Voorster Varia (19)

Toekomst

Van het concert des levens, krijgt niemand een program. We leven bij de dag en mogen er iets van maken in de korte tijd, dat we hier rondlopen op deze aardbol. Over enkele uren komen we als team bij elkaar om te genieten van een Bourgondisch buffet bij “Bello” in Hall. Daar kijk ik naar uit, want we zien elkaar in de wintermaanden slechts incidenteel. Morgen hoop ik zeventig te worden en dat moet je vieren. In mijn geval is dat een bijzondere dag, omdat ik op de verjaardag van vader Ernst geboren werd (30-12-1925 en 1952). In 1958 kreeg ik toen op mijn verjaardag broertje Henk. Zo voelde dat destijds. Met Henk heb ik een goeie band. Toen ooit oom Dirk, door omstandigheden, drie jaar introk bij zijn jongere zus Toos, moest er geïmproviseerd worden. Er waren vier slaapkamers, onze ouders, oom Dirk en zes kinderen, dan weet je het wel. Henk moest zijn slaapkamer afstaan en kwam bij mij op de kamer. Zus Tonny woonde intern bij haar opleiding en broertje Ben was mogelijk nog niet geboren, dat scheelde een slok op een borrel. Doordat we jaren op dezelfde slaapkamer sliepen, ook na het vertrek van oom Dirk, was er een prima band tussen ons. Mijn eerste platenspeler kreeg ik van oom Dirk. Mijn tweede kocht ik zelf in Rotterdam. Het was de periode, dat platenspelers, versterkers en boxen het heilige evangelie waren. Samen met Henk luisterde ik naar muziek. Keith Emerson en “the Nice”, Emerson, Lake and Palmer, Rick Wakeman van “Yes”, Rick van der Linden en “Trace”. Symfonisch met klassieke invloeden. Zelf was ik meer van de toetsenisten, Henk had ook iets met blazers. Chicago, Blood, Sweat  Tears, e.d. waren gemeenschappelijke favorieten. Aanvankelijk beïnvloedde ik Henk, maar naarmate we ouder werden kwam Henk steeds vaker naar mij om zijn laatste ontdekkingen te laten horen. Op een gegeven moment had Henk een installatie van 2 keer 300 Watt op de slaapkamer. Hij was en is een echte freak. De pannen rammelden bijna van het dak. Dierbare herinneringen en wat deden we onze ouders aan! Incidenteel stuurt Henk een muziekfilmpje. Dan zit hij in zijn muziekschuur, heeft een borrel gedronken en stuurt in een melancholieke bui een nummer van de oude helden van toen. Pure nostalgie. Muziek is een bindende factor. We moeten genieten van elke dag. De toekomst kan morgen voorbij zijn!

Herman

Net werd ik gebeld door misschien wel de fanatiekste en meest complete allround duivenmelker van het land. Nee, niet Willem de Bruin, hoewel Willem inmiddels bijna weet waar Voorst ligt, maar zijn overtreffende trap: Herman Calon.  We kennen elkaar van de Eijerkamp duivenreizen naar Olympiades en andere vakantiebestemmingen. Er ontstond geleidelijk een band tussen liefhebbers uit het hele land. Daar bewaar ik prachtige herinneringen aan. Douwe, Bas, Ben, Johan, Arie, Pierre, Jan, Gerrit, Herman en noem ze allemaal maar op. Sommigen zijn overleden of ziek. Anderen houden dapper de contacten in stand, al is het maar met een nieuwjaarswens over de post. Dick en Willy Scholten organiseerden de reizen voortreffelijk, maar het is inmiddels ook nostalgie. Herman staat echter nog steeds met zijn voeten in de Zeeuwse klei en heeft nauwelijks aan energie ingeboet. Dromend van mooie uitslagen, van snelheid, van dagfond en Z.L.U.  Tussen de bedrijven door denkt hij, geholpen door Ria waarschijnlijk, even aan mijn verjaardag. Heel attent en ik voel me gevleid. Een levende legende en icoon in de duivensport!

Koppelen

Dat deden we meteen na kerst. We kweken uit plm. tien “kweekkoppels” zo mogelijk zes jongen, met behulp van voedsterduiven. We hebben ook acht “reservekoppels”. Dit zijn duiven, die als voedsterduiven optreden en als het uitkomt zelf twee eigen jongen mogen groot brengen. Het zijn vaak broers of zussen van favoriete kwekers, die bij gebleken geschiktheid (kweekwaarde) op hun kleine kans wachten in de toekomst. Voor het eerst hebben we enkele koppels gezet in verwijderd familieverband. Kijken wat dat brengt. Zo hou je het leuk voor jezelf. Dan wordt er aan de ouderwetse deurbel getrokken.

Oliebollen

Het is Jan Kok. Tachtig inmiddels, met oliebollen van de voetbalvereniging Voorst. Ik ben gek op oliebollen. Met Jan heb ik vroeger in mijn jonge jaren gevoetbald. Jan Kok, Appie Kerkmeyer en Wim Hofenk vormden een legendarisch trio in Voorst 4. Wim had een boerenstijl van voetballen. Hard, maar fair. Jan Kok was bouwvakker en een klein kereltje, maar bikkelhard. Type Theo “de tank” Lazeroms. Voetballend in de duels met de ogen dicht. Appie was het meest flegmatiek, maar eigenlijk de beruchtste van het trio. Het type Rinus Israël. Van camera’s had nog niemand gehoord en er waren geen herhalingen of vertraagde opnames en de scheidsrechters kenden de spelregels vaak niet half en daar werd driftig gebruik van gemaakt. Als we in de stad Zutphen voetbalden tegen Be Quick of A.Z.C., dan vroeg men zich af van welke planeet Jan, Wim en Appie afkomstig waren. In eigen kringen hadden we het over “de Drie van Breda”. Oudere lezers herinneren zich de namen Fischer, Kotalla en Aus der Fünten, die destijds als beruchte oorlogsmisdadigers het nieuws beheersten. In 1972 speelde de vrijlating. De tijd van Dries van Agt. Er werd emotioneel op gereageerd en het ging niet door. De drie namen van een halve eeuw geleden ben ik nooit vergeten en de link met Jan Kok was er meteen, toen ik de deur opende. Dat is het leuke van een dorp. Je komt elkaar altijd weer tegen en er lopen allerlei dwarsverbanden. Jan Kok genoot van het ophalen van de herinneringen. Hij kon wel lachen om de vergelijking met het beruchte drietal. Eigenlijk waren Jan, Wim en Appie destijds al “cultfiguren”, die zich gesterkt door hun reputatie als zodanig gingen gedragen. Drie leeftijdgenoten en goeie vrienden. Appie Kerkmeyer, die achter Harrie Teunissen met de Voorster biljartclub nationale titels vergaarde, leeft niet meer.  Harrie Teunissen overleed in 2022, net als die andere legendarische dorpsgenoot Gerrit Smit. Pluk de dag en geniet van het moment!

Doffers

Mijn beste junioren in 2018, 2019, 2020, 2021 en 2022 waren doffers. De vier regio-overwinningen in 2022 werden ook behaald door doffers. Wat is dat toch, dat het altijd doffers zijn, die me redden? Ik heb er geen verklaring voor. Liefhebbers als Gaston van de Wouwer en Albert Derwa, nationale toppers in België, danken hun faam vooral aan de duivinnen, zoals velen alleen maar met duivinnen spelen. In Gietelo speel ik natuurlijk alleen met jonge duiven en meestal niet eens “op de deur”. Misschien dat dit de verklaring is?  Waarom zijn mijn beste duiven bijna altijd doffers? Waarom zijn het juist de ongepaarde doffertjes, gespeeld vanaf het schapje, die aan het eind van de rit mijn toppers blijken te zijn?  Ik heb er geen verklaring voor. Duivensport blijft een mysterie.

Bello

Het is bijna half drie en ik moet zo moeder Toos ophalen, om de verjaardag te vieren bij “Bello”.  Rinie, Jaap, Albert en Sander hebben toegezegd te komen met partners. Bram, als afscheid nemend teamlid, was ook uitgenodigd. Door droeve omstandigheden getroffen, zullen Bram en Marga verstek laten gaan. Triest. Aan het eind van het jaar gebeuren er vaak onverwachte en dramatische dingen. Oudjaarsdag gaan we bij familie vieren, maar eerst moeten we afscheid nemen van collega Joska, waar José 35 jaar prettig mee gewerkt heeft. Een extra reden om straks gezellig te genieten en te proosten met de teamgenoten. Vooruitblikken op 2023 en hopen op mooie vluchten en vooral gezondheid voor allen.  Ik ga me opfrissen en omkleden en wens alle lezers een goeie jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2023.  (wordt vervolgd)

Naschrift: Je gaat zitten achter het toetsenbord, zonder vastomlijnd plan. De telefoon gaat een keer en een half uur later de deurbel en voor je het weet heb je weer een blog. Zoals artiesten een wereldhit scoren met een nummer, dat in een kwartiertje geschreven werd.