalt, hebben we een nieuwe stamdoffer!

Commissie jonge duiven GOU

Bram spoorde me aan om me aan te melden. De verliezen met jonge duiven worden landelijk en zeker in de GOU steeds groter. Op grond van de resultaten van een enquête in eigen vereniging schat ik dat we op 60 tot 70% verliezen zitten. Dat is onacceptabel. Zo’n 20 mensen zitten in die commissie, die weer is opgesplitst in drie groepen met verschillende speerpunten. De enquête dient als zgn. 0-meting. Zelf zit ik in de groep die de doorsnee liefhebber wil bereiken en voorzien van tips. Vanavond ga ik naar de club van Marinus ten Dolle in Doesburg om hier invulling aan te geven. Henk Bussing en Nico Jan Koenders zijn o.a. sparringpartners die zelf hard spelen en veel eigentijdse kennis van zaken hebben. Met aanpassingen in het vliegprogramma, verbeteringen in vervoer en lossing en met praktische adviezen naar de liefhebbers hopen we een bijdrage te leveren aan een ommekeer in het spel met de jonge duiven.

Stilstand is achteruitgang

Veel liefhebbers denken dat ze de beste duiven van de hele wereld bezitten. Als de resultaten op de vluchten uit blijven ligt het aan de lossingsverantwoordelijken, aan de ligging, aan de wind, aan medicijnen en geheimen van concurrenten en noem het maar op. Ook al werden we kampioen met de jonge duiven en hadden we de kampioensduif in 2016, dan nog weet ik zeker dat er elders veel betere duiven zitten. Trots zijn we op het feit, dat we het kampioenschap binnensleepten zonder medicatie. Zonder poeders en spuit. Dat geeft een kick. Kijk ik naar Gerard en Bas Verkerk, naar Gerard Koopman, naar Willem de Bruin en noem de grote kanonnen maar op, dan voel ik me een onbeduidende beginneling die lichtjaren verwijderd is van het niveau van deze grote kampioenen. Bram is steeds op zoek naar beter materiaal en hij kent als ex-voorzitter van de GOU veel sterk spelende liefhebbers. Hij zoekt naar duiven die het op de eendaagse fond moeten kunnen, werkt aan stamvorming en is driftig zoekende en onderweg. De duiven van Bram werden echter tot voor kort nooit keihard geselecteerd op hun prestaties als jonge duif. Daar is nog winst te behalen! Op ons eigen gezamenlijk kweekhok bij Albert zijn we ook nog lang niet waar we willen zijn. Flink teruggeworpen werden we door de paratyfus-uitbraak nog niet zo lang geleden. Dat kostte veel duiven. In 2016 maakten we stappen in de goede richting. Als de duiven op de vluchten goed marcheren, kun je eindelijk doorselecteren. Albert begrijpt dat als ex-voetbalcoach als geen ander. Aan “papieren tijgers” hebben we niets. Op de diverse verkoopsites wemelt het van dergelijke duiven. Als we zelf al vaststellen dat bewezen eersteprijswinnaars en asduiven soms al geen kweekwaarde hebben, wat kunnen we dan verwachten van hun (verre) verwanten? Luchtkastelen? Met een beetje pech verstoor je het evenwicht op je kweekhok en steken nare ziekteverwekkers de kop op. Door schade en schande werden we iets wijzer. Toch kijk je altijd om je heen. Iedere rechtgeaarde liefhebber met ambitie is constant op zoek naar versterking. De één heeft fris bloed nodig voor bloedverversing, de ander zoekt pure snelheid of juist “Ausdauer”. De visie van goede vriend wijlen Martin Geven hou ik voor ogen. “Mijn eigen duiven hebben met mijn systeem van verzorgen onder moeilijke omstandigheden bewezen bij mij te passen en te presteren”, zei Martin vaak. “Met nieuwe aanwinsten, zelfs van de duurste (mode)rassen moet je dat eerst nog maar afwachten”. Ondanks zijn titels als snelheidskampioen van de GOU in zijn twee laatste jaren op Bussloo, zijn “Gouden Duif” en W.H.Z.B. prestaties, werd er door sommigen laatdunkend gesproken over zijn titels. Weinig concurrentie, hoorde je dan. Martin verbaasde zich ook over het feit dat hij tegenover de kring Zutphen vaak tekort kwam. Mede daarom vond hij het interessant om zijn eigen duiven mee te nemen naar Eijerkamp, toen hij zich met Joke vlak voor kerst 2014 settelde in Cortenoever. Slechts één jaar was hem gegeven om zich in Brummen te manifesteren. Onder de indruk was hij van de mogelijkheden op de prairie. Oprechte bewondering had hij voor Hans Eijerkamp, die als tachtiger een alziend oog had voor het totale duivengebeuren en voor het enthousiasme van Evert Jan. Respect had hij voor zijn collega’s op Greenfield Stud en met name voor Gerard, die een fotografisch geheugen had voor elke duif. Martin voelde zich helemaal thuis. Wat kon hij genieten van “de vrouwtjes” op het hok van Gerard. Voor de “van Loonduif” gaf hij zich gewonnen. Vrijwel wekelijks bezocht ik Martin & Joke en volgde op de voet hoe hij het spel met de jonge duiven bij Eijerkamp op zijn leest schoeide. Onnavolgbaar gingen de junioren in 2015 in Cortenoever te keer. De concurrentie werd helemaal weggevaagd. Voor de sport is dat eigenlijk niet goed, maar voor de geldingsdrang van Martin was het koren op de molen. Wat Martin bijzonder veel deugd deed was het feit, dat zijn eigen duiven uit Bussloo zeker niet uit de toon vielen. Niet alleen de bekende Eijerkamprassen maakten furore, ook de duiven “uit de rimboe van Bussloo” wonnen eerste prijzen, pakten afdelingsoverwinningen en haalden teletekst. Voor Martin & Joke een genoegdoening en bevestiging, voor mij een leermoment. Alleen duiven die op dezelfde locatie onder dezelfde condities vliegen kun je vergelijken. Zoals op éénhoksraces bijvoorbeeld. Elke andere vergelijking gaat mank door onder meer geografische verschillen, trek en wind. Duiven die langs de kust 1600 meter maken of duiven die landinwaarts maar 1500 maken op dezelfde dag kun je onmogelijk vergelijken. Meer wind langs de kust maakt het verschil! Ook landschapselementen zijn bepalend. Johan van Dijk uit Lieren was een goede vriend van Martin Geven. Eerst politiehonden en later de postduiven vormden de bindende factor. Een fanatiek baasje dat gek van paarden, honden, duiven en nog veel meer is. Johan zei het vaak. “Als de huidige kampioenen in Eerbeek gaan wonen en ik aan de boorden van de IJssel in Brummen, dan wil ik nog wel eens zien wie er kampioen wordt”. Gek genoeg is er in Brummen geen postduivenclub meer en houdt “Ons Vermaak” in Eerbeek nog aardig stand. Dat is heel bijzonder, want voor het maken van kettinguitslagen moet je er niet gaan wonen. Voor de doorzetters in Loenen, Lieren en Eerbeek heb ik desondanks veel respect! Duivensport is een boeiende, maar soms ook oneerlijke sport. Op lokaal niveau nivelleren gelukkig de voor- en nadelen van trek, ligging en wind en zijn de kansen redelijk gelijk, waardoor ook verenigingen als “Ons Vermaak” de moed erin houden. (wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (13)

 Hoop, geloof & liefde (13)

Het is 14 oktober. Voor ik verder ga even iets recht zetten. Ik noemde Albert v.d. Flaes de zwager van de gebroeders Janssen. Dat klopt niet. Ik was in de war met Tist Eysden, die wel met een zus van de beroemde gebroeders getrouwd was. Behalve deze zus, waren er twee broers uit de Schoolstraat getrouwd. Het waren dus niet allemaal vrijgezellen!                   
Drie dagen geleden zijn de duiven van Bram opgehaald door Bram. Negen stuks worden er overgewend. Twee stuks gaan er naar ons eigen kweekhok. De duiven van Albert bracht ik dezelfde dag naar Twello. Die worden eveneens overgewend om mee te spelen. Afgelopen jaar werden er, naast de twee “Brammetjes”, ook twee “Appie’s” bevorderd naar ons kweekhok. Het betreft vier duivinnen. Twee asduiven en twee teletekstduiven.

In totaal hield ik op de kop af 30 jongen over. Dat is ongeveer 35%.  In 2014 bleven er 15 over van de 108. Deels te verklaren door de consumptie van de havik. In 2015 rond de 45 stuks en in 2016 “slechts” ongeveer 30 stuks. In 2014 werden we ook geplaagd door de nasleep van paratyphus en een hardnekkige adenobesmetting. Bij de 15 overgebleven duiven zaten toen geen echte toppers.

Toen ik in 2016 de hokken gereed maakte voor de komst van de nieuwe lichting, had ik met mezelf enkele afspraken gemaakt. Ten eerste wilde ik geen “vreemdelingenlegioen”. Enkele leveranciers van duiven moest ik teleurstellen. Dat ging me aan het hart, maar was in mijn ogen niet te vermijden. Ik denk achteraf een juiste beslissing. Albert en Bram leverden beiden ruim 40 duiven en die werden aanvankelijk gescheiden gehouden. Het gezond houden van de duiven lukte veel beter en ik denk dat het vooral hiermee te maken heeft! Een leermomentje voor iedereen: beperk je en laat je niet verleiden. Duiven uit één milieu en van dezelfde leeftijd apart houden, anders wordt het gegarandeerd narigheid.

Een tweede voornemen was om nu eindelijk rendement te halen uit de duivinnen. Als ik terugkijk waren het altijd de jonge doffers die het mooie weer maakten. Eind jaren tachtig waren de asduiven van de kring al steevast doffers en dat bleef zo. In 1996 was de 1^e asduif van de toenmalige N.C.C. Oost Nederland niet toevallig “Axel”.  Een jaar later was “Garfield” de wonderduif die het tot wereldkampioen klapwiekte. Vier eerste prijzen, waarvan een 3^e, 1^e, 1^e en nog een 1^e in groot verband tegen flinke aantallen concurrenten. Die tijd komt helaas niet terug, want de aantallen duiven zijn gedecimeerd. Bij de herstart in 2009, na zeven duifloze jaren was het “Jurriaan” die 1^e asduif GOU werd. Gekregen van mijn betreurde vriend Martin Geven. Weer een doffer!  In 2012 was “Texas Homer” 1^e asduif regio. Niet toevallig een doffer en in 2014 was onze ‘366 duifkampioen in de club. Een echte doffer. Dat was het laatste jaar van Martin & Joke bij “Steeds Verder”. Het was een geweldig jaar dat afscheidsjaar van Bussloo. Meerdere teletekstplaatsen met de junioren en snelheidskampioen van de GOU. Martin & Joke verlieten  Bussloo en “Steeds Verder” door de voordeur! In gedachten zie ik U fronsen. Wagenaar 1^e asduif in 2016 met de ‘366. Had hij in 2014 ook een 1^e asduif ‘366???  Jazeker. Dom toeval! Er is echter één verschil. De ‘366 van 2016 is ….. een duivin! Deze  ‘366 (1^e asduif GOU) werd gekweekt door Bram. De ‘116 (8^e asduif GOU) komt van Albert. En ….wederom een duivin! Drie duiven haalden dit jaar teletekst: ‘126, ‘361 en ‘362. U raadt het al: drie duivinnen!  Er valt een last van me af. Tientallen jaren speelde ik alleen goed met jonge doffers. Dan ga je denken, dat je er met duivinnen niets van kunt. In 2016 waren het enkel duivinnen die het mooie weer maakten. De doffers bakten er niets van. Alleen de ‘131 vormde de uitzondering. Deze stille, ongepaarde zoon van “Texas Homer”, werd pas op de vierde vlucht gespeeld. Ruim drie weken zat hij open en bloot in een rennetje te herstellen van een vleugelkwetsuur. Zonder training gooide ik hem zonder enig vertrouwen op de vierde vlucht en hij arriveerde tussen de eerste duiven! Raar maar waar!  Op de vijf inzetten scoorde hij vier goede prijzen. Hij verkast naar het vlieghok van Albert. Een verklaring voor het goede spel met de duivinnen en het zeer matige spel van de doffers heb ik niet. Bram is een typische duivinnenspeler en Albert eigenlijk ook, maar of dat de verklaring is?

Een derde voornemen was om weer eens teletekst te halen. Dat lukte. Een vierde voornemen kwam niet helemaal uit de verf. We wilden namelijk de roodfactor nadrukkelijker een kans geven. Helaas gaven de rode duiven weinig rode nafok en de twee roden waarmee we startten waren doffers die erg onopvallend presteerden.  Voor 2017 gaan we het opnieuw proberen. De kans dat er wat meer rood of vaal boven Appen verschijnt is redelijk groot. Voor de roofvogels maakt het niet uit. Ze zijn dol op rood en vaal, maar blauw en geschelpt vinden ze net zo lekker. Mogelijk zit er volgend jaar een (rood)schimmel tussen. Hoe de havik daar naar kijkt moeten we ondervinden. In de literatuur lees je vaak dat opvallende kleuren het grootste risico vormen. Afgelopen jaar hadden we een bonte blauwe doffer met veel wit in de staart. “De Flierefluiter”. Eén keer ontsnapte hij op het nippertje aan de havik zoals wel meer duiven. Hij haalde echter wel de finish, maar bakte er weinig van. Gaan we niet mee verder.

Voor 2017 willen we op de ingeslagen weg verder. Binnenkort gaan Albert, Bram en ondergetekende ergens lekker eten. De vrouwen mogen natuurlijk mee. Als Yvonne, Marga en José gezellig samen praten over “vrouwendingetjes”, zullen de mannen het ongetwijfeld over de strategie voor 2017 hebben. Natuurlijk zullen we proosten op 2016. Het leven moet je vieren, maar vooruitkijken is vooral aan de orde. Gaan we samen verder? Wie levert wat, wanneer en hoeveel? Natuurlijk proberen we het samen ook over andere dingen te hebben.

Het proces van de vluchten in 2016 was geweldig. Het product (kampioenschap en asduiftitel) een leuke bijkomstigheid. De mooie momenten met moeder Toos, met trouwe jeugdvriend Rinie en met Jaap, waar Rinie en ik ook al een halve eeuw geleden aan huis kwamen op de boerderij, blijven me bij. Aart, die gezondheidsproblemen kent, was er ook meerdere keren en op de laatste vlucht was ons complotje compleet met Bram en Albert en Theo, als een soort eregast. Je ouwehoert wat over wat je bezig houdt of plaagt en als dan de duiven elk moment kunnen vallen, stijgt de adrenaline en probeer je samen de spanning te kanaliseren. Als de duiven mooi uit de goeie hoek komen en in glijvlucht het hok naderen is het genieten geblazen. De ene week heb je de getekenden op tijd, de andere week is er wat te wensen. Er zijn nog te veel duiven niet thuis, de getekenden falen of ze blijven rondvliegen bij aankomst. Als José met de koffie komt en de prijsduiven zijn thuis, begint het napraten. De spanning ebt weg en het zweet op de rug droogt op. Ik denk dan altijd aan wijlen Jan Littink. De bakker uit Wilp presteerde bescheiden met zijn duiven, maar was bijzonder enthousiast en positief. “Duivensport is gewoon het mooiste wat er is”, liet hij ooit een journalist optekenen in de krant. Met zijn sigaartje, zijn humor, verhalen van vroeger en zijn bescheiden opstelling was hij een mensenlevenlang in mijn ogen de parel van de club! Rinie met zijn haviksogen blijft ook bij het napraten attent en blijft het luchtruim afturen.  Ook voor de “laatkomers” heeft hij respect. “He is laat, maar he hef wel karakter”, zegt hij als ik gekscherend dreig de duif naar de soeppot te verwijzen ….  Samen de duivensport beleven is het mooiste wat er is, zou ik met een variant op de woorden van “bakker Jan” willen zeggen. Als een titel of kampioenschap je gelukkig moet maken ben je slecht af!

Het goede koesteren en aan de mindere kanten schaven, zou het voornemen voor 2017 kunnen zijn. Met dezelfde mensen proberen van het komende jaar weer een mooi duivenjaar te maken. Dan denk ik aan moeder Toos (86) en aan Aart die pas rond de 53 is. Als één ding me zal bijblijven van 2016 is het de betrekkelijkheid van het leven. Dan denk ik in mijn geval vooral aan fondman en wielermaatje van weleer Meindert Franken, die in januari op 60-jarige leeftijd stierf aan asbestkanker en aan leeftijdgenoot en goede vriend Martin Geven, die 1 juni zijn laatste adem uitblies. Een kampioenschap is totaal onbelangrijk. Echt allesbepalend is onze gezondheid. Voor ons als duivenliefhebbers is datgene wat we er samen van maken van enige betekenis. De rest is larie.

Sinds kort ben ik betrokken bij een groep van ongeveer 20 liefhebbers uit de gehele GOU. We gaan samen proberen inzichtelijk te maken waarom het zo slecht gaat met onze jonge duiven. Inventariseren wat de oorzaken zijn van de verliezen en wat we kunnen doen om niet steeds in dezelfde messen te lopen. Gisteren zag ik in de mail van onze onvolprezen GOU-secretaris Frank Jacobs een analyse van Gerard Willemsen over met name het concoursverloop in Noordoost en Noordwest van de GOU. Het bevestigt wat weldenkende, ervaren liefhebbers allang weten. Met een analyse kun je vermoedens hard maken en er vervolgens iets mee doen. Er zijn problemen die overal spelen, maar ook heel specifieke problemen in een bepaald gebied. Hulde aan de mij onbekende analist! In drie subgroepjes gaan we ons verdiepen in drie thema’s. We hopen het lek boven te krijgen en te komen met aanbevelingen die hout snijden. Ik hoop dat de afdeling en de gewone liefhebber er straks iets aan heeft en dat er iets mee gedaan wordt. Verwacht niet meteen wonderen, maar niets doen is geen optie. De afdeling verdient een pluim voor dit initiatief!   (wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (12)

Hoop, geloof & liefde (12)

Wonderbaarlijk

Toon Waanders uit Voorst aan de telefoon in mei:  “Er zitten wel 60 jonge duiven dagelijks prinsheerlijk op de voormalige bakkerij van wijlen bakker en duivenhouder Gerard Wissink. Volgens mij zijn ze van jou!” Ik reed met de auto over de hoofdweg door het dorp en zag ze zitten. Onmiskenbaar mijn duiven. Ik was verbaasd en had zoiets nooit eerder bij de hand gehad. Duiven die op anderhalve kilometer van het hok op een wildvreemd dak gaan zitten. Zo zout at ik het nooit eerder. Waarom doen ze dat en wat doe je?  Ik begreep de reden. Door stress en pure angst voor de havik zochten ze een “veilig honk”. Een uitvalsbasis om veilig te rusten en een startbaan om aan te vliegen en op verkenning te gaan om te zien of de kust veilig is om te landen op de thuisbasis. Slim bekeken. Ik zou dat als duif ook gedaan hebben!  Het aanvliegen op het hok deden ze honderden keren. Soms in kleine groepjes en soms individueel. Heel leerzaam. Wat gebeurt er als je de duiven gaat africhten? Gaan ze dan ook eerst naar de voormalige bakkerij?  Aanvankelijk gebeurde dit inderdaad. Ik bracht de duiven enkele kilometers weg en op weg naar huis passeerde ik de voormalige bakkerij en zag tot mijn schrik dat mijn duiven daar eerst naar toe vlogen. Pas na enige tijd vlogen ze in groepjes huiswaarts om te zien of de kust veilig was. In mei en juni vlogen er om de haverklap verschillende haviken uit alle richtingen over mijn hok om te loeren of de snackbar open was. Soms posteerden ze zich in een hoge eik in de buurt van mijn hok. In dat geval gingen de duiven meteen retour Voorst. Enerzijds was ik blij met de oplossing. Er sneuvelden minder duiven. Anderzijds had ik een probleem. Goede raad is dan duur. Gelukkig kreeg ik net op tijd een ingeving. Gewoon heel veel rijden met de duiven en niet meer bij huis los. Dat bleek inderdaad de oplossing, De duiven leerden het spelletje spelenderwijs, de stress ging er volledig af bij de duiven en naarmate ik verder reed verdween de behoefte om eerst naar de voormalige bakkerij te vliegen. “As ut niet ken zoas ut mut, mut ut zoas ut ken”.  In mei overwoog ik om het bijltje erbij neer te gooien, maar ik ben te veel liefhebber om zoiets echt te doen. Liever maak ik van een probleem een uitdaging en probeer creatief te denken. Het geeft een kick als je dan eind augustus eindigt als numero uno van de hele GOU met als kers op de taart de 1^e asduif!

Alles is relatief

Drie dagen voor de inkorving van de laatste prijsvlucht, zag ik tot mijn schrik dat mijn teletekstduif van Nanteuil “one eye cold” had. Ik wist dat het heerste en was uiterst beducht. Even vreesde ik niet te kunnen inkorven voor Melun. Net nu ik er zo goed voor stond (2^e onaangewezen GOU en 2^e en 3^e in het duifkampioenschap) Ik belde met de dierenartsenpraktijk van Nanne Wolff. Dezelfde avond kon ik er terecht met mijn duif. De dokter nam alle benodigde monsters, onderzocht deze en gaf de duif een injectie. “Kan ik de duif donderdag korven?” vroeg ik. “Dat kan ik niet voorspellen” antwoordde de dokter diplomatiek.  Op woensdagavond zag ik de ’60 met dezelfde verschijnselen. Ze zat op eitjes in een donker hoekje, net als haar besmette hokgenote. Ik licht niet bij, dus daar kan het niet aan liggen. Op donderdagavond bekeek ik alle duiven kritisch. De twee dames met “one eye cold” zouden niet mee gaan. Jammer, want ze hadden bewezen kop te kunnen vliegen en hadden een prima neststand. De overige duiven vertoonden geen zichtbare verschijnselen en ik besloot 30 junioren te korven. Duiven die nooit een medicijntje kregen, zelfs geen geelkuurtje en nu ook niet behandeld waren tegen ornithose. Eerlijk gezegd kneep ik hem als een oude dief toen we de duiven opwachtten. Ik had de “letters” vooraf gewaarschuwd dat ze niet te optimistisch moesten zijn. Moeder Toos, Albert en Yvonne, Jaap, Theo, Rinie en Bram hadden er zin in. Vol verwachting werd het luchtruim afgetuurd. In de vertrouwde richting. Bram hield de site van de GOU in de gaten en Albert bediende de site van “Steeds Verder”.  Er waren  overal duiven gemeld en ik wist, dat het op Melun geen meevaller zou worden. Het publiek keek onder de overkapping in zuidelijke richting en ik stond onder de blauwe hemel bij het hok. Ineens zag ik uit het noordoosten een duif naderen tegen de wind in. Niemand had de duif verder gezien. De duif werd gemeld en in de club met minimale concurrentie, was het de eerste. Na enige minuten kwam de tweede duif. Weer uit het noordoosten. Vervolgens nummer drie. Dat was de ‘366. De eerstgetekende. Ik was opgelucht en Bram (kweker) was blij. Zou ze asduif van de GOU worden? Pas na de ‘366 kwamen de duiven uit de goede hoek. Toch een aanwijzing, dat de duiven niet helemaal helder in het kopje waren en hinder ondervonden van lichte ornithose. Als ik Eijerkamp als graadmeter neem, was Melun voor ons een matige vlucht. Op Nanteuil pakte ik onze tiende duif ongeveer gelijk met de tiende duif van Eijerkamp. Dan weet je dat je het goed doet. Op Melun werden we volledig weggespeeld door Eijerkamp, Aalderink, Petrie en Rademakers. Eén troost: ons resultaat is net goed genoeg om concurrent Tije de Haan te verslaan in het onaangewezen kampioenschap en Comb. Ebben heeft de gedoodverfde favoriet voor de asduiftitel niet geklokt zodat onze ‘366 die duif voorbij gaat!  (Falco mailde me, dat hun favoriet niet was ingekorfd). Nog een troost voor iedere simpele melker: je kunt zelfs kampioen van de GOU worden op een boterham met pindakaas (zonder medische begeleiding en zonder medicijnen).  De punten van het kampioenschap komen uit de kringuitslag. Niet elke kring speelt op hetzelfde niveau. Wees gerust: ik ga niet naast mijn schoenen lopen. Vol bewondering keek ik naar de uitslagen van Combinatie Ebben. Ook Nico Jan Koenders en Peter Pennekamp haalden een niveau waaraan ik niet tippen kan. Er is op het kweekhok nog een hoop werk aan de winkel!

Wat is er met rood aan de hand?

Albert en ik houden van rode duiven. Albert heeft zelfs een tijdje een hekel gehad aan “anonieme blauwen”. Hoe kom je aan “fast red”? Enige jaren geleden schaften we een rode Ludo Claessensduivin aan via internet. Niet rechtstreeks natuurlijk, want Ludo heeft geen duiven meer en was in zijn goede jaren erg prijzig. Eigenlijk is de rode duivin geen meevaller geworden. Ze staat op de nominatie om verwijderd te worden. Toch lopen er enkele rode nazaten van de tweede of derde generatie die verantwoordelijk zijn voor de rode kleur in ons stammetje.  Toevallig mailde ik Albert vandaag de beoogde kweekkoppels voor 2017. De ‘116  deed tot Melun nauwelijks onder voor de ‘366. Om die reden fokte Albert uit het ouderpaar nog zes jongen afgelopen maanden. De ‘116 is een lichtkrasduivin. Gefokt uit een schimmeldoffer en een roodbonte duivin. Je weet dan, dat de rode kinderen doffers zijn. Blauw en blauwschimmel is dan duivin. Komend jaar willen we de broertjes en zusjes van de ‘116 op het kweekhok testen. Gekoppeld tegen onze beste duiven. Her en der via internet gekochte duiven (uit Teletekstduiven met ronkende stambomen) worden afgevoerd wegens … geen succes. We gaan waarschijnlijk in 2017 met de nodige valen, roden en schimmels van start. Een experiment. Na één jaar kijken wat het brengt. Ze moeten natuurlijk wel (hard) vliegen! Een nieuwe uitdaging voor Albert, die daar lol aan beleeft. Zelf geniet ik er ook van en voor de “letters” is het ook gemakkelijker om de duiven uit elkaar te houden. Met allemaal blauwen is het één pot nat! Het valt me op, dat er weinig rode duiven vliegen op onze nationale tophokken. Zijn rode duiven minder snel? Is hun verenpak inferieur?  Veertig jaar geleden hadden de Suijkerbuijken in Zutphen veel rood. Jan had zijn stamvader “Ouwe Rooien” waaruit zijn legendarische “Blauwe ‘82” kwam. Cees had ook rood en dat waren toen nog geen Camphuisduiven. Gerard had de roodfactor die terugvoerde naar burgemeester Jef Hermans van Luithagen. Bij de drie Suijkerbuijkbroers zag ik de roodfactor geleidelijk verdwijnen in de loop der tijd. Dat zal een reden gehad hebben! Freek Romein had destijds de roodfactor van een zwager van de gebroeders Janssen: Albert van der Flaes uit Ravels. Freek werd internationaal bekend met “Vos den Bijter” en “Schoon Voske”. Keurige grafstenen markeren de plek waar ze begraven liggen op het terrein van zoon John Romein. Wie kijkt naar de afstamming van de topduiven van John zoekt tevergeefs naar de rode Janssenduif! Eigenlijk zie je overal hetzelfde: de roodfactor verdwijnt geleidelijk meer en meer.  Jammer. Daarom gaan Albert en ondergetekende tegen alle trends in “op de rode toer”. Gewoon tegendraads onderzoeken of je met de roodfactor vooruit of achteruit boert. En stiekem vinden we rood en vaal gewoon hartstikke mooi. Vooral als ze hard vliegen! (wordt vervolgd)

P.S. 

Hans Hak heeft geen rode duiven. De beste duif die hij ooit had was echter een “rooien” met schimmelinslag. “Topfokker” is op het kweekhok van Hans een prominente duif. Een schimmel en nazaat van zijn “beste duif ooit”. Verder zie je bij Hans hoofdzakelijk blauwbanders en krassen. Geen rood. Zal hem eens vragen naar de reden.  De “116” is gekweekt uit een doffer van Hans met een duivin uit ons eigen stammetje.

2016: Hoop, geloof en liefde (9)

Hoop, geloof & liefde (9)

Het is vrijdag 22 juli en vanavond gaan de jonge duiven voor de vierde keer voor prijs op reis. Asse Zellik staat er op de rol, maar dat wordt Feluy.  Een afstand van krap 200 kilometer hemelsbreed. De vooruitzichten voor zaterdag zijn niet gunstig. Met de wind uit de noordhoek kan ik leven, maar met de voorspelde bewolking en buien heb ik er een zwaar hoofd in. Vooral als er onweer bij komt kijken. Voor zondag zijn de verwachtingen beter.  Jammer voor de principiële zaterdagvliegers.  Mogelijk dus een vlucht met twee nachten mand. 

Afgelopen zaterdag gingen de duiven pas later op de middag los. De hele dag zware en vaak laaghangende bewolking. Ook nog in onze contreien toen ze moesten arriveren. Voor mijn gevoel kwamen de eerste duiven vijf tot tien minuten te laat. Aanvankelijk kwamen ze redelijk vlot.  We hadden er 39 gezet en binnen acht minuten waren er 13, waaronder beide getekenden.  Op de meldsite van “Steeds Verder” zagen we, dat Dennis Koers ons met inbegrip van afstandsverschil ongeveer 8 minuten voor zat. Dat was even slikken …  Mijn berekening klopte dus wel degelijk.  Achteraf was er contact met Dennis en bleek hij 4 duiven vlot achter elkaar gekregen te hebben, waaronder beide getekenden!  Hij maakt een prachtige uitslag met zijn kopduiven en begint met de eerste in de regio.  Opvallend genoeg komen er na 18 uur nog slechts 2 duiven en missen we er ’s avonds nog 10. Als ik de meldsite van Eijerkamp bestudeer zie ik, dat zij er ’s avonds  zeker 100 moeten missen.  ’t Was met de zware bewolking zonder enige zon blijkbaar een lastige klus!   Op eigen hok kwamen er de volgende dag nog 7 na en inmiddels heb ik er 8 terug op eigen kracht. Als ik op maandagavond Joke Geven bezoek, hoor ik dat zij er van de 37 ook een stuk of 10 mist.  Het spel met de jonge duiven wordt steeds moeilijker, zo lijkt het.  Eijerkamp heeft vroege jongen die intensief (30 keer) zijn afgericht, die wekelijks op gezondheid gecontroleerd worden door de wetenschap en die begeleid worden door vakmensen.  Ondanks alles toch veel achterblijvers op zaterdag, waarvan er op zondag gelukkig veel nakwamen.  Bij ons in de club hetzelfde beeld. Weinig inkorvende liefhebbers, veel weggebleven duiven en morgen net genoeg inkorvers om in de club te mogen inzetten.  Waar moet het met de sport naartoe, nu het weer wekelijks pe(d)t is en de verliezen bij jonge en oude duiven op veel plaatsen dramatische vormen aannemen???

Op de deur of op nest?  Dat was afgelopen week de vraag. Mijn junioren zitten overdag meestal in de ren en daarmee rem ik de paarlust.  Dennis vertrouwde me toe, dat zijn favoriete duiven op een nestje gespeeld worden.  Het wordt dus tijd om wakker te worden en keuzes te maken!  Na ampele overwegingen heb ik inmiddels besloten om de duiven op nest te spelen.  In mijn situatie is het bijna onmogelijk om op de deur te spelen.  Bij huis vliegen de duiven niet uit (roofvogels en probleem voormalige bakkerij in dorp).  Ik heb geen keus en moet dus een keer of drie rijden met de duiven.  Hoe doe je dat, als er thuis niemand is om doffers en duivinnen gescheiden op te vangen???  Drie midweekse “orgies” lijken me niet bevorderlijk voor succes in het weekeinde.  Op dit moment beginnen de eerste doffertjes te drijven en ik verwacht komende week de eerste eitjes.

Afgelopen woensdag hadden José en ik een fietstocht in de Peel gepland. Dat zou ik mooi kunnen combineren met een ritje Ravenstein. Om 8.30 uur loste ik de junioren bij een staalblauwe hemel en een verblindende zon. De wind kwam uit het zuidoosten. Het vertrek van de duiven was slecht. Zeker vijf minuten na de lossing kwamen ze voor de derde keer over de losplek en ze leken de goede richting niet te kunnen bepalen. Dan ga je als liefhebber twijfelen. Zit het in de kopjes niet goed, of ligt het aan de omstandigheden?  Tijdens het fietsen dacht ik regelmatig aan de duiven. ’s Avonds las ik de module uit en zag, dat de eerste duiven 55 minuten nodig hadden voor de trip. Ze waren aardig uit elkaar geslagen en pas rond 11 uur kwam de op één na laatste. De “Bonte witstaart” miste ik.  Zou hij gepakt zijn door de havik bij aankomst in Appen?  De vele individuele aankomsten zouden in die richting kunnen wijzen.  Toen ik rond 20 uur de duiven wilde voeren, kwam uit het zuiden de witstaart aangevlogen. Het beestje was erg gestresst en bleef wel een kwartier in de lucht. Ik trok een logische conclusie: hij heeft uitgerust op de voormalige bakkerij na in de ochtenduren aan de dood ontsnapt te zijn bij zijn aankomst. Het verschijnsel van arriveren rond 20 uur heeft hier vrijwel altijd te maken met een eerdere aanval van de havik diezelfde dag. Alles wijst erop: tijdstip van arriveren, uitgerust zijn en erg angstig om te landen op het hok.  De “Bonte witstaart” had geluk en het baasje was blij. Veel heeft ie nog niet gepresteerd, maar het is een fijne en opvallende duif op het hok.

In Appen huizen nog 38 junioren en een jaarlingduivin. De laatste moest mijn jongen attent houden afgelopen voorjaar en fungeert inmiddels als “animeermeisje”.  Uit de ziekenboeg ontsloeg ik afgelopen week een duif na een verblijf van enkele weken in een rennetje in de tuin.  Ze liet haar ene vleugel licht hangen en ik twijfelde. Iets geraakt of ….?  Ik nam geen risico en zette haar apart.  Het lijkt erop dat er niet veel aan de hand is. De vleugel wordt weer opgetrokken en de africhting vanaf Heteren en Ravenstein werd goed verteerd. Ze mag morgen haar debuut maken op een prijsvlucht!

Bij Nanne Wolff ben ik nog niet geweest. Preventief kregen ze afgelopen week  “gele druppels” in het drinkwater tegen tricho.  Het is volgens Jaap Koehoorn zijn meest verkochte product en een ontsmettingsmiddel.  Geen geneesmiddel als ronidazole dus. Of het net zo goed werkt?  Mijn bezoekje aan dokter Wolff heb ik dus nog even uitgesteld. De duiven komen aardig naar huis, de verliezen zijn te overzien en het geeft een goed gevoel als je duiven naturel en zonder medische hulp overeind blijven. Garantie dat het met medische begeleiding beter gaat kan niemand geven.

Nu we een aantal weken vliegen, zie je welke duiven het goed doen en welke duiven er moeite mee hebben.  Met een kritisch oog kijk ik naar de duiven. Met Bram wissel ik informatie uit en hij hoopt daar op zijn kweekhok zijn voordeel mee te doen.  Net als Albert heeft Bram de nodige “papieren tijgers” op zijn kweekhok. Duiven van bekende liefhebbers met geweldige afstamming. Lang niet al die duiven beschikken over kweekwaarde.  Soms geven ze enkel “wegvliegers” die bij de eerste de beste beproeving door het ijs zakken.  Op ons eigen kweekhok ben ik inmiddels ook klaar met een aantal “kwekers”.  Jaar na jaar stellen ze teleur.  Na uiterlijk drie jaar mag wat mij betreft zelfs de allerduurste aankoop afgevoerd worden. Soms ben ik er al eerder klaar mee. Alleen duiven die jongen geven die gezond blijven en voldoende hardnekkig zijn, maken kans om te blijven.  Vroege prijzen kunnen winnen is een tweede criterium en ten derde moeten de duiven je een goed gevoel geven. Ze moeten goed van bouw zijn en uitstraling hebben. Aan “flodders” , “angsthazen” en “achteruitkijkers” heb ik een gloeiende hekel, net als aan duiven die steevast na de prijzen arriveren. Wat moet het lastig zijn voor die liefhebbers die bijna al hun jongen kwijt zijn.  Lag het aan de kwaliteit van het kweekmateriaal, aan de voorbereiding, aan de gezondheid?  Als je extreem veel jongen kwijt bent, bijvoorbeeld aan de havik, wordt het uiterst lastig om de goede van de slechte kwekers te scheiden. Ik herinner me een aangekochte doffer van combinatie Vierhout. Op een prijsuitreiking zag ik vader Jaap en moest hem bekennen, dat we nog niets wisten over de kweekwaarde van hun duif. “Of de nazaten goed of slecht zijn weten we niet. Wel dat ze voor de havik ongelooflijk lekker zijn”, vertelde ik.  Vorig jaar vloog een jong uit “de Vierhoutdoffer” een eerste in de kring. Dat jong schonken we aan de vereniging om als “eersteprijswinnaar” te verkopen. De “Vierhoutdoffer” stierf onverwacht. Zo gaat het vaak met aankopen. Over de combinatie Vierhout geen verkeerd woord overigens. De selectie op het kweekhok kan niet streng genoeg zijn. Kweken we uit “naamduiven” die soms “rondgepompt” worden via verkoopsites, of kijken we kritisch naar wat elke kweker nu werkelijk aan nafok gegeven heeft?  Denkend aan goede vriend wijlen Jan P. Suijkerbuijk weet ik, dat de liefhebber met het scherpste mes het langst stand houdt. Diens broer wijlen Cees, was de bekendste van het ooit legendarische Zutphense trio Jan, Gerard en Cees.  Vooral dankzij Hans Eijerkamp en in mindere mate Harm Vredeveld. “James Bond” , “Glamourboy” en “Loverboy” zijn namen die direct of indirect aan Cees gelinkt kunnen worden. Toen ik een keer in ontspannen sfeer met Cees en Ali aan de thee zat in Eefde,  vroeg  ik gekscherend wie de beste liefhebber in de familie was. Zijn antwoord was opmerkelijk:  “Mijn oudere broer Jan noemde ik vroeger een ezel, maar hij is zonder twijfel  de beste liefhebber. Met een minimum aantal duiven en slechts één kweekkoppel is hij een kwaaie rakker. Zijn grootste kracht is een vlijmscherp kapmes!”  Op het kweekhok moet je spijkerhard zijn en alleen de feiten laten tellen. Als de mooie stamkaart niet vergezeld gaat van keiharde bewijzen van bekwaamheid kun je er de houtkachel mee aanmaken!  We moeten streven naar “gemakkelijke kwekers” en “moeilijke kwekers” zo snel mogelijk ruimen, ongeacht herkomst of reputatie!

(wordt vervolgd)

2016: Hoop, geloof en liefde (8)

Een zijsprongetje
Sinds mijn vorige bijdrage is er al weer heel wat water door de IJssel gestroomd. Vanochtend met een kloek met acht eendagskuikens naar de school van José geweest. Dat vinden kleuters geweldig interessant. Moeder Toos met schipperke Trijntje waren erbij. Voor herhaling vatbaar!  De kloek had ik ruim vier weken eerder gezet. Na acht dagen stelde ik vast, dat ongeveer alle eieren gebroken waren. De kip broedde weliswaar op stro, maar met een harde ondergrond van een plastic krat. Dat was een verkeerde keus. Ik maakte een kuil in het zand en zette de kip opnieuw. Wat ik niet verwacht had gebeurde: ze bleef trouw broeden tot de uitkomst van haar acht kuikentjes. Eigenlijk heel bijzonder, want duiven blijven ook niet onbeperkt overbroeden. Voor kleuters is  een kloek met kuikens en een hondje één groot feest. Zelfs jaren later weten ze zich dat moment te herinneren!

Breda
Vorige week was Breda de openingsvlucht voor de regio Noord van de GOU. Heb een leven lang duiven, maar kan me geen grotere rampvlucht herinneren. Gelost om 8.40 uur waren er ’s avonds diverse liefhebbers die geen veer thuis hadden. Sommige verenigingen klokten op zondag door. Het baatte niet. Er kwamen nauwelijks duiven na en de prijzen waren zelfs op zondag niet verdiend. Jan de Ruiter had, door ervaring wijs geworden, slechts enkele duifjes mee. Hij maakte mee wat hij nooit eerder meemaakte. Geen duif thuis bij het afslaan! Ook clubvoorzitter Jan Groot Koerkamp stond met lege handen, evenals Jan Ketelaar. Rein Evers had er ’s avonds eentje van de 24. John Romein had op maandagavond bij het toewijzen van de chips nog ruim 100 junioren. Midweeks kende hij een dramatische africhting, waardoor hij slechts 10 junioren kon inkorven. Op zaterdagavond had hij één duif retour. Ik beperk me tot mijn eigen vereniging. Elders in kring en regio hoor ik zo mogelijk nog schrijnender verhalen. In één klap het hele jonge duivenseizoen naar de knoppen!  Zeer slecht voor de sport. Ik vind het bijna genant om te schrijven, maar op eigen hok viel de schade mee. ’s Avonds waren er 38 van de 53 en uiteindelijk kwamen er 42 op eigen kracht thuis. Clubgenoot Dennis Koers, de laatste jaren de revelatie met de junioren in regio en afdelingsverband, deed het nog beter. Hij kreeg er uiteindelijk 24 van de 27 thuis. Als de eerste prijsvlucht een slagveld wordt, zijn de liefhebbers die veelvuldig afgericht hebben duidelijk in het voordeel.

Tessenderlo
Voor de tweede prijsvlucht had ik 36 junioren ingekorfd. Vijf duiven bleven thuis. Drie ervan waren er in mijn ogen nog niet klaar voor en twee zag ik er over het hoofd. Doffers en duivinnen zitten gewoon samen en dan kan het gebeuren, dat er een paar wegkruipen onder een doosje. Als het baasje dan van zijn werk komt en in razende vaart moet eten en inkorven, kan zoiets gebeuren. Trouwe letter en jeugdvriend Rinie  Vos was aanwezig, net als Jaap Hupkes en Aart Bronkhorst en natuurlijk mijn allertrouwste supporter moeder Toos. Ook José was van de partij. José zorgt altijd trouw voor de inwendige mens. Op zulke momenten geniet ik dubbelop. Met Jaap en Rinie zat ik een halve eeuw geleden al tussen de duiven ….  Rond 11.45 uur stonden we op uit onze stoelen om het luchtruim af te turen. Lang hoefden we niet te wachten, want uit het niets waren er ineens twee duiven, die vlot naar binnen gingen. De aankomsten volgden elkaar snel op. De getekenden lieten deze week lang op zich wachten, dat was een smetje. Een dubbele overwinning in de kring maakt het goed. Opvallend is, dat de eerste duiven van Breda op Tessenderlo niet thuis geven.

Lichtpuntje
Afgelopen jaar schaften we zes zomerjongen aan bij Hans Hak in Maurik. Hans speelt al jaren goed op de dagfond met zijn overwegend Braad-de Joodeduiven. Zijn stam is opgebouwd rondom één koppel.  Met name de duivin van het koppel  heeft met meerdere partners goeie nazaten gegeven. Zoiets spreekt me aan. Gewoon overdag werken als metselaar en duiven op een beperkte ruimte spraken ook in zijn voordeel. Verder was het een blinde gok, want we kenden hem niet. De eerste kennismaking viel niet tegen. Zoon en schoonzoon, die aanwezig waren, voetballen in A1 van FC Utrecht en Ajax. Ook Hans zelf was een fanatieke voetballer. Een duidelijk (top)sportklimaat dus. Met de duiven werden vele teletekstnoteringen behaald, zowel met de jongen als met de ouden. Geen dure moderassen, geen opgeklopte verhalen, maar klinkende prestaties in het heden.  Natuurlijk gingen we voor jongen (liefst duivinnen) uit het hart van zijn stam.  Afgelopen voorjaar werden ze bij Albert voor het eerst gekoppeld aan duiven van onszelf. Dat zat aanvankelijk niet mee. Eén duivin wilde niet leggen, de ander had de eitjes schier en meer van die ongein. Een slecht voorteken? Uiteindelijk nam ik toch een beperkt aantal gekruiste “Hakjes” mee naar Appen. Daarvan zijn er nog vijf aanwezig. Dat is niet veel, maar haviken kijken niet naar afstamming of aanschafprijs. Afgelopen weekeinde  vinden we de “halve Hakjes” terug op de plaatsen 1, 2, 34 en 36 in de kring. Dat is bemoedigend en daar doe ik niet geheimzinnig over. Natuurlijk koppelden we de Hans Hakduivinnen tegen onze beste doffers. De eersteprijswinnaar komt uit een doffer van onszelf die ook een eerste kon winnen en bovendien duifkampioen was. ’t Moet van twee kanten komen. Of de investering bij Hans Hak een gouden greep is?  Dat moet nog blijken!  De eerste pap is voor de kinderen en het echte werk moet nog komen. Over twee maanden weten we meer.

Gele druppels
Als ik de verplichte paramixo- en pokkenenting buiten beschouwing laat, hebben mijn duiven nog geen medicamenten gehad. Niet tegen het geel, niet tegen kopziektes en ook niet tegen coli. Ook dokter Nanne Wolff heb ik nog niet bezocht. ’t Is voor mij een uitdaging om te presteren zonder medische hulp. Binnenkort zal dat waarschijnlijk veranderen. De duiven komen in contact met andere duiven in de reismand en dan is naderend onheil niet ver weg. Zal straks eens bellen met Wezep, want in deze periode maken de duivendokters waarschijnlijk overuren. Heb gisteren gele druppels besteld bij Jaap Koehoorn. Volgens Jaap geen medicijn, maar een ontsmettingsmiddel. Heb het gevoel, dat sommige junioren kampen met een vooralsnog onzichtbare geelbesmetting. Doordat ik bij huis geen duiven laat trainen, ben ik aangewezen op enkele keren wegbrengen naar Heteren of Ravenstein. ’t Is een kleine moeite om de module op trainingsvlucht (code 9) te zetten en te kijken hoe de training is verlopen. Ik laat de duiven per mand los en het is frappant om te zien dat de duiven van de ene mand de duiven van de andere mand inhalen. Duiven die onderweg de groep niet kunnen bijbenen (of liever bijvleugelen) kun je beter thuis houden voor de volgende vlucht. En  .… tegen duiven die het spelletje kennen en de vorm te pakken hebben leg je het als automobilist af.

Gulden regel
Op zondag hebben de duiven een rustdag. Ze worden vertroeteld, krijgen een bad en komen niet buiten.  Afgelopen week liet ik de thuisblijvers op zaterdagochtend los. Ze vlogen na één rondje meteen naar de voormalige bakkerij in het dorp. Natuurlijk controleerde ik dat en zag ze met eigen ogen prinsheerlijk zitten. Dit jaar hoef ik de doffers en de duivinnen niet te scheiden. Trainen bij huis, met of zonder vlag, is een kansloze missie. Zelfs nu de duiven bij huis niet los komen is het arriveren in Appen van vlucht of trainingsvlucht al een hachelijke onderneming. De rooie ‘111 ontsnapte bij thuiskomst van Breda op het nippertje aan de klauwen van de havik, net als de schalie ‘276 van Bram. José zag het onlangs met eigen ogen toen de duiven terugkeerden van een  africhting vanaf mijn werk in Warnsveld. Ze was zwaar ontdaan van het schouwspel.  Duiven houden op een normale manier is in Appen niet meer mogelijk. Daarom zeg ik: “As ut niet ken zoals ut mut, mut ut zoals ut ken”.  Twee keer per dag een uur trainen bij huis met de vlag kost niet alleen een hoop veren, maar ook een hoop tijd.  Hoe vaak je moet rijden, dat ben ik aan het onderzoeken. Op vrijdag krijgen de duiven in ieder geval rust.

Bange droom
De duiven gezond houden, de duiven aan de praat houden, we zijn er dagelijks mee bezig. Na twee cluboverwinningen tegen helaas beperkte concurrentie, weet je dat er ook mindere vluchten zullen komen. Daar zie ik niet tegen op. De angst, dat je eerste duif in zijn laatste meters gegrepen wordt door een havik, dat is een bange droom. Als die droom realiteit wordt, weet ik niet of ik de moed kan vinden om door te gaan.  Heb overwogen om vlak voor aankomst van de duiven een zware vuurpijl af te schieten, maar daar kweek ik geen vrienden mee in de buurt en daarmee overtreed ik de wet.  De mens lijdt het meest aan de dingen die hij vreest …   (wordt vervolgd)